Η αδρεναλίνη ξεχείλιζε από τα αυλάκια των βινυλίων
Η δική μου σχέση με τους U2 είχε ανέκαθεν τα πάνω της και τα κάτω της. Ανθισε στην εφηβεία με τα πρώτα 3 άλμπουμ τους, το “October”, το “Boy” και το “War” τότε που η αδρεναλίνη του μεταπάνκ και του new wave ξεχείλιζε από τα αυλάκια των βινυλίων. Αργότερα η τεράστια παγκόσμια επιτυχία τους με έκανε λίγο να αποτραβηχτώ. Νομίζω, το ’χω ξαναγράψει, πως η γενιά μου είχε για πάρα πολλά χρόνια θέματα με τη μεγάλη επιτυχία. Αργότερα, επέστρεψα στις μουσικές των U2 αλλά με επιφύλαξη και βέβαια λάτρεψα το “Achtung Baby” όταν επέλεξαν το Βερολίνο στην προσπάθεια να επανεφεύρουν καλλιτεχνικά τον εαυτό τους.
Οι U2 είναι ένα συγκρότημα που σου επιβάλλονται. Σου επιβάλλονται με τον ήχο τους, με τους στίχους και τα λόγια τους, με την αίσθηση του κατεπείγοντος σε κάθε κοινωνικό σκοπό τον οποίο θέλησαν να υπηρετήσουν. Οπως κάθε πράγμα που σου επιβάλλεται, έτσι και με αυτούς ένιωθα πάντα παράξενα. Στη ζωή μου έψαχνα για μουσική όχι για καθοδήγηση.
Πριν από λίγα χρόνια ήμουν στο αυτοκίνητο με τη μεγάλη μου κόρη και οδηγούσα έχοντας πάρει μαζί μου ένα CD των U2, το “Joshua Tree”. Ξεκινάει να παίζει και ακούμε το πρώτο τραγούδι, το “Where the streets have no name”, συνεχίζει το δεύτερο και είναι το “Still haven’t found what am Looking For”. Στη συνέχεια ακούμε το “With or without you” και όταν πια φτάνει στο “Bullet The Blue Sky” με ρωτάει με απορία η κόρη μου: «Eίναι συλλογή με τα καλύτερα τραγούδια των U2;». «Υπέροχα», σκέφτηκα, «ένα άλμπουμ που ακούγεται σαν Greatest Hits». Πόσο σπάνιο είναι αυτό στη μουσική. Δεν θέλω να πάω στη δεκαετία του ’60 και στα άλμπουμ των Beatles και των Rolling Stones αλλά νομίζω ότι στη δεκαετία του ’70 έχουμε το “Ziggy Stardust” του Μπόουι και το “Rumours” των Fleetwood Mac, στη δεκαετία του ’80 το “Thriller” του Μάικλ Τζάκσον και το “Born In the USA” του Μπρους Σπρίνγκστιν αλλά και το “Brothers In Arms” των Dire Straits. Και στη δεκαετια του ’90 το “Nevermind” των Nirvana. Και δυο τρία ακόμα.
Θα ξεκινούσα με το “Joshua Tree” του 1987
Το κλειδί για να αλλάξει η καρδιά κάποιου για το συγκρότημα και να διακρίνει το βάθος, τη δύναμη, την εφευρετικότητα αλλά και την έμπνευση της δουλειάς τους είναι να ακούσει τα άλμπουμ και όχι τα singles τα οποία τους έχουν κάνει διάσημους μέσα από το ραδιόφωνο και τις συναυλίες. Θα ξεκινούσα με το “Joshua Tree” του 1987 που είναι η κορυφή του συγκροτήματος στα πάντα. Τραγούδια, στίχοι, ήχος, παραγωγή. Υστερα από αυτό θα συνέχιζα με τα πρώτα άλμπουμ τους, το “Boy”, το “October” και το “War”. Δαιμονισμένη ενέργεια από ένα ιρλανδικό συγκρότημα, με τραγούδια και πολιτικούς στίχους που βγάζουν φωτιά.
Θα ακολουθήσει μία περίοδος μεγάλων σταδίων αλλά και κόπωσης την οποία εγώ την προσπερνάω και κάνω το άλμα στο 1991. Τότε, οι κουρασμένοι U2 –με τη βοήθεια του Μπράιαν Ινο και του Βερολίνου– ανακαλύπτουν πόσο σέξι μπορεί να είναι το rock n’ roll και πόσο το νa αφήνεσαι ελεύθερος σε κάνει πιο αληθινό και πιο δημιουργικό. Θα πήγαινα μετά στο ηλεκτρονικό και χορευτικό “Zooropa”. Ο,τι ακολουθεί μετά δεν είναι κάτι που σου μεγαλώνει την εικόνα για το συγκρότημα.
Δύο βιβλία που εξηγούν πάρα πολλά
Οποιος θέλει να διαβάσει για τους U2 είναι τυχερός γιατί κυκλοφορούν δύο βιβλία που εξηγούν πάρα πολλά για τους ίδιους, την πορεία τους, τα προβλήματά τους και τον λόγο για τον οποίο είναι σήμερα το μακροβιότερο συγκρότημα στο rock n’ roll χωρίς καμία αλλαγή στη σύνθεσή του. Το βιβλίο “U2 By U2” κυκλοφόρησε το 2006, και σ’ αυτό όλα τα μέλη αφηγούνται την ιστορία του συγκροτήματος στον Νιλ Μακόρμικ. Το βιβλίο αυτό είναι απαραίτητο αν κάποιος θέλει να καταλάβει τον ψυχισμό του συγκροτήματος: τις μεσσιανικές τάσεις που έχει ο Bono, τους λόγους που ο The Edge είναι τόσο εγκεφαλικός, την πάλη του Adam με τις κακές συνήθειες των διασημοτήτων και πώς ο Larry είναι σχεδόν πάντα η άγκυρα για το συγκρότημα. Πολλές και ενδιαφέρουσες ιστορίες για το πώς ο Edge έχτισε αυτόν τον «αόρατο» ήχο της κιθάρας του, για τη σύγκρουση του Bono με τον πατέρα του για θέματα πίστης και τη θρησκεία. Συνήθως τα βιβλία των ρόκερ είναι βαρετά. Αυτό δεν είναι.
Οπως δεν είναι και το δεύτερο βιβλίο που κυκλοφόρησε –και μάλιστα μεταφράστηκε και στα ελληνικά– από τις εκδόσεις Ψυχογιός με τίτλο “Surrender – 40 τραγούδια, μια ιστορία”. Πρόκειται για τα προσωπικά απομνημονεύματα του Bono, στα οποία παντρεύει βιογραφικά στοιχεία από τη ζωή του, τη φιλοσοφία του και την ιστορία των U2 μέσα από 40 τραγούδια τους, την εποχή τους και τις συναντήσεις του με σημαντικούς ανθρώπους. Είναι απολαυστική η ιστορία της συνάντησής του με τον Φρανκ Σινάτρα όπως και αυτή με τον Πάπα ενώ σε μια πολύ γενναία στιγμή μιλάει ανοικτά για το πόσο δύσκολος άνθρωπος είναι, για τον ναρκισσισμό του και για το τεράστιο εγώ του.
Τον Μάιο οι U2 θα τιμηθούν με την υψηλότερη διάκριση που απονέμεται σε τραγουδοποιούς και μουσικοσυνθέτες στη Μεγάλη Βρετανία, τα βραβεία Ivor Novelo. Είναι οι πρώτοι Ιρλανδοί τραγουδοποιοί που το καταφέρνουν και πριν από αυτούς είχε απονεμηθεί σε μόλις 32 μουσικούς όπως ο Πολ Μακάρτνεϋ, ο Ελτον Τζον, η Κέιτ Μπους και μόλις πέρσι ο Μπρους Σπρίνγκστιν. Με αυτήν τη βράβευση οι U2 έρχονται ένα βήμα πιο κοντά στη δύση της καριέρας τους. Ομως εδώ και πάρα πολλά χρόνια είναι το μεγαλύτερο rock συγκρότημα της γενιάς τους και ένα από τα σημαντικότερα όλων των εποχών. Και μάλιστα χωρίς καμία ενοχή.
Πριν όλα γίνουν excel και business plan
ΑΚΟΥΩ: τη μουσική του τρομπετιστα της τζαζ Ιμπραήμ Μααλούφ και ιδιαίτερα το πρόσφατο άλμπουμ του με τίτλο “The Trumpets Of Michel-Ange”. Συνδυάζει την παλιά καλή χειροποίητη πλευρά της μουσικής, πριν όλα γίνουν excel και business plan, με τον σημερινό κόσμο που αν και χρειάζεται την υπερβατική πλευρά της, δύσκολα το καταλαβαίνει. Ο Γαλλολιβανέζος μουσικός έχει ασυνήθιστη οικογενειακή μουσική καταγωγή. Ο πατέρας του, Νασίμ Μααλούφ, είναι τρομπετίστας και εφηύρε την τρομπέτα που μπορεί να παίζει «τεταρτητόνια», επιτρέπει δηλαδή στην τρομπέτα να παίζει τα ανατολίτικα μακάμια. Η μητέρα του, Νάντα Μααλούφ, είναι πιανίστρια, ο θείος του, Αμιν Μααλούφ, είναι συγγραφέας ενώ ΚΑΙ ο παππούς του, Ρασντί Μααλούφ, ήταν ποιητής, δημοσιογραφος και μουσικολόγος. Αν δεν ακούσει κάποιος τον συγκεκριμένο δίσκο ή δεν δει ζωντανά τον Ιμπραήμ Μααλούφ με τους μουσικούς του, δεν μπορεί να καταλάβει πώς ένας μουσικός το 2025 μπορεί να μεταφέρει ήχους και συναισθήματα από έναν κόσμο που υπάρχει όλο και πιο σπάνια.
Blender Spotify list
Οι μεγάλες επιτυχίες αλλά και τα γνωστά τραγούδια των U2 νομίζω ότι είναι γύρω στα 40. Το ενδιαφέρον στην περίπτωσή τους είναι να ψάξεις να βρεις αυτά που κάνουν ένα κλικ διαφορετικό μέσα σου όλα αυτά τα χρόνια. Αυτά δηλαδή που φωτίζουν είτε μια διαφορετική πλευρά τους είτε μια πλευρά της δικής σου διαφορετικής ζωής. Διάλεξα 11 τραγούδια από αυτά που δεν είναι γνωστά στον μέσο ακροατή της ροκ μουσικής και των U2. Οπως πάντα, φαντάζομαι ότι θα μπορούσε να είναι και 11 τελείως διαφορετικά.
