Η παιδική αφέλειά του έμοιαζε «παραμυθένια». Ηταν στην πόλη του, στην ομάδα του, παρέα με τους δύο κολλητούς του. Ηταν στα μέσα της πρώτης δεκαετίας του 2000 και ο Χεσούς Νάβας δεν θα μπορούσε να φανταστεί ιδανικότερα την ποδοσφαιρική πορεία του. Στη Σεβίλλη «του» έκανε αυτό που αγαπούσε. Κλωτσούσε μία μπάλα παρέα με τους Αντόνιο Πουέρτα και Σέρχιο Ράμος. Είχαν αποκληθεί οι «τρεις σωματοφύλακες», αν και τόσο η ποδοσφαιρική όσο και η προσωπική μοίρα δεν θα τους επέτρεπε να παίξουν πολύ μαζί. Ο Ράμος πήρε μεταγραφή στη Ρεάλ το καλοκαίρι του 2005. Δύο χρόνια αργότερα, ο Πουέρτα «έφυγε» από τη ζωή σε ηλικία 22 ετών, έχοντας καταρρεύσει σε ένα ματς με τη Χετάφε, λόγω αρρυθμογενούς μυοκαρδιοπάθειας… Ο Νάβας αποφάσισε να φορά το Νο16 για χάρη του, στη μνήμη του. Δεν ήταν μόνο αυτή η τιμή στη φορεσιά του σε κάθε αγώνα. Από το 2019, στο περιβραχιόνιό του έγραφε «Antonio», για τον άλλοτε συμπαίκτη του, Αντόνιο Ρέγες, ο οποίος σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό δυστύχημα μόλις στα 35 του… Ο Χεσούς ήταν συναισθηματικός από μικρός. Δεν χρειάστηκαν τα δάκρυά του το περασμένο Σάββατο (14/12), μετά το ματς Σεββίλης-Θέλτα, για να το επιβεβαιώσουν. Ο 39χρονος Νάβας αποχαιρέτησε το «Ραμόν Σάντσεθ Πινχουάν» έπειτα από 703 συμμετοχές με τη φανέλα της ομάδας! Εχει (κερδίσει) το δικαίωμα να ξεκουραστεί όσο επιθυμεί και στη συνέχεια να αναλάβει όποιο πόστο προτιμά στον σύλλογο. Τόσο απλά.
🎥 #DespedidadeLeyenda 👏🏻 pic.twitter.com/tjRVa1OeCH
— Sevilla Fútbol Club (@SevillaFC) December 14, 2024
Ευάλωτος, πριν νικήσει το «μέσα του»
Ο Νάβας πανηγύρισε με την ισπανική ομάδα την κατάκτηση τεσσάρων (!) τροπαίων Europa League, ενός Σούπερ Καπ Ευρώπης, δύο Κυπέλλων κι ενός Σούπερ Καπ Ισπανίας. Οταν βρήκε τον εαυτό του και το άγχος της απουσίας από το σπίτι του, φόρεσε τη φανέλα της Εθνικής και κατέκτησε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο, δύο Euro και ένα Nations League! Οταν μετακόμισε στην Αγγλία για μία τετραετία στη Μάντσεστερ Σίτι, έβαλε στο παλμαρέ του ένα πρωτάθλημα και δύο League Cup Αγγλίας με τους «γαλάζιους» της Πρέμιερ Λιγκ.
Η αναφορά «βρήκε τον εαυτό του» ήταν η πρώτη και ίσως η σημαντικότερη νίκη της ζωής του…
Τον Ιούλιο του 2005, στα 20 του, είχε ενσωματωθεί στην προετοιμασία της Σεβίλλης, το βασικό στάδιο της οποίας πραγματοποιούνταν στην Ουέλβα. Ο τότε κόουτς, Χουάντε Ράμος, ακόμη δεν μπορεί να πιστέψει τη θέα του μικροκαμωμένου νεαρού να αποχωρεί από την προπόνηση χωρίς ειδοποίηση ή άδεια. Εχει αποφασίσει να φύγει από την ομάδα και να γυρίσει στο σπίτι του! Ο πατέρας και ο αδερφός, που έφτασαν εκεί, δεν κατόρθωσαν να τον μεταπείσουν… Η Σεβίλλη, σεβόμενη το ιατρικό απόρρητο και την ιδιωτικότητά του, δεν αποκαλύπτει κάτι για καιρό. Ο Νάβας έχει εγκαταλείψει με τον ίδιο τρόπο την Εθνική U21, μερικές εβδομάδες νωρίτερα και το περασμένο καλοκαίρι έμεινε απρόσμενα εκτός του Παγκοσμίου Κυπέλλου U20.
Στο μέλλον έγιναν γνωστά περιστατικά ταχυκαρδίας και κρίσεων πανικού…
Το «ξωτικό» που ξεπέρασε τη «la morrina» του
Από μικρός αποκαλούνταν «duende de los Palacios», κοινώς «το ξωτικό από τo Παλάθιος», ένα χωριό της Ανδαλουσίας λίγο έξω από τη Σεβίλλη. Η οικογένειά του άνηκε στην κοινότητα των «gitanos» ή αλλιώς των «cale», των Ρομά της Ιβηρικής και ο ίδιος, από τα 13 του, όταν γράφτηκε για πρώτη φορά σε ομάδα, υπήρξε ιδιαιτέρως ντροπαλός. Παρά την καλή σχέση με τον Πουέρτα και τον Ράμος, ήταν «μαζεμένος» και φανερά εξαρτημένος από τον –επίσης ποδοσφαιριστή– μεγαλύτερο αδερφό του, Μάρκο, επίσης μέλος των ακαδημιών της Σεβίλλης, που όμως έπαιξε μόνο τρία ματς στην πρώτη ομάδα και αγωνίστηκε κυρίως σε συλλόγους της Segunda Division. Δεν έκρυβε πως αισθανόταν άβολα όταν ήταν μακριά από το πατρικό του, μέχρι και όταν οι ντόπιοι τον αναγνώριζαν στον δρόμο. Για να υποτάξει αυτό που λένε «la morrina», δηλαδή το αίσθημα λύπης και την καταθλιπτική μελαγχολία έξω από το γνώριμο περιβάλλον του, έκανε προετοιμασία το πρωί με την ομάδα και το βράδυ ο πατέρας του τον πήγαινε σπίτι, σε μία απόσταση μίας ώρας.
Η αμηχανία της υπόθεσης υποχρέωνε τη Σεβίλλη να αρνείται κάθε πρόταση από το εξωτερικό. Μέχρι το 2013, όταν ο ίδιος τόλμησε να μετακομίσει στο Μάντσεστερ, έχοντας πια αφήσει στην άκρη την εσωστρέφειά του. Φτάνοντας στην Αγγλία, ως συνήθως λιγομίλητος, δεν ξεστόμιζε πολλά στις σπάνιες συνεντεύξεις του. Σε μία από εκείνες, από τις πρώτες, θέλησε να ξεκαθαρίσει στους ρεπόρτερ της Σίτι ότι δεν είναι αλαζόνας με τη στάση του και εξήγησε πως «πέρασα αρκετές δύσκολες στιγμές τα προηγούμενα χρόνια, ωστόσο, πλέον είμαι χαρούμενος γιατί κατάφερα να τις ξεπεράσω και να αφοσιωθώ στο ποδόσφαιρο».
Εχει επισημάνει ότι δεν υπήρξε κάποια συγκεκριμένη στιγμή στην οποία, κατά το κοινώς λεγόμενο, γύρισε τον «διακόπτη» του. Εκείνο που τον έκανε να προσπαθήσει ήταν η κατάκτηση του Euro 2008 από την Ισπανία. Σ’ αυτόν τον θρίαμβο θα μπορούσε να είναι μέλος, όμως τον παρακολούθησε από μακριά. Δεν ήθελε να χάσει άλλες ευκαιρίες. Απευθύνθηκε σε ειδικούς για τη διαχείριση των κρίσεων πανικού και του άγχους και έναν χρόνο αργότερα, διαθέσιμος πλέον, άκουσε τον τότε ομοσπονδιακό προπονητή, Βιθέντε Ντελ Μπόσκε, να λέει το όνομά του στις κλήσεις των διεθνών. Το πιτσιρίκι που κάποτε δεν μπορούσε να μείνει ούτε ένα βράδυ μακριά από το κρεβάτι του σπιτιού των γονιών του έμαθε να αντέχει εβδομάδες σε ξένα μέρη.
Η συνέχεια, θριαμβευτική και εντυπωσιακή!
Μία παθιασμένη σεβιγιάνικη σχέση
Το παιδί που είχε συνηθίσει να τρέχει ασταμάτητα στη δεξιά πλευρά του χόρτου –είτε ως μέσος στη Σεβίλλη είτε ως δεξί μπακ στο Μάντσεστερ και στη δεύτερη θητεία του στην Ανδαλουσία–, επέλεγε όλα τα άλλα να τα κάνει με τη δική του (χαμηλή) ταχύτητα. Ακόμη και τις μέρες των «μαύρων» στιγμών του, όμως, ο έφηβος που δεν ήθελε με τίποτα να τον καθορίσει το ποδόσφαιρο ή να κριθεί από τη… λίγη φήμη που επιθυμούσε, γνώριζε κατά βάθος ότι η λύτρωσή του θα έρθει με μία μπάλα στα πόδια και με τη λευκή φανέλα της Σεβίλλης στους ώμους του. Οταν άρχισε συμβουλευτικές θεραπείες, ο ψυχολόγος της ομάδας, Μιγκέλ Ανχελ Γκόμεθ, εξηγούσε ότι «η μόνη γιατρειά του θα είναι το ποδόσφαιρο». Ενδεχομένως και ελαφρώς… ομοιοπαθητικά. Αν η μπάλα τον έκανε να «μαζεύεται», εκείνη θα τον βοηθούσε να ανοιχτεί.
Κάτι που συνέβη.
Ο μικρός Χεσούς που πόνεσε σχεδόν παθολογικά να μείνει προσωρινά μακριά από το σπίτι του, το τόλμησε και το αποχωρίστηκε. Μόνο για λίγο, όμως. Ελειψε μία τετραετία, όμως δεν υπήρχε περίπτωση να μην επιστρέψει και να μην κλείσει την καριέρα του εκεί, στο δεύτερο αλλά και παντοτινό σπίτι του. Ο ντροπαλός Νάβας μεγάλωσε, ωρίμασε, έγινε πιο σκληρός. Τα γαλάζια μάτια του, πάντως, θα έχουν πάντα την παιδική αφέλεια, η οποία πια δεν είναι φοβία αλλά ηρεμία. Μία ηρεμία αντίθετη με την παθιασμένη σχέση του με τη Σεβίλλη «του»!
