Η σεζόν που ξεκίνησε φέρνει μαζί της 5-6 νέους φούρνους και αρτοποιεία «νέας γενιάς» στην Αθήνα. Διάβασα κάπου και τον χαρακτηρισμό nanobakery για ένα μικρό μαγαζί που πουλάει ψωμί. Καλώς να ανοίξουν, αλλά αναρωτιέμαι: πόσες εκδοχές του cinnamon roll μπορεί να δοκιμάσει κανείς; Ακόμα κι αν τρελαίνεσαι για αυτό το έδεσμα, ίσως να φτιάχνονται ήδη αρκετά στην Αθήνα. Αν υπάρχει σήμερα κάτι που στ’ αλήθεια λαχταράω, είναι ένα ποντσίκ, εκείνο το αφράτο, τηγανητό ζυμαράκι με γέμιση κρέμας που με κλειστά μάτια, μια μπουκιά του μπορεί να σε ρίξει στα μαλακά. Οι Ιάπωνες έχουν αναπτύξει μια ολόκληρη κουλτούρα γύρω από την απόλαυση του «μαλακού». Η λέξη-κλειδί είναι το フワフワ (fuwa-fuwa), που σημαίνει «απαλό, αφράτο, ελαφρύ»· χρησιμοποιείται για κέικ, ψωμάκια, κουκλάκια, ακόμα και για συναισθήματα. Περιγράφει μια αίσθηση άνεσης, τρυφερότητας. Αυτό το αίσθημα έχω κρατήσει από την τελευταία φορά που το έφαγα.
Το ποντσίκ, δημοφιλές στη Γεωργία, την Αρμενία και σε άλλα μέρη της Ανατολικής Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής, συχνά γεμίζεται με κρέμα ζαχαροπλαστικής, και καμιά φορά πασπαλίζεται με ζάχαρη άχνη. Το γλύκισμα είναι γνωστό με άλλα ονόματα, όπως pączki στα πολωνικά ή pyshka στα ρωσικά. Το σωστό ποντσίκ δεν το βρίσκεις εύκολα στην Αθήνα, υπάρχει όμως στη Θεσσαλονίκη. Στην οδό Χαλκέων, εδώ και σχεδόν είκοσι χρόνια στήνεται για αυτά τα εδέσματα καθημερινά μια ουρά. Η ουρά της Αγάπης.
Το μαγαζί το άνοιξε το 2006 η Αγάπη, που ήρθε με την οικογένειά της από την Τιφλίδα της Γεωργίας το ’94. Αφησαν πίσω μια στρωμένη ζωή και ξεκίνησαν απ’ το μηδέν. Με πέντε κιλά αλεύρι τη μέρα ζύμωνε μερικά τεμάχια χατσαπούρι και πιροσκί, συνταγές που έφτιαχνε και στο σπίτι της. Μέσα σε έναν μήνα την έμαθε ο κόσμος και έτσι άρχισαν να σχηματίζονται οι πρώτες ουρές, στην αρχή από συμπατριώτες της που κατέβαιναν στο κέντρο κι έπειτα από περαστικούς. Το σημείο στρατηγικό, στο πλάι της Αριστοτέλους, ανάμεσα στην Εγνατία και την οδό Φιλίππου, δίπλα στη στάση των λεωφορείων που πάνε προς τα δυτικά.
Η Αγάπη έχει βγει πια στη σύνταξη· το τιμόνι κρατά εδώ και δύο χρόνια η κόρη της, η Λία, ενώ στο εργαστήριο βρίσκεται και ο σύζυγός της Λάζαρος Χουνουζίδης. Τα παιδιά τους, στο γυμνάσιο και στο λύκειο, εδώ και χρόνια έχουν βρει τις αγαπημένες τους συνταγές: ο μικρός το ποντσίκ με κρέμα, ο μεγάλος το πιροσκί με πατάτα, η κόρη το chebureki με κιμά.
Στο μενού παραμένουν τα κλασικά τηγανητά πιροσκί (τέσσερα είδη που εξαφανίζονται γρήγορα) αλλά η εποχή έφερε και πιροσκί φούρνου για όσους αποφεύγουν τα τηγανητά αλλά δεν θέλουν να στερηθούν ένα τέτοιο έδεσμα. Φτιάχνουν μια ωραία ζύμη, που γίνεται χρυσή και ελαστική όταν ψήνεται, με κοτόπουλο, μανιτάρια, σπανάκι, πατάτα με ελιά, αλλά και βραστό αυγό με τυρί. Μαζί στη βιτρίνα βλέπεις και τα χατσαπούρια, τετράγωνα με τρία τυριά ή στρογγυλά με βούτυρο, το τσιμπουρέκι, ένα μισοφέγγαρο με κιμά, κι ακόμα έχουν σπανακοτυρόπιτα, λουκανόπιτα, ζαμπονοτυρόπιτα.
Θα εξυπηρετηθείτε σβέλτα και αν έχετε λίγο χρόνο καθίστε εκεί στην ωραία βαβούρα της Χαλκέων όπου ακούς ελληνικά, ρωσικά, γεωργιανά, αλβανικά. Αυτή είναι η Θεσσαλονίκη, στο μικρό της κέντρο, χωράει πολλούς κόσμους μαζί.
Χαλκέων 21, Τ/ 2310265755
Δευτέρα με Σάββατο, 07.30–16.30
*Τα καταστήματα και τα προϊόντα που προτείνονται είναι επιλογές της δημοσιογράφου και δεν έχουν εμπορικό σκοπό.
