Η Λέρος δεν είναι από τα νησιά που ζουν από τον τουρισμό. Αντιθέτως, για χρόνια μοιάζει να τον αποφεύγει. Με μια σεζόν που δεν ξεπερνά τις 20-30 μέρες, χωρίς βουερή νυχτερινή ζωή, χωρίς ουρές για την τέλεια δύση του ηλίου, το νησί παραμένει ήσυχο, αθόρυβο, αληθινά cool. Ενα μέρος που δεν έχει φτιαχτεί για το Instagram. Η ομορφιά του βρίσκεται αλλού: στους μικρούς όρμους με τα γαλαζοπράσινα νερά, στο κολύμπι με φόντο το κάστρο και την Αγία Μαρίνα, στις βόλτες χωρίς βιασύνη, στις μυρωδάτες διαδρομές που σκιάζουν οι ευκάλυπτοι – τους φύτεψαν στο νησί οι Ιταλοί κατακτητές-, στις παραλίες χωρίς ομπρέλες, στα ταβερνάκια που δεν χρειάζονται κράτηση. Αν δεν είσαι του lifestyle, εδώ θα βρεις αυτό που λείπει από πολλούς δημοφιλείς προορισμούς.
Φάρος της γαστρονομίας της Λέρου το κορυφαίο εστιατόριο «Μύλος», γνωστό στα πέρατα του κόσμου. Σε ένα νησί με πολύ χώρο για νέα εγχειρήματα, μόλις πέρσι άνοιξε το «Σέρζα» στη Μερικιά. Ο Γιώργος Μητράκος, στο σέρβις και το κρασί και ο Θεοδόσης Θεοδοσίου, σεφ με καταγωγή από την Κάλυμνο, λειτουργούν αυτό το περιποιημένο ρεστό με τα τραπεζάκια που κοιτούν τη θάλασσα. Καθαρή αισθητική, χωρίς υπερβολές. Η κουζίνα του ελληνική στο σήμερα: λιτή, προσεγμένη, με έμφαση στην ντόπια πρώτη ύλη. Τα ψάρια φτάνουν με τα καΐκια, τα λαχανικά προέρχονται από καλλιέργειες στο νησί, τα κατσίκια και τα τυριά είναι λέρικα, με εξαίρεση την κοπανιστή της ντοματοσαλάτας που έρχεται από την Κάλυμνο. Το ψωμί, προζυμένιο με σύμμεικτο αλεύρι, φέρει την προσωπική σφραγίδα του Θεοδόση, ο οποίος όχι μόνο το ζυμώνει αλλά «ταΐζει» το προζύμι από το 2020.
Το όνομα «Σέρζα» σημαίνει χέρια στην καλύμνικη ντοπιολαλιά. Τι όμορφη υπενθύμιση πως όλα ξεκινούν από αυτά! Το μενού αποτελείται από περίπου δεκαπέντε πιάτα που συνδυάζουν γνώριμα υλικά με σύγχρονη ματιά. Στην αρχή έρχεται το βούτυρο, δουλεμένο με πατέ ψαριού και παστό λεμόνι, μαζί με το ψωμί. Οι σαλάτες είναι τριζάτες: τραγανά κολοκυθάκια με λέρικη γλυκιά μυζήθρα, ή ντοματοσαλάτα με πίκλα κρεμμυδιού και κοπανιστή. Στη ρεγγοσαλάτα η καπνιστή ρέγκα δίνει φίνα αλμύρα και βαθιά γεύση.
Από τα κυρίως ξεχωρίζει το κατσίκι με μανέστρα, παραδοσιακό με τα όλα του, αλλά και η μακαρονάδα με αυγοτάραχο, τρίμμα αλλά και φρέσκο κομμένο σε κυβάκια: μαστιχωτό, αλμυρό, γεμάτο umami, με το μακαρόνι βρασμένο άψογα. Το πιάτο που έβλεπε κανείς στα περισσότερα τραπέζια ήταν το χταπόδι κρασάτο με ρεβίθια, οι διπλανοί είπαν πως ήταν γλύκισμα. Στο δικό μας ξετρελαθήκαμε με το μαγιάτικο φρικασέ.
Στη λίστα των κρασιών βρίσκεις φιάλες από τον νέο και τον παλιό κόσμο, προσιτές ετικέτες. Διαλέξαμε την ετικέτα Αγέρικο από το οινοποιείο Λειψών, χαρμάνι από Φωκιανό, Ασύρτικο και Αθήρι, ό,τι πρέπει για να δέσει με το θαλασσινό γεύμα μας.
Τρία επιδόρπια για κάθε γούστο: Γαλακτομπούρεκο σε φύλλο κανταΐφι με παγωτό κατσικίσιο. Τάρτα σοκολάτας με πραλίνα φουντουκιού και γκανάζ αρωματισμένη με Metaxa, σερβιρισμένη με παγωτό κάρδαμο. Κρέμα τριαντάφυλλο με πεπόνι σε διάφορες υφές. Τέλος, ένα σοκολατάκι χειροποίητο από μαύρη σοκολάτα με μέλι, λεμονοθύμαρο και φλούδες λεμονιού, ένα ωραίο κέρασμα που συνοδεύει τον λογαριασμό. Πήγαμε δύο φορές και θα πηγαίναμε κι άλλες δύο αν το είχαμε ανακαλύψει νωρίτερα.
Η Λέρος δεν βιάζεται να γίνει γαστρονομικός προορισμός και γι’ αυτό ακριβώς θα γίνει.
«Σέρζα», Μερικιά, Τ/ 6931590794
*Τα καταστήματα και τα προϊόντα που προτείνονται είναι επιλογές της δημοσιογράφου και δεν έχουν εμπορικό σκοπό.
