Ο Βιτόρε Παλμιέρι, φίλαθλος της Ιντερ, θα έπρεπε στα 21 του χρόνια να έχει όλη τη ζωή μπροστά του. Δυστυχώς, το νήμα της κόπηκε πρόωρα και σκληρά, ύστερα από επεισόδια μεταξύ οπαδών Ιντερ και Μίλαν, στα οποία ο Βιτόρε μαχαιρώθηκε στο πάγκρεας, έπεσε σε κώμα και έσβησε τρεις μήνες αργότερα στο νοσοκομείο, αφού δεν συνήλθε ποτέ.
Ο πατέρας του, με δάκρυα στα μάτια, πήγε στα γραφεία της Ιντερ για να επιστρέψει το εισιτήριο διαρκείας, αφού πλέον ο γιος του δεν θα μπορούσε να πάει ξανά στο γήπεδο να υποστηρίξει την αγαπημένη του ομάδα.
Αυτό το τραγικό περιστατικό, το οποίο έλαβε χώρα το καλοκαίρι του 1983 στο περιθώριο ενός «φιλικού» τουρνουά, ήταν το αποκορύφωμα μιας σειράς από σοβαρά επεισόδια μεταξύ οπαδών των «νερατζούρι» και «ροσονέρι» τις δεκαετίες του ’70 και του ’80, με πολλούς τραυματίες.
Και, παρότι «χρειάστηκε» να χαθεί μια ανθρώπινη ζωή, η απώλεια του Βιτόρε Παλμιέρι οδήγησε τους επικεφαλής των Ultras, των πιο φανατικών οπαδών των δύο ομάδων, να κάνουν μια συμφωνία τιμής για επ’ αόριστον εκεχειρία και λήξη παρόμοιων επεισοδίων. Μια συμφωνία που επικυρώθηκε με μια απλή χειραψία.
Εκτοτε έχουν περάσει τέσσερις δεκαετίες και, με εξαίρεση μερικές… έντονες συναντήσεις μικρής κλίμακας, οι οπαδοί των δύο μεγάλων ομάδων του Μιλάνο έχουν τηρήσει αυτή τη συμφωνία τιμής, η οποία καταδεικνύει ότι η συγκεκριμένη αντιπαλότητα έχει πολλά ψήγματα… αγάπης.
Ενδεχομένως να ακούγεται υπερβολικό, αλλά τα πάνω από εκατό χρόνια ιστορίας των δύο συλλόγων δείχνουν ότι πολλές φορές έχουν συνεργαστεί και έχουν μάθει να συνυπάρχουν χωρίς προβλήματα, παρά την (αθλητική και μόνο) αντιπαλότητα.
Κατ’ αρχάς, η μια ομάδα γεννήθηκε μέσα από τα σπλάχνα της άλλης! Η Μίλαν ιδρύθηκε το 1899 από τον Βρετανό επιχειρηματία στον χώρο του υφάσματος Χέρμπερτ Κίλπιν, ύστερα από κουβέντα σε μπαρ με φίλους για το πώς θα ανταγωνιστούν Τζένοα και Γιουβέντους, οι κυρίαρχες των πρώτων ετών στην ποδοσφαιρική Ιταλία.
Τα πρώτα δέκα χρόνια της ιστορίας τους, οι «ροσονέρι» κατέκτησαν τρία πρωταθλήματα. Η ιταλική ποδοσφαιρική ομοσπονδία προχώρησε μια αλλαγή στους κανονισμούς και δεν επέτρεπε στους συλλόγους να εγγράψουν άλλους ξένους ποδοσφαιριστές.
Η Μίλαν, ως αντίδραση, δεν έπαιξε την επόμενη σεζόν στο πρωτάθλημα, αλλά αυτή η απόφαση προκάλεσε διχασμό στο εσωτερικό του συλλόγου, αφού σαράντα μέλη του διαφωνούσαν με αυτή τη στάση.
Και τι έκαναν; Αφησαν τη Μίλαν και, με μπροστάρη τον Τζόρτζιο Μουτιάνι, το 1908 ίδρυσαν την Internazionale (ήτοι «διεθνής» στα ιταλικά), χαρακτηρίζοντας εαυτούς «τα αδέλφια του κόσμου».
Εκτοτε, οι δύο ομάδες του Μιλάνου έχουν κονταροχτυπηθεί για δεκάδες τίτλους (πρωτίστως εγχώριους), έχουν κατακτήσει επίσης δεκάδες, έχουν δώσει σχεδόν 250 επίσημα παιχνίδια (244 για την ακρίβεια) και έχουν χτίσει τον μύθο του «Derby della Madonnina», ήτοι το «ντέρμπι της Παναγίτσας», προς τιμήν του αγάλματος ύψους πέντε μέτρων της Θεοτόκου στην κορυφή του καθεδρικού ναού στην πρωτεύουσα της Λομβαρδίας, του ιστορικού «Duomo».
Εκτός, όμως, από τη συμφωνία τιμής μεταξύ των οπαδών και τις κοινές ρίζες, Ιντερ και Μίλαν μοιράζονται αρμονικά εδώ και 78 χρόνια το ίδιο γήπεδο. Πώς προέκυψε αυτή η ιδιότυπη συγκατοίκηση, η οποία πάντως δεν είναι ασυνήθιστη στην Ιταλία, αφού τη βιώνουν για παράδειγμα η Λάτσιο με τη Ρόμα στη Ρώμη ή η Σαμπντόρια με την Τζένοα στη Γένοβα;
Το γήπεδο εγκαινιάστηκε το 1926 και τότε ανήκε μόνο στη Μίλαν. Εξαιτίας οικονομικών προβλημάτων, όμως, ο σύλλογος πούλησε τα εδάφη όπου βρίσκονταν το κτίσμα στον δήμο, έστω και αν συνέχισε να δίνει τα παιχνίδια στο γήπεδο, με την Ιντερ να γίνεται συγκάτοικος το 1947, ώστε να μοιραστούν τα έξοδα συντήρησης και λειτουργίας του.
Παρά τη συγκατοίκηση, βεβαίως, οι φίλοι των δύο ομάδων έχουν την… αυταπάτη ότι παίζουν σε διαφορετικά γήπεδα. Ο λόγος; Μέχρι το 1980, το γήπεδο ονομάζονταν «Σαν Σίρο», αφού έτσι λέγεται η γειτονιά όπου βρίσκεται.
Τότε, αποφασίστηκε να δοθεί το όνομα «Τζουσέπε Μεάτσα», ώστε να τιμηθεί ο θρυλικός δις παγκόσμιος πρωταθλητής με την Ιταλία, ο οποίος έπαιξε τόσο στην Ιντερ (407 αγώνες – 283 γκολ) όσο και στη Μίλαν (42 αγώνες – 11 γκολ).
Οι «ροσονέρι», όμως, δεν τον νιώθουν δικό τους θρύλο, αφού άλλωστε στους «νερατζούρι» έχτισε πρωτίστως τη μεγάλη του καριέρα. Για τον λόγο αυτόν εξακολουθούν να πηγαίνουν στο «Σαν Σίρο» και όχι στο «Τσουζέπε Μεάτσα», όπου πηγαίνουν οι φίλοι της Ιντερ!
Παρά τη… διαφορά στην ονομασία, οι δύο σύλλογοι προχωρούν πιασμένοι από το χεράκι στο θέμα του γηπέδου. Και, επειδή σε λίγους μήνες συμπληρώνει εκατό χρόνια ζωής, πρότειναν στον δήμο να γκρεμιστεί και να κατασκευαστεί στη θέση του ένα νέο, υπερσύγχρονο γήπεδο που να ταιριάζει στη δυναμική δύο εκ των πιο πετυχημένων ποδοσφαιρικών συλλόγων στον κόσμο.
Αρχικά ο Δήμος του Μιλάνο διαφώνησε, αλλά στη συνέχεια τα βρήκε με Ιντερ και Μίλαν και, μάλιστα, έχει συμφωνήσει κατ’ αρχάς να τους πουλήσει αντί 197 εκατ. ευρώ το γήπεδο και τα εδάφη (η συμφωνία πρέπει να επικυρωθεί τα επόμενα 24ωρα από το δημοτικό συμβούλιο), προκειμένου πλέον οι δύο σύλλογοι να είναι και επίσημα «αφεντικά» του σπιτιού τους.
Αυτό που θα αντικαταστήσει το θρυλικό, αλλά απαρχαιωμένο γήπεδο θα στοιχίσει περί το 1,2 δισ. ευρώ και ο δήμαρχος της πόλης, Τζουσέπε Σάλα, ζητάει να έχει ολοκληρωθεί μέχρι το 2031, ώστε να μπορέσει να φιλοξενήσει αγώνες του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 2032, το οποίο η Ιταλία θα συνδιοργανώσει με την Τουρκία.
Οι δύο σύλλογοι ανακοίνωσαν ότι έχουν προσλάβει τις αρχιτεκτονικές φίρμες «Foster + Partners» και Manica προκειμένου να σχεδιάσουν το νέο γήπεδο, εφόσον δοθεί το «πράσινο φως» από τον δήμο. Αν αυτό δεν υπάρξει, Ιντερ και Μίλαν έχουν ήδη αποφασίσει από κοινού ότι θα χτίσουν μαζί ένα γήπεδο στα περίχωρα της πόλης. Πάντα μαζί, πάντα από κοινού.
Γιατί, μπορεί η αντιπαλότητά τους μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου να έχει κλείσει αιώνα, αλλά η αρμονική συμβίωση και η διάθεση για συνεργασία επικρατούν, όπως έχει αποδειχθεί άλλωστε και στις αγοραπωλησίες ποδοσφαιριστών μεταξύ τους.
Εστω και αν σε αυτό το δούνε και λαβείν η Μίλαν είναι σαφώς κερδισμένη, αφού πήρε… κοψοχρονιά από την Ιντερ δύο ποδοσφαιριστές που σημάδεψαν θετικά τη σύγχρονη ιστορία της, όπως ο Κλάρενς Ζέεντορφ και ο Αντρέα Πίρλο. Σε μια σχέση αγάπης, όμως, πάντα κάποιος κερδίζει και κάποιος χάνει…
