Η Γουλβς, εξαιτίας της συνεργασίας της διοίκησης του συλλόγου με τον κορυφαίο Πορτογάλο μάνατζερ Ζόρζε Μέντες, έχει μετατραπεί σε μια μικρή… αποικία της χώρας της Ιβηρικής Χερσονήσου στην Premier League τα τελευταία εννέα χρόνια, από τότε δηλαδή που ο αγγλικός σύλλογος αγοράστηκε από το κινεζικό κονσόρτσιουμ Fosun International.
Ο Μέντες έφερε στους «λύκους» τρεις Πορτογάλους προπονητές, με πρώτο τον καλό του φίλο Νούνο Εσπίριτο Σάντο (νυν τεχνικός της Νότιγχαμ Φόρεστ) και έναν Ισπανό, ενώ με τη μεσολάβησή του, 22 (!) Πορτογάλοι ποδοσφαιριστές φόρεσαν τη φανέλα της ομάδας της κεντρικής Αγγλίας σε αυτό το διάστημα (αυτή τη στιγμή έχει έξι στο ρόστερ).
Δεν ευδοκίμησαν, βεβαίως, όλοι οι συμπατριώτες του Κριστιάνο Ρονάλντο, κουμπάρου και άλλοτε πελάτη του Μέντες. Μεταξύ αυτών, ένας 20χρονος τότε κεντρικός μέσος που πήγε ως δανεικός για μια σεζόν από την Πόρτο, αλλά δεν κατάφερε να προσαρμοστεί, επηρεάστηκε και από την πανδημία του κορωνοϊού και, στο φινάλε της σεζόν, η Γουλβς δεν ενεργοποίησε την οψιόν αγοράς ύψους είκοσι εκατ. ευρώ.
Πέντε χρόνια αργότερα, η χρηματιστηριακή αξία του νεαρού τότε μέσου έχει τριπλασιαστεί (60 εκατ. ευρώ) και πέρυσι ο προπονητής του τον χαρακτήρισε ως τον κορυφαίο παίκτη της σεζόν για την ομάδα του, παρότι σε αυτή είχε ως συμπαίκτη… κάποιον Κιλιάν Εμπαπέ.
Ο Βίτορ Μασάδο Φερέιρα, κατά κόσμον Βιτίνια, δεν μετάνιωσε ποτέ για την εμπειρία του στην Αγγλία, αφού τον δίδαξε πολλά, του έδειξε ότι πρέπει να γίνει ακόμα πιο δυναμικός, για να επιβιώσει στο υψηλότερο επίπεδο και τον βοήθησε να εξελιχθεί σε έναν από τους κορυφαίους κεντρικούς μέσους στον κόσμο αυτή τη στιγμή.
Ο Πορτογάλος έχει ξεχωριστό κίνητρο όταν παίζει σε αγγλικό γήπεδο. Χάρη και στη δική του πολύτιμη συνεισφορά, η Παρί Σεν Ζερμέν απόλαυσε φέτος τρεις ξεχωριστές στιγμές σε ποδοσφαιρικούς ναούς του Νησιού.
Πρώτα πήρε σπουδαία πρόκριση από τους «16» στους «8» του Champions League με νίκη επί της Λίβερπουλ στα πέναλτι μέσα στο «Ανφιλντ» και, στη συνέχεια, έμεινε όρθια κόντρα στην Αστον Βίλα στο «Βίλα Παρκ» όπου, παρά την ήττα, προκρίθηκε στα ημιτελικά της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης.
Το βράδυ της Τρίτης (29/04), το καλό τρίτωσε για τους Παριζιάνους, αφού νίκησαν στο «Emirates» του Λονδίνου την Αρσεναλ και πήραν μικρό, αλλά σημαντικό προβάδισμα πρόκρισης στον τελικό του Champions League, για πρώτη φορά μετά από την παρθενική τους παρουσία τον Αύγουστο του 2020.
«Τίποτα δεν έχει τελειώσει», προειδοποίησε ο Βιτίνια με το βραβείο του MVP ανά χείρας. Και, όταν μιλάει ο Πορτογάλος, μέσα στο γήπεδο και έξω από αυτό, οι συμπαίκτες του τον ακούν με προσοχή, αφού είναι αναμφίβολα ένας από τους ηγέτες της εξαιρετικής ομάδας που έχει χτίσει ο Λουίς Ενρίκε.
Το είχε κάνει, άλλωστε, και μετά την ήττα από τη Λίβερπουλ στο «Παρκ ντε Πρενς», σε έναν αγώνα όπου η Παρί άξιζε τη νίκη και με ευρύ σκορ, αλλά εντέλει ηττήθηκε, δεχόμενη ένα γκολ εντελώς κόντρα στη ροή της αναμέτρησης.
«Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι θα προκριθούμε στο “Ανφιλντ”», είχε προβλέψει τότε ο Βιτίνια, ο οποίος μιλάει με ποδοσφαιρική λογική, γιατί υπηρετεί το άθλημα όσο λίγοι, έχοντας την ικανότητα να «καταπιεί» χιλιόμετρα στη μεσαία γραμμή, να δίνει συνεχώς αμυντικές βοήθειες σε συμπαίκτες, να κυκλοφορεί άψογα την μπάλα και, εφόσον χρειαστεί, να ανέβει για να κάνει την καθοριστική, τελική πάσα, αλλά και ενίοτε να σκοράρει με μακρινά σουτ.
«Επαιξα με παρόμοιους παίκτες όπως, με κάθε σεβασμό, ο Αντρές Ινιέστα και ο Τσάβι. Είναι παίκτες που ελέγχουν το τέμπο του αγώνα, είτε έχουν την μπάλα είτε όχι. Είναι ο παίκτης που θα κάνει φάουλ όταν πρέπει και αν είναι ψηλά στο γήπεδο, είναι ο παίκτης που θα κάνει τη σημαντική πάσα όταν είναι απαραίτητο» είχε πει ο μεγάλος Τιερί Ανρί για τον Βιτίνια, στο αίμα του οποίου κυλάει το ποδόσφαιρο.
Ο πατέρας του, Βίτορ Μανουέλ, ήταν μέσος όπως και αυτός, έπαιξε πάνω από 200 παιχνίδια σε επίπεδο πρώτης κατηγορίας στην Πορτογαλία με ομάδες δεύτερης γραμμής (Αβες, Καμπομαϊορένσε, Μπελενένσες) και του εμφύσησε την αγάπη για το άθλημα και, κυρίως, το πώς να φροντίζει, να χαϊδεύει την ασπρόμαυρη μπάλα.
Ο Βιτίνια ξεκίνησε στους μικρούς της Αβες, όπου τον πήγε ο μπαμπάς, αλλά η μοίρα του ήταν συνδεδεμένη με την μεγάλη ομάδα της ευρύτερης περιοχής, την Πόρτο. Και αυτό, παρότι πέρασε τρία χρόνια σε ομάδα-δορυφόρο της Μπενφίκα, την Ποβόα Λανιόζο, απ’ όπου όμως τον έδιωξαν επειδή ήταν μικρός και αδύναμος (τότε). Δεν πειράζει, αυτοί έχασαν.
Ξεχώρισε γρήγορα στην πρώτη ομάδα των «δράκων», έφτασε με την Πορτογαλία Κ21 μέχρι τον (χαμένο) τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος και, από τον Μάρτιο του 2022, είναι μόνιμο στέλεχος της εθνικής Ανδρών, με την οποία όμως γεύτηκε δύο μεγάλες πίκρες σε Μουντιάλ και Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα.
Η τελευταία ήρθε στα πέναλτι και με αντιπάλους πολλούς από τους συμπαίκτες του στην Παρί, αφού οι Πορτογάλοι αντιμετώπισαν τη Γαλλία. Τη χώρα που του άνοιξε διάπλατα την αγκαλιά της (αντί, βεβαίως, 41,5 εκατ. ευρώ στην Πόρτο) και στην οποία νιώθει σαν στο σπίτι του, μαζί με τη σύζυγό του Τατιάνα και την τεσσάρων ετών κορούλα τους, Μαφάλντα.
«Λατρεύω την πόλη και λατρεύω τον σύλλογο», δήλωνε πανευτυχής τον Φεβρουάριο, όταν επέκτεινε το συμβόλαιό του έως το 2029, με τις ετήσιες αποδοχές του να ανεβαίνουν σημαντικά. Ο ομοσπονδιακός προπονητής της Πορτογαλίας, Ισπανός Ρομπέρτο Μαρτίνεθ, θεωρεί πως δικαιότατα πήρε αυτό το νέο συμβόλαιο, χαρακτηρίζοντάς τον ως «τον καλύτερο μέσο στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή».
Ο επίσης Ισπανός Λουίς Ενρίκε, ο οποίος του έχει τυφλή εμπιστοσύνη σε συλλογικό επίπεδο, τον έκανε φέτος εκ των αρχηγών της ομάδας λόγω της επιρροής του στα αποδυτήρια και τον όρισε πρώτο εκτελεστή των πέναλτι, έστω και αν ο Βιτίνια μοιράζεται αυτόν τον ρόλο με τον πρώτο σκόρερ της ομάδας, τον… δαιμονισμένο Ουσμάν Ντεμπελέ.
Ενα γκολ του τελευταίου, το βράδυ της Τρίτης, έφερε τον Βιτίνια και τους συμπαίκτες του πιο κοντά στο όνειρο του πρώτου Champions League στην ιστορία ενός συλλόγου που ιδρύθηκε μόλις το 1970, αλλά και του δεύτερου συνολικά για γαλλική ομάδα, αφού η μοναδική που τα κατάφερε ήταν η Μαρσέιγ το 1993.
Σε ποια πόλη; Στο Μόναχο, το οποίο κατά σύμπτωση (;) φιλοξενεί και φέτος τον μεγάλο τελικό. Και στην έδρα της Μπάγερν Μονάχου, από την οποία έχασε τον μοναδικό της τελικό η Παρί, και μάλιστα επί πορτογαλικού εδάφους.
Στη βαυαρική πρωτεύουσα φιλοδοξεί να βρίσκεται την τελευταία ημέρα του Μαΐου ο μικρός το δέμας (1,72), αλλά μεγάλος σε ποδοσφαιρική αξία, Πορτογάλος μέσος, ο οποίος ως πιτσιρικάς κατέκτησε με την Πόρτο το Youth League, το Champions League των Νέων, αλλά βεβαίως φιλοδοξεί να κάνει το ίδιο σε επίπεδο Ανδρών, με την πολυπόθητη κούπα με τα μεγάλα αυτιά.
