Ενας θεσμός που μοιάζει να μαθαίνει από την κριτική
Αν και δεν υπήρξα ποτέ φανατικός των βραβείων Grammy τα παρακολουθούσα πολλά χρόνια από επαγγελματική διαστροφή όμως από απόσταση και με αποστασιοποίηση. Ομολογώ ότι τα τελευταία χρόνια και με αφορμή το γεγονός ότι συμμετέχω στην παρουσίαση τους στο ελληνικό κοινό νιώθω σαν να έχει ανοίξει ένα παράθυρο προς τα μέσα, και να παρακολουθώ αρκετά προσεκτικά και με ενδιαφέρον. Μπορώ να πω ότι μέχρι πριν από πέντε με έξι χρόνια ο θεσμός αλλά και η βραδιά της απονομής μου φαινόταν προβλέψιμος, μονόπλευρος και λίγο ανιαρός.
Ξεχνούσα και εγώ όπως και ένα μεγάλο κομμάτι των επικριτών των βραβείων ότι αυτό που πραγματικά συμβαίνει στα Grammy είναι ότι η μουσική βιομηχανία και ιδιαίτερα η αμερικανική επιβραβεύει τον εαυτό της για τις επιτυχίες της!
Ομως αυτό το παράθυρο που άνοιξε μου έχει δώσει τη δυνατότητα να δω κάποια πράγματα που θα τα προσπερνούσα πολύ πιο επιφανειακά. Μπορώ να πω με σιγουριά και μετά και το τέλος των φετινών βραβείων και της τελετής ότι είναι ένας θεσμός που μοιάζει να μαθαίνει από την κριτική, να ακούει τους επικριτές του και να διορθώνει τα όποια λάθη του. Μπορεί να μην το κάνει με το ρυθμό που θα επιθυμούσε ένα σφοδρός επικριτής τους όμως το κάνει με έναν τρόπο που σε λίγα χρόνια οι διαφορές και οι βελτιώσεις είναι ορατές, προς τη σωστή κατεύθυνση και σημαντικές.
Το 2019 ο τότε γενικός διευθυντής του θεσμού, ο Νιλ Πόρτνοϊ είχε κάνει μια δήλωση που ήταν ανάρμοστη και προσβλητική για τις γυναίκες μουσικούς και δημιουργούς όταν η ακαδημία είχε δεχτεί κριτική για το γεγονός ότι οι πολύ λίγες γυναίκες είναι υποψήφιες στις 94 κατηγορίες του θεσμού: «αν οι γυναίκες θέλουν να έχουν μεγαλύτερη εκπροσώπηση στα βραβεία θα πρέπει να προσπαθήσουν περισσότερο» είχε δηλώσει αφήνοντας άφωνο τον κόσμο της μουσικής.
Το 2020 είχε αποχώρησε από τη θέση του και πλέον το 2024 στις περισσότερες κατηγορίες οι υποψηφιότητες είχαν έντονο άρωμα γυναίκας και στις βραβεύσεις σάρωσαν. Και κυρίως σε όλες τις μεγάλες και σπουδαίες κατηγορίες δικαίως αφού τα άλμπουμ και τα τραγούδια που παρουσίασαν οι γυναίκες ήταν πιο εμπνευσμένα, πιο τολμηρά, ανοίγονται σε καινούργιες αντιλήψεις και σαρώνουν στα ακροατήρια.
Οι άντρες όπως λέμε, έκατσαν πολύ απλά στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου και απολαύσαν την διαδρομή. Με μία μοναδική εξαίρεση τον σπουδαίο Kendrick Lamar. Ο Jay Z στην περσινή βραδιά έβγαλε έναν πεντάλεπτο λόγο θέλοντας να υπενθυμίσει ότι από το 1999 είχε να κερδίσει μαύρη γυναίκα στην κατηγορία καλύτερο άλμπουμ της χρονιάς. Φέτος η Beyoncé το κέρδισε δικαιωματικά μιας και το άλμπουμ που έκανε, το Cowboy Carter, ήταν μουσικά απολαυστικό, εμπορικό και ταυτόχρονα και μια διατριβή επάνω στην επίδραση και την επιρροή της μαύρης κοινότητας στην αμερικανική μουσική.
Ακουσα φέτος με μεγάλη έκπληξη όλους τους καλλιτέχνες που έδιναν τα βραβεία στους συναδέλφους τους να λένε ότι το βραβείο πηγαίνει στον (…) μετά από την ψηφοφορία των 13.000 μελών. Η κριτική που ασκείται εδώ και πολλά χρόνια στα Grammy ήταν το γεγονός ότι μια κλειστή λέσχη ανθρώπων ψηφίζουν για τα πιο σημαντικά βραβεία στο χώρο της μουσικής. Ομως 13.000 μέλη δεν το λες και κλειστή λέσχη. Κατά καιρούς είχαν ακουστεί ότι τα Grammy δεν είναι συμπεριληπτικά ιδιαίτερα όσον αφορά τις γυναίκες, τους μαύρους καλλιτέχνες και πολλές άλλες μειονοτικές ομάδες. Επίσης είχε ακουστεί ότι υπήρχανε προβλήματα στη διαδικασία λήψης αποφάσεων για τις υποψηφιότητες, αλλά και τους νικητές και είχαν συχνά επικριθεί για έλλειψη διαφάνειας.
Εχουν κατηγορηθεί επίσης ότι η επιρροή των μεγάλων δισκογραφικών εταιρειών είναι δυσανάλογη σε σχέση με τα βραβεία καθώς επίσης και ότι η εμπορικότητα είναι ίσως το πιο κυρίαρχο κριτήριο και παραβλέπονται πιθανόν καλλιτέχνες με άλλο ειδικό βάρος. Αν κάποιος αναζητάει στον θεσμό να ανακαλύψει το καινούργιο, αυτό που γεννιέται αυτή τη στιγμή ή και το εκλεκτικό, αυτό που δεν έχει φτάσει δηλαδή ακόμα στους πολλούς δεν θα το βρει εδώ. Οπως ίσως και δεν θα βρήκε ένα μεγάλο κομμάτι της εναλλακτικής σκηνής που είτε ηθελημένα είτε όχι απέχει από αυτήν την διαδικασία. Ομως τα Grammy δεν είναι ο θεσμός που βλέπουμε στην τηλεόραση αφού οι κατηγορίες των βραβείων δεν είναι 12 αλλά 94.
Σε απάντηση αυτής της κριτικής έχουν υπάρξει μια σειρά από βελτιώσεις και τροποποιήσεις.Τα τελευταία χρόνια έχει δημιουργηθεί από την ίδια την ακαδημία, η “Black music Collective” που ενισχύει την συμμετοχή Αφροαμερικανών ψηφοφόρων. Επίσης εισήγαγαν μία επιτροπή με τον τίτλο “Secret Nominations Review Committee”, ώστε κάποιος να ελέγχει αυτούς που ελέγχουν. Την φετινή χρονιά επίσης δόθηκε πολύ μεγάλο βάρος στην παρουσίαση όλων των υποψηφίων νέων καλλιτεχνών στην κατηγορία «καλύτερος νέος καλλιτέχνης». Ετσι είδαμε ορισμένα από τα πιο καυτά ονόματα της περασμένης χρονιάς όπως τον Teddy Swims, την Chapell Roan, την Doechii, την Raye και τους Khruangbin.
Αυτό που δεν είδαμε και δεν ακούσαμε και σίγουρα περιμέναμε ήταν η «κόντρα» με την νέα πολιτική αντίληψη όπως εκφράζεται από το νέο ένοικο του Λευκού Οίκου. Ηταν λίγοι οι μουσικοί που εξέφρασαν την αντίθεσή τους με αυτά που συμβαίνουν στην Αμερική τις τελευταίες 3 εβδομάδες και μίλησαν όπως η Shakira που δήλωσε την υποστήριξη της στους μετανάστες, η Alicia keys που μίλησε για διαφορετικότητα, ισότητα και συμπεριληπτικότητα τονίζοντας πως δεν αποτελούν απειλή αλλά είναι ένα δώρο σε μια κοινωνία, το σχόλιο του Stevie Wonder γύρω από το πως θα έπρεπε να γιορτάζουμε για την διαφορετικότητα στην κουλτούρα του καθενός αλλά και την ιδιαίτερα πολιτική εμφάνιση της Chapell Roan με το «Pink Pony Club».
Ισως να έχουμε περισσότερα σχόλια του χρόνου αν οι οικονομικές περικοπές που σχεδιάζονται δεν πλήξουν την ενίσχυση των καλλιτεχνικών σωματείων. Ισως τα βραβεία Οσκαρ που ακολουθούν να είναι πιο τολμηρά.
Blender Spotify List
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΣΤΑ GRAMMY.Και ευτυχώς είναι πολλά. Ακολουθεί μια λίστα με ορισμένα από αυτά που μου άρεσαν φέτος.
