Για την ψαροταβέρνα ισχύει ό,τι και για τον ψαρομανάβη: πρέπει να τον εμπιστεύεσαι και εκείνος να σε ξέρει με το μικρό σου όνομα, να σε γνωρίζει για πελάτη και θα σε φροντίσει. Ειδικά αυτές τις μέρες της Σαρακοστής και της μάλλον πιο νόστιμης νηστείας μας, της 25ης Μαρτίου, σίγουρα δεν αξίζει να ρισκάρετε την έξοδό σας.
Μεγαλωμένη στην Παλιά Κοκκινιά και τον Πειραιά, θυμάμαι πως τα μαγαζιά που πηγαίναμε οικογενειακώς για ψάρι ήταν μετρημένα και πολύ συγκεκριμένα: στη Μαργαρώ (Λεωφ. Χατζηκυριακού 126, Πειραιάς, Τ/210-45.14.226) για γαρίδες και μπαρμπούνια στο τηγάνι, στον Καπετάνιο (Τενέδου 4, Πειραιάς, Τ/210-42.06.539), την κρυμμένη ψαροταβέρνα της Ρετσίνας, για σούπα και μεγάλο ψητό ψάρι. Στο Καπηλειό του Ζάχου στα Καμίνια (Κομοτηνής 37, Καμίνια, Τ/210-48.13.325) για τον μπακαλιάρο σκορδαλιά, στο Κουτούκι του Αντώνη (Αργυροκάστρου 26, Παλιά Κοκκινιά, Τ/2104924338) για το καλό τηγάνι εν γένει, από γαριδάκι και μικρές κουτσομούρες μέχρι το γλυκό άσπρο καλαμαράκι του Ιουνίου.
Αργότερα, στην ενηλικίωση πια, έμαθα πως το καλύτερο μαγαζί για μπακαλιάρο σκορδαλιά, το δικό μας fish & chips, βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη και είναι Τα μπακαλιαράκια του Αρίστου (Κατούνη 2, Τ/ 2310-542.906) στα Λαδάδικα. Μεγάλη διαφορά κάνει εδώ όχι μόνο το καλό χρυσαφένιο κουρκούτι αλλά και το ότι το ψάρι έχει την τέλεια αλατότητα, κρατάει το αλάτι τα ζουμάκια του ψαριού. Συνοδεύεται από φρέσκες τηγανητές πατάτες, σκορδαλιά, ένα αφράτο ψωμάκι και μια τηγανητή πιπεριά κέρατο θαρρώ, που γλυκαίνει στο τηγάνισμα. Τι δεν γλυκαίνει βέβαια στο τηγάνι; Ντελικατέτσα του λιμανιού uber alles.
Εκτός από όλα τα παραπάνω στα πέριξ του Πειραιά, με κλειστά μάτια θα πήγαινα στην Cookoovaya (Χατζηγιάννη Μέξη 2Α, Ιλίσια, Τ/ 210-72.35.005), για το μπιάνκο του σεφ Περικλή Κοσκινά. Η συνταγή από τον τόπο καταγωγής του, την Κέρκυρα, αναδεικνύει την απλότητα και την ποιότητα των υλικών που χρησιμοποιεί ο ίδιος. Φρέσκο ψάρι, το βρισκούμενο κάθε φορά, μαγειρεμένο με πατάτες, σκόρδο και λεμόνι, που κάνουν μια πλούσια και αρωματική σάλτσα. Το μενού έχει και πολύ νόστιμα πρώτα μεζεδάκια, ορεκτικά ανώτερης κλάσης, καραβίδες ωμές με spicy νεράντζι, ή γάμπαρη Αμβρακικού, σαγκουίνι και πιπέρι καγιέν. Σέρβις αξιώσεων, περιβάλλον που λάμπει, αξίζει κάθε ευρώ.
Αν αναζητάτε κάτι πιο απλό, ένα comfort εστιατόριο, θα πρότεινα το Polpo (Τζων Κέννεντυ 6, Λαχαναγορά Ρέντη, Τ/210-71.04.578) έξω από την αγορά. Το σκηνικό έχει κάτι το μοναδικό: νταλίκες και φορτηγάκια μπαινοβγαίνουν από τη σιδερένια πύλη και συνθέτουν ένα παράδοξο έργο. Σαν μια ταινία δρόμου που παίζεται μπροστά σας, με οδηγούς να ξεφορτώνουν καφάσια, να ανταλλάσσουν κουβέντες φωναχτά και να χαιρετιούνται με οικειότητα. Μπορεί κανείς να παρακολουθήσει μια παράσταση της καθημερινότητας, μέχρι να έρθει το φαΐ: ένα πιάτο με τραγανιστά καλαμαράκια, λαβράκι πανέ, μπακαλιάρος με ωραία κρούστα. Κάποιοι έρχονται για τις γαρίδες του.
Τέτοιες μέρες, σχεδόν όλα τα εστιατόρια σερβίρουν μπακαλιάρο σκορδαλιά. Θα πήγαινα (και) φέτος στα σίγουρα, δηλαδή στα καλά εστιατόρια ή σε ταβερνάκια που τρώμε ξανά και ξανά και δεν μας έχουν απογοητεύσει. Φυσικά με έγκαιρη κράτηση.
*Τα καταστήματα και τα προϊόντα που προτείνονται είναι επιλογές της δημοσιογράφου και δεν έχουν εμπορικό σκοπό.
