Ο Χερεμία Ρεκόμπα αποδεικνύει ότι η τέχνη κληρονομείται

Η οικογένεια Μοράτι σημάδεψε ανεξίτηλα την ιστορία της Ιντερ και συνδέθηκε με τις μεγαλύτερες επιτυχίες της. Ο πάτερ φαμίλιας Αντζελο, μεγιστάνας του πετρελαίου, υπήρξε πρόεδρος των Νερατζούρι από το 1955 έως το 1968, διάστημα κατά το οποίο η ομάδα του Μιλάνου κατέκτησε τρία πρωταθλήματα και, κυρίως, δύο Κύπελλα Πρωταθλητριών και δύο Διηπειρωτικά Κύπελλα.
 
Ο Αντζελο, ο οποίος έχει δώσει το όνομά του στο προπονητικό κέντρο του συλλόγου, είναι βάσει τίτλων ο δεύτερος πιο πετυχημένος πρόεδρος στην ιστορία της Ιντερ. Ποιος είναι ο πρώτος; Ο γιος του Μάσιμο, ο οποίος κάθισε 18 χρόνια στο τιμόνι των Νερατζούρι, απολαμβάνοντας σε αυτό το διάστημα την κατάκτηση πέντε πρωταθλημάτων, τεσσάρων Κυπέλλων, τεσσάρων Σούπερ Καπ Ιταλίας, ενός Champions League, ενός Μουντιάλ Συλλόγων και ενός Κυπέλλου UEFA.
 
Ο τελευταίος τίτλος ήρθε με πρωταγωνιστή τον Ρονάλντο, την πιθανότατα πιο λαμπερή μεταγραφή στη διάρκεια της θητείας του υιού Μοράτι, ο οποίος φέρεται να ξόδεψε πάνω από 1,5 δισεκατομμύριο ευρώ από την προσωπική του περιουσία για να κάνει μεταγραφές για την ομάδα της καρδιάς του.
 
Και, παρότι το Φαινόμενο κατάφερε να λάμψει στην Ιντερ ξεπερνώντας και τους σοβαρούς τραυματισμούς που τον ταλαιπώρησαν, η μεγαλύτερη αδυναμία του προέδρου ήταν άλλη, κάτι που άλλωστε έχει παραδεχθεί επανειλημμένως ο ίδιος.
 
«Ο Αλβαρο Ρεκόμπα δεν είναι ένας απλώς ποδοσφαιριστής, είναι το ίδιο το ποδόσφαιρο. Εκανε πράγματα που οι απλοί παίκτες δεν κάνουν» έχει πει για τον «Κινέζο». Κάποτε τον έκανε τον πιο ακριβοπληρωμένο ποδοσφαιριστή στον κόσμο, απλά και μόνο επειδή λάτρευε τον τρόπο με τον οποίο «χάιδευε» την μπάλα με το αριστερό του πόδι, κάνοντας απίθανες ντρίμπλες και σημειώνοντας γκολ που έμοιαζαν αδύνατο να επιτευχθούν.
 
Ο καλλιτέχνης από το Μοντεβιδέο μοίρασε απλόχερα ποδοσφαιρικά μαθήματα όπου και αν έπαιξε. Στη χώρα του (με Ντανούμπιο και Νασιονάλ σε δύο διαφορετικές θητείες και στις δύο), στην Ιταλία (Ιντερ, Βενέτσια και Τορίνο), αλλά και στην Ελλάδα, όπου ήρθε για ενάμιση χρόνο, χάρη στη μεσολάβηση του φίλου και άλλοτε συμπαίκτη του στην Ιντερ, Λάμπρου Χούτου.
 
Την περίοδο που ο Ρεκόμπα «χόρευε», έστω με το σταγονόμετρο λόγω τραυματισμών, στη Νέα Σμύρνη, ο Χερεμία ήταν πέντε ετών και σκεφτόταν μόνο πώς θα διασκεδάζει παίζοντας μπάλα με τους φίλους του και όχι αν θα βαδίσει στα (βαριά) χνάρια του πατέρα του.
 
Γεννημένος στο Κόμο της Ιταλίας, έχει τη διπλή υπηκοότητα, αλλά αν ποτέ του δοθεί η ευκαιρία να παίξει με κάποια εθνική ομάδα, έχει ξεκαθαρίσει πως αυτή θα είναι η Ουρουγουάη. Εκεί άλλωστε ξεδίπλωσε το ποδοσφαιρικό του ταλέντο, πρώτα στα τμήματα υποδομής των Ντανούμπιο και Νασιονάλ και, από τον Οκτώβριο του 2023, στην πρώτη ομάδα της Νασιονάλ.
 
Είναι η μεγαλύτερη ομάδα της χώρας μαζί με την Πενιαρόλ, η οποία έχει στο παλμαρέ της 49 πρωταθλήματα, τρία Copa Libertadores και τρία Διηπειρωτικά Κύπελλα (το πρώτο με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό) και δεκάδες άλλους τίτλους μικρότερης βαρύτητας.
 
Η Τρικολόρ, όμως, καυχιέται και για την ανάδειξη σπουδαίων ποδοσφαιριστών, μεταξύ των οποίων ο Εκτορ Κάστρο, ο Εκτορ Σκαρόνε, ο Ρουμπέν Σόσα, ο Λουίς Σουάρες, ο Σεμπαστιάν Αμπρέου και, βεβαίως, ο Αλβαρο Ρεκόμπα.
 
Η βαριά σκιά και η κληρονομιά του πατέρα, τον οποίο μάλιστα για ένα μικρό διάστημα είχε ως προπονητή στη Νασιονάλ, δεν τρομάζουν τον Χερεμία, ο οποίος στα 21 του χρόνια παλεύει για να εδραιωθεί στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, αγωνιζόμενος στα άκρα της επίθεσης και πίσω από τον σέντερ φορ, χώρους δηλαδή όπου κινούνταν και ο μπαμπάς Αλβαρο.
 
«Παλαιότερα, το επίθετο μού πρόσθετε πίεση, αλλά τώρα πιστεύω ότι με βοηθάει, γιατί μου προκαλεί φιλοδοξία και απαίτηση από τον εαυτό μου» λέει ο γιος Ρεκόμπα, ο οποίος έχει το επίθετο στο πίσω μέρος της φανέλας και τα δίνει όλα για να το τιμήσει ανάλογα, όπως έκανε πριν από λίγες εβδομάδες, σημειώνοντας ένα απίθανο γκολ με τακουνάκι.
 
Το ποδόσφαιρο, άλλωστε, κυλάει στις φλέβες του, όχι μόνο εξαιτίας του μπαμπά, αλλά και του παππού από την πλευρά της μητέρας του, Λορένα. Ο Ραφαέλ Περόνε, ο οποίος έφυγε από τη ζωή το 2022 σε ηλικία 69 ετών, υπήρξε ποδοσφαιριστής της Ντανούμπιο και της Νασιονάλ τη δεκαετία του ’70.
 
Με τέτοιο οικογενειακό υπόβαθρο, ο «Χέρε» έμοιαζε… καταδικασμένος να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο, όπου ξεχωρίζει για την ταχύτητά του, την ικανότητά του στο ένας εναντίον ενός αλλά και την καλή του σέντρα, έστω και αν είναι δεξιοπόδαρος και δεν έχει το μαγικό αριστερό πόδι του πατέρα του.
 
Οπως και εκείνος, ονειρεύεται κάποια στιγμή να αγωνιστεί στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, το οποίο παρακολουθεί φανατικά. Και δεν αποκλείεται αυτό να γίνει σύντομα, αφού τον παρακολουθεί στενά η ισπανική Χετάφε, ο προπονητής της οποίας Πέπε Μπορδαλάς θαυμάζει ιδιαιτέρως τους Ουρουγουανούς ποδοσφαιριστές.
 
Το μέλλον είναι μπροστά του. Και, μπορεί όταν ο πατέρας του τον δήλωσε στο ληξιαρχείο μετά τη γέννησή του να ξέχασε να προσθέσει ένα σίγμα στο όνομά του (κανονικά θα έπρεπε να λέγεται Χερεμίας), αλλά είναι αποφασισμένος να τον μάθει η Ευρώπη, έστω και αν γνωρίζει ότι είναι σχεδόν αδύνατο να φτάσει τα επιτεύγματα του μπαμπά Αλβαρο, της μεγάλης αδυναμίας του κορυφαίου προέδρου που είχε ποτέ στην ιστορία της η Ιντερ.