Με δάκρυα στα μάτια, άφησε πάνω στο φιλέ μία από τις κορδέλες που τον συνόδευαν στη διάρκεια των τριών δεκαετιών του στα κορτ. Ευλαβικά, έσκυψε και φίλησε το φιλέ ως ελάχιστη ένδειξη ευγνωμοσύνης για όσα του πρόσφερε, ακόμα και αν (άθελά του) τον πόνεσε. Και μάλιστα πολύ.
Λίγα μέτρα πιο πέρα, ο τενίστας με τα περισσότερα Γκραν Σλαμ στην Ιστορία, ο οποίος δέχθηκε με χαρά να είναι ο αντίπαλος-κομπάρσος στον τελευταίο του αγώνα στη γενέτειρα του πρωταγωνιστή, το Μπουένος Αϊρες, χειροκροτούσε βουρκωμένος.
Η καριέρα του Χουάν Μαρτίν Ντελ Πότρο δεν έφτασε ποτέ τα δυσθεώρητα ύψη αυτής του Ράφα Ναδάλ, ούτε καν αυτής του Αντι Μάρεϊ, οι οποίοι επίσης αποχαιρέτησαν το επαγγελματικό τένις μέσα στο 2024.
Το «αντίο» του, όμως, ήταν πολύ πιο ταιριαστό σε σχέση με τους προαναφερθέντες συναθλητές και αντιπάλους του, αφού ο 36χρονος Αργεντινός νίκησε τον Νόβακ Τζόκοβιτς και γνώρισε την αποθέωση από ένα κατάμεστο γήπεδο, το οποίο ήξερε πως έβλεπε για τελευταία φορά σε δράση έναν αθλητή που, την εποχή της κυριαρχίας του «Big 3» του τένις (Τζόκοβιτς, Ναδάλ, Ρότζερ Φέντερερ), ήταν το πέμπτο πόδι του τραπεζιού, αφού υπήρχε και ο Μάρεϊ.
Στον δρόμο για τη μεγαλύτερη επιτυχία της καριέρας του, το Αμερικανικό Οπεν του 2009, νίκησε στον ημιτελικό τον Ναδάλ και στον τελικό τον Φέντερερ. Με αυτή τη νίκη, μάλιστα, έγινε ο μοναδικός τενίστας εκτός του «Big 3» που κατέκτησε ένα Γκραν Σλαμ μεταξύ του Αυστραλιανού Οπεν του 2005 και του Αμερικανικού Οπεν του… 2012!
Juan Martin del Potro and Novak Djokovic are both in tears as Juan wins his farewell match.
They share a beautiful hug at the net.
Delpo crying as Novak embraces him.
What a moment between legends.
Ultimate respect. 🥹
— The Tennis Letter (@TheTennisLetter) December 1, 2024
Τριάντα τουρνουά, δηλαδή, με μοναδική εξαίρεση στον κανόνα τον ψηλόσωμο, κοντά δύο μέτρα τενίστα, ο οποίος ασχολήθηκε με το άθλημα σε ηλικία επτά ετών και τον κέρδισε οριστικά στα δώδεκά του σε σχέση με το ποδόσφαιρο. Γιατί; Επειδή τότε του έδωσε την ευκαιρία να μπει για πρώτη φορά σε αεροπλάνο και να μεταβεί στη Βραζιλία για ένα παναμερικανικό τουρνουά όπου, βεβαίως, βγήκε πρώτος.
Γιος ενός κτηνιάτρου που έπαιξε ράγκμπι, ο Χουάν Μαρτίν είχε πάντα ως στηρίγματά του τον πατέρα του Ντανιέλ, τη μητέρα του Ελισάβετ Πατρίσια Λούκας και την αδελφή του Χουλιέτα. Πάνω απ’ όλους, όμως, ήταν η Γουαδαλούπε.
Η μεγαλύτερη αδελφή του, την οποία έχασε όταν εκείνος ήταν μόλις δύο ετών και εκείνη οκτώ, αφού σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό δυστύχημα. Οταν άρχισε να νικάει σε επαγγελματικό επίπεδο, ένιωσε την ανάγκη να σηκώσει το βλέμμα προς τον ουρανό και να στείλει ένα φιλί στη Γουαδαλούπε, κάτι που έκανε μόνιμα έκτοτε.
«Ηταν ο καλύτερος δυνατός πανηγυρισμός και τον έκανα γιατί και εκείνη ήταν μέρος όλου αυτού», λέει συγκινημένος ο «Ντέλπο», στο «αντίο» του οποίου έδωσε το «παρών» στο γήπεδο η μαμά του, η οποία δεν είχε δει από κοντά ούτε έναν αγώνα του, αλλά δεν μπορούσε να λείψει από το φινάλε του.
Ο μπαμπάς του έχει φύγει από τη ζωή και είναι σίγουρο ότι, από κάπου εκεί ψηλά, ο Ντανιέλ και η Γουαδαλούπε καμαρώνουν για έναν αθλητή που, εκτός από τους προσωπικούς του δαίμονες, πάλεψε διαρκώς με τους τραυματισμούς, εξαιτίας των οποίων άλλωστε δεν έκανε ποτέ την καριέρα που έδειχνε ξεκάθαρα ότι μπορούσε.
Πήρε δύο ολυμπιακά μετάλλια (αργυρό το 2016 στο Ρίο ντε Τζανέιρο και χάλκινο το 2012 στο Λονδίνο), οδήγησε την Αργεντινή στην κατάκτηση του Ντέιβις Καπ το 2016, η συλλογή του περιλαμβάνει 22 τίτλους ATP και ο τραπεζικός του λογαριασμός γέμισε με 25 εκατ. ευρώ από τα χρηματικά έπαθλα. Τον Αύγουστο του 2018 έφτασε μέχρι το νούμερο τρία του κόσμου.
Και όλα αυτά παρότι από τον Ιούνιο του 2019 έως τον Φεβρουάριο του 2022 δεν έπαιξε καθόλου λόγω τραυματισμού στο δεξί γόνατο, εξαιτίας του οποίου πέρασε οκτώ φορές (!) από το χειρουργείο, ενώ στο παρελθόν είχε παλέψει και με προβλήματα στον καρπό.
«Από το πρώτο χειρουργείο και μετά μέχρι σήμερα δεν μπόρεσα να ανέβω μια σκάλα χωρίς πόνο. Πολλές φορές με πονάει και όταν κοιμάμαι, γιατί μου δίνει πολύ άσχημα τσιμπήματα», εξηγεί ο Ντελ Πόρτο για τον γολγοθά που τον οδήγησε εντέλει στο να πει «αντίο» με βαριά καρδιά στο άθλημα που σημάδεψε τη ζωή του.
Κάθε μέρα σηκώνεται και παίρνει έξι με οκτώ χάπια, μεταξύ των οποίων ένα αντιφλεγμονώδες, ένα αναλγητικό, ένα για προστασία του στομαχιού και ένα για το άγχος και τις κρίσεις πανικού που κατά καιρούς τον ταλαιπώρησαν.
«Μακάρι όλο αυτό να τελειώσει κάποια στιγμή, γιατί θέλω να ζήσω χωρίς πόνο», συμπληρώνει με παράπονο, έτοιμος πλέον να αφοσιωθεί στην προσπάθειά του να ζήσει ανθρώπινα από εδώ και πέρα, αφού άλλωστε είχε πάρει την ευλογία του πάπα Φραγκίσκου, όταν τον είχε συναντήσει στο Βατικανό το 2013.
Εντεκα χρόνια αργότερα, ο «Ντέλπο», ακόμα και με πληγωμένο σώμα, αποχωρεί με ψηλά το κεφάλι από το τένις, το οποίο υπηρέτησε με απόλυτη αφοσίωση, ακόμα και αν αυτό του στοίχισε αμέτρητες, οδυνηρές επισκέψεις στο χειρουργείο.
«Τον τελευταίο καιρό νιώθω τον Χουάν Μαρτίν πολύ πιο κοντά στην καρδιά μου. Το έχω πει χιλιάδες φορές τις τελευταίες ημέρες: Δεν γνωρίζω ούτε έναν άνθρωπο που να μην αγαπάει τον Χουάν Μαρτίν. Και αυτή είναι η πιο μεγάλη νίκη στη ζωή, είναι ένας φανταστικός άνθρωπος», είπε, μεταξύ άλλων, ο Τζόκοβιτς στην ομιλία του πριν από τον τελευταίο αγώνα του Ντελ Πότρο, ο οποίος τον άκουγε βουρκωμένος.
Δάκρυα χαράς, ευγνωμοσύνης και πόνου για έναν χαρισματικό τενίστα που θα αποτελεί για πάντα το μεγάλο «αν» του αθλήματος. Τι θα είχε συμβεί αν δεν είχε τόσους τραυματισμούς, ακόμα και αν συνέπεσε με την εποχή κυριαρχίας των τριών κορυφαίων αθλητών στην Ιστορία του τένις; Δεν το μάθουμε ποτέ…
