Ηταν, καθ’ ομολογίαν του, ο χειρότερος αγώνας του μέσα στο 2025. Πιθανόν και να ήταν, με βάση την εντυπωσιακή εικόνα που είχε δείξει μέχρι τώρα ο Εμμανουήλ Καραλής, σπάζοντας διαρκώς το πανελλήνιο ρεκόρ. Ανεξαρτήτως αυτού, όμως, χάρισε στον 25χρονο επικοντιστή με το αιώνιο χαμόγελο το πρώτο του χρυσό σε επίπεδο Ανδρών.
Η πρώτη θέση στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου στο Απελντοορν της Ολλανδίας, το απόγευμα της Κυριακής (09/03), δεν ήταν αποκλειστική του «Μανόλο», αφού τη μοιράστηκε με τον τοπικό ήρωα Μένο Φλον. Αυτό, όμως, ελάχιστη σημασία έχει.
Ο Καραλής μονιμοποιεί τα άλματά του πάνω από 5.90 (με αυτή την επίδοση καπάρωσε το χρυσό), ξεπερνάει πλέον με άνεση το ψυχολογικό φράγμα των έξι μέτρων και αποδεικνύεται άξιος διάδοχος του Χρήστου Παπανικολάου, ο οποίος τον Οκτώβριο του 1970 είχε κάνει παγκόσμιο ρεκόρ με 5.49.
Μισό αιώνα αργότερα, ο πήχυς έχει πλέον εκτοξευτεί σε δυσθεώρητα ύψη, αρχικά από τον «τσάρο των αιθέρων», Ουκρανό Σεργκέι Μπούμπκα και στη συνέχεια από τον Γάλλο Ρενό Λαβιλενί και, αυτή την εποχή, από το φαινόμενο από τη Σουηδία που ακούει στο όνομα Αρμάντ Ντουπλάντις.
Ο Καραλής συμπεριλαμβάνεται μεταξύ των κορυφαίων του αθλήματος. Και τα κατάφερε με το σπαθί-κοντάρι του, αλλά κυρίως τη σκληρή δουλειά, την αυταπάρνησή του και το γεγονός ότι δεν έσκυψε ποτέ, μα ποτέ, το κεφάλι.
Και όχι μόνο όταν ήρθαν οι αναποδιές εντός γηπέδων με τη μορφή τραυματισμών. Αλλά και όταν αντιμετώπισε (επανειλημμένως) τον ρατσισμό και το bullying στο σχολείο ή όταν κλήθηκε να παλέψει με την κατάθλιψη. Βγήκε πάντα νικητής (όχι απαραίτητα άφθαρτος), ακριβώς όπως έκανε το απόγευμα της Κυριακής (09/03), στο πρώτο του χρυσό μετάλλιο σε επίπεδο Ανδρών. Πρώτο και πιθανότατα όχι τελευταίο…
Την πλήγωσε το «παιδί» της
Ο Τζιαν Πιέρο Γκασπερίνι μεγάλωσε ως ποδοσφαιριστής, αλλά και ως προπονητής, στη Γιουβέντους. Δεν ευτύχησε ποτέ να φορέσει την ασπρόμαυρη φανέλα της «γηραιάς κυρίας» σε επίσημο αγώνα της πρώτης ομάδας, αλλά ούτε και να καθίσει στον πάγκο της ως πρώτος προπονητής.
Η Γιούβε έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά του, χωρίς αυτό να τον εμποδίζει από το να την πληγώνει όποτε του δίνεται η ευκαιρία, όπως συνέβη το βράδυ της Κυριακής (09/03). Η Αταλάντα του Γκασπερίνι «κατάπιε» μέσα στο Τορίνο τη Γιουβέντους του Τιάγκο Μότα (4-0) και παρέμεινε στο «κόλπο» του τίτλου στην ιταλική Serie A, ούσα στο -3 από την πρωτοπόρο Ιντερ και στο -2 από τη Νάπολι.
Ο Μότα, μετά αυτή την τεσσάρα, ξέρει ότι η θέση του είναι ιδιαίτερα επισφαλής. Και, παρότι η διοίκηση των «μπιανκονέρι» έχει στις πρώτες θέσεις της λίστας τον Αντόνιο Κόντε, ίσως θα έπρεπε επιτέλους να δώσουν την ευκαιρία σε ένα δικό της «παιδί», έστω και αν αυτό έχει πατήσει πλέον τα 67…
Η καρδιά του «Ντόκι»
Οι παίκτες δεν είχαν ιδέα. Οι πρώτες που το έμαθαν ήταν η σύζυγός του και η οικογένειά του. Η καρδιά του 53χρονου Κάρλες Μινιάρο, ενός εκ των γιατρών της πρώτης ομάδας της Μπαρτσελόνα, σταμάτησε εντελώς ξαφνικά το απόγευμα του Σαββάτου (08/03), στο ξενοδοχείο όπου κατέλυσε η ομάδα πριν από το ματς πρωταθλήματος με την Οσασούνα.
Ο πρόεδρος Τζουάν Λαπόρτα πήγε στα αποδυτήρια και ενημέρωσε τους ποδοσφαιριστές οι οποίοι, σοκαρισμένοι, ζήτησαν την αναβολή της αναμέτρησης. Ο σύλλογος της Παμπλόνα συμφώνησε αμέσως με το αίτημα, ενώ και ο διαιτητής, ορθά πράττοντας, ανακοίνωσε την αναβολή για λόγους ανωτέρας βίας.
Ο «Ντόκι», όπως τον φώναζαν χαϊδευτικά οι ποδοσφαιριστές, αφήνει πίσω του μια λαμπρή πορεία στην ιατρική. Κυρίως, όμως, αφήνει μια γυναίκα και δύο παιδιά, τα οποία θα αναρωτιούνται πάντα «γιατί;», χωρίς όμως να περιμένουν απάντηση…
Το πιο πικρό καρναβάλι
Είχε αποκομίσει ενοχλήσεις στον αριστερό μηρό από προηγούμενο αγώνα. Αυτές, βεβαίως, δεν τον εμπόδισαν από το να δώσει το «παρών» στο αγαπημένο του καρναβάλι του Ρίο ντε Τζανέιρο, στο οποίο βρέθηκε μαζί με τη σύντροφό του Μπρούνα Μπιανκάρντι, η οποία είναι έγκυος στο δεύτερο παιδί τους.
Ο Νεϊμάρ προτίμησε να ταλαιπωρήσει το πόδι του με πάρτι και πανηγύρια, από το να δουλέψει για να μπορέσει να δώσει το «παρών» στον ημιτελικό του πρωταθλήματος Παουλίστα κόντρα στην Κορίνθιανς, τον οποίο είδε από τον πάγκο, ανήμπορος να βοηθήσει την ομάδα του, η οποία ηττήθηκε με 2-1 και αποκλείστηκε.
Ο «Νέι» δέχθηκε, και όχι άδικα, σκληρή κριτική από Τύπο και φιλάθλους για την αντιεπαγγελματική συμπεριφορά του, την εβδομάδα κατά την οποία έμαθε ότι επιστρέφει στην εθνική Βραζιλίας ύστερα από απουσία 18 μηνών. Εκεί, βεβαίως, θα πάει, γιατί είναι η Σελεσάο και πλέον το καρναβάλι έχει τελειώσει…
Μικρή επανάσταση, 18 χρόνια μετά
Την 20ή αγωνιστική της γερμανικής Bundesliga τη σεζόν 2006-07, Μπάγερν Μονάχου, Μπάγερ Λεβερκούζεν και Μπορούσια Ντόρτμουντ ηττήθηκαν ταυτόχρονα, κάτι που δεν είχε συμβεί ξανά έκτοτε.
Δεν είχε, αλλά συνέβη το Σάββατο (08/03), όταν έχασαν και οι τρεις, όλες μάλιστα μέσα στην έδρα τους! Η πρωτοπόρος Μπάγερν προηγήθηκε 2-0, αλλά έχασε εντέλει με 3-2 από την Μπόχουμ του (εξαιρετικού) Γιώργου Μασούρα, η οποία είχε 34 χρόνια να νικήσει στο Μόναχο.
Η δεύτερη Λεβερκούζεν δεν το εκμεταλλεύτηκε για να πλησιάσει τους Βαυαρούς, αφού έχασε στην «Μπάι Αρένα» από τη Βέρντερ Βρέμης (0-2). Η Ντόρτμουντ, η οποία παλεύει για να «ξεκολλήσει» από τη μέση της βαθμολογίας, ηττήθηκε στο «Ζίγκναλ Ιντούνα Παρκ» από την Αουγκσμπουργκ (0-1). Μια μικρή επανάσταση, δύο δεκαετίες (παρά κάτι) αργότερα…
Τρεις δεκαετίες αργότερα
Την τελευταία φορά που η Νότιγχαμ Φόρεστ νίκησε τη Μάντσεστερ Σίτι, ο Βαγγέλης Μαρινάκης είχε ολοκληρώσει τις σπουδές διοίκησης διεθνών επιχειρήσεων στο Λονδίνο, όντας έτοιμος να αναλάβει πόστο στις επιχειρήσεις του εφοπλιστή πατέρα του, Μιλτιάδη.
Πάντα αγαπούσε τον αθλητισμό, αλλά δεν μπορούσε τότε να φανταστεί ότι, τριάντα χρόνια αργότερα, θα καμάρωνε ως μεγαλομέτοχος της Φόρεστ, η οποία νίκησε τη Σίτι (1-0) το απόγευμα του Σαββάτου (08/03), εδραιώθηκε ακόμα περισσότερο στην τρίτη θέση της Premier League και κάνει ρεαλιστικά όνειρα συμμετοχής στο Champions League για πρώτη φορά μετά από… 45 χρόνια!
Από τότε, δηλαδή, που η κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση ήταν ακόμα γνωστή ως Κύπελλο Πρωταθλητριών και η Φόρεστ είχε καταφέρει, μόλις λίγους μήνες νωρίτερα (το 1979 και το 1980 για την ακρίβεια), να την κατακτήσει δύο διαδοχικές σεζόν, με οδηγό τον θρυλικό Μπράιαν Κλαφ.
