Μπορεί να πει κανείς πολλά αρνητικά για τον Ντόναλντ Τραμπ (έχω πει αρκετά από αυτά). Είναι όμως αναντίρρητο ότι δεν φοβάται να πάει κόντρα στην ορθοδοξία που ορίζει το πλαίσιο του πολιτισμένου διαλόγου. Αυτό συχνά –πολύ συχνά– τον οδηγεί σε απεχθείς ή/και αυτοκαταστροφικές θέσεις και ενέργειες, λόγω άγνοιας ή βαθιά ριζωμένων προκαταλήψεων. Ενίοτε όμως έχει θετικά αποτελέσματα, καθώς σπάει ταμπού (ειδικά στην εξωτερική πολιτική) και ανοίγει πόρτες που παρέμεναν ερμητικά κλειστές.
Το είδαμε αυτό την περασμένη εβδομάδα με την απόφασή του να άρει τις κυρώσεις κατά της Συρίας και να συναντηθεί με τον ισλαμιστή –και πρώην τρομοκράτη– πρόεδρό της. Το είδαμε και με τις απευθείας διαπραγματεύσεις με τη Χαμάς που οδήγησαν στην απελευθέρωση του ενός Ισραηλινο-αμερικανού ομήρου μετά από 584 ημέρες αιχμαλωσίας. Ακόμα και στην Ουκρανία, όπου εξακολουθεί να δείχνει τα φιλορωσικά του ένστικτα και την επιθυμία του να συνεργαστεί με τον Πούτιν, η out–of–the–box προσέγγισή του έχει συμβάλει στην έντονη κινητικότητα των τελευταίων εβδομάδων, στην κατεύθυνση του τερματισμού των εχθροπραξιών.
Την περασμένη εβδομάδα είδαμε και τη θετική πλευρά της έλλειψης αρχών και ιδεολογίας που τον χαρακτηρίζουν, με τη συμφωνία ανακωχής στην εμπορική αντιπαράθεση με την Κίνα, την οποία ο ίδιος πυροδότησε.
Ο Τραμπ παραμένει, φυσικά, Τραμπ, οπότε έχουμε πολλά πρωτοφανή και λυπηρά να σχολιάσουμε και αυτή την εβδομάδα. Αλλά, αξίζει να θυμόμαστε ότι η παρεμβατική πολιτική των ΗΠΑ στο διεθνές πεδίο τις τελευταίες δεκαετίες, που απήλαυε διακομματικής στήριξης, είχε συχνά αφήσει πίσω της συντρίμμια και συσσωρευμένη οργή – και συνέβαλε στην ενίσχυση του απομονωτισμού στο εσωτερικό της χώρας, τον οποίο εκφράζει με τον ιδιότυπο τρόπο του ο 47ος πρόεδρος.
→ Ως συνήθως, μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μου για να πούμε περαιτέρω στο [email protected] και στο Bluesky (@yanpal.bsky.social).
Ο ΔΥΣΒΑΤΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ. Στο ουκρανικό μέτωπο, οι ημέρες που πέρασαν ήταν γεμάτες εξελίξεις και ανατροπές, χωρίς όμως τελικά (προς το παρόν) κάποιο breakthrough. Ας θυμηθούμε τι συνέβη το περασμένο Σάββατο, οι ηγέτες της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Πολωνίας και της Βρετανίας ταξίδεψαν στο Κίεβο και δήλωσαν την ακλόνητη στήριξή τους στον Βολόντιμιρ Ζελένσκι και στη χώρα του. Κάλεσαν τη Μόσχα να συμφωνήσει σε κατάπαυση του πυρός 30 ημερών, άνευ όρων και με ημερομηνία έναρξης τις 12 Μαΐου, απειλώντας με νέες κυρώσεις αν δεν το έκανε. Οι πέντε ηγέτες τηλεφώνησαν στον Τραμπ, τον ενημέρωσαν για την κοινή τους θέση και απέσπασαν τη στήριξή του και τη δέσμευση των ΗΠΑ να συμμετάσχει στην επιτήρηση της εφαρμογής της κατάπαυσης του πυρός – ή, τουλάχιστον, έτσι νόμιζαν.
Το επόμενο πρωί ο Πούτιν απάντησε αγνοώντας τα περί κατάπαυσης πυρός και προτείνοντας άμεσες συνομιλίες μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας στην Κωνσταντινούπολη – για πρώτη φορά μετά τον Απρίλιο του 2022. Ο Τραμπ αγκάλιασε ενθουσιωδώς την ιδέα, ασκώντας πίεση στο Κίεβο να παραστεί και αγνοώντας το γεγονός ότι η Μόσχα ήθελε να εστιάσει την προσοχή της στα «βαθύτερα αίτια» του πολέμου πριν συζητήσει περί τερματισμού των εχθροπραξιών. Η διατλαντική ενότητα, με άλλα λόγια, διήρκεσε μόνο λίγες ώρες.
Ο Ζελένσκι στη συνέχεια έκανε έναν έξυπνο ελιγμό: δήλωσε έτοιμος να πάει ο ίδιος στην Κωνσταντινούπολη – αλλά μόνο αν πήγαινε και ο Πούτιν (και επιμένοντας παράλληλα στο αίτημα για κατάπαυση του πυρός). Ο Ρώσος δικτάτορας, με την μπάλα ξανά στο δικό του γήπεδο, δεν ήταν πρόθυμος να ανταποκριθεί – παρότι ο Τραμπ άφησε να εννοηθεί ότι μπορεί να πήγαινε και ο ίδιος στην Τουρκία στον δρόμο επιστροφής από το ταξίδι του στη Μέση Ανατολή για να συμβάλει στις διαπραγματεύσεις. Χθες, εν τω μεταξύ η Ε.Ε. ενέκρινε επί της αρχής τον 17ο γύρο κυρώσεων επί της Ρωσίας, εντείνοντας την πίεση προς το Κρεμλίνο.
Ο Ουκρανός πρόεδρος πήγε τελικά σήμερα στην Τουρκία –στην Αγκυρα– για να συναντηθεί με τον Ταγίπ Ερντογάν. Παράλληλα σήμερα, υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι από τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές συναντιούνται στην Κωνσταντινούπολη, με τη συμμετοχή των Μάρκο Ρούμπιο, Στιβ Γουίτκοφ και Κιθ Κέλογκ. Οι προοπτικές θετικής έκβασης των συνομιλιών θεωρούνται ισχνές, to put it mildly.
ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΑΝΑΚΩΧΗ. Αν η εκεχειρία αργεί στην Ουκρανία, τουλάχιστον επετεύχθη στον εμπορικό πόλεμο Κίνας – ΗΠΑ, τον οποίο κήρυξε στις αρχές Απριλίου ο Τραμπ και που απειλούσε να βυθίσει την αμερικανική οικονομία στον βάλτο του στασιμοπληθωρισμού. Επειτα από συνομιλίες στη Γενεύη το Σαββατοκύριακο, ανακοινώθηκε παύση 90 ημερών στους αστρονομικά υψηλούς δασμούς που επέβαλαν η μία στην άλλη τον Απρίλιο οι δύο μεγαλύτερες οικονομίες του κόσμου. Συμφωνήθηκε και οι δύο πλευρές να μειώσουν τους δασμούς κατά 115 ποσοστιαίες μονάδες, ρίχνοντας τους αμερικανικούς δασμούς από 145% σε 30% και τους κινεζικούς από 125% σε 10%.
Επιπλέον, το Πεκίνο είπε ότι θα άρει τα «μη δασμολογικά αντίμετρα» που επέβαλε μετά την «Ημέρα της Απελευθέρωσης» – μία αναφορά, πιθανότατα, στους περιορισμούς στις εξαγωγές επτά σπάνιων γαιών προς τις ΗΠΑ. Η ανακοίνωση οδήγησε σε εκτόξευση χρηματιστηριακών δεικτών, της τιμής του πετρελαίου και της αξίας του δολαρίου.
Στο κρίσιμο πεδίο του γοήτρου, όπως ήταν αναμενόμενο, και οι δύο πλευρές έσπευσαν να ερμηνεύσουν τον συμβιβασμό ως μεγάλη νίκη. Ο Τραμπ, ειδικά, ισχυρίστηκε –άνευ υποστηρικτικών στοιχείων– ότι πέτυχε τον «συνολικό επαναπροσδιορισμό» των σχέσεων με την Κίνα.
Οι περισσότεροι αναλυτές, πάντως, συμφωνούν με την Αλίσια Γκαρσία-Χερέρο, επικεφαλής οικονομολόγο της επενδυτικής τράπεζας Natixis, που δήλωσε στους Financial Times: «Οι ΗΠΑ υποχώρησαν πρώτες. Νόμιζαν ότι μπορούσαν να αυξήσουν τους δασμούς σχεδόν στο άπειρο χωρίς να πονέσουν, αλλά αυτό αποδείχθηκε πως δεν ισχύει».
Η προοπτική άδειων ραφιών, μαζικών πτωχεύσεων μικρομεσαίων αμερικανικών επιχειρήσεων που εισήγαν τα προϊόντα τους αποκλειστικά από την Κίνα και σημαντικής αύξησης του πληθωρισμού υποχρέωσε τον Τραμπ να ακούσει τον υπουργό Οικονομικών του και να επαναφέρει την οικονομία του, έστω προσωρινά, στα δεσμά μίας ομαλής εμπορικής σχέσης με την ασιατική υπερδύναμη. Μία συμφωνία μεγαλύτερης διάρκειας –ένα πραγματικό reset– θα είναι πολύ πιο δύσκολο να επιτευχθεί.
ΑΡΣΗ ΚΥΡΩΣΕΩΝ ΣΤΗ ΣΥΡΙΑ. Την Τρίτη ο Τραμπ προσγειώθηκε στη Σαουδική Αραβία, πρώτη στάση της τετραήμερης περιοδείας του στη Μέση Ανατολή (που, αξιοσημείωτα, δεν περιλαμβάνει το Ισραήλ). Μαζί με τον ντε φάκτο ηγέτη του Βασιλείου, Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν, και παρουσία του Ιλον Μασκ, ανακοίνωσε εμπορικές συμφωνίες δυνητικά 1 τρισ. δολαρίων, συμπεριλαμβανομένων 142 δισ. για αμερικανικά οπλικά συστήματα. Και σε αυτή την περίπτωση πάντως δόθηκαν ελάχιστες λεπτομέρειες επί της ουσίας, ενώ αναλυτές σημείωναν ότι το ποσό για τα οπλικά συστήματα είναι διπλάσιο από τον ετήσιο προϋπολογισμό άμυνας της Σαουδικής Αραβίας και άρα είναι μάλλον απίθανο να υλοποιηθεί πλήρως, ειδικά καθώς τα έσοδα της χώρας πλήττονται από τις χαμηλές τιμές του πετρελαίου.
Ο Τραμπ στη συνέχεια προχώρησε σε μια κίνηση μεγάλης συμβολικής σημασίας, συναντώντας τον προσωρινό πρόεδρο της Συρίας, Αχμέντ αλ Σάρα, και δημοσιοποίησε μία απόφαση που δίνει ανάσα στη νέα κυβέρνηση της πολύπαθης χώρας: την πλήρη άρση των αμερικανικών κυρώσεων εναντίον της. Ο Αμερικανός πρόεδρος είπε ότι ήταν τιμή του να κάνει αυτό το βήμα, που θα δώσει στη Συρία την ευκαιρία «να λάμψει».
Οι φωτογραφίες της συνάντησής του με τον Αλ Σάρα είχαν ένα αναπόδραστο στοιχείο σουρεαλισμού, δεδομένου ότι ο νέος ηγέτης της Συρίας έχει υπάρξει αιχμάλωτος των Αμερικανών σε φυλακή για τζιχαντιστές και μέχρι πριν από πέντε μήνες ήταν επικηρυγμένος έναντι 10 εκατ. δολαρίων από την αμερικανική κυβέρνηση.ακόμα Η άρση των κυρώσεων ήταν μία περίπτωση (μετά τις συνομιλίες με το Ιράν και τη συμφωνία με τους Χούθι) όπου η πολιτική της αμερικανικής κυβέρνησης στην περιοχή διαφοροποιείται από τις επιθυμίες του Μπέντζαμιν Νετανιάχου.
ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΝΕΟΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΩΝ. Αξιοσημείωτο ήταν και το παρακάτω μέρος της ομιλίας του Τραμπ στο αμερικανο-σαουδαραβικό επενδυτικό φόρουμ. Μιλώντας για τον «μεγάλο μετασχηματισμό» χωρών όπως η Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (όπου βρίσκεται σήμερα), είπε ότι δεν ήταν έργο των «νεοσυντηρητικών» ή των «φιλελεύθερων μη κερδοσκοπικών οργανισμών» και των συνοδοιπόρων τους, που «ξόδεψαν τρισεκατομμύρια» αλλά απέτυχαν να αναπτύξουν την Καμπούλ και τη Βαγδάτη και «τόσες άλλες πόλεις».
Ο Τραμπ μίλησε για επίτευγμα των «λαών της περιοχής», αγνοώντας την απουσία του λαού από οποιαδήποτε συμμετοχή στη διαδικασία λήψης των αποφάσεων. Η ομιλία του όμως ήταν ενδεικτική της αποστροφής του κατά του παρεμβατισμού στην εξωτερική πολιτική – που τον ώθησε δέκα χρόνια πριν να συγκρουστεί μετωπικά με την οικογένεια Μπους, στον δρόμο για την πρώτη εκλογική του νίκη.
ΚΑΤΑΡ-ΑΜΕΝΑ ΔΩΡΑΚΙΑ. Χθες, ο Τραμπ βρέθηκε στο Κατάρ, μία χώρα που κατηγορούσε ως χρηματοδότη της τρομοκρατίας κατά την πρώτη του θητεία, και αντάλλαξε αβρότητες με τον εμίρη Ταμίμ μπιν-Χαμάντ αλ-Θάνι («ένας σπουδαίος κύριος» και «φίλος μου»). Ο εμίρης από την πλευρά του εξέφρασε τον ενθουσιασμό της χώρας του για την επίσκεψη του πλανητάρχη, σημειώνοντας ότι «ξέρουμε πως θέλετε να φέρετε την ειρήνη στην περιοχή».
Το ζητηματάκι που κανείς από τους δύο δεν έθιξε ήταν αυτό του πολυτελούς Boeing 747 που το Κατάρ θέλει να χαρίσει στον Τραμπ, για χρήση του ακόμα και μετά το τέλος της θητείας του. Ο Τραμπ, πριν από το ταξίδι του, είπε ότι θα ήταν «ηλίθιος» να αρνηθεί το δώρο, που υπολογίζεται μόλις στα 400 εκατ. δολάρια. Η εκπρόσωπος Τύπου του Λευκού Τύπου χαρακτήρισε «ειλικρινά φαιδρή» την ιδέα ότι ο Τραμπ δρα για προσωπικό του όφελος (μια πραγματικά φαιδρή υπεράσπιση μιας συναλλαγής βουτηγμένης στη διαφθορά).
Υπενθυμίζεται ότι πριν από δύο εβδομάδες, ο γιος του Τραμπ, Ερικ, που έχει τεθεί επικεφαλής του Trump Organization, ταξίδεψε στο Κατάρ για την ανακοίνωση συμφωνίας για ένα νέο real estate project με γήπεδο γκολφ, σε συνεργασία με την κρατική εταιρεία διαχείρισης ακινήτων του εμιράτου. Και λίγες μέρες αργότερα δημοσιοποιήθηκαν τα σχέδια για ένα νέο Trump Tower στο Ντουμπάι, σε συνεργασία με τη σαουδαραβική εταιρεία Dar Global. Nothing to see here.
Πάντως η υπόθεση με το «παλάτι των αιθέρων» εξελίσσεται σε πολιτικό πρόβλημα για τον Τραμπ. Δεν είναι μόνο οι Δημοκρατικοί που φωνάζουν περί κατάλυσης του Συντάγματος και διεφθαρμένων πρακτικών άνευ προηγουμένου – και απειλούν να παρακωλύσουν την έγκριση αξιωματούχων του υπουργείου Δικαιοσύνης στη Γερουσία έως ότου λάβουν απαντήσεις για το θέμα. Ολοένα και περισσότεροι Ρεπουμπλικανοί νομοθέτες βρίσκουν το κουράγιο να παροτρύνουν τον πρόεδρο να κάνει την καρδιά του πέτρα και να αρνηθεί το μικρό δείγμα ευγνωμοσύνης του Κατάρ (βλ. «Παρατηρήριο Αντιβάρων»). Ακόμα και σκληροπυρηνικοί MAGA οπαδοί του, όπως ο Μπεν Σαπίρο και η Λόρα Λούμερ, έχουν μπει στον χορό της κριτικής.
ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΟΜΗΡΟΥ. Τη Δευτέρα, εν τω μεταξύ, σε μια λιγότερο πολυτελή γωνιά της Μέσης Ανατολής, η είδηση ήταν η απελευθέρωση του 21χρονου Ινταν Αλεξάντερ από τη Χαμάς, μετά από σχεδόν 20 μήνες αιχμαλωσίας. Η απελευθέρωση του Αλεξάντερ –του τελευταίου εν ζωή Αμερικανού πολίτη στα χέρια της Χαμάς (έχει διπλή υπηκοότητα και υπηρετούσε στον ισραηλινό στρατό όταν αιχμαλωτίστηκε)– ήταν προϊόν διαπραγματεύσεων μεταξύ της παλαιστινιακής οργάνωσης και των Αμερικανών, χωρίς την εμπλοκή του Ισραήλ – και χωρίς ανταλλάγματα για τους Παλαιστινίους. Τόσο η αμερικανική πλευρά όσο και οι Παλαιστίνιοι μιλούν για κίνηση καλής θέλησης εκ μέρους της Χαμάς, για να πετύχει την εκ νέου εμπλοκή των ΗΠΑ στις διαπραγματεύσεις για αναβίωση της εκεχειρίας και για τερματισμό του αποκλεισμού της Γάζας, που έχει οδηγήσει τον πληθυσμό της στα πρόθυρα του λιμού.
ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ
ΣΤΟ PAX TRUMPIANA.
«Το Σαββατοκύριακο, οι ΗΠΑ και η Κίνα συνήψαν μια συμφωνία για τους δασμούς που και οι δύο πλευρές προβάλλουν ως νίκη – αλλά οι υποκείμενες αφηγήσεις αποκλίνουν πλήρως. Το Πεκίνο πιστεύει ότι έχει χαράξει μια επιτυχημένη στρατηγική για την αντιμετώπιση αυτού που θεωρεί ως εκφοβισμό από την πλευρά των ΗΠΑ: δεν υπέκυψε, εφάρμοσε αντίμετρα και, ως αποτέλεσμα, η Ουάσιγκτον (από τη σκοπιά της Κίνας) υποχώρησε: συμφώνησε μειώσει τους δασμούς ύψους κατά 115%, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα ελάχιστα ως ανταλλάγματα. Το σκεπτικό για το Πεκίνο είναι σαφές: ο οικονομικός πόνος για τους Αμερικανούς συνεπάγεται μεγαλύτερο πολιτικό κόστος από ό,τι θα μπορούσε να αντέξει οποιοσδήποτε πρόεδρος. Οι Κινέζοι αισθάνονται τώρα ότι έχουν το πάνω χέρι.
Αυτή η πεποίθηση ενισχύεται περαιτέρω εξαιτίας της μορφής που θα πάρει ο νέος εμπορικός διάλογος. Η Κίνα πάντα ήταν υπέρ τέτοιων πλαισίων για τις διαπραγματεύσεις, αυτό το συγκεκριμένο είναι ιδιαίτερα κολακευτικό για το Πεκίνο: δύο μέλη του υπουργικού συμβουλίου των ΗΠΑ θα συνομιλούν με μόνο έναν Κινέζο ομόλογό τους, υπονοώντας διακριτικά μία ασυμμετρία status υπέρ της Κίνας.
Εν τω μεταξύ, ο υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ χαρακτηρίζει τη συμφωνία επιτυχημένη, επικαλούμενος τη μείωση των κινεζικών δασμών κατά 115% και την προθυμία της Κίνας να συνεργαστεί στις μελλοντικές εμπορικές διαπραγματεύσεις.
Στις τάξεις των συμμάχων των ΗΠΑ, πάντως, η συμφωνία έχει προκαλέσει ανησυχία. Πολλοί έβλεπαν την αντιπαράθεση ΗΠΑ – Κίνας ως βαρόμετρο για τις δικές τους προσπάθειες να περιορίσουν τη συμπεριφορά των Κινέζων. Η φαινομενική υποχώρηση των ΗΠΑ τους αφήνει να αμφισβητούν την αποφασιστικότητα της Ουάσιγκτον – και να αναθεωρούν ανάλογα τις δικές τους στρατηγικές».
— Τάγια Σμιθ, Non-Resident Senior Associate, CSIS
ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ ΑΝΤΙΒΑΡΩΝ. «Είναι κάτι που θα έκανε ακόμη και τον Πούτιν να διστάσει και να επανεξετάσει. Δεν πρόκειται απλώς για απροκάλυπτη διαφθορά». Τα λόγια ανήκουν στον Τσακ Σούμερ, επικεφαλής της Δημοκρατικής μειοψηφίας στη Γερουσία, στην παρέμβαση όπου ανακοίνωσε ότι θα παγώσει την έγκριση όλων των στελεχών του υπουργείου Δικαιοσύνης έως ότου δοθούν απαντήσεις για το ζήτημα του αεροπλάνου που θέλει να χαρίσει το Κατάρ στον Τραμπ. Ο Σούμερ, που δέχεται εδώ και καιρό εσωκομματική κριτική για το σθένος της αντιπολιτευτικής στρατηγικής του, φαίνεται να βρήκε επιτέλους το ζήτημα για να ανεβάσει τους τόνους – με τη στήριξη του συνόλου των Δημοκρατικών στο Κογκρέσο.
Ακόμα πιο σημαντικό είναι ότι ασκούν κριτική στον Λευκό Οίκο για το ζήτημα και πολλοί Ρεπουμπλικανοί, που μέχρι πρότινος δεν τολμούσαν να πουν λέξη για τα αμέτρητα συνταγματικά ατοπήματα του Τραμπ, συχνά εις βάρος των αρμοδιοτήτων του Κογκρέσου. Μεταξύ άλλων, Ρεπουμπλικανοί νομοθέτες στις επιτροπές στρατιωτικών υποθέσεων και πληροφοριών εξέφρασαν ανησυχίες από την οπτική της εθνικής ασφάλειας, ανέδειξαν το κόστος που θα είχε η διαδικασία διασφάλισης ότι το αεροσκάφος δεν περιέχει εξοπλισμό παρακολούθησης και πολλοί παρότρυναν τον πρόεδρο να το ξανασκεφτεί.
Το πιο ισχυρό αντίβαρο στην υπερδιόγκωση της εκτελεστικής εξουσίας είναι η νομοθετική, η οποία έχει τον πρώτο λόγο βάσει του Συντάγματος των ΗΠΑ. Για να διατηρήσει τα πρωτεία, ωστόσο, πρέπει να τα υπερασπίζονται νομοθέτες και του κόμματος που ελέγχει τον Λευκό Οίκο. Ας ελπίσουμε ότι οι Ρεπουμπλικανοί στο Κογκρέσο θα βρουν τη φωνή τους και σε άλλα ζητήματα, πέραν της κραυγαλέας αυτής υπόθεσης.
$2,9 δισ. Τόσο έχει αυξηθεί η περιουσία της οικογένειας Τραμπ χάρη στις επενδύσεις τους στο crypto, σύμφωνα με αυτή την ανάλυση που δημοσιεύθηκε στις αρχές του μήνα. Υπενθυμίζεται ότι τόσο ο Τραμπ όσο και η άφαντη πρώτη κυρία, η Μελάνια, εξέδωσαν meme coins λίγες μέρες πριν από την ορκωμοσία του πρώτου ως 47ου προέδρου τον Ιανουάριο. Ερευνητές δημοσιογράφοι έχουν αναδείξει πώς τα επενδυτικά αυτά οχήματα έχουν επιτρέψει σε πολλούς, ειδικά αλλοδαπούς, επιχειρηματίες, να στηρίξουν αδιαφανώς τον Τραμπ – και να αποκτήσουν διαφόρων ειδών προσβάσεις σε αυτόν.
❗Οι New York Times καταγράφουν το παρασκήνιο της ξαφνικής απόφασης του Τραμπ να σταματήσει την εκστρατεία κατά των Χούθι (με την αποκάλυψη μεταξύ για την παρ’ ολίγον κατάρριψη ενός F-35 από τους αντάρτες της Υεμένης)
❗Σε αυτό το αναλυτικό ρεπορτάζ, οι Financial Times εξιστορούν πώς φτάσαμε στην προσωρινή ανακωχή ΗΠΑ – Κίνας, σε έναν εμπορικό πόλεμο που θα είχε ιλιγγιώδεις επιπτώσεις για την αμερικανική και την παγκόσμια οικονομία
❗Η Κιμ Γκάτας γράφει ότι τελειώνει η υπομονή του Τραμπ με τον Νετανιάχου
❗Ο συντηρητικός πρώην ομοσπονδιακός δικαστής Μάικλ Λούτιγκ γράφει για το τέλος του κράτους Δικαίου στις ΗΠΑ
❗Η Ρουθ Μάρκος γράφει για την «αδιανόητη» απειλή αναστολής του habeas corpus
❗To editorial της Wall Street Journal για την εμπορική ανακωχή Κίνας – ΗΠΑ δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας («Σπάνια μια οικονομική πολιτική έχει αποκηρυχθεί τόσο σθεναρά και τόσο γρήγορα όσο οι δασμοί της Ημέρας της Απελευθέρωσης του προέδρου Τραμπ – και από το ίδιο το χέρι του κ. Τραμπ»)
❗Το Daily των New York Times μάς συστήνει τον πρώτο Αμερικανό Πάπα – και εξετάζει πώς θα διαχειριστεί τη σχέση του με τη σκληρή καθολική Δεξιά στις ΗΠΑ
