Κάποια πράγματα δεν πρέπει να αλλάζουν ποτέ
Οι Cure κυκλοφόρησαν επιτέλους έπειτα από πολλές συζητήσεις και αναβολές το καινούργιο στούντιο άλμπουμ τους, ύστερα από 16 χρόνια δισκογραφικής απραξίας. Είναι ένα απ’ τα καλύτερα της καριέρας τους ίσως γιατί για πρώτη φορά ο Ρόμπερτ Σμίθ καταλαβαίνει ακριβώς για ποιο πράγμα μιλάει. Ανέκαθεν τα τραγούδια των Cure αφορούσαν τη σκοτεινή και δύσκολη πλευρά της ζωής. Για τη νεότητα που χαραμίζεται και χάνεται, για τον χρόνο που φεύγει, για τις ανθρώπινες σχέσεις που μοιάζουν κούφιες και ρηχές, για τις υπαρξιακές αγωνίες του σύγχρονου ανθρώπου, για την εσωτερική πάλη του και για την ανάγκη να βρει μια «γιατρειά» και κυρίως για τη θνητότητα και την απώλεια.
Το “Songs Of A Lost World” είναι το πρώτο άλμπουμ των Cure που πηγαίνει στο νούμερο ένα των βρετανικών τσαρτ ύστερα από 32 χρόνια και για πολλούς είναι το καλύτερο ροκ άλμπουμ της χρονιάς. Είναι ένα άλμπουμ που αποτελεί το συναισθηματικό επιστέγασμα τριών μεγάλων απωλειών που βίωσε ο Ρόμπερτ Σμιθ σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα: ο θάνατος του πατέρα του, της μητέρας του και του αγαπημένου του αδερφού. Για τον τελευταίο είναι γραμμένο και το “Never Can Say Goodbye”. Τώρα ξέρει τι νιώθει και για ποιον λόγο δυσκολεύεται να πει αντίο.
Αν ψάχνετε να βρείτε τον λόγο για τον οποίο δεν μπορείτε να τραγουδήσετε τα τραγούδια αυτά, όπως ίσως κάνατε σε παλιότερα τραγούδια των Cure, τον δίνει ο ίδιος ο Ρόμπερτ Σμιθ. Δήλωσε ότι, όσο μεγαλώνει, αυτό που τον δυσκολεύει πάρα πολύ είναι να γράψει στίχους που να θέλει να τους τραγουδήσει. Η χάρη, η αφέλεια και κάποιες φορές και η άγνοια της νεότητας ίσως να αποτελούν και ένα άλλοθι για γιορτή.
Οι Cure ανήκουν στη σφαίρα των πολύ μεγάλων συγκροτημάτων με καθαρή και μοναδική ταυτότητα και έναν ήχο που δεν μπορείς να τον μιμηθείς. Ο ήχος τους σε αυτό το άλμπουμ είναι κυρίαρχος και για άλλη μια φορά μοναδικός και συγκινητικός. Κάποια πράγματα δεν πρέπει να αλλάζουν ποτέ. Προφανή singles δεν υπάρχουν εδώ με ίσως μια δυο μικρές εξαιρέσεις: το πολύ μελωδικό και ραδιοφωνικό “A Fragile Thing” και το πολύ δυνατό και έντονο “Drone:Nodrone”.
Το θέλεις πιο σκοτεινό; Ευχαρίστως μοιάζει να λέει ο Σμιθ. Πιο αληθινό δεν γίνεται.
Ακούγοντας τον εσωτερικό χτύπο της καρδιάς του
Ο καθένας μας διαχειρίζεται την πορεία του προς το ηλιοβασίλεμα με τον δικό του τρόπο. Ο Σταύρος Ξαρχάκος εδώ και πολλά χρόνια γράφει την περίφημη τρίτη πράξη της ζωής, ακούγοντας πολύ απλά τον εσωτερικό χτύπο της καρδιάς του και κυρίως λέγοντας τα πράγματα με το όνομά τους. Και μας δίνει πολλές αφορμές για μουσική απόλαυση και για σκέψη. Αν κάτι αξίζει να μείνει όμως από αυτό το μικρής διάρκειας βίντεο που είδαμε πρόσφατα και έγινε viral και θέμα συζήτησης στις παρέες, με τον μαέστρο να αγκαλιάζει όλο τρυφερότητα και ενσυναίσθηση τον πλανόδιο μουσικό στη Βουκουρεστίου, είναι το εξής: τι μπορούμε να κάνουμε στην πόλη με τους πλανόδιους μουσικούς και καλλιτέχνες.
Σε όλες τις πρωτεύουσες της Ευρώπης οι μουσικοί του δρόμου είναι καταγεγραμμένοι στα τοπικά δημοτικά συμβούλια και παίζουν νόμιμα σε κομβικά σημεία στις πόλεις τους. Σε περιπτώσεις όπως το Δουβλίνο για παράδειγμα, θα εκπλαγεί κανείς από τις φωνές, το ταλέντο, τον πλούτο της μουσικής που αντηχεί στα δρομάκια της πόλης. Σε κάθε πρωτεύουσα, σε κάθε πόλη οι μουσικοί του δρόμου προσθέτουν ζωντάνια και χαρακτήρα. Ολοι είναι νόμιμα αδειοδοτημένοι από τις τοπικές αρχές, με την καρτέλα τους μπροστά από το μικρόφωνο τους, με ονοματεπώνυμο και φωτογραφία και σε ποιους δρόμους έχουν άδεια να παίζουν. Ο καθένας απ’ αυτούς στην τέχνη του είναι κορυφαίος. Είναι κάτι απλό και γι’ αυτό ίσως είναι τόσο δύσκολο να γίνει και στην Αθήνα. Να οριστούν δηλαδή σημεία και με εκ περιτροπής ωράρια να μοιράζονται όλοι οι μουσικοί και καλλιτέχνες του δρόμου τα σπουδαία σημεία της πόλης. Νόμιμα και αμερόληπτα. Απλό, γι’ αυτό και στην Αθήνα δύσκολο!
Εντιμος με τον εαυτό του και τους γύρω του
ΔΙΑΒΑΖΩ: Στη ζωή και στη μουσική λατρεύω τους αουτσάιντερ, αυτούς που κάνουν την έκπληξη και ενάντια σε όλες τις προβλέψεις κάνουν τη διαφορά. Επιβιώνουν, πετυχαίνουν και κερδίζουν τον σεβασμό, την εκτίμηση και την αγάπη του κοινού. Διαβάζω αυτές τις μέρες την αυτοβιογραφία του πάλαι ποτέ ντράμερ των Nirvana και σήμερα φρόντμαν και κιθαρίστα των Foo Fighters, Ντέιβ Γκρολ, με τίτλο «Συλλέκτης Στιγμών» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οξύ. Χωρίς καμιά διάθεση έπαρσης και χωρίς καμία λογοτεχνική φιλοδοξία ο Γκρολ εξιστορεί τη ζωή του από τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Παιδί χωρισμένων γονιών μεγάλωσε με τη μητέρα του στο μεσοαστικό βόρειο Σπρίνγκφιλντ της Βιρτζίνια, ως ένα κλασικό Αμερικανάκι της δεκαετίας του ’70. Ηταν από αυτά τα παιδιά που δεν τα χωρούσε το σπίτι και το σχολείο και οι κουλ παρέες της γειτονιάς και αναζητούσε διέξοδο, ταυτότητα και διαφορετικότητα με οποιονδήποτε τρόπο. Από την περιγραφή των πρώτων χρόνων της ζωής του τίποτα δεν προδιέγραφε την εξέλιξη του, εκτός ίσως από την αγάπη του για τη μουσική. Αυτός όχι μόνο δεν λύγισε από την είδηση του θανάτου του Κερτ Κομπέιν και τη διάλυση των Nirvana αλλά βρήκε τη δύναμη να σταθεί μόνος του, έντιμος με τον εαυτό του και τους γύρω του, και να γίνει μία από τις σεβάσμιες προσωπικότητες του αμερικανικού rock n’ roll.
Στο «Συλλέκτης Στιγμών» επικαλείται την ομορφιά που προσθέτει στον άνθρωπο η φυσική φθορά του χρόνου την οποία και εκτιμάει, και τη σοφία για να εξηγήσει τι είναι αυτό που δίνει αξία στη διαδρομή του καθενός. Με μια γλώσσα που μοιάζει περισσότερο προφορική, και την οποία περιμένεις από έναν πολύ καλό σου φίλο την ώρα που κάθεσαι ένα καλοκαιρινό βράδυ με αλκοόλ στο χέρι και σου μιλάει για την ιστορία της ζωής του. Οπως ακριβώς κάνει ο Γκρολ εδώ, μοιραζόμενος μαζί μας όλες τις σημαντικές στιγμές και τις ιστορίες της ζωής του: τα πρώτα του μαθήματα στα τύμπανα, τη γνωριμία του με το πανκ κροκ, την πρώτη του ερωτική απογοήτευση, τη σχέση του με τα παιδιά του και την οικογένειά του και τις ιστορίες των Nirvana. Φυσικά δεν θα μπορούσαν λείπουν οι μεγάλες στιγμές των Foo Fighters, ενός συγκροτήματος που γεννήθηκε μέσα από την απογοήτευση και την τραγωδία του ταραχώδους παρελθόντος του με τους Nirvana. Πέτυχε όμως να γίνει «ένας ύμνος στην αγάπη, στη ζωή, στην απόφαση να αναζητάς την ευτυχία κάθε μέρα που περνάει. Και που τώρα περισσότερο από ποτέ συμβολίζει τη γιατρειά και την επιβίωση». Οι μουσικοί όταν θέλουν να αστειευτούν σε μεγάλες παρέες λένε ανέκδοτα για τους ντράμερ. Ενα απ’ αυτά είναι αυτό που λέει ότι ο καλύτερος φίλος του μουσικού είναι ο ντράμερ. Ποιος γελάει σήμερα λοιπόν;
BLENDER SPOTIFY #54
Γεννήθηκε στις 11 Νοεμβρίου του 1927 και έφυγε από τη ζωή στις 15 Νοεμβρίου 2016. Θεωρείται και είναι ένας από τους καλύτερους τραγουδοποιούς των μπλουζ και της τζαζ και ένας από τους σημαντικότερους πιανίστες και τραγουδιστές του 20ού αιώνα. Ο λόγος για τον Μοζέ Αλισον, στην καριέρα του οποίου το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν ότι δεν μπόρεσαν να τον κατηγοριοποιήσουν και να τον κατατάξουν σε ένα μουσικό είδος. Τον θαύμαζαν εκατοντάδες μουσικοί και επηρέασε ακόμη περισσότερους όπως τον Λίον Ράσελ, τον Τζον Μάγιαλ, τους Who, τους Clash και τους Pixies αλλά και τον Βαν Μόρισον, τον Τζίμι Χέντριξ, τον Τομ Γουέιτς, τον Τζέι Τζέι Κειλ και τους Rolling Stones και τους Yardbirds. Το Blender της εβδομάδας είναι αφιερωμένο στον Μοζέ Αλισον.
