Ο Ρομπέρτο Τσέβολι θα κουβαλάει πάντα τις βαλίτσες του Κάρλο Αντσελότι

Η πρώτη προπονητική εμπειρία του Κάρλο Αντσελότι έλαβε χώρα πριν από τριάντα χρόνια στην Ρετζιάνα. Στον δρόμο για την πρώτη επιτυχία της τεράστιας καριέρας του, την άνοδο με την ομάδα της Ρέτζιο Εμίλια στη Serie A, ο 36χρονος τότε «Καρλέτο» δίδαξε τους ποδοσφαιριστές του, νεαρούς και μη, την ταπεινότητα και την αλληλεγγύη ως απαραίτητα συστατικά μαζί με τη σκληρή δουλειά.
 
Σε ένα ταξίδι στην Αντρια για αγώνα πρωταθλήματος, η ομάδα μετέβη με τρένο. Στη διάρκεια αυτού, χρειάστηκε να αλλάξει αμαξοστοιχία και έπρεπε τα ίδια τα μέλη της ομάδας να μεταφέρουν τις βαλίτσες από τη μια στην άλλη, αφού δεν το έκαναν υπάλληλοι του σταθμού.
 
Σχεδόν όλοι οι ποδοσφαιριστές άλλαξαν αμαξοστοιχία, αλλά δεν ασχολήθηκαν με τις βαλίτσες. Γι’ αυτή την… αγγαρεία έμειναν πίσω ο προπονητής και μόλις δύο ποδοσφαιριστές. Ο Αντσελότι, μύθος της μεγάλης Μίλαν του Αρίγκο Σάκι, θα μπορούσε να επικαλεστεί το βαρύτατο όνομά του αλλά και την ιδιότητά του ως «αφεντικού» της ομάδας και να σφυρίξει αδιάφορα. Δεν το έκανε.
 
Πήρε παραμάσχαλα πέντε βαλίτσες και τις μετέφερε σαν να ήταν ο πιτσιρικάς της ομάδας, αυτός που «πρέπει» να κάνει τέτοιες δουλειές. Αυτή η εικόνα σημάδεψε, όπως ήταν φυσικό, τους δύο παίκτες που… ξέμειναν μαζί του.
 
Ο ένας ήταν ο 29χρονος τότε τερματοφύλακας Μάρκο Μπαλότα, ο οποίος τον Σεπτέμβριο του 2007 κόντρα στον Ολυμπιακό για το Champions League έγινε ο γηραιότερος παίκτης στην Ιστορία της διοργάνωσης, σε ηλικία 43 ετών και 168 ημερών.
 
Ο άλλος, ο 27χρονος κεντρικός αμυντικός Ρομπέρτο Τσέβολι, ο οποίος το βράδυ της Δευτέρας (18/11) έγινε ο πρώτος προπονητής στην Ιστορία του Σαν Μαρίνο με δύο διεθνείς νίκες, σε συλλογικό ή εθνικό επίπεδο.
 
Υπό την καθοδήγησή του, η χειρότερη (βάσει βαθμολογίας της FIFA) εθνική ομάδα του κόσμου έσπασε μια σειρά από ρεκόρ που μετατρέπουν τη 18η Νοεμβρίου του 2024 σε μια ημέρα εθνικής εορτής για το ποδόσφαιρο του μικρού κρατιδίου, όπως επιβεβαίωσαν και τα δημόσια συγχαρητήρια (μέσω social media) του προέδρου της διεθνούς συνομοσπονδίας, Τζιάνι Ινφαντίνο.
 
Στο 3-1 επί του Λιχτενστάιν, λοιπόν, το Σαν Μαρίνο, νίκησε για πρώτη φορά στην Ιστορία του με πάνω από ένα γκολ διαφορά. Πέτυχε τρία γκολ για πρώτη φορά στην Ιστορία του. Νίκησε εκτός έδρας για πρώτη φορά στην Ιστορία του. Ανέτρεψε σκορ για πρώτη φορά στην Ιστορία του. Και, σαν κερασάκι, ανέβηκε κατηγορία στο Nations League (από τη League D στη League C) για πρώτη φορά στην Ιστορία του.
 
Ο Τσέβολι, γεννημένος στο Ρίμινι αλλά πλέον με την υπηκοότητα (και) του Σαν Μαρίνο, έγινε δεκτός στο αεροδρόμιο με καπνογόνα, χαρτάκια και τα παιδιά των μικρότερων εθνικών ομάδων του Σαν Μαρίνο, υπό τους ήχους μάλιστα του «We are the Champions» των Queen.
 
Μαζί του, βεβαίως, και οι (ήρωες) ποδοσφαιριστές του, στους οποίους έχει εμφυσήσει όλα όσα έμαθε στη μία σεζόν της συνεργασίας τους από τον κορυφαίο (βάσει τίτλων) Ιταλό προπονητή όλων των εποχών.
 
«Οι παίκτες φεύγουν, αλλά οι άνθρωποι μένουν», του είχε πει μεταξύ άλλων ο Αντσελότι, τον οποίο θαύμαζε από την εποχή που ήταν ποδοσφαιριστής. Φίλαθλος της Μίλαν από πιτσιρικάς, ο Ρομπέρτο ασχολήθηκε σοβαρά με το ποδόσφαιρο από τα εννέα του χρόνια αφού, όπως λέει ο ίδιος, «ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά».
 
Ολη η καριέρα του διαδραματίστηκε σε ομάδες δεύτερης και τρίτης κατηγορίας. Χρειάστηκε να φτάσει 33 ετών για να κάνει ντεμπούτο στη Serie A, όπου έπαιξε με τη Μόντενα, και αυτό ύστερα από δύο διαδοχικές ανόδους.
 
Πάντα κοντά στους ποδοσφαιριστές, όπως ο Αντσελότι, και πάντα ταπεινός, προσγειωμένος, όπως ο «Καρλέτο». Ενας τραυματισμός στο γόνατο και μια πρόταση του προπονητή Τζιανκάρλο Καμολέζε να γίνει βοηθός του στη Βιτσέντσα τού άνοιξαν τις πόρτες σε μια άλλη καριέρα, αυτή στους πάγκους.
 
Ομάδες μικρότερων κατηγοριών απαρτίζουν το βιογραφικό του, στο οποίο τον Δεκέμβριο του 2023 προστέθηκε η εθνική ομάδα του Σαν Μαρίνο, του κρατιδίου που του άνοιξε την αγκαλιά του όταν ήταν ακόμα πιτσιρικάς και μάθαινε τα βασικά της μπάλας.
 
Το νιώθει και είναι σπίτι του. Καθοδηγεί μια ομάδα γεμάτη νιάτα και (περιορισμένο) ταλέντο, η οποία ξέρει ότι εννέα στις δέκα περιπτώσεις θα γευτεί την ήττα, αλλά τους τελευταίους τρεις μήνες έχει δύο νίκες και μία ισοπαλία, έστω και κόντρα σε ομάδες παρόμοιου βεληνεκούς με αυτήν, όπως το Λιχτενστάιν και το Γιβραλτάρ.
 
«Μην τα παρατάς ποτέ. Η δουλειά πάντα διορθώνει το οτιδήποτε» είναι το μότο της καριέρας του και αυτό που επιδιώκει να μεταδίδει στους παίκτες του. Πολλοί εξ αυτών συνδυάζουν τους αγώνες με την εθνική ομάδα με εργασία σε άλλους τομείς, αφού επί της ουσίας είναι ερασιτέχνες.
 
Η αγάπη για την μπάλα, όμως, τους καθοδηγεί, όπως συμβαίνει και με τον προπονητή τους. Οι ετήσιες αποδοχές του ομοσπονδιακού, άλλωστε, δεν ξεπερνούν τις 30.000 ευρώ, ένα ποσό που οριακά του επιτρέπει να ζει αξιοπρεπώς μαζί με τη σύζυγό του, Ρόζι, και τα δύο παιδιά τους, Τζόρτζια και Μικέλε.
 
Οι άνθρωποί του τρόμαξαν πολύ όταν ένα βράδυ ο Ρομπέρτο λιποθύμησε. Τον πήγαν στο νοσοκομείο, οι γιατροί διαπίστωσαν ότι το άγχος τον είχε καταβάλει και έπρεπε να ρίξει ρυθμούς, να αφήσει στην άκρη τη σκληρή καθημερινότητα του προπονητή συλλόγου.
 
Η ομοσπονδία του Σαν Μαρίνο τού έδωσε την ευκαιρία να εργαστεί ως εκλέκτορας και να μπορέσει έτσι να κάνει μια πολύ πιο ήρεμη ζωή, έστω και αν εσχάτως οι συγκινήσεις με την ομάδα είναι πολλές, αλλά τουλάχιστον (πολύ) ευχάριστες.
 
Το 2012, δημιουργήθηκε ο σύνδεσμος φιλάθλων «Brigata Mai 1 Gioia», ήτοι «Η ταξιαρχία της καμίας χαράς», μια παρέα φίλων που αποφάσισε, αρχικά για πλάκα, να ακολουθεί και να στηρίζει την εθνική ομάδα του Σαν Μαρίνο.
 
Η «καμία χαρά» έγινε «μία χαρά», πλέον «δύο» και, ως γνωστόν, τα όνειρα δεν έχουν ταβάνι. Ο Ρομπέρτο Τσέβολι, ο οποίος θήτευσε δίπλα στον Κάρλο Αντσελότι, έπαιξε στη Serie A στο τέλος της καριέρας του και γράφει Ιστορία στο τιμόνι του μικρούλη Σαν Μαρίνο, το ξέρει αυτό καλύτερα από τον καθέναν.