Εάν είσαι Ελληνας και 40+, ανεξαρτήτως αν ασχολείσαι και σου αρέσει το μπάσκετ, έχεις συνδυάσει εσαεί το συγκεκριμένο τραγούδι με την επιτυχία που άλλαξε για πάντα το άθλημα στην χώρα σου.
Το «Final Countdown», το οποίο συνέθεσε στις αρχές της δεκαετίας του ’80 ο Τζόι Τέμπεστ, το καλλιτεχνικό όνομα του frontman του σουηδικού ροκ συγκροτήματος «Europe» (Ρολφ Μάγκνους Τζόακιμ Λάρσον το πλήρες, πραγματικό όνομά του), εμπνεύστηκε από το «Space Oddity» του θρυλικού Ντέιβιντ Μπόουι.
Αρχικά, το τραγούδι γράφτηκε για να ανοίγει συναυλίες και κανένα μέλος του συγκροτήματος δεν πίστευε ότι μπορούσε να γίνει επιτυχία. Οταν, όμως, η δισκογραφική εταιρεία πρότεινε να γίνει το πρώτο σινγκλ της μπάντας, αποδείχθηκε τόσο εύστοχη όσο και τα ποσοστά ευστοχίας στα δίποντα του Νίκου Γκάλη ή του Γιάννη Αντετοκούνμπο.
Το «Final Countdown», το οποίο στην ελληνική αργκό μεταμορφώθηκε σε «τιρινίνι», από την τόσο κολλητική εισαγωγή του, έντυσε για πάντα το Ευρωμπάσκετ του 1987, αφού βγήκε εκείνη την εποχή και στην Ελλάδα, όπως και σε πάνω από είκοσι χώρες, και έφτασε να είναι το νούμερο ένα στα charts.
Εκτοτε, πλημμυρίζει με τις νότες του όλα τα μεγάλα αθλητικά γεγονότα, είναι από τα αγαπημένα κομμάτια των DJs και στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, μαζί βεβαίως με το «We are the champions» των Queen.
Σήμερα, 38 χρόνια μετά το θαύμα της παρέας του Γκάλη, του Γιαννάκη, του Φασούλα, του Χριστοδούλου και των άλλων παιδιών, οι στίχοι του βρίσκουν εφαρμογή στην προσπάθεια του Σπανούλη, του Αντετοκούνμπο και των άλλων απογόνων εκείνης της γενιάς που μας σημάδεψε ανεξίτηλα και είχε για σάουντρακ αυτό το τραγούδι. Για πάμε λοιπόν…
«Δέκα, εννέα, οκτώ, επτά, έξι, πέντε, τέσσερα, τρία, δύο, ένα. Φεύγουμε μαζί, Αλλά και πάλι είναι αποχαιρετισμός»
Αντίστροφη μέτρηση για τον ιστορικό ημιτελικό του Ευρωμπάσκετ με την Τουρκία, όπου αυτή η εθνική ομάδα έφτασε με όπλο την ενότητα και το «ένας για όλους και όλοι για έναν» στο πιθανότατα κύκνειο εθνικό άσμα δύο θρύλων του ελληνικού μπάσκετ όπως ο Κώστας Σλούκας και ο Κώστας Παπανικολάου.
«Και ίσως επιστρέψουμε. Στη γη, ποιος ξέρει;»
Δεδομένα οφείλει η ομάδα να χτίσει πάνω σε αυτή την επιτυχία, ανεξαρτήτως της τελικής της έκβασης. Το είπε ο Βασίλης Σπανούλης, ο οποίος παραμένει προσγειωμένος στη γη, ό,τι και αν συμβαίνει γύρω του. Ποιος ξέρει, ίσως ξεσπάσει αν φορέσει το χρυσό μετάλλιο στο στήθος του ως παίκτης και ως προπονητής (2005 και 2025), όπως έχει κάνει στο παρελθόν μόνο ένας Ελληνας. Και τι Ελληνας! Ο Παναγιώτης Γιαννάκης (1987 και 2005).
«Υποθέτω ότι δεν υπάρχει κανείς να κατηγορήσει. Φεύγουμε από το έδαφος. Θα είναι τα πράγματα ποτέ ξανά τα ίδια;»
Αφήνουμε πίσω τα χρόνια της γκρίνιας και του προβληματισμού για την εικόνα της εθνικής ομάδας που τόσο μας είχε καλομάθει στις επιτυχίες. Και κοιτάμε ψηλά, μέχρι εκεί που φτάνει ο Γιάννης Αντετοκούνμπο όταν σηκώνεται για να καρφώσει ή ο αδελφός του Κώστας, όταν κάνει ασύλληπτα κοψίματα όπως αυτά του προημιτελικού κόντρα στη Λιθουανία.
Εφόσον έρθει το μετάλλιο, ανεξαρτήτως χρώματος, τα πράγματα δεν πρέπει να είναι ξανά τα ίδια, αλλά επιτέλους να χτίσει η χώρα στη δημιουργία μια εθνική ομάδα που θα παλεύει πάντα για επιτυχίες, με σημείο αναφοράς τον Αλέξανδρο Σαμοντούροβ, που δείχνει σε αυτή τη διοργάνωση ότι έχει στόφα και προσωπικότητα για να γράψει ιστορία.
«Είναι η τελική αντίστροφη μέτρηση. Η τελική αντίστροφη μέτρηση»
Μετράμε αντίστροφα για τον πρώτο ημιτελικό μας σε μεγάλη διοργάνωση από το Ευρωμπάσκετ του 2009, τότε με τον Σπανούλη και τον Νίκο Ζήση στο παρκέ, πλέον αμφότερους τους κολλητούς φίλους και κουμπάρους στην άκρη του πάγκου, μεταλαμπαδεύοντας την τεράστια εμπειρία και γνώση τους με την πορτοκαλί μπάλα στα χέρια.
«Κατευθυνόμαστε προς την Αφροδίτη. Και ακόμα στεκόμαστε ψηλοί. Γιατί ίσως μας είδαν. Και καλώς ήρθατε όλοι μας, ναι»
Οταν βλέπεις τα τρίποντα του Βασίλη Τολιόπουλου και του Τάιλερ Ντόρσεϊ, τις άμυνες του Παπανικολάου, την all around ποιότητα του Ντίνου Μήτογλου και την αυταπάρνηση των Θανάση Αντετοκούνμπο, Γιαννούλη Λαρεντζάκη, Παναγιώτη Καλαϊτζάκη και Δημήτρη Κατσίβελη, δεν μπορείς να μη νιώθεις να σε πλημμυρίζει η αγάπη για το άθλημα. Οπου θεά της αγάπης και του έρωτα, βεβαίως, η Αφροδίτη.
Η ομάδα νιώθει και είναι όρθια, ψηλή. Και ξέρει ότι πλέον την υπολογίζουν όλοι, παρότι ήταν πολλοί αυτοί που αμφισβητούσαν στο ξεκίνημα ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να φτάσει τόσο μακριά και πλέον την καλωσορίζουν ξανά στην ελίτ. Ναι, μεταξύ των αμφισβητιών υπήρχαν και πολλοί Ελληνες, γιατί να το κρύψουμε αυτό;
«Με τόσο πολλά έτη φωτός για να πάει. Και τα πράγματα που πρέπει να βρεθούν (να βρεθούν). Είμαι σίγουρος ότι θα μας λείψει»
Γιατί αυτά τα παιδιά κυνηγούν μια ιστορική επιτυχία που θα μείνει ζωντανή για πολλά έτη μπροστά, όπως συνέβη με αυτή του 1987, η οποία εντυπώθηκε για πάντα στην ψυχή και στο μυαλό του αρχιτέκτονα «V-Span», ακόμα και αν ήταν μόλις πέντε ετών όταν ο Γιαννάκης σήκωνε στον ουρανό του ΣΕΦ το πολυπόθητο τρόπαιο.
Και αν βρεθούν τα απαραίτητα τρίποντα, οι απαραίτητες καλές άμυνες στα αστέρια της ισχυρής Τουρκίας, αν ο Βασίλης βρει τις απαραίτητες τακτικές για να νικήσει τον Εργκίν Αταμάν στη μάχη των πάγκων, αυτή η διοργάνωση που ξεκίνησε με πολλά ερωτηματικά θα μας λείψει για όσα (θα) μας έχει προσφέρει. Ας είναι όμως, χαλάλι της (τους)…
ΥΓ.: Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική και ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα. Ή μήπως έχει;
Εξωτερική φωτογραφία: REUTERS/Ints Kalnins
