Η ικανότητά του στο τέλος μεγάλων αγώνων, το ταλέντο και η αυτοπεποίθησή του, μοιάζουν με αυτό που στην πατρίδα του θα έλεγαν «Groundhog Day» («ημέρα της Μαρμότας»). Μία ατελείωτη επανάληψη σπουδαίων σουτ που κρίνουν πολλά. Ο Σέιν Λάρκιν δεν φοβήθηκε ποτέ το κρίσιμο τρίποντο. Το αντίθετο, το έψαχνε πάντα. Το ίδιο έκανε και το βράδυ της Πέμπτης (24/4) στο ΟΑΚΑ.
Ο γκαρντ της Εφές σκόραρε 11π. στο τέταρτο δεκάλεπτο, 8π. στα τελευταία 2:11, ένα καθοριστικό τρίποντο στα 35΄΄ για το +3 της Εφές και με συνολικά 20π. οδήγησε την τουρκική ομάδα στη νίκη 79-76 επί του Παναθηναϊκού, που ισοφάρισε σε 1-1 την προημιτελική σειρά της Ευρωλίγκας.
Το κλισέ σε αυτές τις περιπτώσεις κάνει λόγο για «καυτό χέρι». Για τον 32χρονο Λάρκιν, όμως, τα εφηβικά χρόνια είχαν να κάνουν και με καθαρά, αλλά και… ματωμένα χέρια.
Η ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή του
Το 2018, ο νυν σταρ της Εφές αγωνιζόταν στους Σέλτικς, την τελευταία ομάδα του στο ΝΒΑ – είχε παίξει πριν σε Ντάλας, Νέα Υόρκη και Μπρούκλιν με ενδιάμεση στάση στην Μπασκόνια– πριν από την εγκατάστασή του στην Κωνσταντινούπολη, το ίδιο καλοκαίρι. Εκείνη τη σεζόν, ο Αμερικανός αποκάλυψε σε ένα αφιέρωμα του δικτύου ESPN για την ψυχική υγεία πώς βίωσε το σύνδρομο OCD (Obsessive–Compulsive Disorder), μία χρόνια ψυχαναγκαστική διαταραχή που του προκαλεί διαρκείς και επαναλαμβανόμενες επιθυμίες να πλένει τα χέρια του.
Η αρθρογράφος Τζάκι ΜακΜούλαν είχε γράψει για πέντε ξεχωριστές ιστορίες παικτών και ο Λάρκιν είχε εξομολογηθεί για πρώτη φορά το πρόβλημά του, αλλά και μία απρόσμενη ρουτίνα που καθόριζε το άγχος και το πόσες φορές «έπρεπε» να σαπουνίσει με μανία τα χέρια του. «Με περνούσαν για τρελό και για “φρικιό”», είχε αφηγηθεί για το πώς τον αντιμετώπιζαν. Λίγοι είχαν μπει στον κόπο να τον καταλάβουν. Ο τότε γκαρντ της Βοστώνης αφηγήθηκε ότι κάθε φορά που ξυπνούσε ως μαθητής, πριν καν σηκωθεί από το κρεβάτι, άνοιγε την τηλεόραση στο κανάλι της φημισμένης εκπομπής «Sports Center» και περίμενε υπομονετικά τον αριθμό «του». Ο παλαίμαχος πλέον γκαρντ του ΝΒΑ, Ρέι Αλεν, είχε σκοράρει οκτώ τρίποντα. «Οκτώ» Τόσες θα ήταν οι φορές που θα έπλενε τα χέρια του μέσα στη μέρα.
Στη συνέχεια έμαθε και το «γιατί».
Η ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή OCD πλήττει μόλις το 2,3% των ανθρώπων και βάσει των ερευνών, μόνο ένα στα 100 παιδιά. Ο Λάρκιν αισθανόταν αιχμάλωτος μίας επίπονης και συνήθως απογοητευτικής συνήθειας που παραδεχόταν ότι τον τρόμαζε, καθώς έπλενε με τόση μανία τα χέρια του που ξεπερνούσε τα όρια της αιμορραγίας. Εσκυβε το κεφάλι στα απορημένα βλέμματα στις τουαλέτες του σχολείου, ενώ δεν απέφυγε το bullying και τα πειράγματα. Η μέθοδος του πατέρα του, Μπάρι Λάρκιν, σπουδαίου παίκτη του μπέιζμπολ και μέλους του Hall Of Fame του MLB, να μην πλένει επίτηδες ακόμη και τα λερωμένα χέρια του για να κάνει τον κανακάρη του να το ξεπεράσει, δεν βοήθησε αρχικά.
Η παραδοχή και το τέλος του «τούνελ»
Ο έφηβος Σέιν έχει εξηγήσει ότι «δεν ήθελα να αποκαλύψω το πρόβλημα σε κανένα άλλον πλην της οικογένειάς μου, ώστε να μη με βλέπουν ως “παράξενο” τύπο». Τον Σεπτέμβριο του 2019, ωστόσο, μίλησε και πάλι ανοικτά για τον ψυχαναγκασμό του, λέγοντας πως «μικρός δεν καταλάβαινα τον λόγο που έκανα κάποια πράγματα. Στα 13 μου έκανα θεραπεία, έμαθα τι έχω και από τότε έμαθα καθημερινά να παλεύω. Θέλω να είμαι πιο δυνατός από το OCD και ξεπέρασα πολλά εμπόδια. Αρχισα να καταλαβαίνω τον εαυτό μου, τα όριά μου και τα “έσπασα”, έκανα πιο φυσικά και “κανονικά” πράγματα.
»Πρέπει να συνεχίσεις, να παλεύεις, να ψάχνεις κάτι που θα σε βοηθήσει να σηκωθείς και την επόμενη μέρα. Ποτέ δεν πρέπει να τα παρατήσεις και να έχεις πάντα πίστη. Θα είναι δύσκολο αλλά στο τέλος θα τα καταφέρεις. Αν γίνει αυτό θα καταφέρεις ό,τι θέλεις στη ζωή. Αυτό έγινε και με μένα, με το OCD και το μπάσκετ. Πάντα να παραμένεις δυνατός και να πιστεύεις ότι υπάρχει φως στο τούνελ».
🙏🏽🙏🏽🙏🏽 https://t.co/uBJ4vFnpvm
— Shane Larkin (@shanelarkin) September 25, 2019
Ο Σέιν Λάρκιν έλαβε στην αρχή φαρμακευτική αγωγή, η οποία όμως «άδειαζε» την ενέργειά του στα σπορ και την παράτησε σύντομα. Η εξήγησή του ήταν ότι «τα φάρμακα με έκαναν να ηρεμώ περισσότερο από όσο έπρεπε και χρειαζόμουν. Αισθανόμουν πως έπρεπε να είμαι στα όριά μου, ώστε να γίνομαι ανταγωνιστικός, αλλά μου “έκλεβαν” δύναμη. Αποφάσισα να μην το κάνω στα κρυφά και ανακοίνωσα στη μητέρα μου ότι σταματάω τα χάπια». Το μπάσκετ τον βοήθησε, καθώς ενώ στο σχολείο καθάριζε αγχωμένα με υγρά μαντιλάκια τον υπολογιστή ή το κινητό του κάθε φορά που τα άγγιζε και έλεγε ότι φοβάται να πατήσει και το κουμπί του ανελκυστήρα, στο γήπεδο «μπορούσα να παίζω για ώρες με την ίδια μπάλα που είχε περάσει από δεκάδες χέρια. Εκεί το ξεχνούσα και δεν έβγαζε κανένα νόημα».
Η σωτηρία (των χεριών και) της ψυχής
Αυτή η πορτοκαλί συνταγή τον βοηθά και στις μέρες μας. Το μπάσκετ ήταν, είναι και θα είναι η διαφυγή του, καθώς ο Λάρκιν δεν κρύβει ότι ακόμη και σήμερα υπάρχουν φορές που προσπαθεί να ανοίξει τη βρύση με τους αγκώνες και είχε αστειευτεί πως στο ΝΒΑ συχνά δεν επιθυμούσε να πιάσει ακόμη και τις επιταγές των μισθών του. Ο γκαρντ της Εφές, πάντως, τονίζει πως «οι μέρες με την εμμονή για το πλύσιμο των χεριών μου είναι πια πίσω μου», επισημαίνοντας ότι τον βοήθησε και η εξομολόγηση του 2018 στο ESPN και η προθυμία άλλων παικτών του ΝΒΑ, όπως οι ΝτεΜαρ ΝτεΡόζαν (Σακραμέντο Κινγκς), Κέβιν Λαβ (Μαϊάμι Χιτ) αλλά και ο παλαίμαχος φόργουορντ και πρωταθλητής με τους Λέικερς, Ρον Αρτέστ, να μιλήσουν για την ψυχική υγεία.
Σε ένα προσωπικό του κείμενο που δημοσιεύτηκε το 2021, ο Σέιν Λάρκιν ζήτησε «να με βλέπετε παρακαλώ όπως είμαι, όχι ως κάποιον διαφορετικό από εσάς. Αν με εκτιμάτε ως παίκτη, θα ήθελα να με αγαπάτε και ως άνθρωπο. Ολοι μας έχουμε κάτι μέσα μας που μπορεί να μας πληγώνει. Απλώς είναι διαφορετικό για τον καθένα μας. Κάποιοι το αποκαλύπτουν και βιώνουν την προσωπική λύτρωσή τους. Αλλοι το κρατούν μυστικό και αυτό τους “τρώει”. Υπάρχουν, όμως, περιπτώσεις που οι ψυχαναγκασμοί και οι ευαισθησίες μας μπορούν να βοηθήσουν έναν συνάνθρωπο δίπλα μας. Ας το μοιραστούμε όχι μόνο για να νιώσουμε ξεχωριστοί, αλλά και για να γίνουμε το παράδειγμα για να σώσουμε την ψυχή μας».
