Πριν από καμιά 25αριά χρόνια ο Sting είχε δηλώσει ότι «η κοκαΐνη είναι ο τρόπος του Θεού για να σου πει ότι έχεις παραπάνω χρήματα απ’ όσα χρειάζεσαι». Παραφράζοντας αυτήν την εύστοχη δήλωση θα έλεγα ότι σήμερα κάποιοι μουσικοί και διοργανωτές συναυλιών, με τις ειδικές τιμές εισιτηρίων που διαφημίζουν και προωθούν, μας υπενθυμίζουν ότι κάποιοι έχουν πολύ παραπάνω χρήματα από όσα χρειάζονται και η συναυλία είναι μια ακόμη αφορμή για να το δείξουν.
Πρόσφατα και λίγο πριν βγουν στην προπώληση τα απλά εισιτήρια της συναυλίας των Metallica ξεκίνησε η προπώληση των εισιτηρίων ειδικών κατηγοριών. Στις παροχές, εκτός από τη συναυλία, περιλαμβάνουν και ειδική θέση κοινού μπροστά στην εξέδρα του live σε απόσταση αναπνοής από το συγκρότημα, σουβενίρ περιορισμένης έκδοσης, δωρεάν ποτό, πρόσβαση από πολύ νωρίς στην είσοδο, μία εμπειρία meet and greet και φωτογράφιση με δύο μέλη του συγκροτήματος στα παρασκήνια, ολιγομελή πάρτι με άλλους fans των Metallica, αφίσα της περιοδείας, αυτόγραφο, τη λίστα με τα τραγούδια της βραδιάς και πολλά ακόμα.
Οι τιμές των ειδικών εισιτηρίων ξεκινούν από 315 ευρώ και φτάνουν τις 4.298 δολάρια. Εδώ και αρκετά χρόνια οι συναυλίες αλλά και τα φεστιβάλ είναι μια συνολική και όχι μια μουσική εμπειρία μόνο. Τα απίθανα ακριβά εισιτήρια –μην ξεχνάτε ότι, πριν από χρόνια, πολλά από αυτά που προσφέρονται με αμοιβή σήμερα οι φανατικοί ακροατές τα διεκδικούσαν δωρεάν– δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια αφορμή και μια ευκαιρία για κάποιους υπερ-πλούσιους να δείξουν τον υπερβολικό πλούτο τους και να ξεχωρίσουν. Ας είναι. Η τέχνη σου παίρνει ανάλογα με τις δυνατότητές σου και σου προσφέρει σύμφωνα με τις ανάγκες σου.
Καζαντζάκης, όχι Πρόζακ
Δεν έχουν περάσει πολλές μέρες από τότε που επανακυκλοφόρησαν, με καινούργια αισθητική από τις εκδόσεις Διόπτρα, τα βιβλία του Νίκου Καζαντζάκη και ιδιαίτερα η σειρά Ταξιδεύοντας. Αν δεν τα έχεις διαβάσει, τότε δεν ξέρεις τι πνευματικός πλούτος σε περιμένει. «Η ανθρωπότητα», γράφει στον πρόλογο του βιβλίου με τίτλο Αγγλία, «βρίσκεται σε απότομη στην πορεία της στροφή· και όπως πάντα σε τέτοιες απότομες στροφές, δεν πρέπει να ελπίζουμε πως αν γίνει μια καλύτερη προσαρμογή του ιδανικού στην πραγματικότητα, αν μπαλωθούν και εφαρμοστούν καλύτερα οι νόμοι, θα βρούμε τη λύτρωση». Και συνεχίζει πιο κάτω: «Ποιος μπορεί πια να σταθεί μακριά από την ανατριχιαστική τούτη δαιμονική δράση; Και οι πιο πνευματικοί άνθρωποι, και οι πιο νηφάλιοι σιγά σιγά παρασύρονται από τον στρόβιλο και μπαίνουν στον αγώνα. Μονάχα ένας νους που θα βλέπει από πολύ μεγάλο ύψος την εποχή μας θα δικαίωνε εξίσου όλους τους αγωνιζόμενους. Πού θα πολεμήσεις, αριστερά ή δεξιά, για τον απάνθρωπο αυτό νου δεν θα έχει καμιά σημασία. Σημασία θα έχει η αγνότητα, η ένταση του αγώνα, η θυσία. Μα ένας τέτοιος νους, σήμερα, δύσκολο να υπάρξει».
Γραμμένα στον πρόλογο του βιβλίου το 1940 από τον Νίκο Καζαντζάκη καταλαβαίνει κανείς, 85 χρόνια μετά, πόσο σύγχρονη και σημερινή είναι η ματιά του και η σκέψη του. Πόσο κάθε εποχή και κάθε αιώνας ταλανίζεται από τα ίδια βασικά προβλήματα. Το σωστό και το λάθος και ένας νους που τα βλέπει όλα αυτά από πολύ μεγάλο ύψος. «Σήμερα όλες μας οι ελπίδες στριγμώνουνται σε τούτο: στο ότι οι καιροί που περνούμε –και ακόμα πολύ περισσότερο: οι καιροί που θα περάσουν τα παιδιά και τα εγγόνια μας– είναι δύσκολοι. Η Δυσκολία στάθηκε πάντα στη ζωή ο μέγας ερεθισμός που ξυπνάει και κεντρίζει όλες μας τις ορμές, καλές και κακές, για να πηδήξουμε το εμπόδιο που υψώθηκε ξαφνικά μπροστά μας».
Αν υπήρξε ένα και μόνο κείμενο αυτήν την περίοδο, το οποίο να με κάνει να νιώσω λίγο καλύτερα για τις μέρες αυτές που ζούμε, είναι αυτό. Και το μοιράζομαι μαζί σας.
Υπάρχει μόνο ένα αφεντικό στην Αμερική
Ο Μπρους Σπρίνγκστιν πετάει, από την Ευρώπη όπου και βρίσκεται για περιοδεία, το γάντι στον Ντόναλντ Τραμπ και ο Τραμπ από την Αμερική το σηκώνει. Ολα ξεκίνησαν στις 14 Μαΐου, στην εναρκτήρια συναυλία της ευρωπαϊκής περιοδείας του «Αφεντικού» στο Μάντσεστερ. Εκεί με έναν λόγο πολιτικό και πύρινο, και με ένα πάθος που θυμίζει πάρα πολύ τη λογοτεχνική καταγωγή του Σπρίνγκστιν, τον συγγραφέα Τζον Στάινμπεκ, ο Μπρους κατακεραύνωσε τον βίο και την πολιτεία του Τραμπ και της κυβέρνησής του. Δεν ήταν ο πρώτος καλλιτέχνης και σίγουρα δεν θα είναι ο τελευταίος αφού ο Τραμπ καθημερινά δίνει αφορμές σε πάρα πολλούς να του ασκήσουν πολύ έντονη κριτική. Πριν απ’ αυτόν ήταν ο Νιλ Γιανγκ, ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο, ο Εντι Βέντερ. Ομως ζούμε σε μια εποχή όπου οι πολιτικές δηλώσεις των διάσημων είναι συχνές αλλά πολύ λιγότερο επιδραστικές.
Οι περισσότερες μάλιστα ούτε καν συζητιούνται. Δεν ισχύει το ίδιο στην περίπτωση του Μπρους όπου για μία εβδομάδα περίπου βρέθηκε στην κορυφή των trends της Google. Ο λόγος ήταν ότι ο Τραμπ «τσίμπησε» στον Σπρίνγκστιν και απάντησε. Μάλιστα, οι δηλώσεις του για τον καλλιτέχνη ξεπέρασαν ακόμη και τα «χαμηλά προεδρικά όρια» που έχει θέσει ο ίδιος στη δεύτερή του θητεία. Αρχικά του είπε να αφήσει αυτές τις δηλώσεις για όταν γυρίσει στην Αμερική. Μετά, δευτερολογώντας, τον απείλησε ότι δεν θα του επιτρέψει την είσοδο στη χώρα και ανεβάζοντας ακόμα λίγο την ένταση είπε ότι θα στείλει τις υπηρεσίες της κυβέρνησής του να διερευνήσουν το γεγονός ότι το 2024 υποστήριξε στις προεδρικές εκλογές την Κάμαλα Χάρις. Στη συνέχεια και σαν να το είχε προετοιμάσει, το «Αφεντικό» ανέβασε και άλλο την πίεση. Κυκλοφόρησε στο YouTube τα τραγούδια προλογίζοντάς τα με κριτική για μια «κυβέρνηση διεφθαρμένων» που διοικεί τη χώρα. Παράλληλα ανέβασε στις πλατφόρμες streaming τα τραγούδια αυτά που περιλαμβάνουν και τις ομιλίες-εισαγωγές. Για μια ολόκληρη εβδομάδα οι δηλώσεις του βρέθηκαν στην κορυφή της δημοφιλίας στην Αμερική. Η συζήτηση πλέον είχε φύγει από τα όρια της Αμερικής.
Φυσικά ούτε ο Σπρίνγκστιν θα χάσει ή θα κερδίσει καινούργιους ακροατές και οπαδούς ούτε φυσικά ο Τραμπ θα χάσει το κοινό με το οποίο συνομιλεί και τον στηρίζει. Αυτό που μπορεί να περιμένει και να ελπίζει κάποιος είναι ότι ενδέχεται κάποιοι να μιμηθούν τον τρόπο του Boss, ακόμα και αν δεν έχουν τη δύναμη ή τα χρήματα για να μπορέσουν να αντισταθούν σε μια μελλοντική πίεση από τον Αμερικανό πρόεδρο. Φυσικά, πολλά πράγματα θα εξαρτηθούν από τη νέα γενιά. Προς το παρόν βλέπουμε μόνο το «Αφεντικό» και το Χάρβαρντ.
Blender Spotify list
Η Cat Power (που αύριο θα είναι στην Αθήνα για ένα live) και ο Ρούφους Γουέινραϊτ μοιράζονται κάτι πολύ σπάνιο για την παγκόσμια δισκογραφία. Και οι δύο έχουν ηχογραφήσει δύο θρυλικά live άλμπουμ στην ιστορία της μουσικής και φυσικά αυτές τους οι εμφανίσεις έχουν αφήσει εποχή. Ο Ρούφους Γουέινραϊτ ηχογράφησε ζωντανά στο Κάρνεγκι Χολ και κυκλοφόρησε το άλμπουμ με τίτλο “Rufus Does Judy at Carnegie Hall”. Το ηχογράφησε μάλιστα όπως ακριβώς το είχε κάνει η Τζούντι Γκάρλαντ το 1961. Ο Ρούφους ξεκίνησε να το ακούει για να ελαφρύνει λίγο τη μελαγχολία και την κατάθλιψη που έπαθε μετά την 11η Σεπτεμβρίου και κατέληξε να βρει τη χαρά και το νόημα της ζωής. Η δε Cat Power ηχογράφησε το 2023 το “Cat Power Sings Dylan: The 1966 Royal Albert Hall Concert” (τελικά ήταν το live του Μάντσεστερ αλλά δεν έχει καμία σημασία) για να βαπτιστεί και πάλι στο μεγαλείο της θρυλικής εκείνης ζωντανής εμφάνισης και των τραγουδιών του Ντίλαν εκείνης της εποχής. Το Blender διαλέγει μερικές στιγμές από αυτά τα δύο live άλμπουμ.
