Ανέκδοτο είχε καταντήσει η συμμετοχή της εθνικής Αγγλίας στις μεγάλες διοργανώσεις. Από το 1966, όταν τα Τρία Λιοντάρια κατέκτησαν το Παγκόσμιο Κύπελλο στο σπίτι τους, έδειχναν πως «ξέρουν» χίλιους και έναν τρόπους για να αποτυγχάνουν στα σημαντικά ραντεβού.
Αποκλεισμοί στα πέναλτι (ιδιαίτερη αδυναμία σε αυτό το μοτίβο), ήττες από παράτυπα και ιστορικά γκολ (βλέπε Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα), όπως και να ’χε, η Αγγλία επέστρεφε πάντα στο σπίτι της άπραγη και με τη στάμπα του λούζερ να μην ξεκολλάει από πάνω της.
Εσχάτως, η εθνική Ανδρών της Αγγλίας έδειχνε να παίρνει τα πάνω της, φτάνοντας σε δύο διαδοχικούς τελικούς Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, αλλά και σε μια τέταρτη θέση σε Παγκόσμιο Κύπελλο. Βελτιώθηκε, αλλά κούπα δεν πήρε, αφού έχασε τον έναν τελικό στην έδρα της και στα πέναλτι και τον άλλο κόντρα στην Ισπανία.
Σημειολογικά η αντίστοιχη εθνική ομάδα των Γυναικών κατέκτησε το 2022 το EURO σπίτι της και έκανε «ριπίτ» το βράδυ της Κυριακής (27/07), κόντρα στην Ισπανία και στα πέναλτι! Με ηρωίδα την τερματοφύλακα Χάνα Χάμπτον, η οποία απέκρουσε δύο πέναλτι, οι Λέαινες νίκησαν 3-1 στην ψυχοφθόρα διαδικασία (μετά το 1-1 σε 90λεπτο και παράταση) την παγκόσμια πρωταθλήτρια.
Eτσι έκαναν «ριπίτ» στις ευρω-κούπες και πήραν ρεβάνς από τις Φούριας Ρόχας για την ήττα στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2023 (0-1), με την Κλόι Κέλι να μπαίνει άλλη μία φορά ως αλλαγή και να σφραγίζει τον τίτλο με το τελευταίο, εύστοχο πέναλτι.
Σε μια διοργάνωση όπου χάθηκαν συνολικά 22 πέναλτι (από τα 50 που εκτελέστηκαν!) και στην οποία η Αγγλία προηγήθηκε στα νοκ άουτ μόλις για τέσσερα λεπτά και 52 δευτερόλεπτα (!), η ομάδα της Ολλανδής Σαρίνα Βίγκμαν (έφτασε αισίως τις τρεις κατακτήσεις EURO στην καριέρα της) έδειξε ατσάλινη θέληση και πίστη.
Με σημείο αναφοράς τη Λούσι Μπρονζ, η οποία αποκάλυψε ότι έπαιξε σε όλο το EURO με κάταγμα στη κνήμη (!), η Αγγλία σκόρπισε ποδοσφαιρικά χαμόγελα στην χώρα, θα γίνει δεκτή από τη βασιλική οικογένεια και θα κάνει parade στους δρόμους του Λονδίνου για να μοιραστεί με τον κόσμο την ιστορική επιτυχία της.
Υπόθεση για δύο
Το Γκραν Πρι του Βελγίου, το οποίο ξεκίνησε σε βρεγμένη πίστα αλλά ολοκληρώθηκε σε στεγνή το απόγευμα της Κυριακής (27/07), επιβεβαίωσε αυτό που όλοι γνώριζαν προ πολλού: Οτι το φετινό πρωτάθλημα της Formula 1 είναι υπόθεση δύο οδηγών (Οσκαρ Πιάστρι – Λάντο Νόρις) και μιας ομάδας (McLaren – Mercedes).
Παρότι ο Βρετανός πήρε την pole position, ο Αυστραλός κυριάρχησε στον αγώνα, παρότι λίγες ώρες πριν είχε χάσει το sprint από τον Μαξ Φερστάπεν (Red Bull), ο οποίος έχει αποδεχθεί ότι, μετά από τέσσερα διαδοχικά πρωταθλήματα, ήρθε η ώρα να παραδώσει το στέμμα.
«Ρεαλιστικά, ποτέ δεν ήμουν στη μάχη για το βάθρο», είπε ο Ολλανδός για τον αγώνα στο σιρκουί Σπα – Φρανκοσάμπς, όπου τερμάτισε τέταρτος, πίσω και από τον Σαρλ Λεκλέρκ (Ferrari). Στη γενική κατάταξη, ο Φερστάπεν παραμένει στο βάθρο ως τρίτος, αλλά βλέπει με το… κιάλι τους Πιάστρι και Νόρις, όντας στο -81 από τον Πιάστρι και στο -65 από τον Νόρις. Εντεκα Γκραν Πρι για το φινάλε και η μάχη των δύο ομόσταβλων θα κρίνει ποιος θα διαδεχθεί τον Φερστάπεν στον θρόνο.
Εσπασε (και) την κατάρα
Η ιστορία της ποδηλασίας έδειχνε ότι όποιος κατακτούσε την Τριπλή Κορόνα (Γύρος Ιταλίας, Γύρος Γαλλίας και Παγκόσμιο Πρωτάθλημα) την ίδια χρονιά, δεν σήκωνε κεφάλι έκτοτε, αποτυγχάνοντας στη συνέχεια να νικήσει σε άλλον μεγάλο γύρο. Την… πάτησε ο Εντι Μερκξ το 1974 και ο Στέφεν Ρος το 1987.
Πέρυσι, ο Ταντέι Πόγκατσαρ έκανε δική του την Τριπλή Κορόνα. Και φέτος, κατέκτησε με εμφατικό τρόπο τον Γύρο της Γαλλίας, δείχνοντας ότι η πορεία του ως του κορυφαίου σύγχρονου ποδηλάτη απλώς δεν έχει ταβάνι.
Το απόγευμα της Κυριακής (27/07), ο 26χρονος Σλοβένος (UAE Team Emirates XRG) μπήκε θριαμβευτής στα Ηλύσια Πεδία και έκανε το «ριπίτ», τερματίζοντας στην πρώτη δεκάδα σε δώδεκα ετάπ και κερδίζοντας τέσσερα από αυτά.
«Είμαι εξαντλημένος. Ηταν ένα πολύ σκληρό Tour, αλλά το απόλαυσα», είπε ο μεγάλος νικητής, ο οποίος όμως επί της ουσίας δεν απειλήθηκε ποτέ από τον μεγάλο του αντίπαλο, τον Δανό Γιόνας Βίνγκεγκααρντ (Visma–Lease a Bike).
Εφτασε αισίως στους τέσσερις Γύρους της Γαλλίας και, του χρόνου, θα επιδιώξει να κάνει το «3 στα 3» και να φτάσει στους πέντε για να ισοφαρίσει τους μύθους Ζακ Ανκετίλ, Εντι Μερκξ, Μπερνάρ Ινό και Μιγκέλ Ιντουράιν.
