Ο Χάρολντ Γκιγιέρμο Ρομάνια ήταν μόλις 15 ετών, επτά μηνών και 25 ημερών, όταν στις 6 Οκτωβρίου του 2002 έγινε ο νεαρότερος σκόρερ στην ιστορία του ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος της Κολομβίας, σημειώνοντας γκολ με τη φανέλα της Ατλέτικο Ουίλα εις βάρος της Ενβιγκάδο.
Ηταν μόλις το τέταρτό του παιχνίδι ως επαγγελματία και ο νεαρός εξτρέμ είχε μπροστά του μια πολλά υποσχόμενη καριέρα. Η μοίρα, όμως, είχε εντελώς διαφορετικά σχέδια.
Λίγο καιρό αργότερα, υπέστη ρήξη του έξω χιαστού στο αριστερό γόνατο. Η ομάδα του αδιαφόρησε, δεν θέλησε να αναλάβει τα έξοδα της αποθεραπείας, και ο Ρομάνια υποχρεώθηκε να κάνει άλλες δουλειές, μακριά από το ποδόσφαιρο, για να μπορέσει να βγάζει τα προς το ζην.
Χρόνια αργότερα προσπάθησε να επιστρέψει στα γήπεδα, αλλά ήταν πλέον αργά και μια καριέρα που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε κάτι πολύ ωραίο κατέληξε σε μια θολή, μελαγχολική ανάμνηση και ένα μεγάλο, αναπάντητο «what if?».
Το ρεκόρ του Ρομάνια παραμένει ακατάρριπτο μετά από 23 χρόνια, αν και την 1η Σεπτεμβρίου του 2019 ένας επίσης πολλά υποσχόμενος πιτσιρικάς κατάφερε να σκοράρει για λογαριασμό της Ενβιγκάδο κόντρα στην Αγκλιας Ντοράδας, όντας 28 ημέρες μεγαλύτερος.
Αυτός, ευτυχώς, εξελίχθηκε σε έναν εξαιρετικό επιθετικό που διαθέτει ταχύτητα, ντρίμπλα και, κυρίως, αίσθηση του γκολ, αφού σκοράρει με ζηλευτή συνέπεια, παρότι είναι ακόμα 21 ετών.
Ο Τζον Τζάντερ Ντουράν Παλάσιο, άλλωστε, έδειξε από πολύ νωρίς ότι έχει το ποδόσφαιρο στο αίμα του. Από μικρό παιδί ασχολούταν μόνο με αυτό, αφού το έβλεπε ως διέξοδο ώστε να προσφέρει μια καλύτερη, πιο άνετη ζωή στη φτωχή οικογένειά του, η οποία πάλευε καθημερινά για να τα βγάζει πέρα.
Ο πατέρας του, Ρεχίνο, δούλευε για πολλές, εξαντλητικές ώρες στα ορυχεία της Σαραγόσα, μια μικρή πόλη στα βόρεια της χώρας. «Πάντα αποτελούσε πρόκληση να βρούμε τα απαραίτητα για φαγητό, μεταφορά και τα πολλά ζευγάρια παπούτσια που χαλούσε», εξηγεί ο μπαμπάς Ντουράν, ο οποίος ποτέ δεν έβαλε εμπόδια στο όνειρο του μικρού Τζον, ίσως γιατί και εκείνος έβλεπε ότι διέθετε ταλέντο πάνω από τον μέσο όρο.
Αυτό το ταλέντο τον έφερε στην Ενβιγκάδο, μια ομάδα που παραδοσιακά ποντάρει σε νεαρούς ποδοσφαιριστές. Σύμφωνα, μάλιστα, με το διεθνές ποδοσφαιρικό παρατηρητήριο (CIES), είναι η δεύτερη ομάδα στον κόσμο που περισσότερες ευκαιρίες δίνει σε πιτσιρικάδες, πίσω μόνο από την ισπανική Αθλέτικ Μπιλμπάο. Υστερα, μόλις στα 19 του, άφησε την Κολομβία για τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Σικάγο Φάιαρ.
Το νερό είχε μπει στο αυλάκι, αφού δεν χρειάστηκε παρά ένας χρόνος παραμονής στις ΗΠΑ, με δυσκολίες στην προσαρμογή λόγω της γλώσσας, αλλά και οκτώ γκολ σε 28 επίσημες συμμετοχές για να έρθει στην Ευρώπη, και μάλιστα για το πιο απαιτητικό πρωτάθλημα της ηπείρου, την αγγλική Premier League.
Η Αστον Βίλα δεν δίστασε να δώσει 20,1 εκατ. ευρώ για έναν ποδοσφαιριστή που μόλις είχε κάνει ντεμπούτο με την εθνική ομάδα της χώρας του, δείχνοντας αποφασισμένος να βαδίσει στα χνάρια σπουδαίων επιθετικών που έβγαλε η Κολομβία, όπως ο Φαουστίνο Ασπρίγια, ο Αδόλφο Βαλένσια, ο Χουάν Πάμπλο Ανχελ (ο πρώτος προπονητής του, Γουίλμπερτ Περέα, συνήθιζε να δείχνει στον Ντουράν βίντεο του), ο Ραδαμέλ Φαλκάο και ο Κάρλος Μπάκα.
Ο πρώτος εξ αυτών, ο οποίος τη δεκαετία του ’90 έπαιξε για μια διετία στην Αγγλία για λογαριασμό της Νιούκαστλ, σχολίασε θετικά την επικείμενη μεταγραφή του 21χρονου επιθετικού στην Αλ Νασρ.
Μια μετακίνηση που θα φτάσει τα 77 εκατ. ευρώ, ποσό που την καθιστά την δεύτερη πιο ακριβή στην ιστορία του πρωταθλήματος της Σαουδικής Αραβίας πίσω από τα 90 της Αλ Χιλάλ για τον Νεϊμάρ, αλλά και την πιο ακριβή παγκοσμίως στο χειμερινό παζάρι, αφού ξεπερνάει τα 75 της Μάντσεστερ Σίτι στην Αϊντραχτ Φρανκφούρτης για τον Ομάρ Μαρμούς.
«Δεν θα άφηνα μια τέτοια ευκαιρία να μου ξεφύγει. Εξασφαλίζω το μέλλον μου έτσι γιατί, στην τελική, πόσα χρόνια αφιερώσαμε στην εθνική ομάδα, μόνο για να δούμε αν μπορεί η ομοσπονδία να μας δίνει δωρεάν κάνα εισιτήριο για τα παιχνίδια της;» αναρωτήθηκε εύλογα ο Ασπρίγια, με τις πληροφορίες να θέλουν τον Ντουράν να παίρνει είκοσι εκατ. ευρώ ετησίως για το συμβόλαιο 4,5 ετών που θα υπογράψει με την ομάδα του Κριστιάνο Ρονάλντο και του Σαντιό Μανέ.
Υπάρχουν, βεβαίως, και αυτοί που υποστηρίζουν ότι ο ποδοσφαιριστής βάζει… ταφόπλακα στην καριέρα του και απομακρύνεται από την Ευρώπη όταν θα μπορούσε να πρωταγωνιστεί σε μια ομάδα μεγάλου πρωταθλήματος, έστω και αν η αμοιβή του θα ήταν αισθητά μικρότερη.
Παρότι στους Villagers πέτυχε πολλά και σημαντικά γκολ, με κορυφαίο αυτό εις βάρος της Μπάγερν Μονάχου για το Champions League, ο ανταγωνισμός με τον Ολι Γουότκινς, το αστέρι της Βίλα, τον είχε καταδικάσει πρόωρα.
Ο Ντουράν ξέρει πως, ό,τι και να κάνει μπαίνοντας συνήθως ως αλλαγή, θα είναι πάντα στη σκιά του. Και από τη στιγμή που με τη μετακίνηση αυτή εξασφαλίζει εαυτόν και την οικογένειά του, καλά κάνει, αφού συν τοις άλλοις θα έχει την ευκαιρία να συνεργάζεται καθημερινά, μέσα και έξω από το γήπεδο, με έναν επαγγελματία-υπόδειγμα όπως ο Κριστιάνο.
Και, αφού σκοράρει 20+ γκολ ανά σεζόν για τα επόμενα 2-3 χρόνια, με βάση το ταλέντο και την έφεσή του στο σκοράρισμα, μπορεί κάλλιστα να επιστρέψει στην Ευρώπη, όντας πλέον φτασμένος και ακόμα πιο ώριμος, έχοντας ξορκίσει μια για πάντα το φάντασμα της φτώχειας, το οποίο πλανιόταν σταθερά πάνω από την οικία Ντουράν όταν ο Ρεχίνο έφευγε για μέρες για να πάει στα ορυχεία, ώστε να βρει, όχι χρυσό, αλλά ένα κομμάτι ψωμί για τους δικούς του.
«Δεν ξέρω αν ο Ντουράν φεύγει αλλά, αν το κάνει, είναι καλά νέα για εμάς, γιατί φεύγει επειδή είναι καλά τα λεφτά. Καλά για τον σύλλογο, καλά για τον παίκτη και καλά για την ομάδα» ήταν η κυνικά ειλικρινής άποψη του προπονητή Ουνάι Εμερι, ο οποίος δεν θέλει να χάνει παίκτες όπως ο Ντουράν, αλλά ξέρει ότι μια τέτοια μετακίνηση, στην τελική, μόνο καλό θα του κάνει. Και όχι μόνο στο οικονομικό κομμάτι…
