Μένοντας μέσα στην πισίνα του ΟΑΚΑ για 48 διαδοχικές ώρες, δεν άρχισε δα να… μετράει πλακάκια. Ο Σπύρος Χρυσικόπουλος, άλλωστε, έβλεπε τον εαυτό του από μικρό ως ένα παιδί που του άρεσε να μετράει και άστρα. Και τα… χιλιόμετρα. Ο κορυφαίος κολυμβητής υπερ-αποστάσεων δεν σταμάτησε να τολμά εγχειρήματα γεμάτα απαιτήσεις που ουσιαστικά ήταν οι προκλήσεις που έβαζε ο ίδιος στον εαυτό του.
Το διήμερο 18-20 Ιουλίου έγραψε και πάλι κολυμβητική ιστορία, καθώς ολοκλήρωσε τη «μεγαλύτερη κολυμβητική απόσταση σε 48 ώρες σε πισίνα 50μ.» και έβαλε για δεύτερη φορά το όνομά του στο βιβλίο των Ρεκόρ Γκίνες, καλύπτοντας απόσταση 151 χλμ., μένοντας άυπνος για περισσότερες από 48 ώρες.
Σύμφωνα με το Guinness World Records, ο 34χρονος κολυμβητής έπρεπε να καλύψει 150 χλμ. και κατάφερε να το πετύχει μισή ώρα πριν από τη λήξη του χρόνου, δηλαδή στις 47,5 ώρες. Πέτυχε για δεύτερη φορά παγκόσμιο Ρεκόρ Γκίνες, καθώς το 2021 κατάφερε να κολυμπήσει 358,2 χλμ. σε επτά ημέρες, αποσπώντας διεθνή αναγνώριση και μίλησε στην ιστοσελίδα της «Κ» για την προσπάθεια, το κίνητρο, την επίπονη αποθεραπεία και τον επόμενο, σχεδόν αδιανόητο, στόχο του.
Τα πολλά «γιατί» και οι υπερβάσεις σε κάθε εγχείρημα
Ο Ελληνας κολυμβητής τόνισε αρχικά: «Είχα μείνει για λίγο εκτός προπονήσεων και χρειάστηκε μία υπέρβαση, αφού αν ήμουν στο 100% θα είχα πάει και καλύτερα». Δύο απορίες που ενδεχομένως να είναι αφελείς είναι το «γιατί» και το «πώς» το έκανε. Ο ίδιος εξηγεί ότι «υπάρχουν πολλά “γιατί”. Μου αρέσουν εγχειρήματα υπερ-αποστάσεων επειδή κάθε φορά που τα ολοκληρώνεις βγαίνεις διαφορετικός, καλύτερος άνθρωπος. Τα συναισθήματα όταν δοκιμάζεις τον εαυτό σου σε αυτές τις καταστάσεις είναι μοναδικά και δεν συγκρίνονται. Από μικρός, ως αθλητής, με τραβούσαν οι μεγάλες αποστάσεις, να κολυμπώ ή να τρέχω για ώρες. Διάβαζα από παιδική ηλικία το βιβλίο των Ρεκόρ Γκίνες και είχα πει ότι κάποια στιγμή θα υπάρχει και το όνομά μου εκεί, ως κάτοχος μίας επίδοσης-ρεκόρ. Αυτό έγινε το 2021. Τότε δεν μου είχαν μετρήσει ενδιάμεσα split, όπως το 5μερο ή 6μερο, καθώς αυτό γίνεται μόνο στο κολύμπι και τα ενδιάμεσα περάσματα δεν κατοχυρώθηκαν ως Ρεκόρ Γκίνες.
»Οπως και με το πρώτο ρεκόρ, ήταν κάτι που ήταν… κενό. Δηλαδή, δεν το έχει δοκιμάσει ποτέ κανένας παγκοσμίως. Χωρίς κάτοχο και προσπάθεια ήταν και η φετινή επιδίωξή μου, για τη “μεγαλύτερη κολυμβητική απόσταση σε 48 ώρες σε πισίνα 50μ.”. Στο πρώτο ρεκόρ μού είχαν βάλει 250 χλμ. σε μία εβδομάδα και τώρα είχα 150 χλμ. σε 48 ώρες. Αναλογικά ήταν πιο δύσκολο και απαιτητικό, παρότι στη θεωρία ο κόσμος πιστεύει πως το πρώτο ήταν δυσκολότερο. Στη φετινή επιδίωξη με κυνηγούσε ο χρόνος».
Σε ό,τι αφορά στο «πώς», αποκρίθηκε ότι «από τα πρώτα 15-16 χλμ. άρχισαν να με πονούν οι ώμοι μου. Δεν είχα κάνει πολλές προπονήσεις και μερικές εξ αυτών ήταν και στη θάλασσα, κάτι που δεν ενδείκνυται για τέτοιο εγχείρημα σε πισίνα. Εφτασα σε ένα σημείο να πετύχω πανελλήνιο ρεκόρ για χρόνο μίας ημέρας, με κάλυψη απόστασης 82.700μ. και αν και ήμουν σε κακή κατάσταση, έπρεπε να συγκεντρωθώ σωματικά και πνευματικά και να βρω όση δύναμη υπήρχε για άλλες 24 ώρες. Οσο το κολύμπι σου γίνεται χειρότερο, είναι ακόμη πιο δύσκολο. Δεν λειτουργούσε αρνητικά μέσα μου το ότι είχα άλλες 24 ώρες, αλλά ο πόνος δεν βοηθούσε».
Με λίγο φαγητό και χωρίς ύπνο για 48 ώρες
Η διαδικασία για ένα τέτοιο ρεκόρ μοιάζει αδιανόητη, όμως έχει γίνει πια ρουτίνα για τον Σπύρο Χρυσικόπουλο, ο οποίος επισήμανε ότι «καταρχάς να πούμε ότι σε θάλασσα και πισίνα πρέπει να μπαίνουμε με άδειο στομάχι. Ακούει ο κόσμος να λέω ότι τρώω και κολυμπάω και παραξενεύεται. Μιλάμε για μικρές ποσότητες, μικρές παύσεις δευτερολέπτων –στις οποίες δεν ξεκουράζεσαι– για νερό, ηλεκτρολύτες ή κάτι ελαφρύ και συνεχίζεις. Ποτέ δεν έχω πει “βαριέμαι”, ούτε λόγω πόνου ούτε της μικρής απόστασης και των συχνών αλλαγών στην πισίνα, που σου κόβει τον ρυθμό. Στην ανοιχτή θάλασσα ναι μεν αλλάζει το τοπίο και είναι πιο όμορφο να βλέπεις κάτι άλλο με το σκάφος δίπλα σου, όμως έχει τις δυσκολίες του καιρού, του κυματισμού, της υψηλής αλατότητας και των ψαριών ή των τσουχτρών που σε τσιμπάνε διαρκώς.
»Στην πισίνα σε τρελαίνει που πρέπει να κάνεις αυτή τη συχνή στροφή που προκαλεί πόνο και σου κόβει τον ρυθμό. Είχα κουραστεί τόσο πολύ στο δεύτερο 24ωρο που κοιτούσα την κερκίδα στο κολυμβητήριο και έλεγα “πού βρίσκομαι;”. Την ίδια στιγμή μιλούσα στον εαυτό μου και έλεγα “Σπύρο τι λες; Σύνελθε. Είσαι στο ΟΑΚΑ, όπου κάνεις προπόνηση, στη διαδρομή που μπαίνεις κάθε μέρα”. Ενα δίλεπτο αργότερα ρωτούσα πάλι μέσα μου: “Πού είμαι τώρα;”.
Ηταν περίεργο».
Επίπονη αποθεραπεία, οι τσούχτρες και η επόμενη πρόκληση
Ακόμη κι αν ο ανθρώπινος νους συνειδητοποιήσει τι πέτυχε ξανά ο Σπύρος Χρυσικόπουλος, μοιάζει σχεδόν αδύνατο να συλλάβει όχι απλώς τι δοκιμασίες περνά και στην προετοιμασία και σε κάθε εγχείρημα υπερ-απόστασης, αλλά και τις επιπτώσεις στο κορμί του. «Τα χέρια μου είναι ακόμη χάλια. Πέρασαν μέρες για να τα νιώσω», συμπλήρωσε στην «Κ» και θυμήθηκε πως «όταν έκανα το Καστελόριζο – Ρόδος, που ήμουν 64 ώρες στο νερό, το στόμα μου χρειάστηκε τέσσερις εβδομάδες για να αναρρώσει και να καταπίνει και να τρώει κανονικά. Αυτό το 48ωρο για το Ρεκόρ Γκίνες ήταν το χειρότερο από ποτέ. Δεν ξέρω ακόμη πόσο καιρό θα πάρει πλήρη αποθεραπεία και μερικές μέρες μετά το μόνο που έχω καταφέρει να κάνω είναι να περπατήσω, αλλά μόνο για λίγο».
Το 2022 κολύμπησε από τη Ρόδο μέχρι το Καστελλόριζο σε 64 διαδοχικές ώρες, κάτι που τον κατέστησε τον μοναδικό κολυμβητή παγκοσμίως που παρέμεινε σε αλμυρό νερό για τόσες ώρες. Εκτός από τα δύο πια Ρεκόρ Γκίνες, στις 31 Δεκεμβρίου 2023 άλλαξε χρονιά κολυμπώντας για 24 συνεχείς ώρες, σε συνδιοργάνωση με το Ιδρυμα ΕΛΠΙΔΑ. Ανέφερε ότι μετά την απαραίτητη ξεκούραση το μυαλό του θα «τρέξει» και πάλι και σε κάτι που θα μοιάζει απίθανο, λέγοντας πως «πάντα κάτι έχω στο μυαλό μου και σκέφτομαι πάλι το Ελλάδα-Ιταλία, που είναι ανεκπλήρωτο. Πέρσι το προσπάθησα, ξεκινώντας να κολυμπώ από τους Οθωνούς, που είναι το δυτικότερο νησί της Ελλάδας, ώστε να φτάσω στην Ιταλία. Επειτα από 17 ώρες σταμάτησα γιατί ένα κοπάδι από τσούχτρες με τσιμπούσαν. Οσο κι αν άντεχα τον πόνο, έπειτα από τόσα πολλά τσιμπήματα, άρχισα να έχω στομαχικές διαταραχές και σταμάτησα. Θέλω κάποια στιγμή να το ξανακάνω και να το πετύχω, αλλά θα πρέπει να γίνει καλοκαίρι, λόγω θερμοκρασίας και ελπίζω να το δοκιμάσουμε του χρόνου».
Καταλήγοντας, ο Σπύρος Χρυσικόπουλος, θέλησε να πει ότι «χαίρομαι που όλα πια δεν είναι μόνο ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Είδαμε προ ημερών την εύλογη προβολή του πόλο.
Eλενα Ξενάκη στην «Κ»: «Tο χρυσό ήταν σιωπηλός στόχος από την αρχή – Αυτή η ομάδα δεν έχει ταβάνι»
»Και δεν κολυμπώ για να γίνω διάσημος, αλλά θα ήθελα ο κόσμος να θυμάται το Ρόδος – Καστελλόριζο και άλλα εγχειρήματά μου. Εγραψα ένα παιδικό βιβλίο, διότι όσα κάνω δεν είναι μόνο για μένα, αλλά για να μείνει κάτι πίσω και θα ήθελα μία αναγνώριση όχι τόσο από τα ΜΜΕ αλλά από τα σχολεία, ώστε να μπορέσουμε να εμπνεύσουμε τα νέα παιδιά.
»Ο,τι κάνω και πετυχαίνω, το κάνω για να αποδείξω ότι τα ανθρώπινα όρια είναι περισσότερα από όσα πιστεύουμε και μπορούμε πάντοτε να ξεπερνάμε κι αυτά και τον εαυτό μας».
