Απέναντι από το Μέτσοβο, μόλις 9 χιλιόμετρα και μια στροφή μετά, βρίσκεται το Ανήλιο. Οσοι ξέρουν το Ανήλιο, είτε κατάγονται από κει είτε έχουν περάσει από την ψησταριά «Δέλφας». Το μαγαζί του Κώστα με τη φήμη του δίνει ζωή σε ένα χωριό που τον χειμώνα το σκεπάζει μισό μέτρο χιόνι και παλεύει με την ερημιά. Ιδρύθηκε το 1952 και ήταν για δεκαετίες ένα παραδοσιακό μπακάλικο και καφενείο. Το λειτουργούσαν οι γονείς του Κώστα και εξυπηρετούσε το χωριό πουλώντας τα απαραίτητα.
Την πρώτη φορά, με πήγαν οι δυο φίλοι από το Μέτσοβο, η Μαρία και ο Αλέξανδρος, και τους ευγνωμονώ για αυτό. Ενα αφτιασίδωτο μαγαζί, πέρα για πέρα αληθινό, που με το έμπα έμπαινες σε ένα έργο τρυφερό. Για ώρα είχα την αίσθηση πως θα βρω εκεί τους Σουλιώτες παππούδες μου. Θυμάμαι ακόμα στους τοίχους τα ράφια με τα προϊόντα, από απορρυπαντικά και πελτέδες, ρύζι, μακαρόνια, μέχρι μια ζυγαριά με καντάρι και διάφορα οικογενειακά τους μεμοραμπίλια, ηπειρώτικα – το πλαστήρι και ο πλάστης, ένα σινί, δηλαδή το χαμηλό ταψί όπου ψήνουμε κυρίως πίτες. Είχε και ένα παλιό τηλέφωνο με καντράν και μια στόφα, μπουκωμένη με κούτσουρα, πάνω και μέσα στην οποία έβαζε και μερικούς μεζέδες να ετοιμαστούν. Οι τηγανητές πατάτες του και η γλύκα από το αργοψημένο κρέας μου είχαν μείνει στο μυαλό για καιρό. Το επισκέφτηκα αρκετές φορές από το 2013 μέχρι το 2019 και από τότε, ξαναπήγα πριν από λίγες μέρες. Ο χώρος έχει ανακαινιστεί, μια ανανέωση ταιριαστή και μάλλον απαραίτητη, καθώς αφού μεγάλωσε η φήμη του, μεγάλωσαν και οι δουλειές του. Πλέον είναι περισσότερο εστιατόριο και λιγότερο ψησταριά. Εριξε τους σοβάδες για να φανεί η πέτρα από τους τοίχους, άνοιξε τη σάλα, πρόσθεσε ένα κατώγι με 2-3 τραπέζια ακόμα και μια προέκταση με τζαμαρία που κοιτάζει όλο το Μέτσοβο. Από εκεί τρώει κανείς με θέα τον ζωντανό μετσοβίτικο πίνακα, βαμμένο με μολυβί και πράσινο, στολισμένο με πέτρα και έλατα.
Τι τρώμε; Δυο τρεις σαλάτες: χωριάτικη, πολίτικη, χόρτα εποχής. Πατάτες κατακίτρινες μικρές, ψιλές, που τηγανίζονται στην κατσαρόλα και μοσχοβολάνε γλύκα. Ψωμί προζυμένιο, έρχεται μέσα σε χάρτινο σακουλάκι. Τα τυριά, όπως μετσοβόνε λιωμένο και το αψύ και αλοιφώδες γαλοτύρι, πίτες με χοντρούτσικο φύλλο και φυσικά κρέας. Αρνίσιο και πρόβειο παϊδάκι και κοντοσούβλι χοιρινό. Ολα στα κάρβουνα. Ο Κώστας, με την τραγιάσκα του και μια μπλούζα μάγειρα είναι απίκο πάνω από τα κάρβουνα. Σπάνια θα τον δείτε να σουλατσάρει στη σάλα. Πρώτη φορά είδα άνθρωπο να «κουρεύει» τα παϊδάκια. Στέκεται φρουρός μπροστά στην ψησταριά του και μόλις βγάλει από τη φωτιά το κρέας, πιάνει το ψαλίδι και τριμάρει με προσοχή τα πιο ξεροψημένα σημεία του, φροντίζοντας να μη φτάσει στο τραπέζι μας ούτε ίχνος πίκρας από καμένο κρέας. Είναι κάτι σαν grooming, που εφαρμόζει με σχολαστικότητα, φροντίδα και μεράκι. Ζουμερά όσο κανένα, τα αρνίσια λεπτοκομμένα, τα πρόβεια πιο χοντρούτσικα και κατά τι πιο λιπαρά, εξίσου αλατισμένα στην εντέλεια.
Στο μαγαζί δουλεύει όλη η οικογένεια. Στους τοίχους, οι παλιές κονσέρβες έχουν μείνει ως ντεκόρ και το νέο «εικονοστάσι» του Κώστα αποτελείται από φωτογραφίες του δικού του προσωπικού hall of fame, αναγνωρίσιμοι επισκέπτες από διάφορους κλάδους που τον έχουν επισκεφτεί: υπουργοί, τραγουδίστριες, μπασκετμπολίστες. Φαίνεται πως όποιος πήγε, ξαναπήγε.
Στα κατάλληλα ποτήρια σερβίρει λίγα και καλά εμφιαλωμένα κρασιά, όπως το INIMA Ξινόμαυρο από το Κατώγι Αβέρωφ, σε πολύ γλυκιά τιμή και βεβαίως ιδανικό για το παϊδάκι. Για να φτάσετε εκεί, δεν χρειάζεται να κάνετε κάποιο μακρύ ταξίδι, δέκα λεπτά κατάβαση στις στροφές του παλιού δρόμου που ενώνει τα δυο χωριά, Μέτσοβο και Ανήλιο. Το πάρκινγκ είναι άνετο στην είσοδο του χωριού, και από εκεί δυο λεπτά με τα πόδια.
Ενα χωριό μπορεί να αντέξει, να ανθίσει, να συνεχίσει αρκεί να υπάρχουν άνθρωποι σαν τον Κώστα, για τον οποίο έχουν όλοι να πουν μια καλή κουβέντα, ένας σωρός ευχαριστημένοι πελάτες μιλούν αντί γι’ αυτόν. Μια κλασική περίπτωση επιτυχίας από στόμα σε στόμα.
Ανήλιο, Μέτσοβο, Τ/ 26560-41.474, ανοιχτά καθημερινά
*Τα καταστήματα και τα προϊόντα που προτείνονται είναι επιλογές της δημοσιογράφου και δεν έχουν εμπορικό σκοπό.
