Το σκασιαρχείο ζωής του Ντένζελ Ντάμφρις που επισκίασε τον Λαμίν Γιαμάλ

Εδώ και λίγα 24ωρα επικρατεί παράνοια στη Βαρκελώνη (και όχι μόνο) για τον Λαμίν Γιαμάλ. Η φοβερή εμφάνιση του 17χρονου παιδιού-θαύμα της Μπαρτσελόνα κόντρα στην Ιντερ για τα ημιτελικά του Champions League έχει προκαλέσει ντιμπέιτ-χρησμό για το αν θα γίνει καλύτερος από τον Λιονέλ Μέσι, για το αν ήταν καλύτερος από τον Αργεντινό θρύλο στην ηλικία του και πού μπορεί να είναι, αν υπάρχει, το ταβάνι αυτού του φαινομένου.
 
Παρά την εμφάνιση του εξωγήινου πιτσιρικά, η Μπάρτσα απέτυχε να νικήσει τους Νερατζούρι, και μάλιστα είναι και σχετικά ευχαριστημένη από το τελικό 3-3 ενόψει της ρεβάνς της Τρίτης (06/05) στο Μιλάνο, αφού η ομάδα του Σιμόνε Ιντσάγκι πλησίασε με αξιώσεις σε ένα τέταρτο γκολ και της ακυρώθηκε ένα για οφσάιντ της… μύτης του παπουτσιού του Χένριχ Μκχιταριάν.
 
Αυτός ήταν και ένας από τους λόγους που ο Λαμίν Γιαμάλ μετά βίας χαμογελούσε μετά το τελευταίο σφύριγμα του Κλεμάν Τουρπέν, παρότι όλος ο κόσμος μιλάει για την εμφάνισή του στο 100ό του παιχνίδι ως Μπλαουγκράνα, δύο χρόνια και μία ημέρα μετά το επαγγελματικό του ντεμπούτο, μόλις στα 15 του χρόνια.
 
Ο άλλος λόγος ήταν ότι η τεχνική επιτροπή της UEFA, η οποία και αποφασίζει πού θα δοθεί το βραβείο του καλύτερου παίκτη του αγώνα, επέλεξε έναν παίκτη που επίσης αγωνίζεται στη δεξιά πλευρά, αλλά φοράει τη φανέλα με χρώματα το μπλε και το μαύρο, έχει καταγωγή από την εξωτική Αρούμπα και μέχρι τα 22 του χρόνια δεν είχε καταφέρει να «ξεκολλήσει» από μικρομεσαίες ομάδες του ολλανδικού πρωταθλήματος, όπως η Σπάρτα Ρότερνταμ και η Χέρενφεν.
 
Ο Ντένζελ Ζούστους Μόρις Ντάμφρις, περί ου ο λόγος, κατάφερε να επισκιάσει (στο μέτρο του δυνατού) το «φαινόμενο Λαμίν Γιαμάλ» και να πάρει το (άτυπο) Οσκαρ για, πιθανότατα, την καλύτερη εμφάνιση της καριέρας του, αφού με δύο γκολ και μία ασίστ στον Μάρκους Τιράμ τρέλανε την άμυνα της ομάδας του Χάνζι Φλικ.
 
Επιστρέφοντας στο σπίτι του στο Μιλάνο, ο Ολλανδός δεξιός μπακ-χαφ έβαλε σε περίοπτη θέση το βραβείο του MVP, δίπλα στο οποίο όμως ονειρεύεται να τοποθετήσει το μετάλλιο του πρωταθλητή Ευρώπης, εφόσον η Ιντερ ξεπεράσει την Μπάρτσα στη ρεβάνς και νικήσει μία εκ των Αρσεναλ ή Παρί Σεν Ζερμέν στον τελικό της 31ης Μαΐου στο Μόναχο.
 
Αν τα καταφέρει, θα πάει το μετάλλιο ως περήφανο… λάφυρο στους γονείς του Μπόρις και Μαρλίν, οι οποίοι τον βάφτισαν Ντένζελ προς τιμήν του Αμερικανού ηθοποιού Ντένζελ Ουάσινγκτον και ονειρεύονταν να δουν τον γιο τους να ακολουθεί τα χνάρια του νικητή δύο Οσκαρ και τριών «Χρυσών Σφαιρών», τον οποίο η εφημερίδα «The New York Times» ονόμασε ως τον κορυφαίο ηθοποιό του 21ου αιώνα.
 
Ο Ντάμφρις, βεβαίως, γελάει με τις προσδοκίες που είχαν γι’ αυτόν οι γονείς του, αφού από τότε που θυμάται τον εαυτό του ήθελε να γίνει ποδοσφαιριστής. Υπερκινητικός από πιτσιρικάς, η δόλια η μητέρα του έπρεπε κάθε τρεις και λίγο να πηγαίνει στο σχολείο, γιατί ο Ντένζελ έκανε κοπάνες για να παίζει μπάλα, ήταν πρώτος στις αταξίες και τον απέβαλλαν με τρομακτική συχνότητα.
 
«Εβγαλε όλη την ενέργειά του στο ποδόσφαιρο, βρήκε την εσωτερική γαλήνη και από τη στιγμή που ασχολήθηκε σοβαρά με την μπάλα, ηρέμησε και αφοσιώθηκε σε έναν σκοπό», εξηγεί η Μαρλίν για τον… στρίγγλο που έγινε αρνάκι, ο οποίος δεν έλειπε από προπόνηση της ερασιτεχνικής Μπάρεντρεχτ, ακόμα και αν ήταν άρρωστος ή αν έβρεχε καταρρακτωδώς.
 
«Αυτό θα σε κάνει πιο δυνατό», είναι το μότο του και το εφάρμοζε σε απόλυτο βαθμό, αφού έφτασε να παίξει με σπασμένα τα δάχτυλα των ποδιών! Ολα για την μπάλα, η οποία δεν τον πρόδωσε ποτέ, παρότι το αγροτικό του ήταν υπερβολικά μεγάλο για έναν παίκτη με το αποδεδειγμένο ταλέντο του.
 
Εφτασε ακόμα και στο σημείο να παίξει δύο φιλικούς αγώνες με την παγκοσμίως άγνωστη εθνική ομάδα της Αρούμπα, χώρα καταγωγής του πατέρα του, σημειώνοντας μάλιστα και ένα γκολ κόντρα στο… πανίσχυρο Γκουάμ. Αποφάσισε, όμως, να μην το ξανακάνει, γιατί περίμενε την κλήση της εθνικής Ολλανδίας.
 
Αυτή ήρθε στα 22, αφού είχε περάσει από τις μικρές εθνικές ομάδες των Οράνιε και είχε ξεχωρίσει με τη φανέλα της Χέρενφεν, προτού πάρει μεταγραφή για την Αϊντχόφεν αντί μόλις 5,5 εκατ. ευρώ, τα οποία έγιναν (επίσης μόλις) 14,5 εκατ. ευρώ τρία χρόνια αργότερα, όταν άνοιξε τα φτερά του για την Ιταλία και την Ιντερ.
 
Πλέον, λίγες ημέρες μετά τα 29α γενέθλιά του, η χρηματιστηριακή αξία του Ντένζελ ξεπερνάει τα τριάντα εκατ. ευρώ, παρότι μπακ είναι ο τρίτος σκόρερ των Νερατζούρι πίσω από τους επιθετικούς Λαουτάρο Μαρτίνες και Μάρκους Τιράμ και, όταν είναι στον αγωνιστικό χώρο, ο προπονητής του Σιμόνε Ιντσάγκι είναι πολύ πιο ήσυχος και σίγουρος για την επιτυχία.
 
Από πιτσιρικάς φρόντιζε τον εαυτό του και οι συμπαίκτες του πάθαιναν πλάκα με τη διατροφή του: Λαχανικά και σαλάτες, όχι πατάτες και μαγιονέζα, παρότι σε νεαρή ηλικία είναι από τις αγαπημένες λιχουδιές και, θεωρητικά τουλάχιστον, βοηθούν έναν αθλητή να καλύψει μέρος της χαμένης ενέργειας μετά την προσπάθειά του.
 
Οταν έπαιζε στην Μπάρεντρεχτ, έλεγε σε προπονητές και συμπαίκτες του ότι στόχος του ήταν να παίξει στην εθνική ομάδα και εκείνοι γελούσαν. Γελάει καλύτερα, όμως, όποιος γελάει τελευταίος. Και αυτός είναι πάντα ο Ντάμφρις, ο οποίος έκανε μόνιμα σκασιαρχείο από το σχολείο για να συναντήσει τη μόνιμη αγαπημένη του: Την μπάλα ποδοσφαίρου.