Η αλλαγή «σχολείου» του Μάρκους Ράσφορντ στα 27 του

Τα αγόρια τον κορόιδευαν γιατί ήταν χοντρός. Ο Τζορτζ Μπεστ, στην ακαδημία ποδοσφαίρου της Αυστραλίας που είχαν πάει μαζί με τον Μπόμπι Τσάρλτον και έναν τρίτο, παλαίμαχο παίκτη, προκάλεσε τα παιδιά να διαλέξουν έναν από τους τρεις για έναν διαγωνισμό με στόχο να πετύχουν όσο το δυνατόν περισσότερες φορές το δοκάρι από μακρινή απόσταση, σε δέκα προσπάθειες.
 
Διάλεξαν τον «χοντρό» και πρόβλεψαν ότι μετά βίας θα έφτανε τις πέντε. Ο «χοντρός» πέτυχε το δοκάρι εννέα φορές στη σειρά και, στη δέκατη, σήκωσε την μπάλα, τη χτύπησε με τους δύο ώμους, με το κεφάλι, με τακουνάκι και με τα πόδια και, στη συνέχεια, σούταρε και χτύπησε το δοκάρι για δέκατη φορά.
 
Αυτή η ιστορία είναι πραγματική και την αφηγήθηκε κάποτε ο Τζορτζ Μπεστ για τον μεγάλο Φέρεντς Πούσκας, ο οποίος από το 2009 δίνει το όνομά του στο κορυφαίο γκολ του έτους, στα βραβεία που απονέμει η FIFA.
 
Το πρώτο «Βραβείο Πούσκας» το 2009, τρία χρόνια μετά τον θάνατο του θρυλικού Ούγγρου, το κέρδισε ο Κριστιάνο Ρονάλντο, για γκολ του με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Δεκαπέντε χρόνια μετά, το βραβείο κατέληξε εκ νέου στα χέρια παίκτη των Κόκκινων Διαβόλων.
 
Το απίθανο ανάποδο ψαλίδι του Αλεχάντρο Γκαρνάτσο σε αγώνα με την Εβερτον έδωσε αφορμή για να σκάσει ένα χαμόγελο ο Αργεντινός επιθετικός, μόλις δύο ημέρες μετά την τρανταχτή απουσία του από την αποστολή του ντέρμπι με τη Σίτι, από το οποίο ο προπονητής Ρούμπεν Αμορίμ άφησε εκτός και δεύτερο «βαρύ όνομα».
 
Εξαιτίας του Μάρκους Ράσφορντ, περί ου ο λόγος, και του Γκαρνάτσο φημολογείται ότι διέρρευσε η ενδεκάδα του ντέρμπι στα social media και γι’ αυτό έμειναν εκτός αποστολής. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι ο Αμορίμ δεν πιστεύει ότι ο 27χρονος Αγγλος επιθετικός θα βρει και πάλι τον καλό του εαυτό.
 
Μεγαλωμένος στα τμήματα υποδομής της Γιουνάιτεντ από τα επτά του χρόνια, ο γεννημένος στην πόλη της Βόρειας Αγγλίας βλέπει πιο κοντά από ποτέ την πόρτα εξόδου του «Ολντ Τράφορντ» και, απ’ ό,τι φαίνεται στα λεγόμενά του, έχει αποδεχθεί αυτό το τέλος εποχής.
 
«Για εμένα, προσωπικά, πιστεύω ότι είμαι έτοιμος για μία νέα πρόκληση και τα επόμενα βήματα. Οταν φύγω, θα γίνει χωρίς “σκληρά συναισθήματα”. Δεν πρόκειται να ακούσετε από εμένα αρνητικά σχόλια για τη Γιουνάιτεντ. Αυτός είμαι εγώ ως άνθρωπος» είπε σε συνέντευξη–προάγγελο διαζυγίου, προσθέτοντας πως «αν ξέρω ότι μία κατάσταση είναι ήδη κακή, δεν πρόκειται να την κάνω χειρότερη. Εχω δει πώς έφυγαν άλλοι παίκτες στο παρελθόν και δεν θέλω να είμαι εγώ αυτό το άτομο. Η καρδιά μου θα είναι πάντα “κόκκινη”, 100%».
 
Αυτή η (αναμφίβολα) κόκκινη καρδιά, όμως, εσχάτως… αιμορραγεί. Παρασυρόμενος από τη γενική μετριότητα που χαρακτηρίζει τον σύλλογο από τη στιγμή που αποχώρησε από την προπονητική ο σερ Αλεξ Φέργκιουσον, πριν από έντεκα χρόνια, ο Ράσφορντ δεν έκανε ποτέ το τελειωτικό «μπαμ», παρότι είχε τα σωματικά και ποδοσφαιρικά προσόντα να γράψει τη δική του ιστορία στην ομάδα της καρδιάς του.
 
Η σεζόν 2022-23 ήταν η πιο παραγωγική της καριέρας του, με τριάντα γκολ και εννέα ασίστ σε 56 συμμετοχές, έστω και αν συνοδεύτηκε μόνο από την κατάκτηση του Λιγκ Καπ Αγγλίας και ενός χαμένου τελικού στο Κύπελλο.
 
Τότε, η χρηματιστηριακή του αξία έφτανε τα 80 εκατ. ευρώ. Πλέον, έχει κατρακυλήσει στα 55 και η πορεία είναι διαρκώς πτωτική, αφού ο Μάρκους τείνει να απασχολεί τα ΜΜΕ και την κοινή γνώμη περισσότερο με τις εξωαγωνιστικές του δραστηριότητες (σχέσεις, πάρτι, αποδράσεις, τρακαρίσματα), παρά με τα πεπραγμένα του μέσα στο γήπεδο.
 
Οταν ήταν στα ντουζένια του, όμως, είχε την τιμητική του στον Τύπο και για τη φιλανθρωπική του δράση, αφού κατάφερε να μεταπείσει την κυβέρνηση της Μεγάλης Βρετανίας, η οποία είχε αποφασίσει, για λόγους περικοπών, να καταργήσει τα δωρεάν γεύματα στα σχολεία για τα παιδιά που έχουν ανάγκη.
 
Ο Μάρκους το πέτυχε με προσωπική επιστολή στον τότε πρωθυπουργό Μπόρις Τζόνσον, στήριξε με τις κινήσεις του πάνω από 1,3 εκατ. παιδιά και τιμήθηκε γι’ αυτό τόσο από τη βασίλισσα Ελισάβετ όσο και από το Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ, αφού έγινε ο νεαρότερος που ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτορας.
 
Δεν το έκανε γιατί ήθελε να γίνει (πιο) δημοφιλής, αλλά επειδή το ένιωθε ως χρέος, αφού εκείνος ως πιτσιρικάς πολλές φορές δεν έβρισκε φαγητό στο τραπέζι του σπιτιού, με τη μητέρα του Μέλανι (ο πατέρας αγνοείται) να δουλεύει 14 ώρες την ημέρα για να ταΐσει, όχι πάντα με επιτυχία, εκείνον και τα τέσσερα αδέλφια του.
 
«Οταν ήμουν μικρός, πείνασα. Η μητέρα μου δούλεψε πολύ σκληρά για να έχουμε πάντα φαγητό, αλλά κάποιες φορές δεν ήταν αρκετό», θυμάται με συγκίνηση ο Ράσφορντ, οι ετήσιες αποδοχές του οποίου ξεπερνούν πλέον τα 15 εκατ. ευρώ και με την προσωπική του περιουσία να αγγίζει τα εκατό εκατ. ευρώ, χάρη και στις συμφωνίες του με μεγάλα brands.
 
Πλέον στηρίζει την οικογένειά του, όπως έκανε και με τα παιδιά στα σχολεία, όπου δίνει πολύ συχνά το «παρών» για να μοιράσει ο ίδιος γεύματα, αλλά και δώρα, όντας δικαιολογημένα ο ήρωας των παιδιών, ειδικά στην ευρύτερη περιοχή του Μάντσεστερ.
 
Παρότι είχε τα προσόντα, δεν εξελίχθηκε σε ήρωα των φίλων της Γιουνάιτεντ, οι οποίοι ονειρεύονταν να δουν ένα δικό τους παιδί να ηγείται μιας νέας αυτοκρατορίας. Μέχρι τώρα αυτό το όνειρο παραμένει τέτοιο, αφού οι Κόκκινοι Διάβολοι στη «μετα-Φέργκιουσον» εποχή δεν έχουν κατακτήσει πρωτάθλημα και έχουν αρκεστεί σε ένα Europa League, δύο Κύπελλα, δύο Λιγκ Καπ και ένα Community Shield.
 
Ενας πολύ φτωχός απολογισμός για την ομάδα του Ράσφορντ, ο οποίος δεν αποκλείεται να πωληθεί ακόμα και τον Ιανουάριο, αφού ο σύλλογος χρειάζεται χρήματα για να τα επενδύσει σε καινούργιους ποδοσφαιριστές, με δεδομένο ότι από το τωρινό ρόστερ δεν υπάρχει εμπιστοσύνη στον Μάρκους και όχι μόνο σε αυτόν.
 
Με 138 γκολ σε 426 συμμετοχές με τη Γιουνάιτεντ και άλλα 17 σε 60 με την Αγγλία, όπου κουβαλάει τη στάμπα του «μοιραίου» (μαζί με τον Μπουκάγιο Σάκα της Αρσεναλ) από τον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 2020, ο Ράσφορντ ξέρει, νιώθει ότι μπορεί να δείξει τον απόλυτα καλό εαυτό του σε άλλη ομάδα.
 
Για να γίνει αυτό, όμως, θα πρέπει να αφοσιωθεί ξανά στο ποδόσφαιρο, να ανεβάσει σημαντικά τους ρυθμούς στις προπονήσεις και να θυμίσει σε όλους τον ποδοσφαιριστή που έδειχνε ότι μπορούσε να γίνει. Εστω και στα 27 του, έστω και μακριά από το «σχολείο» της ζωής του.