Ο Λούτσιο Ντάλα υπήρξε φανατικός φίλαθλος του αθλητισμού γενικότερα και των ομάδων της Μπολόνια ειδικότερα, αφού γεννήθηκε στην πόλη του ιταλικού Βορρά και, όποτε του το επέτρεπαν οι επαγγελματικές του υποχρεώσεις, παρακολουθούσε από κοντά τους αγώνες της ποδοσφαιρικής Μπολόνια και της μπασκετικής Βίρτους.
Συνήθως, μάλιστα, καθόταν στην εξέδρα παρέα με άλλους τρεις φίλους και καλλιτέχνες, τους Αντρέα Μινγκάρντι, Λούκα Καρμπόνι και Τζιάνι Μοράντι. Αυτή η τετράδα συνέθεσε το 1987 τον ανεπίσημο ύμνο των Ροσομπλού με τίτλο «Le Tue Ali Bologna», το οποίο δονούσε σταθερά το γήπεδο «Ρενάντο Νταλ Αρα» μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’90.
Για λίγα χρόνια σταμάτησε να ακούγεται. Χρησιμοποιείται και πάλι κατά την είσοδο της ομάδας στο γήπεδο από τον Μάρτιο του 2012, όταν ο Ιταλός τραγουδιστής, συνθέτης και οργανοπαίκτης με τη βελούδινη φωνή έφυγε για το μεγάλο ταξίδι ξαφνικά και εξαιτίας εμφράγματος, τρεις ημέρες πριν από τα 69α γενέθλιά του.
Αν βρισκόταν στη ζωή, ο ερμηνευτής αξέχαστων τραγουδιών όπως το «Caruso» και το «Attenti al lupo», θα ήταν σίγουρα στην εξέδρα του «Ολίμπικο» της Ρώμης το βράδυ της Τετάρτης (14/05), για να δει από κοντά τη μεγάλη του αγάπη να παίζει τελικό Κυπέλλου κόντρα στη Μίλαν και να διεκδικεί το πρώτο της Coppa Italia μετά από 51 ολόκληρα χρόνια.
HISTORY MAKERS 🏆🇮🇹#MilanBologna #CoppaItaliaFrecciarossa #WeAreOne pic.twitter.com/q8T11Wv5YF
— Bologna FC 1909 (@Bolognafc1909) May 14, 2025
Και, όπως λέει και ένα από τα πιο γνωστά του τραγούδια, «La sera dei miracoli», αυτή εξελίχθηκε πράγματι σε «μια βραδιά θαυμάτων» για μια ομάδα που την περασμένη σεζόν έκλεψε την παράσταση με την ιστορική έξοδο στο Champions League, αλλά έχασε (σχεδόν) όλες τις κολόνες της σε αυτή την πορεία.
Ο προπονητής Τιάγκο Μότα ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα της Γιουβέντους, από την οποία αποχώρησε ως αποτυχημένος λίγους μήνες αργότερα. Ο πρώτος σκόρερ Τζόσουα Ζίρζκι πωλήθηκε αντί 42,5 εκατ. ευρώ στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και δεν έλαμψε ποτέ όπως στην Μπολόνια, ενώ ο ηγέτης της άμυνας Ρικάρντο Καλαφιόρι μετακόμισε αντί 45 εκατ. ευρώ στην Αρσεναλ, όπου οι τραυματισμοί δεν του έχουν επιτρέψει να ξεχωρίσει όπως αναμφίβολα αξίζει να κάνει, βάσει ταλέντου και προσωπικότητας.
Σαν να μην έφταναν αυτά, ο παίκτης-κλειδί στη μεσαία γραμμή, ο Σκωτσέζος Λιούις Φέργκιουσον, επρόκειτο να επιστρέψει στη φετινή σεζόν μετά από απουσία έξι μηνών εξαιτίας ρήξης χιαστού, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για έναν ποδοσφαιριστή.
Η κληρονομιά που άφηνε ο Μότα ήταν πολύ βαριά, οι απώλειες σημαντικότατες και όποιος προπονητής τολμούσε να πάρει τα ηνία των Ροσομπλού ήξερε ότι οι πιθανότητες να αποτύχει ήταν περισσότερες από αυτές μιας δεύτερης σερί πετυχημένης σεζόν για μια ομάδα που είχε συνηθίσει να παλεύει για να αποφύγει τον υποβιβασμό, παρότι στο παλμαρέ της έχει επτά πρωταθλήματα, έστω και αν το τελευταίο κατακτήθηκε το (πολύ μακρινό) 1964.
Ο Βιντσέντσο Ιταλιάνο, ο οποίος γεννήθηκε 13 χρόνια μετά το τελευταίο πρωτάθλημα της Μπολόνια και τρία μετά το τελευταίο της Κύπελλο, είχε δεθεί με τη Φιορεντίνα στα τρία χρόνια της παρουσίας του, αλλά είχε… βαρεθεί και να χάνει σε τελικούς.
Γεύτηκε το πικρό ποτήρι της ήττας σε έναν τελικό Κυπέλλου και σε δύο διαδοχικούς του Europa Conference League, κόντρα σε Γουέστ Χαμ και Ολυμπιακό. Αμφότεροι οι τελικοί, μάλιστα, κρίθηκαν εις βάρος των Βιόλα με γκολ στο φινάλε και στην παράταση αντίστοιχα.
Οταν αποφάσισε να πει το «ναι» στην Μπολόνια, πολλοί τον θεώρησαν τρελό, γιατί αναλάμβανε μια ομάδα που έδειχνε να έχει πιάσει… ταβάνι και προερχόταν από μια παραδοσιακή αντίπαλο των «ροσομπλού», με την οποία είχε αποκτήσει ξεχωριστή σχέση.
Λίγους μήνες αργότερα, ο 47χρονος προπονητής απολαμβάνει τους καρπούς και δίνει εμφατική απάντηση στους αμφισβητίες του, οδηγώντας την Μπολόνια σε νίκη επί της Μίλαν (1-0) και κατάκτηση του πρώτου τίτλου για την ομάδα μετά από 51 ολόκληρα χρόνια και το τελευταίο της Coppa Italia.
«Το ποδόσφαιρο είναι σαν μια πορτοκαλιά. Το να σπείρεις είναι εύκολο, αλλά το να μαζέψεις τους καρπούς είναι η πραγματική πρόκληση», εξηγεί για το πώς βλέπει το άθλημα που τον κέρδισε από πολύ μικρό και του επέτρεψε αρχικά να βγάζει το ψωμί του για μια εικοσαετία ως ένας δυναμικός μέσος με θητεία σε επτά διαφορετικές ομάδες, μεταξύ των οποίων η Ελλάς Βερόνα, η Τζένοα, η Κιέβο και η Περούτζια.
Η μοίρα θέλησε να κάνει ντεμπούτο στη Serie A σε ηλικία 19 ετών σε αγώνα της Ελλάς Βερόνα με αντίπαλο την… Μπολόνια, στην οποία κάνει πλέον το προπονητικό του «διδακτορικό», μετά τη δουλειά του σε άλλες πέντε ομάδες.
Η επιλογή της πορτοκαλιάς για τη σύγκριση με το ποδόσφαιρο δεν είναι τυχαία. Γιατί, μπορεί να γεννήθηκε στη Γερμανία επειδή οι γονείς του είχαν πάει για δουλειά στην Καρλσρούη, αλλά σε ηλικία μόλις έξι μηνών επέστρεψε στην Ιταλία και στην πόλη καταγωγής του, τη Ριμπέρα της Σικελίας, η οποία είναι φημισμένη για τα πορτοκάλια της.
«Στη Ριμπέρα, τα πορτοκάλια είναι σύμβολα αφοσίωσης και ποιότητας, γι’ αυτό βλέπω το ποδόσφαιρο με αυτόν τον τρόπο» εξηγεί, βλέποντας ότι έσπειρε με σκληρή δουλειά, αλλά το κλίμα, το νερό και ο ήλιος τον βοήθησαν να βγάλει στην επιφάνεια μια εξαιρετικά πειθαρχημένη και αποτελεσματική ομάδα, η οποία έτυχε υποδοχής ηρώων στην πόλη και δείχνει ικανή να παραμείνει σε υψηλό επίπεδο και τα επόμενα χρόνια.
Il Bologna vince la Coppa Italia dopo 51 anni: ls gioia dei tifosi in piazza Maggiore pic.twitter.com/hHmayf6VAK
— Repubblica (@repubblica) May 15, 2025
Θέλει οι ομάδες του να συνδυάζουν δυναμισμό και ωραίο ποδόσφαιρο, όπως ήταν και ο ίδιος ως παίκτης. Λάτρης του Γιόχαν Κρόιφ, ένιωσε την ανάγκη να κάνει ανάρτηση στα social media την ημέρα που ο «ιπτάμενος Ολλανδός» πέταξε για κάπου εκεί ψηλά.
Εμαθε πολλά έχοντας στην καριέρα του προπονητές όπως ο Τσέζαρε Πραντέλι ή ο άλλοτε τεχνικός του Παναθηναϊκού Αλμπέρτο Μαλεζάνι. Του τελευταίου, μάλιστα, κρατάει ακόμα σε χαρτιά γραμμένες κάποιες από τις επικές ομιλίες του με τις οποίες έδινε κουράγιο στους παίκτες του και τους έβαζε στο κλίμα ενός μεγάλου αγώνα, όπως αυτόν που βίωσε το βράδυ της Τετάρτης (14/05).
Εκεί που, επιτέλους, συνδύασε έναν τελικό με κούπα, και μάλιστα πολύ ξεχωριστή. Με ποδόσφαιρο που ενδεχομένως να μην έκανε περήφανο τον Γιόχαν Κρόιφ, αλλά σίγουρα έκανε χαρούμενο τον Λούτσιο Ντάλα…
