Ο πολιτικός επιστήμονας Σεθ Στίβενς-Νταβίντογουιτς πήρε δεδομένα από έρευνες σε καταναλωτές προφυλακτικών στις ΗΠΑ, τα κατέγραψε, και έκανε τον εξής υπολογισμό: αν οι ερωτηθέντες λένε την αλήθεια, και κάνοντας τις αντίστοιχες προβολές στο γενικό πληθυσμό, πόσες φορές κάνουν σεξ όλοι οι πολίτες εκείνης της χώρας κάθε χρόνο, αθροιστικά; Βρήκε, λοιπόν ότι, αν ισχύουν αυτά που λένε στις έρευνες, τότε όλες οι γυναίκες στις ΗΠΑ κάνουν πάνω-κάτω 1,1 δισεκατομμύριο φορές σεξ με προφυλακτικό κάθε χρόνο. Βρήκε όμως και κάτι άλλο ενδιαφέρον: αν ισχύουν αυτά που λένε και οι άντρες στις ίδιες έρευνες, τότε οι αμερικανοί άνδρες κάνουν σεξ με προφυλακτικό 1,6 δισεκατομμύριο φορές το χρόνο. Κάτι δεν πάει καλά εδώ -ακόμα κι αν λάβει υπόψιν κανείς την ομοφυλοφιλία. Γιατί απέχουν τόσο πολύ αυτά τα νούμερα μεταξύ τους; Θα περίμενε κανείς να είναι πολύ πιο κοντά. Αλλά το σημαντικότερο από όλα είναι κάτι άλλο: το πόσα προφυλακτικά καταναλώνονται στην πραγματικότητα στις ΗΠΑ κάθε χρόνο είναι ένα γνωστό νούμερο. Και το νούμερο αυτό είναι: 600 εκατομμύρια. Τόσες φορές κάνουν στα αλήθεια σεξ με προφυλακτικό αμερικανοί και Αμερικανίδες κάθε χρόνο. Το συμπέρασμα; Λένε ψέματα. Στις έρευνες λένε ψέματα.
Ο Σεθ Στίβενς-Νταβίντογουιτς έχει γράψει ένα ολόκληρο βιβλίο γι’ αυτό το θέμα, με τ’ όνομα “Everybody Lies” (σας το έχω ξαναναφέρει, χρόνια πριν, εκεί). Εχοντας συγκεντρώσει πλούσια δεδομένα από μηχανές αναζήτησης όπως το Google (όπου εργαζόταν παλιά) αλλά και άλλες, αναδεικνύει το πόσο διαφορετικές είναι οι πραγματικές, ιδιωτικές ζωές των ανθρώπων από αυτές που δηλώνουν ότι ζουν σε κοινωνικές έρευνες, σε δημοσκοπήσεις ή στα social media. Για να το τεκμηριώσει, ο συγγραφέας χρησιμοποιεί δεδομένα από εργαλεία και υπηρεσίες στις οποίες οι άνθρωποι, αντίθετα από ό,τι συμβαίνει σε έρευνες κοινής γνώμης, δεν έχουν κίνητρο να πούνε ψέματα. Οπου κατά κανόνα, λένε την αλήθεια. Καθένας και καθεμιά μας, μόνοι μπροστά στο άδειο πεδίο του Google, συνήθως αποκαλύπτουμε ακριβώς ό,τι έχουμε στο μυαλό μας. Κι ο Στίβενς-Νταβίντογουιτς τα πήρε όλα αυτά τα δεδομένα (ανώνυμα φυσικά), τα ανέλυσε, κι έβγαλε πολλά, πολύ χρήσιμα συμπεράσματα. «Είμαι πια σίγουρος ότι οι αναζητήσεις στο Google είναι το σημαντικότερο dataset που έχει ποτέ συλλεγεί για την ανθρώπινη ψυχή και ιδιοσυγκρασία», γράφει.
Και ίσως το πιο ενδιαφέρον πεδίο στο οποίο οι άνθρωποι λένε σχεδόν πάντα ψέματα, ο τομέας της ανθρώπινης δραστηριότητας που είναι ίσως ο πιο κρυφός και λιγότερο μελετημένος, και το θέμα του σημερινού νιουζλέτερ, είναι η σεξουαλικότητα.
Τα ευρήματα του βιβλίου για τη σεξουαλικότητα των ανθρώπων είναι, ομολογουμένως, συναρπαστικά, μολονότι σε κάποια σημεία γίνονται αρκετά «βαριά» και σκοτεινά. Ο συγγραφέας αποκαλύπτει έναν κόσμο εντελώς διαφορετικό από αυτόν που γνωρίζουμε, αλήθειες ενδιαφέρουσες για τη σχέση των ανθρώπων με το σώμα τους, για τα πραγματικά θέματα που τους ενδιαφέρουν στο σεξ, για τα μεγαλύτερα προβλήματα και τις σημαντικότερες πηγές εντάσεων στα ζευγάρια, για θέματα σεξουαλικής ταυτότητας και για τις πιο κρυφές μας φαντασιώσεις. Στην έρευνά του Στίβενς-Νταβίντογουιτς δεν χρησμοποίησε δεδομένα μόνο από το Google, αλλά και από το πορνογραφικό site Pornhub, καθώς και από το Facebook. Διασταυρώνοντας δεδομένα από πηγές όπου οι χρήστες αναζητούν διαφορετικά πράγματα, έβγαλε κάποια πολύ χρήσιμα συμπεράσματα. Και κατέρριψε και κάποιους πολύ διαδεδομένους μύθους.
Ενα από τα πράγματα που βρήκα πιο ενδιαφέροντα, και ενδεικτικό της φιλοσοφίας του βιβλίου, είναι η ανάλυση που έκανε ο συγγραφέας σε αναρτήσεις των ανθρώπων στα social media, για να βγάλει συμπεράσματα για το πώς παρουσιάζουν τους εαυτούς τους δημόσια, σε αντιδιαστολή με το χαρακτήρα και τις πραγματικές πεποιθήσεις τους, όπως αποτυπώνονται στις αναζητήσεις τους στο Google. Ενα παράδειγμα ήταν οι δημοφιλέστεροι χαρακτηρισμοί που ανέβαζαν γυναίκες στα social media για τους άντρες τους. Οι πέντε συχνότεροι χαρακτηρισμοί που συμπλήρωναν αναρτήσεις που ξεκινούσαν με το «ο άντρας μου είναι» ήταν κατά σειρά: «ο καλύτερος», «ο καλύτερός μου φίλος», «φανταστικός», «ο τελειότερος» και «τόσο χαριτωμένος». Αλλά οι πέντε συχνότερες αναζητήσεις γυναικών στο Google που συμπλήρωναν τη φράση «ο άντρας μου είναι» περιλάμβαναν, κατά σειρά, τις εξής λέξεις: «γκέι», «ηλίθιος», «φανταστικός», «ενοχλητικός», «κακός».
Μοιάζει λογικό, έτσι δεν είναι; Πίσω από τη λαμπερή και ξέγνοιαστη εικόνα που παρουσιάζουμε για τις ζωές μας δημόσια, κρύβεται μια πολύ διαφορετική και πολύ πιο περίπλοκη εικόνα. Για παράδειγμα, υπάρχει ο μύθος ότι οι άνδρες θέλουν να κάνουν σεξ συνέχεια, και οι γυναίκες, συγκριτικά, θέλουν λιγότερο. Αλλά το Google βλέπει άλλα. Οι αναζητήσεις γυναικών του τύπου «ο σύντροφός μου δεν θέλει να κάνουμε σεξ» είναι διπλάσιες από τις «η σύντροφός μου δεν θέλει να κάνουμε σεξ» (εξετάζοντας τις λέξεις “boyfriend” και “girlfriend” αντίστοιχα). Με όσους τρόπους κι αν το ψάξει κανείς, τα δεδομένα είναι ξεκάθαρα: οι γυναίκες διαμαρτύρονται για το ότι οι άντρες τους δεν θέλουν σεξ πολύ συχνότερα από ό,τι το αντίστροφο.
Εξαιρετικά ενδιαφέροντα είναι και τα ευρήματα για το πώς οι άνθρωποι αναζητούν πληροφορίες για το σώμα τους. Το μέλος του σώματός τους για το οποίο ψάχνουν περισσότερες πληροφορίες οι άνδρες είναι, βεβαίως, ακριβώς αυτό που φαντάζεστε. Οι άνδρες, λέει, αναζητούν στο Google περισσότερες πληροφορίες για το πέος τους από ό,τι για τους πνεύμονες, το συκώτι, τα πόδια, τα αυτιά, το λαιμό και τον εγκέφαλό τους μαζί. Οι άνδρες ψάχνουν οδηγίες για το πώς θα κάνουν το πέος τους μεγαλύτερο πιο συχνά από ό,τι ψάχνουν για το πώς να φουσκώσουν ένα λάστιχο ή για να φτιάξουν μια ομελέτα. Η πιο συχνή αναζήτηση για «στεροειδή αναβολικά» δεν είναι για το αν προκαλούν προβλήματα υγείας, αλλά για το αν θα μικρύνουν το πέος τους. Η πιο συχνή αναζήτηση για τις επιπτώσεις της γήρανσης στο σώμα και την υγεία τους, είναι το αν θα «μικρύνει το πέος» τους. Παρεμπιπτόντως, οι γυναίκες δεν έχουν εξίσου μεγάλες ανησυχίες γι’ αυτό το θέμα. Σε κάθε αναζήτηση μιας γυναίκας για θέματα που αφορούν το μέγεθος του ανδρικού πέους (του συντρόφου τους, ή γενικά) αντιστοιχούν 170 αναζητήσεις από άνδρες. Μάλιστα, το 40% σχετικών αναζητήσεων από γυναίκες δεν αφορούν το μικρό μέγεθος, αλλά το υπερβολικά μεγάλο. Η πιο συχνή λέξη που συμπληρώνει αναζητήσεις γυναικών του τύπου «… κατά τη διάρκεια του σεξ» είναι «πόνος». Μόνο το 1% των αναζητήσεων ανδρών που σχετίζονται με την αλλαγή του μεγέθους του πέους αφορούν την σμίκρυνση.
Αλλά και η δεύτερη συχνότερη σεξουαλική ανησυχία των ανδρών δεν συμβαδίζει με τις ανησυχίες των γυναικών. Οι περισσότερες αναζητήσεις των ανδρών αφορούν το πώς θα κάνουν το σεξ να διαρκέσει περισσότερο. Στις γυναίκες, οι αναζητήσεις για το πώς θα διαρκέσουν οι σύντροφοί τους περισσότερο είναι ίσες με το πώς θα διαρκέσουν λιγότερο. Μάλιστα, η πρώτη αναζήτηση των γυναικών όσον αφορά τον οργασμό των συντρόφων τους, δεν αφορά το γιατί συμβαίνει πολύ γρήγορα, αλλά το ότι δεν συμβαίνει καθόλου.
Από την άλλη πλευρά, το νούμερο ένα πράγμα που αναζητούν οι γυναίκες για το αιδοίο τους έχει να κάνει με την οσμή. Αν και το 70% των αναζητήσεων γυναικών για το συγκεκριμένο μέρος του σώματος αφορά θέματα υγείας, οι υπόλοιπες αφορούν άλλα θέματα. Και οι περισσότερες έχουν να κάνουν με την οσμή -μια ανησυχία που για την οποία ελάχιστοι άνδρες εκφράζουν απορίες ή ερωτήσεις στο Google.
Ενα άλλο πολύ ενδιαφέρον θέμα όπου τα δεδομένα μας δίνουν μια διαφορετική εικόνα της πραγματικότητας, βεβαίως, είναι η ομοφυλοφιλία. Τα παλιά τα χρόνια ο Κίνσεϊ είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι πάνω-κάτω το 10% του πληθυσμού είναι ομοφυλόφιλοι. Αλλά στις έρευνες κοινής γνώμης το ποσοστό κυμαίνεται στο 2-3%, ενώ στο Facebook οι άνδρες χρήστες που δηλώνουν ομοφυλόφιλοι είναι το 2,5% του συνόλου. Ενδιαφέρον είναι επίσης ότι, τέτοιου τύπου έρευνες δείχνουν πολύ διαφορετικά ποσοστά σε διαφορετικές Πολιτείες των ΗΠΑ. Οντως το Ρόουντ Αϊλαντ έχει διπλάσιους ομοφυλόφιλους από το Μισισίπι; Πιθανότατα έχει περισσότερους, λέει ο συγγραφέας, επειδή οι προοδευτικές βόρειες Πολιτείες είναι πιο φιλόξενες και ανοιχτές -αλλά μάλλον το κυριότερο πράγμα που αλλάζει είναι ότι οι ομοφυλόφιλοι στις συντηρητικές Πολιτείες του Νότου ντρέπονται περισσότερο να το δηλώσουν δημόσια. Και τι μας λένε τα δεδομένα του ίντερνετ; Ο Στίβενς-Νταβίντογουιτς έψαξε τα στοιχεία από το Pornhub και το Google και διαπίστωσε ότι οι αναζητήσεις για ομοφυλοφιλικό πορνογραφικό υλικό είναι περίπου το 5% των συνολικών αναζητήσεων για πορνογραφικό υλικό στις ΗΠΑ -και είναι πάνω-κάτω το ίδιο σε όλες τις Πολιτείες.
Το βιβλίο τονίζει ότι η σεξουαλικότητα είναι ρευστό πράγμα -από το 5% κάποιοι είναι αμφιφυλόφιλοι, άλλοι μπορεί να είναι νέοι που δεν ξέρουν ακόμα τι είναι. Στις γυναίκες, δε, είναι ακόμα πιο δύσκολο να καταλήξει κανείς σε ασφαλή συμπεράσματα. Στο Pornhub το 5% των ανδρών μελών παρακολουθούν ομοφυλοφιλικό περιεχόμενο, αλλά το ποσοστό των γυναικών που αναζητούν λεσβιακό περιεχόμενο είναι 20%. Το σίγουρο όμως, είναι ότι, αν δει κανείς τα δεδομένα από τις αναζητήσεις στο Google και το Pornhub, και κοιτάξει και τι δηλώνουν οι χρήστες στο Facebook ή οι πολίτες σε έρευνες κοινής γνώμης, υπάρχει ένα χάσμα. Ενα ποσοστό ανδρών (κυρίως) που είναι «στη ντουλάπα» και δεν έχουν παραδεχτεί δημόσια ότι είναι ομοφυλόφιλοι. Κάποιοι είναι και παντρεμένοι με γυναίκες.
Ποια νομίζετε ότι είναι η δημοφιλέστερη ερώτηση στο Google από αυτές που ξεκινούν με τις λέξεις «είναι ο άντρας μου…»; Η δεύτερη δημοφιλέστερη είναι «άπιστος». Η πρώτη; «Γκέι». Η ερώτηση «είναι ο άντρας μου γκέι» είναι οκτώ φορές πιο συχνή από την «είναι ο άντρας μου αλκοολικός» και δέκα φορές πιο συχνή από την «είναι ο άντρας μου καταθλιπτικός/έχει κατάθλιψη». Το βιβλίο παρουσιάζει έναν ολόκληρο κόσμο ανδρών που δημοσίως ζουν ως ετεροφυλόφιλοι, αλλά στον υπολογιστή τους ψάχνουν ομοφυλοφιλική πορνογραφία, συναντήσεις με άνδρες στο Craigslist και “gay test” στο Google, για να καταλάβουν αν είναι γκέι.
Για το ίδιο θέμα βρήκα ενδιαφέροντα στοιχεία και στο “Dataclysm”, ένα άλλο, παλαιότερο βιβλίο του Κρίστιαν Ράντερ, που είναι ο ιδρυτής του OKCupid, μιας από τις παλαιότερες και μεγαλύτερες διαδικτυακές υπηρεσίες γνωριμιών. Αυτός χρησιμοποίησε πλούσια δεδομένα από την δική του αλλά και από άλλες “dating” εφαρμογές, για να βγάλει συμπεράσματα για διάφορες σημαντικές κοινωνικές τάσεις, κυρίως στον αγγλόφωνο κόσμο. Στο θέμα της ομοφυλοφιλίας, περιλαμβάνει κάποια στοιχεία που περιπλέκουν τα πράγματα ακόμα περισσότερο.
Στο ΟΚCupid, λοιπόν, κάποια στιγμή έκαναν μια ερώτηση στα μέλη που δηλώνουν ετεροφυλόφιλα: Είχατε ποτέ σεξουαλική επαφή με κάποιον από το ίδιο φύλο και αν ναι, πώς σας φάνηκε; Το δείγμα ήταν τεράστιο: 85.000 γυναίκες και 167.000 άνδρες, που απάντησαν ανώνυμα. Θα σας γράψω εδώ τα ποσοστά των απαντήσεων, πρώτα το νούμερο των γυναικών, και μετά των ανδρών:
“Είχατε ποτέ σεξουαλική επαφή με κάποιον από το ίδιο φύλο και αν ναι, πώς σας φάνηκε;”
Πίσω στο “Everybody Lies”, μια άλλη ενδιαφέρουσα εικόνα είναι αυτή που μας δίνουν τα αποτελέσματα για τις πιο σπάνιες σεξουαλικές προτιμήσεις -κι εκεί τα ευρήματα γίνονται σε κάποιες περιπτώσεις αρκετά σκοτεινά και άβολα. Στην Ινδία, ας πούμε, η δημοφιλέστερη αναζήτηση γυναικών από αυτές που αρχίζουν με «ο άντρας μου θέλει» είναι «να τον θηλάσω» -κάτι που είναι πολύ πιο συχνό εκεί από ό,τι σε άλλες χώρες. Στις ΗΠΑ, περίπου το 1,4% των αναζητήσεων που κάνουν οι άνδρες στο Pornhub είναι για «γυναίκες με πέος» και το 0,6% είναι για βίντεο με ηλικιωμένες γυναίκες. 16 από τις 100 δημοφιλέστερες αναζητήσεις στο Pornhub από τους άνδρες και 9 από τις 100 από τις γυναίκες είναι για θέματα που περιλαμβάνουν όρους σχετικούς με διάφορες μορφές αιμομιξίας. Στο Google, η πιο δημοφιλής ερώτηση ανάμεσα στις ερωτήσεις που ξεκινούν με “«έλω να κάνω σεξ με» (χρησιμοποιώντας το “my” στα αγγλικά) είναι αυτή που ολοκληρώνεται με το «μαμά μου». Πιο συχνή από «το αφεντικό», «τον/την ασθενή», «τη φίλη», «την αδερφή της γυναίκας μου» ή οτιδήποτε άλλο. Ενδιαφέρον επίσης ότι από τα επαγγέλματα που αναζητούν οι άνδρες χρήστες του Pornhub το πρώτο σε προτιμήσεις είναι το «μπέιμπισιτερ». Είναι, λέει ο συγγραφέας, σαν γενικά οι άνδρες να αναζητούν εικόνες και συναισθήματα της παιδικής ηλικίας μέσα από τις σεξουαλικές τους φαντασιώσεις. Πεδίον δόξης λαμπρό για ερευνητές της σεξουαλικότητας.
Υπάρχουν κι άλλα ευρήματα που βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέροντα και αποκαλυπτικά σε αυτά τα βιβλία.
Στο “Dataclysm” καταγράφονται οι ηλικίες των γυναικών που οι άνδρες χρήστες του OK Cupid δηλώνουν ότι βρίσκουν πιο ελκυστικές, γνωρίζοντας παράλληλα ηλικιακά όρια τα οποία οι ίδιοι άνδρες θέτουν για τις αναζητήσεις πιθανών συντρόφων, και τις ηλικίες των γυναικών στις οποίες τελικά στέλνουν αιτήματα για γνωριμία. Βρήκαν, λοιπόν, ότι οι άνδρες θέτουν ένα ηλικιακό εύρος 10-15 ετών, που αυξάνεται αναλογικά με την αύξηση της δικής τους ηλικίας. Και οι ηλικίες στις οποίες στέλνουν κυρίως μηνύματα αυξάνονται επίσης -οι χρήστες στέλνουν μηνύματα κυρίως σε γυναίκες μέχρι 9-10 χρόνια μικρότερες. Αλλά στην ερώτηση για τις ηλικίες των γυναικών που θεωρούν πιο ελκυστικές, οι απαντήσεις είναι ίδιες ανεξαρτήτως της ηλικίας των ανδρών: οι άντρες όλων των ηλικιών βρίσκουν πιο ελκυστικές τις γυναίκες που είναι ανάμεσα στα 20 και τα 23. Στις γυναίκες αυτό δεν ισχύει: οι ηλικίες των ανδρών που αυτές βρίσκουν πιο ελκυστικούς, αυξάνονται όσο αυξάνεται η ηλικία των γυναικών που απαντούν.
Τι μας λένε τέτοια στοιχεία; Πολλά πράγματα. Πρώτα απ’ όλα, ότι όλες και όλοι όντως ζούμε εντελώς διαφορετικές ζωές μέσα στο κεφάλι μας από ό,τι δείχνουμε προς τα έξω. Αυτό, θα πει κανείς, το ξέραμε. Αλλά τέτοια στοιχεία μας δείχνουν ότι η απόσταση ανάμεσα στις κρυφές και τις δημόσιες ζωές μας σε πολλές περιπτώσεις είναι πολύ μεγάλη. Σε κάποιες περιπτώσεις τόσο μεγάλη, που αναμφίβολα θα έχει επιπτώσεις στην ευτυχία και την ψυχική υγεία πολλών ανθρώπων που περνούν τη ζωή τους καταπιεσμένοι. Το ψεύτικο πρόσωπο που πολλές και πολλοί δείχνουν δημόσια συχνά κρύβει αθώα και μικρά μυστικά, αλλά μερικές φορές, αναμφίβολα, κρύβει δυστυχία, μοναξιά και τοξικότητα. Κι αυτό δεν είναι κάτι που αφορά μόνο το θέμα της σεξουαλικότητας, ασφαλώς. Λέμε ψέματα και για πολλά, πολλά άλλα πράγματα. Αλλά αυτό θα είναι θέμα για άλλο άρθρο.
Το τελευταίο παράδειγμα που θέλω να σας δείξω σήμερα είναι από το “Dataclysm” και περιλαμβάνει ένα πολύ ενδιαφέρον πείραμα.
Κάποια στιγμή οι δημιουργοί του “OK Cupid” έφτιαξαν μια εφαρμογή που λεγόταν “Crazy Blind Date”. Σε αυτήν οι ενδιαφερόμενοι και οι ενδιαφερόμενες έκλειναν ραντεβού με χρήστες τις φωτογραφίες των οποίων δεν είχαν δει προηγουμένως. Μετά το ραντεβού, η εφαρμογή τους ρωτούσε πώς πήγε. Από τα δεδομένα 10.000 χρηστών που χρησιμοποίησαν το Crazy Blind Date, έχοντας πρόσβαση και στα δεδομένα τους από τη χρήση του ΟΚCupid, οι αναλυτές έβγαλαν κάποια εκπληκτικά συμπεράσματα. Και κυρίως, το εξής: οτι δεν είχε καμία σημασία η εξωτερική εμφάνιση των συμμετεχόντων στο αν και κατά πόσο απολάμβαναν τελικά το ραντεβού. Είτε ο άνδρας ήταν «όμορφος» και η γυναίκα «άσχημη» (σύμφωνα με υποκειμενικά δεδομένα αξιολόγησης της εμφάνισης των χρηστών από άλλους χρήστες που χρησιμοποιούσε -ανώνυμα- η εφαρμογή), είτε το αντίθετο, είτε οποιοσδήποτε άλλος συνδυασμός εξωτερικής εμφάνισης ίσχυε, τα ζευγάρια τα περνούσαν κατά μέσο όρο το ίδιο καλά στο ραντεβού. Σταθερά, ανεξάρτητα με το πόσο ελκυστικοί ήταν οι συμμετέχοντες, το 75% των γυναικών δήλωνε ότι πέρασε καλά στο ραντεβού με τον άγνωστο και το 85% των ανδρών δήλωνε το ίδιο. Την ίδια στιγμή, οι ίδιοι χρήστες συμπεριφέρονταν εντελώς διαφορετικά στο κανονικό “OK Cupid”, όπου έστελναν μηνύματα γνωριμίας μόνο σε ανθρώπους που έκριναν ελκυστικούς εμφανισιακά. «Οι χρήστες», γράφει ο Ράντερ, «δίνουν πολύ μεγάλη έμφαση σε κριτήρια που, από τη στιγμή που καθίσουν απέναντι από τον άλλο άνθρωπο, δεν μοιάζουν τελικά και πολύ σημαντικά για τους ίδιους».
Τα βιβλία:
- Seth Stephens-Davidowitz:
Everybody Lies – What the internet can tell us about who we really are - Christian Rudder: Dataclysm: Love, Sex, Race, and Identity–What Our Online Lives Tell Us about Our Offline Selves
