Τα πρώτα χρόνια του 20ού αιώνα, μια παρέα πλούσιων Γάλλων βιομηχάνων με συντηρητικές ιδέες αποφάσισαν τη δημιουργία της αθλητικο-πολιτικής εφημερίδας «L’ Auto» (αρχικά με την ονομασία «L’ Auto – Le Vélo»), ώστε να προκαλέσουν οικονομική ζημιά και να κάνουν… αντιπολίτευση στη «Le Vélo», την οποία θεωρούσαν υπερβολικά προοδευτική.
Η Γαλλία στη διάρκεια της Τρίτης Δημοκρατίας ήταν διχασμένη λόγω της υπόθεσης Ντρέιφους, του πολιτικο-κατασκοπικού σκανδάλου με κεντρικό πρόσωπο τον αξιωματικό του πυροβολικού Αλφρεντ Ντρέιφους, υπόθεση που συντάραξε τη γαλλική κοινωνία από το 1894 μέχρι την επίλυσή της το 1906.
Οταν αυτό έγινε με την πλήρη απαλλαγή του Ντρέιφους από κάθε κατηγορία και την απονομή μάλιστα του μεταλλίου της Λεγεώνας της Τιμής λίγες εβδομάδες αργότερα, η «Le Vélo» δεν κυκλοφορούσε πλέον, αφού είχε σταματήσει το 1904 και ενώ είχε φτάσει να πουλάει 80.000 αντίτυπα την ημέρα.
Το έντυπο πλήρωσε την ξεκάθαρη στάση υπέρ της αθωότητας του Ντρέιφους, παρότι αυτή επιβεβαιώθηκε και δικαστικά, ενώ δέχθηκε καίριο πλήγμα από τη δημιουργία του Ποδηλατικού Γύρου της Γαλλίας.
Μια ιδέα της «L’ Auto», η οποία μάλιστα έδωσε το χρώμα του μελανιού της (κίτρινο) στο μπλουζάκι που φορούσε ο πρώτος της γενικής κατάταξης και, εντέλει, ο νικητής του πιο διάσημου ποδηλατικού αγώνα στον κόσμο, ο οποίος φέτος κλείνει αισίως 122 χρόνια ιστορίας.
Η «L’ Auto» μακροημέρευσε και υπήρξε η πρόγονος της «L’Équipe», η οποία πήρε αυτή την ονομασία για να διαχωριστεί από το προηγούμενο έντυπο, επειδή αυτό είχε επιλέξει να στηρίξει τους ναζί στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και της γερμανικής κατοχής στη Γαλλία, με αποτέλεσμα να διαλυθεί από τη γαλλική κυβέρνηση μετά το τέλος του πολέμου και την ήττα των Γερμανών το 1945.
Ο Γκαμπριέλ Ανό, ποδοσφαιριστής στα νιάτα του, είδε μια πολλά υποσχόμενη καριέρα που τον έφερε μέχρι την εθνική ομάδα να διακόπτεται πρόωρα και άδοξα ύστερα από ένα αεροπορικό ατύχημα, στα τριάντα του χρόνια.
Ασχολήθηκε αμέσως με τη δημοσιογραφία και, ως λάτρης του ποδοσφαίρου, ήταν εκ των βασικών εμπνευστών της δημιουργίας του επαγγελματικού πρωταθλήματος το 1932, ενώ μετά τον πόλεμο εργάστηκε τέσσερα χρόνια ως τεχνικός σύμβουλος του ομοσπονδιακού προπονητή της εθνικής ομάδας.
Ο Ανό ένιωθε ότι έλειπε μια μεγάλη διοργάνωση σε ευρωπαϊκό επίπεδο και, από το 1934 κιόλας, είχε ρίξει την ιδέα για μια ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση, όταν ήταν διευθυντής του εβδομαδιαίου περιοδικού «Le Miroir des Sports».
Εντέλει, είκοσι χρόνια αργότερα, τον Δεκέμβριο του 1954 και ως αρχισυντάκτης πλέον της «L’Équipe», ο 65χρονος πλέον Ανό αποφάσισε να αναλάβει δράση για τη δημιουργία του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, σε συνεννόηση με τους συναδέλφους του Ζακ Φεράν, Ζακ Γκοντέ και Ζακ ντε Ρισβίκ.
Αφού συνέταξαν τους πρώτους κανονισμούς (με 15 άρθρα), στις 2 και 3 Απριλίου του 1955 προσκάλεσε στο Παρίσι τις πρώτες ομάδες που επρόκειτο να συμμετάσχουν. Και, στις 4 Απριλίου, σαν σήμερα πριν από 70 ολόκληρα χρόνια, το Κύπελλο Πρωταθλητριών ήταν μια πραγματικότητα, παρότι η FIFA δεν ήθελε ούτε να ακούσει για διοργανώσεις συλλόγων, ενώ η UEFA μόλις είχε συσταθεί (ιδρύθηκε 15 Ιουνίου του 1954) και ήταν σε μεταβατικό, εμβρυακό στάδιο.
Συμφωνήθηκε να συμμετέχουν μόνο πρωταθλήτριες ομάδες χωρών, αλλά η αγγλική ομοσπονδία έθεσε βέτο για τη συμμετοχή της Τσέλσι, γιατί στο Νησί θεωρούσαν ότι ως δημιουργοί του αθλήματος κατείχαν την απόλυτη αλήθεια και είχαν και τις καλύτερες ομάδες στον κόσμο. Τέλος.
Το πρώτο παιχνίδι έλαβε χώρα στις 4 Σεπτεμβρίου του 1955 μεταξύ Σπόρτινγκ Λισσαβόνας και Παρτιζάν στην πορτογαλική πρωτεύουσα (3-3) και θα μπορούσε να είναι και το… τελευταίο, αφού στο δεύτερο ημίχρονο σημειώθηκε μια γενική σύρραξη μεταξύ των ποδοσφαιριστών, η οποία διέκοψε για αρκετά λεπτά το ματς.
Ο Ανό, εμπνευστής και του Οσκαρ του ποδοσφαίρου, της «Χρυσής Μπάλας», έζησε αρκετά για να δει τη διοργάνωση που οραματίστηκε να γιγαντώνεται και να εξελίσσεται σε σημείο αναφοράς στο ευρωπαϊκό καλαντάρι, αφού έφυγε από τη ζωή τον Αύγουστο του 1968, σε ηλικία 78 ετών.
Πίσω του, ο διορατικός παίκτης, προπονητής, αιχμάλωτος πολέμου και δημοσιογράφος άφηνε έναν θεσμό που εξελίχθηκε και γιγαντώθηκε τα επόμενα χρόνια, αλλά εκτοξεύτηκε οριστικά στις αρχές της δεκαετίας του ’90.
Η μεταμόρφωση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών σε Champions League μπορεί να έβαλε τέλος στο αρχικό πνεύμα της διοργάνωσης (συμμετέχουν μόνο πρωταθλήτριες ομάδες), αλλά μετέτρεψε τη διοργάνωση σε ένα φαινόμενο σε παγκόσμια κλίμακα, ικανό να γεννήσει εκατοντάδες εκατομμυρίων όχι μόνο για τους συμμετέχοντες, αλλά και για όσους το διοργανώνουν, το καλύπτουν ή το παρακολουθούν.
Στα πρώτα βήματα του «μωρού» του Ανό, κάθε ομάδα έβαζε από την τσέπη της για τα ταξίδια και τους αγώνες, ούσα περήφανη για τη συμμετοχή της. Πλέον, η UEFA μοιράζει 2,4 δισ. ευρώ κάθε χρόνο στις 36 συμμετέχουσες ομάδες, αφού η απλή παρουσία στο League Phase (μίνι πρωτάθλημα) αποφέρει κοντά στα είκοσι εκατ. ευρώ ανά ομάδα, με την πρωταθλήτρια να ξεπερνάει τα εκατό εκατ. ευρώ, αφού στα χρήματα από την ευρωπαϊκή συνομοσπονδία πρέπει να προστεθεί το μερίδιο από τα τηλεοπτικά δικαιώματα, αλλά και το ποσό που αντιστοιχεί με βάση την ιστορική βαθμολογία στη διοργάνωση.
Στην 70ή επέτειο της δημιουργίας της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης στον κόσμο πέραν πάσης αμφιβολίας, η εφημερίδα «L’Équipe» κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδο τίτλο «Εδώ, στις 4 Απριλίου του 1955, οι δημοσιογράφοι της “L’Équipe” με επικεφαλής τον Γκαμπριέλ Ανό επισημοποίησαν τη δημιουργία του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου των Συλλόγων, το οποίο σήμερα ονομάζεται UEFA Champions League».
Στο πρωτοσέλιδο, ανάμεσα σε Αλφρέδο Ντι Στέφανο, Εουσέμπιο, Γιόχαν Κρόιφ, Φραντς Μπεκενμπάουερ, Πάολο Μαλντίνι, Ντιντιέ Ντεσάν, Ζινεντίν Ζιντάν, Κριστιάνο Ρονάλντο και Λιονέλ Μέσι, των πιο μεγάλων πρωταγωνιστών στα 70 χρόνια Ιστορίας της διοργάνωσης, το πραγματικό νούμερο ένα αυτής της ιστορίας: Ο οραματιστής «μπαμπάς» Γκαμπριέλ Ανό.
Quand «L’Équipe» inventait la Coupe d’Europe des clubs
Voici la une du journal L’Equipe du vendredi 4 avril 2025
Pour lire votre édition ➡️ https://t.co/Vp8ERTxvqp pic.twitter.com/jBqLzUABwa
— L’ÉQUIPE (@lequipe) April 4, 2025
