Ακόμη δεν πίστευε στα μάτια του. Μόλις είχε παρακολουθήσει τον (38χρονο τον ερχόμενο Μάρτιο) Στεφ Κάρι να σκοράρει 48 π. με 12/19 τριπ., έστω και αν το Γκόλντεν Στέιτ ηττήθηκε στο Πόρτλαντ με 136-131. Ωστόσο, το βράδυ της Κυριακής (14/12), ο Στιβ Κερ δεν πίστευε στα αυτιά του και δεν είχε καμία όρεξη να μιλήσει για μπάσκετ. Οπως, άλλωστε, κάνει συχνά ο προπονητής των Ουόριορς. Μία μέρα νωρίτερα, οι πυροβολισμοί στο Πανεπιστήμιο Μπράουν κόστισαν τη ζωή σε δύο ανθρώπους και τραυμάτισαν άλλους εννέα. Ο κόουτς Κερ, χωρίς καμία προτροπή ή σχετική ερώτηση, σχολίασε για τρία λεπτά το θέμα και απηύθυνε άλλη μια ένθερμη έκκληση για περισσότερους περιορισμούς στον έλεγχο των όπλων.
«Θέλω να πω ένα πράγμα», ξεκίνησε την τοποθέτησή του ο 60χρονος προπονητής. «Καθόμουν εδώ, στην ίδια θέση πριν από επτά χρόνια, μετά τους πυροβολισμούς στο Πάρκλαντ (σ.σ.: με 17 νεκρούς). Ημασταν στο Πόρτλαντ εκείνη την ημέρα και θυμάμαι ότι άνοιξα την τηλεόραση και παρακολούθησα τις ειδήσεις. Με αυτό που συνέβη τώρα στο Μπράουν, είναι απλώς μια υπενθύμιση για μένα ότι αυτοί οι πυροβολισμοί συνεχίζονται και υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτό. Η απώλεια που υπέστησαν όλοι οι εμπλεκόμενοι, η απώλεια που αισθάνονται, είναι ακριβώς η ίδια απώλεια με όλες τις οικογένειες του Πάρκλαντ και με κάθε άλλη μαζική επίθεση με όπλα».
Ο παλαίμαχος γκαρντ, πέντε φορές πρωταθλητής ως παίκτης με Σικάγο και Σαν Αντόνιο και τέσσερις φορές ως προπονητής με το Γκόλντεν Στέιτ, συμπλήρωσε πως «κανένας δεν με ρώτησε γι’ αυτό σήμερα. Δεν περίμενα να με ρωτήσει κάποιος. Αμφιβάλλω αν θα κάνουμε ενός λεπτού σιγή εκεί έξω, επειδή είναι στην ανθρώπινη φύση απλώς να μη θέλει να ασχοληθεί με αυτά τα πράγματα και να στρέφει το βλέμμα στην άλλη πλευρά. Είναι επίσης στην ανθρώπινη φύση απλώς να σκέφτεται κάτι σαν “αυτό είναι φρικτό. Ας μην το σκεφτόμαστε καν”. Ομως πρέπει να το σκεφτούμε. Πολλοί έχουν δικαίωμα να κατέχουν όπλο. Αλλά είναι δική μας ευθύνη να αποφασίσουμε αν θέλουμε πραγματικά να αναλάβουμε δράση ως χώρα, ως πολίτες, για μέτρα κοινής λογικής που θα σώσουν ανθρώπινες ζωές. Και θέλω απλώς οι άνθρωποι εκεί έξω –δεν έχει σημασία αν είσαι Δημοκρατικός ή Ρεπουμπλικανός, ή κάτοχος όπλου, ή μη κάτοχος όπλου– να σκέφτονται: “Τι θα γινόταν αν ήταν το παιδί μου;”. Θα ήσασταν πρόθυμοι να αντισταθείτε στους εκπροσώπους σας και να πείτε: “Ξέρετε κάτι; Αρκετά. Δεν θα σας ψηφίσω εκτός αν υπερασπιστείτε την πρόληψη της ένοπλης βίας μέσω νόμων κοινής λογικής”.
»Δεν γίνεται να συνεχίσουμε να αφήνουμε το λόμπι των όπλων να μας καταδιώκει. Επειδή αυτό ακριβώς σημαίνει μια δημοκρατία, όπου απαιτούμε από τους εκπροσώπους μας να μας προστατεύουν».
Golden State Warriors head coach Steve Kerr, a long-time gun control advocate, spoke emotionally Sunday after two students were shot to death at Brown University. https://t.co/SGwftzEIvi
— San Francisco Chronicle (@sfchronicle) December 15, 2025
Η δολοφονία του πατέρα του
Ο Στιβ Κερ δεν «μασάει» τα λόγια του, δεν αποφεύγει τις για πολλούς απρόσιτες «γκρίζες ζώνες» σημαντικών κοινωνικών και πολιτικών θεμάτων και δεν φοβήθηκε ποτέ να εκφράσει την άποψή του για ζητήματα που τον ενδιαφέρουν βαθιά. Στις δηλώσεις του στο Πόρτλαντ χτύπησε μερικές φορές το χέρι του στο τραπέζι μπροστά του, ώστε να τονίσει το σημείο που προσπαθούσε να επισημάνει.
Στις 18 Ιανουαρίου 1984, όμως, στο πιο θλιβερό μαντάτο της ζωής του, δεν μπορούσε να βγάλει μιλιά.
Ο Κερ γεννήθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου 1965 στη Βηρυτό, όπου είχε γεννηθεί και ο πατέρας του και εργαζόταν ως καθηγητής και πρόεδρος του αμερικανικού πανεπιστημίου του Λιβάνου. Λόγω της εργασίας του δρος Μάλκολμ Κερ, ο μικρός Στιβ πήγε δημοτικό σχολείο στο Κάιρο της Αιγύπτου, γυμνάσιο στον Λίβανο και στα μέσα της εφηβείας του μετακόμισαν στην Καλιφόρνια όπου ο πατέρας του εργάστηκε στο Πανεπιστήμιο UCLA. Ο νεαρός τελείωσε το γυμνάσιο στο Πάλισεϊντς του Λ.Α. και έλαβε υποτροφία μπάσκετ από το Πανεπιστήμιο της Αριζόνα. Οταν ο Μάλκολμ προσκλήθηκε να επιστρέψει στη Βηρυτό, ο γιος του έμεινε στις ΗΠΑ να κυνηγήσει το δικό του όνειρο.
Ο δρ Μάλκολμ Κερ χρίστηκε πρόεδρος του αμερικανικού πανεπιστημίου, στον Λίβανο και αντικατέστησε τον Ντέιβιντ Ντοτζ, ο οποίος είχε πέσει θύμα απαγωγής και αφέθηκε ελεύθερος σχεδόν έναν χρόνο αργότερα. Παρά την έκρυθμη κατάσταση στην περιοχή και τις αναρίθμητες απειλές λόγω της ιδιότητάς του, ο Μάλκολμ Κερ αρνήθηκε να δεχθεί προσωπική προστασία, αλλά στις 18 Ιανουαρίου 1984, ενώ έβγαινε από το γραφείο του, δύο πισώπλατοι πυροβολισμοί στο κεφάλι προκάλεσαν τον ακαριαίο θάνατό του…
Ο Στιβ Κερ δεν έχασε, αλλά βρήκε τη φωνή του
Η επίθεση κατά του πατέρα του (σύμφωνα με αναφορές από μέλη του Ιερού Ισλαμικού Αγώνα) βρήκε τον Στιβ στο δωμάτιό του στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνα. Οταν άκουσε το τηλέφωνο να χτυπά τα ξημερώματα, ήξερε ήδη ότι κάτι κακό συμβαίνει. Ακουσε τον αντιπρόεδρο του Πανεπιστημίου του Λιβάνου, Βέιχ Σιμονιάν, να του λέει το μακάβριο νέο, άφησε το ακουστικό να πέσει και βγήκε από το δωμάτιό του. Για ώρες περπατούσε μόνος του. Η μητέρα του τον παρακάλεσε να μην ταξιδέψει στη Βηρυτό για την κηδεία και ο Στιβ Κερ από τη μία αφοσιώθηκε στο μπάσκετ και από την άλλη θέλησε να συνεχίσει τη ζωή και το έργο του μπαμπά του μέσω της δικής του φωνής.
Δεν κλείστηκε στον εαυτό του και εκτός των φιλανθρωπικών και ακτιβιστικών δράσεών του ως παίκτης, τα τελευταία χρόνια, έχει προσφέρει την άποψή του σε μια μεγάλη ποικιλία θεμάτων.
Στη συνέντευξη του 2016 στους «New York Times» τόνισε πως «είναι απλό να δαιμονοποιήσει κάποιος τους μουσουλμάνους, λόγω θυμού για την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους την 11η Σεπτεμβρίου 2001. Μονάχα που, προφανώς, όλα είναι πιο περίπλοκα. Η πλειονότητα των μουσουλμάνων είναι άνθρωποι που αγαπούν την ειρήνη, όπως η πλειονότητα των χριστιανών και των βουδιστών ή των Εβραίων. Οι άνθρωποι είναι άνθρωποι». Πρόσθεσε ότι «η ζωή θα ήταν πολύ πιο εύκολη αν ήταν όλα μαύρα ή άσπρα και καλό ή κακό. Ζούμε σε έναν περίπλοκο κόσμο με πολλές γκρίζες ζώνες και είναι καλό να βάζεις τον εαυτό σου στα παπούτσια του άλλου και να βλέπεις τα πράγματα και από μία άλλη προοπτική».
Σε ανάρτησή του στο X (πρώην Twitter), στις 26 Μαΐου 2020, λίγες ώρες μετά τη δολοφονία του Αφροαμερικανού Τζορτζ Φλόιντ από λευκό αστυνομικό στη Μινεάπολις, ο Κερ επισύναψε ένα σχετικό tweet της εφημερίδας Washington Post και έγραψε: «Αυτό είναι δολοφονία. Αηδιαστικό. Σοβαρά, τι στον διάολο συμβαίνει με τις ΗΠΑ;» Ο Κερ λαμβάνει μέρος σε «βαριές» συζητήσεις, όπως η κριτική στον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, Ντόναλντ Τραμπ, η διαφωνία στην οπλοκατοχή, η Μέση Ανατολή, επιλέγοντας πάντα τον δρόμο της μόρφωσης, της ενημέρωσης, με μία ομοιόμορφη προσέγγιση των πραγμάτων, συμμετέχοντας σε διαλόγους που πολλοί συνάδελφοί του αποφεύγουν.
Μιλώντας για τον πατέρα του, έχει δηλώσει πως «χάρη στα 18 χρόνια που έζησα δίπλα του, αλλά και λόγω του θανάτου του, έμαθα να διαχειρίζομαι με ηρεμία ακόμη και απρόβλεπτες συνθήκες. Να μη φωνάζω συχνά στους παίκτες και, φυσικά, να έχω λόγο και άποψη, γιατί αυτό μου ζητούσε. Αυτό που έκανε ο πατέρας μου, τουλάχιστον, ήταν να μου δώσει να καταλάβω ότι όλα τα παραπάνω είναι μπερδεμένα, περίπλοκα. Οτι υπάρχουν διάφοροι παράγοντες που δημιουργούν τις κουλτούρες για τις οποίες μαθαίνουμε στις μέρες μας».
Εκείνο το οργισμένο παιδί στα τέλη της δεκαετίας του ’70, που εξελίχθηκε σε έναν συνεσταλμένο και συχνά ντροπαλό νέο, αλλά κι έναν συνειδητοποιημένο παίκτη (πλάι σε σταρ όπως οι Μάικλ Τζόρνταν και Τιμ Ντάνκαν), προπονητή και κυρίως χαρακτήρα, είχε για χρόνια ως λεζάντα στο προφίλ του στον λογαριασμό του στο Χ το «Proud dad, husband and coach». Κοινώς, «Περήφανος μπαμπάς, σύζυγος και προπονητής». Ή, απλώς, «άνθρωπος», καθώς η τραγωδία έκανε τον Στιβ Κερ να μη βλέπει τον κόσμο απλώς ως μπάλα μπάσκετ.
