Oταν η Eμα Μίσμαν σκύβει προς το μέρος κάποιου, συμπαίκτριας ή δημοσιογράφου, ζητώντας να της μιλήσει λίγο πιο δυνατά, δεν το κάνει από αδυναμία. Ή, τουλάχιστον, μόνο από αδυναμία να ακούσει την ερώτηση. Είναι επίσης μία επιβεβαίωση ότι θέλει με διάθεση να μιλήσει, να αποκριθεί. Το εύκολο, τόσο στη ζωή όσο και την ένδοξη μπασκετική καριέρα της, θα ήταν να «κρύβεται», να κάνει ότι (δεν) ακούει και να μη δίνει σημασία. Το στάτους της σπουδαίας καριέρας της στα ευρωπαϊκά και τα αμερικανικά γήπεδα θα της επέτρεπε να μην ασχολείται ιδιαιτέρως.
Η 32χρονη φόργουορντ της Εθνικής Βελγίου έφτασε στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας για την τελική φάση του Ευρωμπάσκετ Γυναικών με μπόλικα «παράσημα» στους ώμους. Η Μίσμαν είναι πρωταθλήτρια WNBA το 2019 με την Ουάσιγκτον, ως MVP των Τελικών.
Eχει αναδειχθεί έξι φορές πρωταθλήτρια Ευρώπης με τις ρωσικές Σπαρτάκ Μόσχας, Εκατερίνμπουργγκ και την τουρκική Φενερμπαχτσέ και τρεις διαδοχικές σεζόν (2023-25) πολυτιμότερη παίκτρια της Ευρωλίγκας. Στο Φάληρο έφτασε για να υπερασπιστεί το διπλό «στέμμα» του χρυσού μεταλλίου και του βραβείου της MVP από το Ευρωμπάσκετ του 2023, στο οποίο είχε πετύχει και το παρθενικό τριπλ νταμπλ στην ιστορία της διοργάνωσης.
Και το κατάφερε το βράδυ της Κυριακής (29/6), με την απίστευτη ανατροπή του Βελγίου, το οποίο με σερί 14-0 στα τελευταία 2:56 νίκησε με 67-65 την Ισπανία στον τελικό, με τη Μίσμαν να κερδίζει και πάλι τον τίτλο και το τρόπαιο της πολυτιμότερης παίκτριας και του τελικού και του τουρνουά.
Η ιστορία και η πορεία της, ωστόσο, είναι κάτι παραπάνω από κύπελλα και τον χαρακτηρισμό της κορυφαίας παίκτριας στην Ευρώπη, και όχι μόνο.
Πρόβλημα εκ γενετής, αλλά κίνητρο για μία ζωή
Η Μίσμαν γεννήθηκε στις 13 Μαΐου 1992 στην πόλη Ypres (στα γαλλικά, καθώς η ολλανδική ονομασία της είναι Leper), και σε ηλικία πέντε ετών διαπιστώθηκε ότι από τη γέννησή της είχε μόλις 50% ακοή και στα δύο αυτιά. Πάθηση που διαπιστώθηκε όταν οι γονείς της στο Βέλγιο παρατήρησαν ότι δεν μιλούσε όπως άλλα παιδιά. «Για μένα, δεν είναι κάτι ξεχωριστό. Δεν με σταματάει. Δεν ξέρω κάτι διαφορετικό και αυτό παραμένει το φυσιολογικό για μένα», έχει πει σε παλαιότερη συνέντευξή της.
Η σταρ της «Φενέρ» έπαιξε για πρώτη φορά επαγγελματικά στα 16 της, στις Blue Cats του Λεπέρ. Η ονομασία «σημάδεψε» την πορεία της, καθώς δεύτερη ομάδα της ήταν η Lotto Young Cats, ενώ «Γάτες» είναι και το παρωνύμιο της Εθνικής Βελγίου. Το 2011 πήρε το βραβείο της καλύτερης νεαρής παίκτριας από τη FIBA και όταν βρέθηκε στη γαλλική Βιλνέβ, το 2012, ξετύλιξε όλο το ταλέντο της. Η Αμερική ήταν το επόμενο βήμα της, αφού το 2013 οι Ουάσιγκτον Μίστικς την επέλεξαν στο Νο19 του ντραφτ του WNBA.
Ο τότε κόουτς και τζένεραλ μάνατζερ της ομάδας, Μάικ Τιμπό, μόλις είχε αναλάβει έπειτα από θητεία ως βοηθός προπονητή στους Μπακς (1998-2002) και ως χεντ κόουτς στις Κονέκτικατ Σαν (2003-2012), όπου το 2007 ήταν προπονητής και της άλλοτε αρχηγού της Εθνικής Ελλάδας, Εβίνας Μάλτση. Ο Τιμπό, ο οποίος συναντήθηκε και φέτος με τη Μίσμαν, αφού σε ηλικία 75 ετών ανέλαβε την Εθνική Βελγίου και μαζί κατέκτησαν το χρυσό στο ΣΕΦ, δεν έμαθε για την κατάστασή της μέχρι λίγες μέρες πριν από το ντραφτ του 2013, όταν ο ατζέντης της Βελγίδας τού τηλεφώνησε για την πληρωμή για αντικατάσταση ακουστικών βαρηκοΐας.
Η επιφυλακτική στην αρχή Μίσμαν βρήκε στην αμερικανική πρωτεύουσα ένα πεδίο να ξεπεράσει πλήρως κάθε φόβο, κάθε ανασφάλεια και να αναδείξει τις εκπληκτικές ικανότητές της.
Συμπερίληψη και «καλύτερη από τη μαμά μου»
Το πρόβλημα σχέσεων με τα άλλα παιδιά που αντιμετώπισε στο σχολείο, δεν φάνηκε καθόλου στην Ουάσιγκτον. Μεγαλώνοντας σε μια μικρή πόλη έξω από την Μπριζ, το κίνητρο της Μίσμαν δεν ήταν να αποδείξει ότι μπορούσε να ξεπεράσει μια αναπηρία. Αντίθετα, ο πιο συνηθισμένος στόχος ήταν να ζήσει αντάξια της φήμης της μητέρας της, Σόνια Τάνκρεϊ, μιας σέντερ που ανακηρύχθηκε η καλύτερη παίκτρια της χρονιάς στο Βέλγιο το 1983. «Παίζω για να γίνω καλύτερη από εκείνη», έχει πει σε δηλώσεις της, ξεκαθαρίζοντας με χαμόγελο, πια, ότι «μάλλον είμαι».
Φτάνοντας στις ΗΠΑ πριν από 12 χρόνια, συνάντησε και γνώρισε ορισμένα από τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν όσοι έχουν προβλήματα ακοής στη χώρα. Η άλλοτε παίκτρια, Ντρέι Μίνγκο, η οποία πάσχει από απώλεια ακοής και στα δύο αυτιά έπειτα από βακτηριακή μηνιγγίτιδα, ήταν στο προπονητικό τιμ των Μίστικς και ρώτησε τη Μίσμαν, η οποία έχει έναν μικρότερο αδερφό που επίσης πάσχει από απώλεια ακοής, αν θα μπορούσε να μιλήσει σε παιδιά με αντίστοιχα προβλήματα. «Προφανώς εκφοβίζουν παιδιά κι εδώ», τόνισε στην ομιλία της. «Την πρώτη φορά που πήγα σχολείο, κάποιος τους είπε για το ακουστικό βαρηκοΐας μου και μπορεί να με κοιτούσαν με απορία, όμως ήμουν απλώς ένα φυσιολογικό κορίτσι. Πάντα έκανα αυτό που επιθυμούσα και το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να ακολουθήσεις τα όνειρά σου».
Σε έναν αγώνα Ουάσιγκτον – Ιντιάνα, αντιμετώπισε την Ταμίκα Κάτσινγκς, η οποία σε όλη της τη ζωή αντιμετώπιζε απώλεια ακοής 80% και στα δύο αυτιά, όμως αυτό δεν την εμπόδισε να κατακτήσει τον τίτλο του 2012, να γίνει MVP το 2011, να στεφθεί τέσσερις φορές χρυσή Ολυμπιονίκης, από το 2004 στην Αθήνα έως το 2016 στο Ρίο ντε Τζανέιρο και να γίνει μέλος του Hall Of Fame. «Ηταν εξαιρετικό που δώσαμε αυτό το μήνυμα. Δεν γνώριζα για το πρόβλημα της Μίσμαν μέχρι που με ενημέρωσε ένας δημοσιογράφος, όμως για εμάς, είναι απλώς η ευκαιρία να χρησιμοποιήσουμε την ιστορία μας για να βοηθήσουμε νεαρά κορίτσια που φιλοδοξούν να μπουν στο WNBA, έχοντας πρότυπα», επισήμανε η Κάτσινγκς μετά τον αγώνα.
Ο κόουτς Τιμπό είχε τοποθετήσει σκόπιμα το ντουλάπι της Μίσμαν στα αποδυτήρια ανάμεσα στις βετεράνους Κρίσταλ Λάνγκχορν και Μισέλ Σνόου, όμως η Βελγίδα απελευθερώθηκε πραγματικά υπό την «προστασία» της Στέφανι Ντόλσον, συμπαίκτριάς της τόσο στις Μίστικς όσο και στη Σπαρτάκ Μόσχας. Οταν σε μία προπόνηση, τον Ιούλιο του 2015, οι παίκτριες της Ουάσιγκτον «χτυπούσαν» τα αργά πόδια της Μίσμαν στις αμυντικές καλύψεις, η Ντόλσον την τράβηξε εκτός γηπέδου και της έμαθε πώς να φωνάζει. «Εμα, ξέρω ότι μπορείς να ουρλιάξεις και πρέπει να έχεις αυτή την ένταση στο γήπεδο», της είπε με τα χαρακτηριστικά μοβ μαλλιά της και τις φλέβες να πετούν από τον λαιμό της.
Η Εμα Μίσμαν κατάλαβε τότε πως δεν θα μπορούσε να έχει καλύτερη δασκάλα από την Ντόλσον, η οποία προσωποποιεί την ένταση από την εικόνα της ως το παιχνίδι και την κοινωνική προσωπικότητά της. Τότε «ξεκλείδωσε» οριστικά το αστείρευτο ταλέντο της, αντιστάθμισε την έλλειψη ακοής της με «όραση» στο γήπεδο και μια εκπληκτική και «βελούδινη» αίσθηση στο σουτ της. Και αν και έχει παραδεχθεί ότι προσπαθεί να μη διαβάζει πλέον τα χείλη, επιμένει να θέλει να βλέπει το πρόσωπο του συνομιλητή ή των συμπαικτριών της.
Το δικό της καθαρό βλέμμα συνεχίζει να ξεπερνά κάθε δυσκολία.
View this post on Instagram
