Η έλευση του καλοκαιριού του 2000 δεν έφερνε ανεμελιά στον δέκα ετών Ρίκι. Τη στιγμή που οι συμμαθητές του ονειρεύονταν παγωτά, ισπανικές παραλίες και κλείσιμο των βιβλίων, ο μικρός αισθανόταν το πρώτο μεγάλο «βάρος» της ζωής του. Και ήταν πολύ πρόωρο. Ήταν καλός και στο μπάσκετ και στο ποδόσφαιρο, δεν ήταν δα και «ντερέκι» για την ηλικία του και οι προπονητές του δεύτερου έβλεπαν στο πρόσωπό του έναν παίκτη που θα μεγαλουργούσε στην επόμενη δεκαετία της κυριαρχίας των «φούριας ρόχας» σε Euro και Μουντιάλ.
Οι γονείς δεν τον πίεζαν προς κάποια κατεύθυνση, όμως περίμεναν από εκείνον μία απάντηση. Ο εφευρετικός Ρούμπιο σκαρφίστηκε έναν τρόπο να αποφασίσει: Θα απείχε και από τα δύο για έναν ολόκληρο μήνα και θα διαπίστωνε ποιο άθλημα του λείπει περισσότερο!
Στο τέλος, δεν μπορούσε να αγνοήσει τη βαθιά σύνδεση με το μπάσκετ. Ο πατέρας του ήταν προπονητής μπάσκετ. Ο μεγαλύτερος αδελφός του, ένας καταξιωμένος παίκτης. Ωστόσο δεν ήταν μόνο αυτό. Ο, «μετρονομικός», όπως έχει πει σε συνέντευξή του στην ιστοσελίδα The Athletic, ρυθμός του παιχνιδιού, ο «ποιητικός» ήχος που δημιουργούσε η μπάλα που αναπηδούσε στο ξύλινο παρκέ, τον μάγευε και η «γεωμετρία» των αποστάσεων στο γήπεδο τού προκαλούσε μεγαλύτερη έλξη από εκείνη των μαθηματικών. «Αποφάσισα ότι μου λείπει πάρα πολύ το μπάσκετ. Κανένας δεν με ώθησε να παίξω μπάσκετ. Είναι απλώς ένα άθλημα που ερωτεύτηκα λόγω του πόσο περίπλοκο είναι σε όλες τις λεπτομέρειες του παιχνιδιού», εξήγησε στην ίδια συνέντευξη.
Δικαιώθηκε, όπως αποτυπώνει εύλογα το βιογραφικό των 12 τίτλων με Μπανταλόνα, Μπαρτσελόνα και Εθνική Ισπανίας. Όπως δείχνει η Ευρωλίγκα του 2010 με τη Μπάρτσα, τα επτά μετάλλια με το εθνόσημο (δύο χρυσά σε Ευρωμπάσκετ, ένα στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2019 με τον ίδιο MVP και από ένα ασημένιο και χάλκινο σε Ολυμπιακούς Αγώνες) και τα 13 χρόνια στο ΝΒΑ σε Μινεσότα, Γιούτα, Φίνιξ και Κλίβελαντ!
Η κατάσταση, πάντως, δεν ήταν πάντα τόσο «λαμπερή»…
Τέλος στη ζωή μου, όχι το μπάσκετ!»…
Ο Ρίκι Ρούμπιο, ο οποίος είναι προσωρινά εκτός μπάσκετ, μετά την αποχώρησή του από τους Καβς το 2024 και την ολίγων μηνών παρουσία του στη Μπαρτσελόνα πέρσι, «ξεγύμνωσε» για άλλη μία φορά τον εαυτό του και σε τηλεοπτική συνέντευξη στην εκπομπή «Lo de Evole» του δικτύου «La Sexta», η οποία θα προβληθεί την Κυριακή (6/7), αποκάλυψε τις «σκοτεινές» σκέψεις όχι μόνο για την καριέρα του, αλλά και την ίδια τη ζωή του… Το δίκτυο προχώρησε σε προδημοσίευση αποσπασμάτων από τη συγκλονιστική εξομολόγηση του Ισπανού γκαρντ, η οποία αποκαλύπτει το βάθος των εσωτερικών αγώνων του. Σε ένα σημείο, ο Ρούμπιο εξηγεί ότι «ένα βράδυ που ήμουν σε ξενοδοχείο, είπα: “Δεν θέλω να συνεχίσω”. Όχι με το μπάσκετ, αλλά με τη ζωή…».
Ricky Rubio lo contará todo sobre él mismo. Pero también tiene un mensaje para Lamine Yamal. pic.twitter.com/VbEQdDdPgS
— Lo de Évole (@LoDeEvole) July 1, 2025
Η δήλωση υπογραμμίζει μια περίοδο έντονων προσωπικών δυσκολιών που τον οδήγησε να αποσυρθεί προσωρινά από το μπάσκετ. Περιγράφει το συναίσθημα που τον κατέκλυσε για το βάρος των συνθηκών και ακόμη και στο προσωρινό συμπέρασμα ότι η ύπαρξή του δεν είχε κανέναν σκοπό… «Υπάρχουν στιγμές που όλα με βαραίνουν τόσο πολύ, που η ζωή μου δεν έχει νόημα», εκμυστηρεύτηκε, προσφέροντας με αυτό τον τρόπο ένα «παράθυρο» στο σκοτάδι που αντιμετώπιζε μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.
Στη συνέντευξή του αποκαλύπτει επίσης πως παρά τα επιτεύγματά του, εξέφραζε μια επίμονη δυσαρέσκεια: «Αν κοιτάξω πίσω στην καριέρα μου, δεν ήμουν ποτέ ικανοποιημένος», ομολογώντας ότι δεν ικανοποιήθηκε ούτε το 2019, όταν οδήγησε την Ισπανία στην κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου και αναδείχθηκε πολυτιμότερος παίκτης του τουρνουά, εξηγώντας ότι αισθανόταν ένα βαθύ αίσθημα συνδρόμου… απατεώνα: «Δεν χάρηκα γιατί πήρα το βραβείο και έλεγα από μέσα μου πως είμαι ψεύτης, δεν το αξίζω αυτό!».
Στα λόγια του τόνισε την πίεση που ασκείται στα νεαρά ταλέντα σε όλα τα κορυφαία σπο, αμφισβητεί την προετοιμασία που τους προσφέρεται για να διαχειριστούν φήμη και προσδοκίες και σχολίασε την περίπτωση του Λαμίν Γιαμάλ, λέγοντας ότι «μια ευθύνη δίνεται σε ένα παιδί που μπορεί να μην είναι ακόμα έτοιμο. Φαίνεται ότι επειδή παίζεις καλά ποδόσφαιρο, πρέπει να ξέρεις πώς να χειρίζεσαι τα πάντα. Όμως το προπονούν και το προετοιμάζουν σωστά για όλο αυτό;»…
Η δημόσια παραδοχή και… όλα για τη μητέρα του
Τον Ιανουάριο του 2024, ο Ρίκι Ρούμπιο αποδεσμεύτηκε από το Κλίβελαντ, ώστε, όπως παραδέχθηκε, να αντιμετωπίσει τα θέματα ψυχικής υγείας που αντιμετώπιζε… « Όλα τα καλά πρέπει να έχουν ένα τέλος», έγραψε. «Πόσο τυχερός είμαι που έχω κάτι που κάνει το αντίο τόσο δύσκολο», κατέληξε. Ο Ρίκι έδειξε πόσο διαφορετικός είναι από την εφηβεία. Στα 16 του, ο κόουτς Αΐτο Ρενέσες τον «έχρισε» βασικό πόιντ γκαρντ της Μπανταλόνα! Τον Ιούνιο του 2009, στα 19 του, όταν επιλέχθηκε από τη Μινεσότα στο Νο5 του ντραφτ, ρωτήθηκε από τον Μαρκ Τζόουνς του ESPN με ποιον παίκτη θα σύγκρινε το παιχνίδι του και απάντησε με αυτοπεποίθηση: «Είμαι ο Ρίκι Ρούμπιο, Δεν είμαι σαν κανέναν άλλον!».
— Ricky Rubio (@rickyrubio9) January 4, 2024
Ταλαιπώρησε δύο χρόνια τους Γουλβς, αφού αν και επιλογή στην πρώτη πεντάδα, έκανε δύο χρόνια να φτάσει στη Μινεάπολις.
Ήταν πάντοτε αληθινός, γι’ αυτό και δεν έκρυψε ποτέ ακόμη και τα ζόρικα συναισθήματά του. Στη συνέντευξη Τύπου μετά την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου, αναφέρθηκε στη μητέρα του, η οποία το 2016 έχασε τη μάχη με τον καρκίνο… «Υπάρχει κάποιος που πάντα με ακολουθεί. Έχασα την μητέρα μου πριν από τρία χρόνια. Γνωρίζω πως ήταν πίσω μου και μου έδινε ώθηση κάθε μέρα, ώστε να βγάλω τον καλύτερό μου εαυτό. Δεν υπήρχε κάποιος στον κόσμο που να με αγαπάει παραπάνω. Συνεχίζει να με καθοδηγεί κάθε μέρα, ακόμα και αν δεν είναι εδώ. Είμαι περήφανος για την μαμά που είχα και συνεχίζω μέσω εκείνης”.
Ricky Rubio: “I lost my mom three years ago. She was behind me and pushing me every day to get the best out of me. I know there’s nobody in this world who loved me more than her. She’s still driving me every day. Even if she’s not here, I feel it.”#FIBAWC pic.twitter.com/dUVGaMsVQD
— Eurohoops (@Eurohoopsnet) September 15, 2019
Δύο μήνες αργότερα, σε ένα κείμενο 3.000 και πλέον λέξεων στην ιστοσελίδα «The Players Tribune», εξήγησε τι σημαίνει η μητέρα του για τον ίδιο, γράφοντας μεταξύ άλλων: «Η μητέρα και ο πατέρας μου, η οικογένειά μου, αυτή είναι η ομάδα μου. Πάντα ήταν έτσι. Τους αγαπώ γι’ αυτό. Και 15 χρόνια μετά την επιλογή μου για το μπάσκετ πάνω από το ποδόσφαιρο, οδηγούσα μαζί τους σε ένα ταξίδι στη Μινεσότα. Έπειτα από δύο ώρες φτάσαμε στον προορισμό μας: Την κλινική Mayo, στο Ρότσεστερ…
»Περιμέναμε σε ένα μικρό δωμάτιο να έρθει ο γιατρός. Αυτή δεν ήταν μια νέα κατάσταση για εμάς – τρία χρόνια νωρίτερα η μητέρα μου είχε διαγνωσθεί με καρκίνο. Άρχισε από τα πνευμόνια της το 2012. Μείναμε θετικοί. Ήξερα ότι μπορούσε. Αυτή είναι η μαμά, το ξέρεις; Είναι η σούπερ ηρωΐδα μου. Την έχω δεν να μεγαλώνει μια οικογένεια. Την έχω δει να δουλεύει σκληρά και μετά να βρίσκει χρόνο να πηγαίνει το γιο της στην προπόνηση του ποδοσφαίρου ή το μπάσκετ μετά. Και να νικά τον καρκίνο. Όπως θα έλεγε ο πατέρας μου, “όλοι το νικήσαμε. Ως οικογένεια”.».
In 2016, @rickyrubio9 lost his mother to cancer and nearly gave up on basketball.
This right here — this is for her.https://t.co/zJkhizX9pn
— The Players’ Tribune (@PlayersTribune) November 4, 2019
Συνέχισε λέγοντας πως «ο καρκίνος επέστρεψε… Εκείνο το βράδυ, έμαθα κάτι για το διαμέρισμά μου. Οι τοίχοι ήταν λεπτοί. Άκουσα τους γονείς μου να κλαίνε κατά τη διάρκεια της νύχτας. Με το ζόρι μπορούσαν να κοιμηθούν. Δεν μπορούσα επίσης. Δεν ξέρω αν μπορώ να εκφράσω με λόγια πώς ένιωθα. Δεν μπορώ. Ένιωσα τόσο αβοήθητος. Το μόνο που ήθελα ήταν να κάνω τη μητέρα μου να νιώσει καλύτερα. Και δεν ήξερα πώς. Ήμουν τόσο χαμένος. Την επόμενη μέρα δεν ήθελα να είμαι οπουδήποτε κοντά σε γήπεδο μπάσκετ. Ένα μέρος μου έσπασε εκείνο το βράδυ. Η ζωή μου άλλαξε για πάντα. Αυτή είναι η μαμά μου. Μεγάλωσα μισώντας αυτό το διαμέρισμα…
»Η Μαμά πέθανε λίγες εβδομάδες αργότερα. Όταν κάποιος που αγαπάς πεθαίνει, είναι σαν μια ομίχλη να σε περικυκλώνει. Έτσι ήταν για μένα. Ένιωσα τόσο χωρίς κατεύθυνση. Κάθε χρόνο, όταν πήγαινα πίσω στη Μινεσότα για την προετοιμασία, θα άρχιζα κάθε μέρα με τον ίδιο τρόπο: Να καλέσω με Face Time τη Μαμά. Την πρώτη σεζόν μετά τον θάνατό της, θα ξυπνούσα και θα σκεφτόμουν να την καλέσω. Με έκανε να θέλω να σπάσω το τηλέφωνό μου. Όμως δεν μπορούσε να σβήσω τον αριθμό της. Μερικές φορές της έστελνα μηνύματα. Ακόμα το κάνω. Για λίγο, ένιωθα σαν να έχανα το μυαλό μου – σα να μιλούσα στον εαυτό μου.
»Έπεσα σε κατάθλιψη…
»Και είδα το μπάσκετ διαφορετικά κατόπιν. Είδα τη ζωή διαφορετικά. Τίποτα δεν έδειχνε όσο σοβαρό ήταν. Ξέρεις, στη ζωή, απλώς παίζουμε ένα παιχνίδι… Και μερικές φορές ήταν ανακούφιση για μένα να πηγαίνω για μπάσκετ και να ξεχνώ αυτά τα πράγματα. Όμως αυτό δε λειτουργεί για πάντα…».
Πέρα από τις «κοφτερές» ασίστ και την ηγεσία στο παρκέ, ο Ρίκι Ρούμπιο έμαθε πάντα να εμψυχώνει τους άλλους. Ήρθε η ώρα να εμψυχώσει τον εαυτό του.
