Η αντίθεση είναι εκεί, χειροπιαστή αλλά και σχεδόν ανύπαρκτη. Ο Σακίλ ΜακΚίσικ, ωστόσο, έμαθε να ζει με τις αντιθέσεις. Ως παίκτης είναι εκείνος που προσφέρει ενέργεια. Οι προπονητές, πάνω στα πινακάκια τους, το αποκαλούν «κάθετο παιχνίδι». Τόσο πολύτιμο αλλά όχι και «με το κεφάλι κάτω», που θα έλεγαν οι παλαιότεροι. Εδώ έρχεται η αγωνιστική αντίθεση του Αμερικανού γκαρντ του Ολυμπιακού. Αν και παίζει κυρίως με την αθλητικότητα και το ένστικτό του, σπάνια παρακούει τον κάθε προπονητή του. Στην Αμερική θα του είχαν «κολλήσει» τον τίτλο τιμής «coachable», που σε ελεύθερη μετάφραση είναι αυτός που δέχεται τις εντολές και είναι, κατά το κοινώς λεγόμενο, «παίκτης του προπονητή».
Ο «Σακ», όμως, απεχθάνεται τις ταμπέλες.
Δεν του άρεσε ποτέ ο διαχωρισμός του πρωταγωνιστή από τον «ρολίστα». Σημασία έχει να μπορεί να είναι στο παρκέ και να παίζει το παιχνίδι του. Αυτό έκανε και το βράδυ της Τρίτης (14/1) στη Βιτόρια, όπου με ρεκόρ σεζόν 22π., ερχόμενος από τον πάγκο, «ενορχήστρωσε» την ανατροπή του Ολυμπιακού και τη νίκη επί της Μπασκόνια στην παράταση, που ήταν η έκτη διαδοχική για την ομάδα του και τη διατήρησε μόνη στην κορυφή της Ευρωλίγκας!
Ο ΜακΚίσικ έκανε απλώς τη δουλειά του. Χωρίς φανφάρες, δίχως «απαίτηση» για δημόσιους επαίνους. Του αρκεί, άλλωστε, να αισθάνεται και να έχει τη στήριξη του προπονητή του, η οποία πέρσι δεν ήταν και απλώς σιωπηρή. Ο γκαρντ των «κόκκινων» αντιμετώπισε ένα πρόβλημα τραυματισμού το φθινόπωρο του 2023 (οι κακές γλώσσες έλεγαν ότι ενσωματώθηκε στην προετοιμασία της περσινής σεζόν με λίγα περιττά κιλά), όμως ενώ κόσμος και Τύπος μιλούσαν για αντικατάστασή του, ο Γιώργος Μπαρτζώκας τον στήριξε με την ατάκα «δεν πουλάω τους παίκτες μου». Ο ΜακΚίσικ τον δικαίωσε στα playoffs της προημιτελικής σειράς με την Μπαρτσελόνα, για την πρόκριση στο Final Four του Βερολίνου.
Ο Σακίλ ΜακΚίσικ, πάντως, γνωρίζει από αμφισβήτηση και αμφιβολία από την εφηβεία του.
Η ειρωνεία του δικαστή που τα άλλαξε όλα
Ο ΜακΚίσικ γεννήθηκε στις 17 Αυγούστου 1990 στο Ελκχαρτ της Ιντιάνα, χωρίς πατρική παρουσία και σε παιδική ηλικία μετακόμισε με τη μητέρα του, Βίβιαν Τόμας, και τον αδερφό του, Ντέιβιντ, στην κωμόπολη Ουάσιγκτον του Σιάτλ, όπου ρεύμα και νερό στο σπίτι δεν ήταν δεδομένα. Η μαμά του ήταν υποχρεωμένη να εργάζεται διπλοβάρδιες και ο μικρός Σακίλ συνάντησε μπελάδες μάλλον εύλογους. Η ζωή του, όμως, άλλαξε οριστικά τον Ιούλιο του 2009, όταν εκείνο το λιγομίλητο παιδί βρήκε το κουράγιο να απαντήσει στην ειρωνεία.
«Νεαρέ, τι ακριβώς θέλεις να κάνεις στη ζωή σου;», τον ρώτησε ο πρόεδρος του δικαστηρίου. «Θα παίξω μπάσκετ στην πρώτη κατηγορία του κολεγιακού πρωταθλήματος», αποκρίθηκε και από τότε δεν ξέχασε το ειρωνικό και αποδοκιμαστικό βλέμμα αποδοκιμασίας του προέδρου. Τα γέλια από το ακροατήριο δεν απομακρύνθηκαν ποτέ από τα αυτιά του… Είχε αποφασίσει εκείνη τη στιγμή να αλλάξει για τα καλά. Ηταν μόλις 19 ετών και είχε καταδικαστεί σε φυλάκιση τριών μηνών, επειδή φύλαγε τσίλιες όταν δύο φίλοι του επιχείρησαν να διαρρήξουν ένα σπίτι στην πόλη Ρέντον.
Το τρίμηνο στο κελί ήταν το μεγαλύτερο μάθημα που έλαβε.
Αποφυλάκιση και νομαδική ζωή, ώς την ευκαιρία του
Αποφυλακίστηκε με διετή επιτήρηση, ενώ η μητέρα του είχε συνεχίσει τη ζωή της, έχοντας παντρευτεί έναν πάστορα. Λίγο αργότερα, ωστόσο, κατήγγειλε ότι ο πατριός του Σακίλ της φερόταν βίαια και αναγκάστηκε να γυρίσει στην Ιντιάνα με τον μικρό Ντέιβ, αφήνοντας τον Σακ στην Ουάσιγκτον, ώστε να δοκιμάσει να παίξει μπάσκετ. Στα 20 του είχε χάσει την υποτροφία του από το τζούνιορ κόλετζ, Νόρθερν Αϊνταχο, δεν είχε πολλά ρούχα και για να παίξει περίμενε ένα δανεικό ζευγάρι παπούτσια από κάποιον συμπαίκτη του. Αποφάσισε να γραφτεί στο κολέγιο Εντμοντς, με προπονητή τον άλλοτε φόργουορντ του Αρη (το 1993-94) και πρωταθλητή NCAA με το Μίσιγκαν (1989), Σον Χίγκινς.
Οταν βγήκε από τη φυλακή, δεν μπορούσε να βρει σπίτι να νοικιάσει. Η καταδίκη του ήταν ταμπού. Εζησε για περίπου δύο χρόνια σε στενούς καναπέδες φίλων. Για μερικές εβδομάδες, στο μεσοδιάστημα, μαζί με τον Λαρόν Ντάνιελς, με τον οποίο είχαν καταδικαστεί μαζί, κοιμόνταν στο πίσω κάθισμα μίας εγκαταλελειμμένης Cadillac, στο πάρκινγκ του γυμναστηρίου 24 Hour Fitness, στο Λίνγουντ της Ουάσιγκτον. «Σκεφτόμουν, τότε, πως το να είσαι άστεγος είναι το χειρότερο, το πιο χαμηλό σημείο. Χειρότερο και από τη φυλακή. Ο Λαρόν, που έγινε φοιτητής-αθλητής στίβου στο πανεπιστήμιο Ουόρνερ Πασίφικ στο Πόρτλαντ, μου έμαθε να μην τα παρατάω», έχει εξηγήσει ο ΜακΚίσικ σε συνέντευξή του.
Τη στιγμή που θέλησε να επικεντρωθεί στο όνειρό του, όμως, πυροβόλησαν θανάσιμα σε ένα πάρτι τον συμπαίκτη του στο γυμνάσιο Κέντριτζ, Ντέβιν Τοπς. Είχε αποφασίσει να παίξει και για εκείνον και για χάρη του φόρεσε στα πρώτα χρόνια της καριέρας του το Νο40.
Κολεγιακό όνειρο και υπάλληλος
Ο ΜακΚίσικ δεν επιθυμούσε να επαναλάβει τα λάθη του παρελθόντος. Παράλληλα με τις σπουδές του θέλησε να εργασθεί, όμως οι αιτήσεις του απορρίπτονταν μέχρι που προσλήφθηκε αρχικά σε ένα κατάστημα επίπλων και στη συνέχεια σε ένα εστιατόριο με θαλασσινά, στο οποίο έκανε τα πάντα. Ηταν σερβιτόρος, έπλενε πιάτα, έκανε παράδοση σε σπίτια. Είχε βρει το χαμόγελό του και το… χέρι του, καθώς στο Εντμοντς κατέγραψε σε δύο χρόνια μ.ό. 22,5 πόντων και 9,9 ριμπάουντ! Αρχισε να βιντεοσκοπεί τους αγώνες του, να τους στέλνει σε σχολεία και έλαβε απάντηση από τον Σταν Τζόνσον, βοηθό του κόουτς του Πανεπιστήμιου Αριζόνα Στέιτ, Χερμπ Σέντεκ.
Στα δύο χρόνια που τον είχε υπό την καθοδήγησή του, ο Αμερικανός γκαρντ κατέγραψε μ.ό. 12,4 πόντων και 4,7 ριμπάουντ και παρότι το 2015 δεν επιλέχθηκε στο ντραφτ του ΝΒΑ, επέλεξε τη λύση της Ευρώπης. Η ιταλική Πέζαρο, η κινεζική Τσανγκγουόν, η ρωσική Αβτοντόρ Σαράτοφ, η ισπανική Γκραν Κανάρια και οι τουρκικές Ουσάκ Σπορτίφ, Γκαζιαντέπ, Μπεσίκτας τού έδωσαν από μία ευκαιρία πριν γίνει ένας από τους αγαπημένους της εξέδρας του Ολυμπιακού.
Το μάθημα ζωής του
«Ποτέ δεν πίστεψα ότι είμαι ξεγραμμένος», έχει επισημάνει σε συνέντευξη στο δίκτυο ESPN. «Δεν το αισθάνθηκα όταν ήμουν πεσμένος και ένιωθα σαν κάποιος να μου πατάει το κεφάλι στο έδαφος. Δεν θα ήταν η φυλακή το τέλος της ιστορίας μου». Πλέον, επιμένει πως «δεν θα άλλαζα τίποτα. Δεν θα έκανα κάτι με διαφορετικό τρόπο. Δεν ντρέπομαι να λέω ότι “αυτός είμαι. Αυτά έχω κάνει”». Ο αδερφός του, Ντέιβιντ, δημιούργησε το ντοκιμαντέρ «SM40», για τον Σακίλ. Ο λογαριασμός του στο Instagram είναι «smck40», πάντα με το Νο40 στη μνήμη του Ντέβιν Τοπς. Στο ντοκιμαντέρ του αδερφού του, ο Σακίλ ΜακΚίσικ εξήγησε πως «η επιτήρηση μετά τη φυλακή ήταν δύσκολη. Τώρα δεν χρειάζεται να περπατώ και να κοιτάζω πίσω από τον ώμο μου. Απολαμβάνω την ελευθερία μου. Κάθε λάθος μου, το αγαπώ, το αγκαλιάζω, 110%. Η αποβολή από το σχολείο, η προσωρινή αποβολή από το κολέγιο, η απώλεια του Ντέβιν, η ενδοοικογενειακή βία, είναι πράγματα του εαυτού μου».
Ο «Σακ» τονίζει ότι «αν κατάφερα να τα ξεπεράσω εγώ, αισθάνομαι ότι υπάρχουν εκατομμύρια παιδιά εκεί έξω που μπορεί να ακούσουν την ιστορία μου και να σκεφτούν ότι μπορούν να κάνουν τα πάντα. Αν έχεις μία κακή μέρα, άσε την να κυλήσει. Ομως την επόμενη ημέρα, προχώρα μπροστά. Τίποτα δεν τελείωσε». Και δεν θα ξεχάσει ποτέ το βλέμμα του δικαστή που του είχε ανακοινώσει την ποινή. «Οταν του είπα πως θα γίνει επαγγελματίας αθλητής, η ματιά του υπονοούσε κάτι σαν ειρωνική καλή τύχη ή “θα σε ξαναδώ σύντομα”. Eκείνος δεν θα με θυμάται, όμως τον θυμάμαι εγώ. Δεν ξεχνώ τα λόγια του, το βλέμμα του. Ηταν το “σημείο μηδέν” για μένα».
