Η οικογένεια Μπέκερ έχει μαζευτεί στο σπίτι της θείας και βλέπει τον ημιτελικό του Μουντιάλ του 1998 μεταξύ της Βραζιλίας και της Ολλανδίας. Η θεία έχει φτιάξει όλο το φαγητό και μπήκε στον κόπο να κάνει ακόμα και μια τούρτα.
Ο αγώνας οδηγείται στα πέναλτι και ο πατέρας, μαζί με τον θείο, έχουν τρελαθεί. Δεν μπορούν να μείνουν καθιστοί, σηκώνονται συνεχώς, φωνάζουν, ξεφυσάνε από αγωνία. Στη διαδικασία των πέναλτι, ο Κλαούντιο Ταφαρέλ εξελίσσεται σε ήρωα για τη Σελεσάο, αφού αποκρούει τις εκτελέσεις των Φιλίπ Κοκού και Ρόναλντ ντε Μπερ.
Ο πατέρας Ζοσέ Αγκοστίνιο, ερασιτέχνης τερματοφύλακας και ο ίδιος, τρελαίνεται. Τρέχει στην κουζίνα, βρίσκει την τούρτα πάνω στο τραπέζι και χώνει το κεφάλι του μέσα. Σε έξαλλη κατάσταση και με ένα πρόσωπο γεμάτο σαντιγί, επιστρέφει στο σαλόνι, φωνάζοντας «πάμε στον τελικό, πάμε στον τελικό!».
Ο μικρότερος γιος της οικογένειας, ο Αλισον, ήταν μόλις πέντε ετών τότε. Θυμάται όμως εκείνη τη στιγμή ως μια από τις πιο αστείες που έχει βιώσει στη ζωή του. Η αγάπη του μπαμπά και της οικογένειας γενικότερα για τη θέση του τερματοφύλακα, σε συνδυασμό με το σόου του Ταφαρέλ, τον έπεισαν ότι και εκείνος θα έπαιζε μπάλα με αυτή την ιδιότητα, έστω και αν στη Βραζιλία των μπαλαδόρων αυτή θεωρείται «η θέση του βλάκα».
Ηταν νομοτελειακό, γιατί ο μεγαλύτερος αδελφός του, Μουριέλ, ήταν το ίνδαλμά του και αυτός που του έδειξε τα μυστικά της πιο απαιτητικής και ταυτόχρονα πιο άδικης θέσης στο ποδόσφαιρο. Ο τερματοφύλακας είναι το τελευταίο σύνορο πριν από το γκολ και ο πρώτος που μπαίνει στο στόχαστρο αν τα πράγματα πάνε στραβά.
Και αν ο μεγάλος αδελφός Μουριέλ ήταν το παράδειγμα, ο μπαμπάς Ζοσέ ήταν το σημείο αναφοράς. Το καλοκαίρι του 1998, όταν ήταν ακόμα ένας τερματοφύλακας… υπό κατασκευή, του χάρισε την πιο αστεία στιγμή των παιδικών του χρόνων. Και τον χειμώνα του 2021, όταν θεωρούνταν πλέον ένας από τους κορυφαίους γκολκίπερ στον πλανήτη, του χάρισε άθελά του την πιο άσχημη στιγμή ολόκληρης της ζωής του.
Μόλις στα 57 του χρόνια, πνίγηκε ενώ έκανε μπάνιο σε μια λίμνη κοντά σε ένα φράγμα του ποταμού Καμακά, το οποίο φέρει το ανατριχιαστικό όνομα «Η γωνία της Κόλασης». Οταν έμαθε τα τόσο δυσάρεστα νέα, ευρισκόμενος χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, ο τερματοφύλακας της Λίβερπουλ ένιωσε και εκείνος να βρίσκεται ξαφνικά στην Κόλαση, μέσα σε έναν εφιάλτη από τον οποίο δεν μπορούσε να ξυπνήσει.
Εκτοτε, κάθε απόκρουση, κάθε ενέργεια, ακόμα και το γκολ που σημείωσε λίγο καιρό αργότερα προωθημένος στην τελευταία φάση ενός αγώνα πρωταθλήματος με τη Γουέστ Μπρομ, είναι αφιερωμένα στον Ζοσέ.
Ο προπάππους του ήταν τερματοφύλακας, η μητέρα του επίσης στο χάντμπολ, ο αδελφός του παίζει αυτή τη στιγμή στη Βιτόρια της Βραζιλίας έχοντας περάσει από Πορτογαλία και Κύπρο, αλλά το σημείο αναφοράς ήταν πάντα ο πατέρας του.
Μετά από κάθε παιχνίδι, ο Αλισον μιλάει με τον Μουριέλ στο τηλέφωνο. Το έκανε και το βράδυ της Τετάρτης (05/03), ύστερα από την «καλύτερη εμφάνιση της ζωής μου», όπως χαρακτήρισε το παιχνίδι που έκανε στην αναμέτρηση της Λίβερπουλ με την Παρί Σεν Ζερμέν στο Παρίσι, στον πρώτο αγώνα των δύο ομάδων για τη φάση των «16» του Champions League.
Οι «κόκκινοι», κυρίαρχοι στη League Phase της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης αλλά και της φετινής Premier League στην Αγγλία, δέχθηκαν 28 (!) τελικές προσπάθειες από την Παρί και ο Αλισον έκανε εννέα καθοριστικές αποκρούσεις, κάτι που δεν είχε συμβεί ποτέ στο παρελθόν με τερματοφύλακα της Λίβερπουλ, είτε σε αγώνα πρωταθλήματος είτε σε ευρωπαϊκή διοργάνωση. Δεν έχει, τουλάχιστον, καταγραφεί από κάποια στατιστική υπηρεσία.
Η ομάδα του Αρνε Σλοτ νίκησε 1-0 με γκολ του Χάρβεϊ Ελιοτ, ο οποίος σκόραρε δευτερόλεπτα μετά την είσοδό του στο γήπεδο αντί του (άφαντου) σταρ Μοχάμεντ Σαλάχ, στη μία από τις μόλις δύο τελικές των Αγγλων στο «Παρκ ντε Πρενς».
Στην ίδια πόλη, αλλά στο «Σταντ ντε Φρανς», ο Αλισον είχε ζήσει τον Μάιο του 2022 την άλλη πλευρά του νομίσματος, όταν στον τελικό του Champions League η Λίβερπουλ κυριάρχησε, είχε δέκα τελικές, αλλά βρήκε απέναντί της έναν φανταστικό Τιμπό Κουρτουά, ο οποίος έστεψε ουσιαστικά μόνος του πρωταθλήτρια Ευρώπης τη Ρεάλ Μαδρίτης, η οποία νίκησε με 1-0 με σκόρερ τον Βινίσιους Ζούνιορ σε μια από τις ελάχιστες ευκαιρίες της. Ιδιο σκορ, ίδια πόλη, άλλος ο νικητής.
Αυτή τη φορά, η τύχη χαμογέλασε διάπλατα στον Αλισον, ο οποίος κουβαλούσε για χρόνια με περισσή αξιοπρέπεια και συνέπεια την ταμπέλα του πιο ακριβού τερματοφύλακα στον κόσμο, αφού το καλοκαίρι του 2018 η Λίβερπουλ έδωσε 62,5 εκατ. ευρώ στη Ρόμα για να αλλάξει τη σύγχρονη μοίρα της, μαζί με τον βράχο στην άμυνα, Φίρχιλ φαν Ντάικ.
Πλέον αυτή η ταμπέλα βαραίνει τον Κέπα των 80 εκατ. ευρώ από την Αθλέτικ Μπιλμπάο στην Τσέλσι, αλλά ο Αλισον είχε φέτος να αντιμετωπίσει την αμφισβήτηση όσων θεωρούν ότι στα 32 του χρόνια δεν έχει πλέον τα ίδια ρεφλέξ και σταθερότητα κάτω από τα δοκάρια, ενώ τραυματίζεται και με μεγαλύτερη ευκολία.
Η απόκτηση του 24χρονου, πολλά υποσχόμενου Γεωργιανού Γκιόργκι Μαμαρντασβίλι, ο οποίος θα ενσωματωθεί στην ομάδα το επόμενο καλοκαίρι προερχόμενος από τη Βαλένθια, μοιάζει ως η προετοιμασία της διάδοχης κατάστασης. Αυτό, όμως, δεν τρομάζει τον Αλισον, το «καλύτερο παιδί της ομάδας», όπως τον χαρακτήριζε πάντα ο προηγούμενος προπονητής του, Γιούργκεν Κλοπ.
Ο Βραζιλιάνος ήξερε από μικρός ότι ήταν γεννημένος γι’ αυτή τη θέση, έστω και αν σε ηλικία 14 ετών είχε αμφιβολίες, αφού δεν ψήλωνε και δεν έπαιρνε το κατάλληλο σωματικό βάρος για να αντέξει στη συγκεκριμένη θέση.
Ο Ντάνιελ Πάβαν, προπονητής τερματοφυλάκων στα τμήματα υποδομής της Ιντερνασιονάλ του Πόρτο Αλέγκρε, έπεισε τους γονείς του να μην τον πάρουν από την ομάδα, για να αφοσιωθεί στις σπουδές του, όπως σκέφτονταν σοβαρά να κάνουν.
Σε ηλικία 16 ετών, ο Αλισον ψήλωσε απότομα (από το 1,70 πέρασε μέσα σε λίγους μήνες στο 1,87), απέκτησε την κατάλληλη μυϊκή μάζα και, σε συνδυασμό με το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του κάτω από τα δοκάρια, εξελίχθηκε σε έναν από τους κορυφαίους τερματοφύλακες που έβγαλε ποτέ η Βραζιλία.
Το 2002 παρακολούθησε από την τηλεόραση όλο το Μουντιάλ Ιαπωνίας και Νοτίου Κορέας παρέα με τον Μουριέλ και υποσχέθηκε στον εαυτό του ότι, όπως η παρέα των Ρονάλντο, Ριβάλντο και Ροναλντίνιο κατέκτησε τον τίτλο της παγκόσμιας πρωταθλήτριας, έτσι και αυτός θα το κάνει όταν μεγαλώσει.
Δύο δεκαετίες αργότερα, ο Αλισον έχει αναδειχθεί πρωταθλητής Αγγλίας και Ευρώπης με τηνΛίβερπουλ και φιλοδοξεί να κάνει «ριπίτ» και φέτος. Οσο για το Παγκόσμιο Κύπελλο; Θα ήταν αναμφίβολα το κερασάκι σε μια γευστικότατη τούρτα, αλλά ο ίδιος νιώθει ότι αυτό το έχει ήδη, όντας πλήρης ποδοσφαιρικών ημερών και ευτυχισμένος οικογενειάρχης με δύο παιδιά.
Και, πάντα, με τον Θεό στο πλευρό του, με τη βαθιά πίστη του να του έχει κολλήσει και το παρατσούκλι «ο άγιος τερματοφύλακας». Το βράδυ της Τετάρτης, πάντως, έμοιαζε σαν να έχει πράγματι μια ανώτερη δύναμη στο πλευρό του…
