Η πρώτη φορά για τα πάντα είναι ξεχωριστή. Η πρώτη μέρα στο σχολείο, ο πρώτος έρωτας, το πρώτο φιλί, η πρώτη απογοήτευση, η πρώτη δουλειά… Στην ζωή ενός αθλητή, αντίστοιχα, η πρώτη νίκη, η πρώτη ήττα, το πρώτο τρόπαιο, το πρώτο καλάθι, αν είναι μπασκετμπολίστας, ή το πρώτο γκολ, αν είναι ποδοσφαιριστής.
Μέχρι το βράδυ της Τρίτης (06/05), ο Φραντσέσκο Ατσέρμπι δεν είχε σκοράρει ποτέ στην καριέρα του σε ευρωπαϊκό αγώνα, παρότι είναι αισίως 37 ετών. Ως κεντρικός αμυντικός, άλλωστε, το πρώτο μέλημά του είναι να αποσοβεί τα γκολ και όχι να τα πετυχαίνει, εξ ου και τα μόλις 13 τέρματα σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο.
Το 13ο σε επίπεδο συλλόγων δεν έμελλε απλώς να είναι το πρώτο του σε 66 ευρωπαϊκά παιχνίδια, αλλά και το πλέον σημαντικό, αφού επέτρεψε στην Ιντερ να μείνει ζωντανή στη συγκλονιστική μάχη με την Μπαρτσελόνα στα ημιτελικά του Champions League, καθώς σημειώθηκε στο τρίτο λεπτό των καθυστερήσεων και έστειλε την υπόθεση «πρόκριση» στην παράταση.
Once in a lifetime football moments that will give you Goosebumps 🤯.
Feeling down, This is For You
A Thread 👇🧶
1. Francesco Acerbi is 37-years-old, he beat cancer twice and that was his first ever European goal against Barcelona to send his team Inter Milan to UCL Finals. pic.twitter.com/J4EJTwrd1h
— Unscripted (@UnscriptedFacts) May 7, 2025
Μέχρι εκείνο το σημείο, η ομάδα του Σιμόνε Ιντσάγκι είχε βιώσει ένα απίστευτο σκωτσέζικο ντους. Στο πρώτο ημίχρονο είχε κυριαρχήσει, είχε προηγηθεί 2-0 και έδειχνε να αγκαλιάζει την πρόκριση στον τελικό της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης για δεύτερη φορά τα τελευταία τρία χρόνια και έβδομη συνολικά.
Στο δεύτερο μέρος, όμως, αιφνιδιάστηκε από μια ομάδα που δεν τα παράτησε ποτέ, η οποία κατάφερε όχι μόνο να ισοφαρίσει σε 2-2, αλλά και να ανατρέψει ολοκληρωτικά το σκορ, με γκολ δύο λεπτά πριν από τη συμπλήρωση των 90. Ολα έδειχναν χαμένα, όλα έδειχναν αποκλεισμό, αλλά στις καθυστερήσεις ο Ατσέρμπι με κοντινό πλασέ που θα ζήλευε και ο καλύτερος σέντερ φορ και μετά από 90λεπτο γεμάτο τρέξιμο, σκληρές μονομαχίες και ένταση, ισοφάρισε σε 3-3 για τους «νερατζούρι».
Με την ώθηση του γκολ που την κράτησε όρθια (σχεδόν) από το πουθενά, η πρωταθλήτρια Ιταλίας είχε το σθένος για να φτάσει και σε ένα τέταρτο γκολ στο ένατο λεπτό της παράτασης, παίρνοντας μια πρόκριση που θα κάνουν πολλά χρόνια να ξεχάσουν στο Μιλάνο, αλλά και στη Βαρκελώνη.
Μόλις σκόραρε, γνωρίζοντας τη σημασία του γκολ, έβγαλε τη φανέλα του και φάνηκε το γεμάτο τατουάζ κορμί του. Μεταξύ αυτών, το «15», ο αριθμός του, αποφθέγματα που τον έχουν σημαδέψει, οι βασικοί χαρακτήρες της ταινίας κινουμένων σχεδίων «Μαδαγασκάρη» (και όμως…) αλλά και δύο ξεχωριστά ονόματα: Βιτόρια και Νάλα.
Τα δύο κορίτσια του, τα οποία γεννήθηκαν πριν από τέσσερα και δύο χρόνια αντίστοιχα και ολοκλήρωσαν με τον ιδανικό τρόπο την ευτυχία του με τη σύζυγό του, Κλάουντια, με την οποία παντρεύτηκαν πριν από λίγους μήνες στην Καζίνα Ριτσάρντι του Κόμο.
Η επιλογή του ονόματος της πρώτης κόρης δεν είναι τυχαία, γιατί «vittoria» στα ιταλικά σημαίνει νίκη. Και στη ζωή του ο ποδοσφαιριστής από το Βιτσόλο Πρενταβίζι, μια κωμόπολη είκοσι χιλιόμετρα έξω από το Μιλάνο, έμαθε μόνο πώς να πετυχαίνει μεγάλες, προσωπικές νίκες.
Γιατί χρειάστηκε δύο φορές να νικήσει τον καρκίνο, την κατάθλιψη εξαιτίας της απώλειας του πατέρα του και τον αλκοολισμό, για να μπορέσει να σταθεί γερά στα πόδια του και να απολαύσει τις επιτυχίες μέσα στον αγωνιστικό χώρο και μια ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή έξω από αυτόν.
Το παράδοξο με τη ζωή του Ατσέρμπι, όπως επισημαίνει και ο ίδιος, είναι ότι ο καρκίνος επί της ουσίας τον έσωσε! Του εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 2013, ύστερα από εξετάσεις ρουτίνας με τη Σασουόλο, την πρώτη ομάδα στην οποία πραγματικά καθιερώθηκε, αφού είχαν προηγηθεί επτά χρόνια με συνεχή πέρα – δώθε σε ισάριθμες ομάδες: Πάβια, Ρενάτε, Σπέτσια, Ρετζίνα, Τζένοα, Κιέβο και Μίλαν.
Η διάγνωση ήταν καρκίνος στους όρχεις. Αφαίρεσε τον όγκο, όλα έδειχναν να πηγαίνουν καλά, αλλά λίγους μήνες αργότερα έκανε ξανά την εμφάνισή του. «Εκανα χημειοθεραπείες από τον Ιανουάριο έως τον Μάρτιο του 2014. Ηταν σαν να μπαίνεις σε έναν παράλληλο κόσμο, η είσοδος του οποίου είναι πολύ πιο κοντά απ’ ό,τι πιστεύεις και δεν τον αφήνεις ποτέ. Είναι ένας κόσμος πόνου και θάρρους», εξηγεί για την οδυνηρή όσο και λυτρωτική περιπέτειά του.
Και αυτό γιατί του έμαθε να είναι καλύτερος άνθρωπος και, κατ’ επέκταση, καλύτερος ποδοσφαιριστής. Οταν έπαιζε στη Μίλαν, ο θάνατος του πατέρα του τον συγκλόνισε. Βυθίστηκε στην κατάθλιψη και άρχισε να πίνει. «Επινα το οτιδήποτε» θυμάται για μια εξάρτηση από την οποία τον απομάκρυνε οριστικά ο καρκίνος και η θεραπεία που έπρεπε να κάνει για να τον νικήσει.
Αφού φλέρταρε έντονα με τον θάνατο και κατάφερε να του ξεφύγει, άφησε πίσω του οτιδήποτε ψεύτικο, επιφανειακό και αρνητικό είχε στο περιβάλλον του, εστίασε την προσοχή του στους ανθρώπους που αγαπάει και τον αγαπούν και, στα 26 του, επί της ουσίας γεννήθηκε ξανά.
Εξελίχθηκε σε έναν «βράχο» για την άμυνα της Σασουόλο, κέρδισε τη μεταγραφή του στην Λάτσιο και από εκεί στην Ιντερ. Την εποχή, μάλιστα, που βγήκε νικητής από τη μάχη με τον καρκίνο, έλαβε την πρώτη του κλήση στην εθνική Ιταλίας, με την οποία μετράει πλέον 34 συμμετοχές, όντας μέλος της Σκουάντρα Ατζούρα που το 2021 κατέκτησε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα.
Πρωταθλητής Ευρώπης σε εθνικό επίπεδο, ονειρεύεται πλέον να γίνει και σε συλλογικό, στις 31 του μηνός στην «Αλιάντς Αρένα» του Μονάχου. Και, εφόσον τα καταφέρει, είναι πολύ πιθανό στη συνέχεια να κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια, όντας απόλυτα πλήρης (ποδοσφαιρικών) ημερών.
Οταν το κάνει, εκτός από το να απολαμβάνει περισσότερες μοναδικές στιγμές με τη Βιτόρια και τη Νάλα, θέλει να γίνει προπονητής. Και να μεταδώσει σε νεότερους από αυτόν ανθρώπους τις τεράστιες εμπειρίες του, τόσο μέσα στις τέσσερις γραμμές όσο κυρίως έξω από αυτές.
