«Ε, κάθε τέχνη χρειάζεται εκτίμηση, έτσι δεν είναι; Εννοώ, όσοι ζωγραφίζουν ή γράφουν βιβλία θέλουν ένα κοινό. Αυτός είναι ο λόγος που το κάνουν, για να τους προσέξει κάποιος. Το ίδιο ισχύει κι όταν είσαι μαγείρισσα. Χρειάζεσαι κάποιον που να το απολαμβάνει, όχι κάποιον που απλώς να λέει “Ε, εντάξει δεν είναι κακό”». Στο βιβλίο της Μάργκαρετ Πάουελ “Below Stairs”, που ενέπνευσε τη σειρά Downton Abbey, και αφορά τα απομνημονεύματα μιας γυναίκας που εργάστηκε ως μαγείρισσα και οικιακή βοηθός στην Αγγλία στις αρχές του 20ού αιώνα, η συγγραφέας – ηρωίδα εκφράζει την ανάγκη της για αναγνώριση και εκτίμηση της δουλειάς της. Μιας δουλειάς εξαιρετικά απαιτητικής, τότε και σήμερα.
Ειδικά όταν την ασκείς μέσα σε τοσοδούλες κουζίνες, με κατσαρολικά που βράζουν και καυτές ψησταριές, σε υπόγεια που δεν δροσίζονται επαρκώς. Οταν είσαι σερβιτόρος για μια απαιτητική σεζόν για να στηρίξεις την οικογένειά σου, όταν εργάζεσαι με κίνητρο τα λίγα περισσότερα χρήματα αλλά χωρίς ασφάλιση, όταν πρέπει να κουβαλάς δίσκους διασχίζοντας δρόμους με διερχόμενα αυτοκίνητα, ώστε να απολαμβάνουν οι πελάτες το καλαμαράκι τους δίπλα στο κύμα. Οταν περπατάς στην καυτή άμμο, όταν δουλεύεις χωρίς ρεπό για εβδομάδες, όταν…
Συνήθως από τη στήλη περιμένετε να διαβάσετε για ένα νέο μπαρ, ένα καλό εστιατόριο για φρέσκο ψάρι, ένα γαστρονομικό προορισμό, ένα μαγειρικό trend. Αυτή την εβδομάδα, ένα κείμενο-αφιέρωση σε όσους μας φρόντισαν στις διακοπές μας, για αυτούς που μαγείρεψαν για την οικογένεια και τους φίλους μας, που έβαλαν τα δυνατά τους, για όσους εργάζονται σκληρά εκεί που εμείς ξεκουραζόμαστε.
Mια μικρή υπενθύμιση με μερικές προτάσεις για τις τακτικές μας επισκέψεις σε ταβέρνες και εστιατόρια, που μπορεί να κάνουν τη βραδιά πιο ευχάριστη και για εκείνους και για εμάς. Σεβασμός, ενσυναίσθηση και μια καλή κουβέντα είναι ο καλύτερος τρόπος να ανταποδώσουμε στους ανθρώπους που κρατούν όρθιο τον τουρισμό.
Ο σερβιτόρος που χαμογελάει δεν είναι φίλος μας ούτε ψυχαγωγός μας· δεν τον φορτώνουμε με ερωτήσεις για το πού να πάμε για μπάνιο ή ποιο μπαρ είναι «το καλό». Δεν είναι ξεναγός ούτε νταντά για τα παιδιά μας. Οι σερβιτόροι δεν είναι υπεύθυνοι να τα κρατούν μακριά από τα αυτοκίνητα ή από τις κουζίνες.
Δεν σφυρίζουμε ούτε χτυπάμε τα δάχτυλα για να μας προσέξουν. Ενα διακριτικό βλέμμα ή ένα χαμόγελο αρκεί. Μιλάμε ευγενικά και με το όνομά τους αν το ξέρουμε.
Σεβόμαστε τον χρόνο τους. Ο σερβιτόρος έχει δέκα τραπέζια, όχι μόνο το δικό μας. Αν αργήσει δύο λεπτά, δεν είναι προσωπική προσβολή.
Δεν απαιτούμε «αλλαγές» πέρα από κάθε λογική. Το ριζότο δεν γίνεται χωρίς ρύζι και το γιουβέτσι μάλλον δεν μπορεί να γίνει gluten free. Μπορούμε να ρωτήσουμε, αλλά όχι να απαιτήσουμε.
Αν του σπάσει ένα ποτήρι ή πέσει λίγο λάδι, δεν έγινε και κάτι. Δεν ξεσπάμε στους εργαζόμενους για ατυχήματα που συμβαίνουν παντού.
Ντυνόμαστε με στοιχειώδη σεβασμό. Το να παραγγέλνεις στο εστιατόριο ημίγυμνος, στάζοντας από τη θάλασσα, δείχνει αδιαφορία για τον άνθρωπο που σε εξυπηρετεί.
Ενα «ευχαριστώ» στον μάγειρα που περνά για λίγο στην αυλή αξίζει όσο ένα χειροκρότημα. Ενα χαμόγελο και μια καλή κουβέντα δεν κοστίζουν τίποτα.
Δεν είναι όλοι «περαστικοί». Κάποιοι κάνουν καριέρα στη φιλοξενία. Ας θυμόμαστε να αφήνουμε πάντα φιλοδώρημα. Οι συνθήκες της εποχικής εργασίας σπάνια είναι ιδανικές· για κάποιους είναι επιλογή ζωής, για άλλους ανάγκη. Ενα καλό tip είναι αναγνώριση, όχι χάρη.
