«Αν ο αμυντικός είναι καλός, θα ξέρει προφανώς ότι θα κινηθώ προς τα δεξιά, σωστά;». Ο Τζέιντεν Μπέιλι έχει μάθει να αστειεύεται για το ακρωτηριασμένο αριστερό χέρι του. Αυτό που δεν γνωρίζει είναι να τα παρατά εύκολα. Ο 16χρονος φόργουορντ του γυμνασίου Λέμπανον στο Τενεσί των ΗΠΑ βγήκε από το χειρουργείο τον περασμένο Αύγουστο με κλάματα. Δεν ήταν, ωστόσο, δάκρυα θλίψης για το χαμένο χέρι του, ήταν δάκρυα ανακούφισης. Ηταν η απελευθέρωσή του από τον πόνο. Από τότε, μπορεί να κοιμάται ήρεμος χωρίς να ξυπνά σφαδάζοντας.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Μπορεί, επίσης, ακόμη να ντριμπλάρει με μία πορτοκαλί μπάλα στο γήπεδο μπάσκετ του σχολείου του. Δεν σταματά ποτέ το χιούμορ για την κατάστασή του: «Τώρα δεν χρειάζεται να κουβαλώ αυτό το άχρηστο εξάρτημα», λέει για το ακρωτηριασμένο χέρι του. Λίγο πιο δίπλα του, η μητέρα του βουρκώνει, αλλά το έχει κάνει τόσες φορές και πλέον έμαθε κι εκείνη να παίρνει δύναμη από τον γιο της. Το κατάλαβε πριν από 14 χρόνια, όταν ο μόλις 2,5 ετών Τζέιντεν κυνηγούσε ένα πόνυ στο αγρόκτημα ενός οικογενειακού φίλου στο Κρόσβιλ. Η μαμά του, Λόντον Ελι, αισθάνθηκε να της κόβεται η ανάσα όταν ο γιος της, παρότι ήξερε ήδη να ιππεύει άλογα, έπεσε βίαια πάνω στο γρασίδι. Πριν καν κινηθεί κάποιος ενήλικας, ο μικρός στάθηκε ξανά όρθιος, κυνηγώντας εκ νέου το τετράποδο.
Από τότε έδειχνε ότι δεν χάνει ποτέ το κουράγιο του.
Κόντρα στον καρκίνο και σε όλες τις προβλέψεις
Ο Τζέιντεν Μπέιλι διαγνώστηκε με οστεοσάρκωμα, έναν τύπο καρκίνου των οστών, τον Ιούνιο του 2022. Εμφανίζεται σε περίπου 500 παιδιά κάθε χρόνο στις ΗΠΑ και αντιπροσωπεύει μόνο το 2-3% των παιδικών καρκίνων, σύμφωνα με την Αμερικανική Αντικαρκινική Εταιρεία. Οι γιατροί έχουν πει στην οικογένειά του περισσότερες από μία φορές ότι μπορεί να μην έχει πολύ χρόνο να ζήσει. Εκείνος δεν ακούει κανέναν και τίποτα. Οι αφόρητοι πόνοι και η εξάπλωση του καρκίνου υποχρέωσαν τους γιατρούς να ακρωτηριάσουν το αριστερό του χέρι τον περασμένο Αύγουστο. Δύο μήνες αργότερα, όμως, ανακάλυψαν ότι ο καρκίνος έκανε μετάσταση στο στομάχι του. Ο 16χρονος μαχητής, πάντως, εξακολουθεί να παίζει μπάσκετ. Δεν είναι απλώς η αγάπη του για το άθλημα. Είναι το κίνητρό του, ο σκοπός του, ακόμη και όταν οι ογκολόγοι τού έλεγαν τότε πως θα χρειαζόταν μόνιμη φροντίδα σε νοσοκομείο και πως θα έπρεπε να προετοιμαστεί για το τέλος της ζωής του.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Το ίδιο του είχαν πει και έναν χρόνο νωρίτερα. Το ίδιο του είχαν πει και το 2023, όταν ο καρκίνος είχε εξαπλωθεί στους πνεύμονές του.
Ομως για τον δυνατό έφηβο, εκπλήξεις δεν υπάρχουν πια. Το μόνο που ξέρει, το μόνο που φρόντισε να μάθει είναι να ζει, να μάχεται και να βιώνει με ευγνωμοσύνη κάθε μέρα που περνά και διαψεύδει τις ιατρικές εκτιμήσεις.
Οταν μερικοί συμμαθητές του τον επισκέφθηκαν πρόσφατα σπίτι του, έχοντας μάθει ότι ίσως δεν έχει πολύ καιρό να ζήσει, εκείνος, όπως είπε στην ιστοσελίδα The Athletic, τους απάντησε: «Αν μου είχαν απομείνει δύο εβδομάδες, θα ήμουν στα Μπόρα Μπόρα αυτή τη στιγμή».
Η περιπέτεια και τα κρυμμένα χάπια
Ο Τζέιντεν Μπέιλι ήταν ένα 12χρονο παιδί που κυνηγούσε τα όνειρά του όταν ανακάλυψε ότι είχε αυτή την επιθετική μορφή καρκίνου. Ηταν οι μέρες που ακόμη έπαιζε αμερικανικό ποδόσφαιρο (φούτμπολ), όταν η μητέρα του παρατήρησε «κάτι που έμοιαζε σχεδόν με… κρανίο» να προεξέχει από τον αριστερό δικέφαλο του γιου της. Ο μικρός ένιωθε μεν τον πόνο, αλλά τον απέδιδε στο άθλημά του. Η διάγνωση έκανε τη Λόντον Ελι να παγώσει, όμως ο Τζέιντεν, όταν το έμαθε, εξήγησε ότι απλώς «πήρα τον θείο μου και πήγαμε να σουτάρουμε σε μία μπασκέτα. Σκέφτηκα απλώς ότι μία επέμβαση θα τα λύσει όλα. Ημουν αφελής και μικρός για να καταλάβω τη σοβαρότητα της κατάστασης».
Η μητέρα του δεν κρύβει ότι «έχω κατάθλιψη. Θέλω να κλαίω συνέχεια και απλώς να ξεσπάω. Αλλά δεν είχα ποτέ αυτή την ευκαιρία επειδή ο Τζέιντεν είναι πάντα ο Τζέιντεν. Δεν τον βλέπεις να στεναχωριέται για όσα περνάει. Πώς γίνεται να στεναχωρηθώ χωρίς καμία ελπίδα εγώ;».
Οι ατελείωτοι γύροι χημειοθεραπειών έκαναν τον Τζέιντεν να κουραστεί τόσο, που άρχισε να κρύβει τα χάπια χημειοθεραπείας και η μαμά του δήλωσε στην ιστοσελίδα «tennessean.com» πως «αρχίσαμε να τα βρίσκουμε σαν πασχαλινά αυγά στο δωμάτιό του». Ο μικρός σταμάτησε να τα καταχωνιάζει από εδώ και από εκεί όταν συνειδητοποίησε ότι η μικρή αδερφή του μπορούσε να τα βρει. Είχε κι άλλο «κόλπο» απροθυμίας, πάντως, αφού ενώ φαινομενικά τα έπαιρνε, παραδέχθηκε αργότερα ότι τα έφτυνε σε μπουκάλια νερού. Δεν κατάφερε ποτέ να συνηθίσει τις παρενέργειες και το πόσο άσχημα τον έκαναν να νιώθει.
Photos: Lebanon teen Jayden Bailey inspires with resilience and love for the game https://t.co/jsaEp2fzDm
— Tennessean (@Tennessean) November 24, 2025
Η διέξοδος του μπάσκετ
Παρά την περιπέτειά του, ο Μπέιλι δεν έπαψε ποτέ να ονειρεύεται. Ενα από τα όνειρά του ήταν η ομάδα μπάσκετ του γυμνασίου Λέμπανον και το κατάφερε πάλι στις 18 Νοεμβρίου, όταν στην πρεμιέρα της σεζόν και στο ματς με το Κάνον Κάουντι, σκόραρε 5 π. με ένα δίποντο κι ένα τρίποντο και έδωσε και μία ασίστ. Ο ίδιος θα συνεχίσει να κάνει αστεία όπως «πώς και δεν μπορούν να με μαρκάρουν ενώ έχω ένα χέρι;» Κανένας, όμως, δεν του χαρίζεται και όπως ξεκαθαρίζει ο προπονητής του, Τζιμ ΜακΝτάουελ, «ο Μπέιλι κερδίζει τον χρόνο συμμετοχής του. Δεν είναι φιλανθρωπικός οργανισμός η ομάδα. Είναι δουλευταράς που τυχαίνει να έχει ένα χέρι, αλλά και μια αύρα που κάνει τους γύρω του καλύτερους».
Jayden Bailey, whose left arm was amputated to treat an aggressive bone cancer, is a regular contributor for @LebanonHoops.
“I wouldn’t play him if he wasn’t contributing. That wouldn’t be fair to the other kids.”
via @PaulSkrbina:https://t.co/dubI8nBB6E
— Tyler Palmateer (@Tpalmateer83) November 24, 2025
Ο Τζέιντεν προσθέτει πως «πρέπει να γυρίζω το σώμα μου για να είμαι πιο ευέλικτος. Δεν έχω πλέον το αριστερό χέρι ως επιλογή όταν κρατάω την μπάλα και προσπαθώ να προσπεράσω τους αμυντικούς. Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω, αλλά αυτός ο δισταγμός μου και οι προσποιήσεις κάνουν κάποιους αντιπάλους να “την πατάνε”».
Ο Μπέιλι έμαθε να αγαπά το μπάσκετ από τη μεγάλη αδερφή του, Αϊσλιν, η οποία διέπρεψε στο Μιντλ Τενεσί, με 1.283 π. στη γυμνασιακή καριέρα της. Ο πατέρας τους, Λέστερ Ελι, ήταν επίσης παίκτης στο Κολέγιο Νόρθουεστερν Στέιτ και συμπεριλήφθηκε στη λίστα με τους καλύτερους παίκτες του πανεπιστήμιου. Αγαπημένος παίκτης του είναι ο Κέβιν Ντουράντ και δεν σταμάτησε να ελπίζει ότι θα του μοιάσει ούτε όταν ακρωτηριάστηκε το αριστερό χέρι του και η καθημερινότητα της προπόνησης και του διαβάσματος έγινε 39 εβδομάδες χημειοθεραπείας.
Το ποσοστό επιβίωσης του οστεοσαρκώματος του νεαρού είναι περίπου 60-70% αν εντοπιστεί πριν εξαπλωθεί και μόλις 5% αν εξαπλωθεί. Η μητέρα του θυμάται πως όταν ένας τεχνικός οξυγόνου από εταιρεία αναπνευστικού εξοπλισμού μετέφερε φιάλες οξυγόνου στο σπίτι τους και ρώτησε «πού είναι ο ασθενής;», εκείνη του αποκρίθηκε δείχνοντας προς την μπροστινή πόρτα τον ιδρωμένο και χαμογελαστό γιο της να σουτάρει μία μπάλα μπάσκετ στο καλάθι της αυλής. Ο κόουτς ΜακΝτάουελ επιμένει ότι ο Τζέιντεν, εκτός από καλός παίκτης αν και μονόχειρας, «έχει το μεγαλύτερο χαμόγελο στο σχολείο» και μάλλον και στην πόλη Λέμπανον, μια περιοχή περίπου 50.000 κατοίκων, 40 χιλιόμετρα ανατολικά του Νάσβιλ.
Ο ίδιος ο Τζέιντεν Μπέιλι θα συνεχίσει να ονειρεύεται, να μη θέλει να τον αντιμετωπίζουν ως διαφορετικό και να επιμένει ότι «πιστεύω ακράδαντα πως μόλις καταρρεύσεις, αν δεν αντισταθείς, δεν πρόκειται να επιστρέψεις από αυτό. Θα βρίσκεσαι συνέχεια σε σκοτεινά μέρη. Κι εγώ δεν είμαι σε ένα τέτοιο μέρος».
