Η ιστορία του Ντέρικ Ρόουζ αφορούσε πάντα την πίστη. Η μητέρα του και τα τρία αδέρφια του πίστευαν σε εκείνον, στις κακόφημες συνοικίες του Σικάγο. Ο ίδιος πίστευε πάντα στον εαυτό του και το Σικάγο πίστεψε σε εκείνον. Το ανταπέδωσε όχι με έναν –πολυπόθητο από το μακρινό 1998 και τον «Τελευταίο Χορό» του Μάικλ Τζόρνταν– τίτλο, αλλά με έμπνευση, αυταπάρνηση και μία πορεία που θαρρεί κανείς διέγραψε με έναν κόκκινο μαρκαδόρο δύο αφορισμούς… Ο ένας είναι η αμερικανική (αθλητική) νοοτροπία του «ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος, τίποτα». Ο άλλος ήταν η ναπολεόντεια διαπίστωση πως «η ιστορία γράφεται από τους νικητές».
Αυτό που δεν κατάφερε ποτέ να «σβήσει» ο παλαίμαχος γκαρντ του ΝΒΑ είναι εκείνο το «what if» που συνόδευσε από νωρίς ένα μεγάλο κομμάτι της καριέρας του. Ο Ντέρικ Ρόουζ δεν άφησε αυτό το «τι θα γινόταν αν;», πλάι στη μελαγχολική ιστορία τραυματισμών, να τον καθορίσει. Ο αντίκτυπός του ήταν ούτως ή άλλως μεγαλύτερος από πόντους, βραβεία ή τίτλους.
Αλλωστε, τα ξημερώματα της περασμένης Κυριακής (5/1) στο Σικάγο, όταν πο Μπουλς και η επίσης άλλοτε ομάδα του, Νικς, τον τίμησαν με έναν εξαιρετικό χρονικό συμβολισμό, ο πρώην συμπαίκτης του, Τζοκίμ Νοά, τον αποκάλεσε τον «πρωταθλητή του λαού»!
Η «μέρα του Ντέρικ Ρόουζ»
Το ημερολόγιο στις ΗΠΑ έδειχνε «4.1.25». Η συγκυρία ήταν μοναδική. Ο Ρόουζ αγωνίστηκε μεν και σε Κλίβελαντ, Μινεσότα, Ντιτρόιτ και Μέμφις, στα 16 χρόνια της καριέρας του στο ΝΒΑ, όμως, η πρώτη οκταετία στο Σικάγο «του» και οι 3,5 σεζόν σε δύο θητείες στη Νέα Υόρκη τον «σημάδεψαν». Οι Μπουλς υποδέχονταν τους Νικς και οι δύο ομάδες εμφανίστηκαν με μπλουζάκια προθέρμανσης που ανέγραφαν «1.4.25». Το Νο1 που φόρεσε στο Σικάγο, το Νο4 της Νέας Υόρκης και το Νο25 που είχε στην περιβόητη Ακαδημία Σίμεον στη γενέτειρά του. Το Νο25 το διάλεξε προς τιμήν του κορυφαίου παίκτη του σχολείου, «Μπέντζι» Ουίλσον, ο οποίος δολοφονήθηκε το 1984…
Το ίδιο Νο25 που φορά και ο, επίσης απόφοιτος του Σίμεον, Κέντρικ Ναν, στον Παναθηναϊκό, για τον ίδιο λόγο.
Ο Ρόουζ αποσύρθηκε επισήμως τον περασμένο Σεπτέμβριο σε ηλικία 36 ετών και δεν ήθελε δάκρυα για την απόφαση ή το μεγάλο «what if» του. Ο ίδιος, πάντως, δύο φορές δεν συγκράτησε τα δικά του δάκρυα. Ούτε στη σεμνή και λιτή τελετή προς τιμήν του στο ημίχρονο του αγώνα Μπουλς – Νικς, ούτε όταν έμαθε ότι η ομάδα του Σικάγο θα αποσύρει τη σεζόν 2025-26 τη φανέλα με το Νο1 που φόρεσε από το 2008 ως το 2016!
The moment Pooh learned his number is officially going in the rafters 🥹 pic.twitter.com/D8JZjXhdtG
— Chicago Bulls (@chicagobulls) January 4, 2025
Το νέο πάθος και η απάντησή του
Στο περιθώριο της 17λεπτης τελετής στο παρκέ του «United Center», προβλήθηκε επίσης ένα τρέιλερ δύο λεπτών από το ντοκιμαντέρ «Becoming A Rose» το οποίο έχει σκηνοθετήσει ο ίδιος ο Ντέρικ Ρόουζ για την αποχώρησή του από την ενεργό δράση. «Τα τριαντάφυλλα χρειάζονται νερό και φως του ήλιου για να αναπτυχθούν, αλλά αυτό το τριαντάφυλλο (σ.σ.: η μετάφραση του επωνύμου του – Rose) χρειαζόταν μια πόλη», αφηγείται ο γιος του, Πι-Τζέι, στην αρχή της ταινίας.
Τα φιλμ είναι το νέο επαγγελματικό πάθος του Ρόουζ. Πάντως, ο διόλου εγωκεντρικός παλαίμαχος γκαρντ, δεν μίλησε με την ταινία του για τον εαυτό του. Αυτό που παρακολούθησαν οι θαυμαστές του ήταν είναι ένα ειλικρινές αφιέρωμα όχι στον Ντέρικ, αλλά στην πόλη του Σικάγο. Με τον μεγαλύτερο γιο του, Πι-Τζέι, να αφηγείται και να συμπρωταγωνιστεί, ο Ρόουζ δημιούργησε έναν συγκινητικό χαιρετισμό στους ανθρώπους και τα μέρη στο Σικάγο που τον «έχτισαν» ως παίκτη και άνθρωπο.
This Rose will forever be Chicago red.
“Becoming a Rose,” directed by Derrick Rose.
— adidas Basketball (@adidasHoops) January 5, 2025
Ο Ρόουζ, βεβαίως, δεν απέφυγε τις ερωτήσεις για τον σοβαρό τραυματισμό του στο γόνατο στο εναρκτήριο ματς των Playoffs του 2012 κόντρα στη Φιλαδέλφεια, που τον άφησε εκτός για περισσότερο από έναν χρόνο και του έκλεψε την αθλητικότητα με την οποία κυριάρχησε και το 2011 τον είχε αναδείξει ως τον νεότερο MVP στην ιστορία του ΝΒΑ.
«Ποιος ξέρει;», αποκρίθηκε στην απορία «τι θα γινόταν αν δεν είχες χτυπήσει τότε;»… Εξηγώντας, ωστόσο, πως «την ίδια στιγμή, με την εμμονή μου, δεν θα είχα ανακαλύψει ποιος ήμουν ως άνθρωπος. Είχα εμμονή με το παιχνίδι. Οχι αγάπη. Είχα εμμονή. Οπότε, αν είχα πάρει ένα πρωτάθλημα, θα ήθελα τέσσερα. Και αυτό θα με τραβούσε όλο και πιο μακριά από την εύρεση της αυτογνωσίας, της αυτο-αποκάλυψης, της ταυτότητας».
Ο Ντέρικ… πριν από τον Ρόουζ
Γεννήθηκε στις 4 Οκτωβρίου 1988 στο Ινγκλγουντ του Σικάγο. Ως έφηβος θρήνησε απώλεια φίλων του, καθώς πλάι στα ανοιχτά γήπεδα της γειτονιάς του «σφύριζαν» σφαίρες και τα ναρκωτικά άλλαζαν χέρια πιο γρήγορα από πάσες… Η μητέρα του, Μπρέντα και τα τρία μεγαλύτερα αδέρφια του φρόντισαν να τον πάρουν μακριά. Το όνειρο των Μπουλς δεν χωρούσε «συμπαίκτες» από τις τοπικές συμμορίες των «Βάις Λορντς» ή των «Γκάνγκστερ Ντίσιπλινς». Παρότι αυτές ήταν η εύκολη λύση στη γενέτειρα του Ρόουζ, στην οποία υπήρχε τη δεκαετία του ’90 ανεργία στο 20% και ο μισός πληθυσμός ζούσε κάτω από το όριο της φτώχειας.
Η γιαγιά του τον αποκαλούσε «Pooh» και ο μικρός Ντέρικ έφυγε για πρώτη φορά από το Σικάγο το 2007, για να παίξει στο πανεπιστήμιο του Μέμφις με κόουτς τον φημισμένο Τζον Καλιπάρι. Εμεινε μία σεζόν στους «Tigers», τους οδήγησε σε 38 νίκες και στον τελικό του NCAA και θα φορούσε το πρώτο «στέμμα» του αν έπειτα από 1/2 βολές του «D-Rose» ο μετέπειτα πρωταθλητής ΝΒΑ με το Μαϊάμι και για λίγο παίκτης των ΑΕΚ και Αρη, Μάριο Τσάλμερς, δεν έστελνε με τρίποντο το ματς στην παράταση, στην οποία κέρδισε το Κάνσας.
Ακόμη και να είχε κατακτήσει τον τίτλο, όμως, το NCAA θα τον αφαιρούσε στη συνέχεια (όπως έκανε για όλη τη σεζόν του Μέμφις) λόγω της ακαδημαϊκής αυστηρότητας, καθώς αποδείχθηκε ότι οι βαθμοί του Ρόουζ ήταν «πειραγμένοι» ώστε να έχει δικαίωμα συμμετοχής και, επίσης, ο αδερφός του, Ρέτζι, ταξίδευε παράτυπα με την ομάδα…
Ο Ντέρικ δεν πτοήθηκε. Παράτησε το πανεπιστήμιο γνωρίζοντας πως θα είναι σίγουρα το Νο1 στο ντραφτ και η μπασκετική μοίρα τον έφερε πάλι στο Σικάγο, παρότι οι Μπουλς είχαν μόλις 1,7% πιθανότητες για την πρώτη επιλογή στη λοταρία! Η επιρροή του ήταν άμεση. Ρούκι της σεζόν με μέσο όρο 16,8π. και έφερε τους «Ταύρους» στα Playoffs, με αντίπαλο στον 1ο γύρο τους πρωταθλητές Σέλτικς. Στο πρώτο ματς σκόραρε 36π. και ισοφάρισε το ρεκόρ του Καρίμ Αμπντούλ-Τζαμπάρ για πόντους σε ντεμπούτο στην ποστ σίζον! Ως δευτεροετής «γράφει» 20,8π., επιλέγεται στο All Star Game και στην τρίτη σεζόν του, υπογράφει το αριστούργημά του, με μ.ό. 25π., 7,7ασ. και ρεκόρ 62-20 για τους Μπουλς, που τον χρίζουν τον νεότερο πολυτιμότερο παίκτη στην ιστορία της Λίγκας!
Κανένα «what if»
Τον Δεκέμβριο του 2011 λαμβάνει πενταετή επέκταση συμβολαίου αντί 94,8εκατ. δολαρίων, όμως η ρήξη χιαστών στην πρεμιέρα των Playoffs του 2012 δεν «διαλύει» (προσωρινά) μόνο το γόνατο, αλλά και το μυαλό του… Ηταν η πρώτη, η μεγαλύτερη από τις πολλές ατυχίες που ακολούθησαν στα ταλαιπωρημένα γόνατά του. Το 2014, όπως και το 2010, κατακτά το χρυσό μετάλλιο με την Εθνική ΗΠΑ στο Παγκόσμιο Κύπελλο, αλλά δεν είναι πια ο ίδιος… Δεν υπήρξε άλλη σεζόν στην οποία να ξεπέρασε τους 18,1π. μ.ό., δυσκολεύτηκε να αλλάξει το παιχνίδι του που βασιζόταν στο άλμα και την ταχύτητα.
#Bulls Derrick Rose’s dunk on Goran Dragic was RUTHLESS pic.twitter.com/Q9cVPneksB
— Die-Hard Chicago Bulls Fans (@DieHardCBfans) July 22, 2023
Δεν έπεσε, πάντως. Ολοκλήρωσε την καριέρα του με μέσο όρο 17,4π. και 5,2ασ. σε 723 ματς και λίγοι διαφωνούν ότι στο άμεσο μέλλον θα γίνει μέλος του Hall Of Fame.
Ο Ντέρικ Ρόουζ δεν έμεινε στα αναπάντητα «τι θα γινόταν αν;». Αντί για ερωτηματικό, άφησε πίσω του μία καριέρα με θαυμαστικά και ως MVP και με τα ατελείωτα στιγμιότυπά του. Επιπλέον, όπως εξήγησε ο κόουτς των Νικς και προπονητής του σε Σικάγο, Μινεσότα και Νέα Υόρκη, Τομ Θίμποντο, «πάντα λέω ότι το πραγματικό μέτρο ενός ανθρώπου είναι το πώς χειρίζεται τις αντιξοότητες και κανείς δεν το έκανε καλύτερα από τον Ντέρικ… Δεν μένει ποτέ κάτω. Πάντα έβρισκε τον τρόπο να σηκώνεται».
Just a kid from Chicago ❤️ pic.twitter.com/w8tVXImmpk
— Chicago Bulls (@chicagobulls) January 5, 2025
