Δεν είναι δύσκολο να είσαι τουρίστας στην πόλη που γεννήθηκες και έχεις ζήσει το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής σου. Το δύσκολο είναι να μπορέσεις να τη δεις με τη ματιά της πρώτης φοράς, της περιέργειας και του ενθουσιασμού, να βρεις την ποιότητα του χρόνου που χρειάζεται να δώσεις τόσο στην πόλη όσο και στον εαυτό σου.
Ο Αύγουστος είναι ο ιδανικός μήνας για διακοπές πάσης φύσεως. Αύγουστο διάλεξα να περιηγηθώ στην πόλη και να τη ζήσω σαν τουρίστας. Η περιοχή του Ζωγράφου παρόλο που είναι πολύ κοντά στο κέντρο της πόλης δεν έχει μετρό, τώρα κατασκευάζεται. Οπότε ένα λεωφορείο είναι ιδανικό για να σε κατεβάσει στην πόλη, στο κέντρο της. Κρίμα που δεν μπορείς να πληρώνεις και να εκδίδεις εισιτήριο στον οδηγό, όπως συμβαίνει σε όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.
Πρώτη στάση στη Ρηγίλλης με κατεύθυνση το Λύκειο του Αριστοτέλη.
Το Λύκειο του Αριστοτέλη
Νομίζω ότι και μόνο ο συνδυασμός των λέξεων Λύκειο και Αριστοτέλης προκαλεί συνειρμούς που εξάπτουν τη φαντασία, αφού οτιδήποτε συνδέεται με το όνομα του σημαντικότερου φιλοσόφου για τον δυτικό κόσμο προκαλεί περιέργεια και αφάνταστη χαρά, ιδιαίτερα σε εμάς τους Ελληνες. Ο χώρος του Λυκείου ανακαλύφθηκε τυχαία το 1999 κατά τη διάρκεια των ανασκαφών για την ανέγερση του Μουσείου Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή. Eχει λίγα αρχαιολογικά ευρήματα αλλά μεγάλη ιστορία και σημασία. Πρέπει να τον περπατήσεις για 15 με 20 λεπτά, να διαβάσεις καλά τους πίνακες με τις πληροφορίες και τα σχέδια για εκείνη την εποχή και κάποια στιγμή να αφεθείς για να μπορέσεις να ταξιδέψεις πίσω στον χρόνο, στο μακρινό 500 προ Χριστού.
Εκεί θα φανταστείς παιδιά και εφήβους των Αθηνών να επιδίδονται στην πάλη, στην πυγμαχία και στο παγκράτιο. Εκεί θα καταλάβεις πόσο σημαντικό ήταν το σώμα και το πνεύμα να εκπαιδεύονται και να διαπλάθονται ταυτόχρονα. Εκεί σε αυτόν τον χώρο θα θυμηθείς ξανά το πόσο σημαντικό ήταν η κεφαλή της εκπαίδευσης να είναι μεγάλες προσωπικότητες που να μπορούν να καθοδηγήσουν αυτούς που έχουν ανάγκη να καθοδηγηθούν. Ο χώρος είναι φροντισμένος και στημένος με τέτοιον τρόπο ώστε να αναπληρώνει την έλλειψη των ευρημάτων με σημαντικές πληροφορίες και σχέδια για την εποχή, την περίοδο και το τι συνέβαινε στο Λύκειο του Αριστοτέλη. Σε φέρνει επίσης σε επαφή με την αυθεντική προέλευση πολλών λέξεων και εννοιών. Ακριβώς απέναντι από την έξοδο είναι το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης.
Το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης
«Πριν από αυτή τη σειρά φωτογραφιών η Σέρμαν ήταν άλλη μια φωτογράφος που κρυβόταν πίσω από έναν φακό. Παρατηρούσε, διάλεγε θέματα με βάση του τι αρέσει στους άλλους. Μέχρι που κάποια μέρα αποφάσισε να μπει μέσα στο ίδιο της το πλάνο, μπροστά από τον φακό της. Αντί να πάρει έναν ρόλο στον ανδροκρατούμενο κόσμο της τέχνης παίρνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στα ίδια της τα έργα. Και αυτό άλλαξε τον κόσμο. Δεν είναι απλά ένας ρόλος όμως, εδώ μιλάμε για θάρρος. Είναι ένα ορόσημο στην τέχνη.
Με αυτά τα λόγια περιγράφει η Αννα Ντελβέι (που την υποδύεται εκπληκτικά η ηθοποιός Τζούλια Γκάρνερ) στη σειρά του Netflix “Inventing Anna” τον ρόλο της φωτογράφου και περφόρμερ Σίντι Σέρμαν στον χώρο της τέχνης και της φωτογραφίας. Η Σέρμαν είναι μία καλλιτέχνης που άλλαξε τον κόσμο και τη ματιά μας για αυτόν, κάτι που γίνεται ξεκάθαρο σε όποιον επισκεφτεί αυτή την περίοδο το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης για την έκθεση “Cindy Sherman at Cycladic: Πρώιμα έργα” που αποτελείται από 102 φωτογραφίες της σπουδαίας και σημαντικής Νεοϋορκέζας καλλιτέχνιδας.
«Εχω επηρεαστεί πολύ περισσότερο από τις ταινίες που έβλεπα στην τηλεόραση και το σινεμά παρά από τον χώρο των εικαστικών και της τέχνης» λέει σε κάποιο σημείο του 20λεπτου video με τίτλο Transformation που προβάλλεται στον δεύτερο όροφο του Μεγάρου Σταθάτου που συμπληρώνει την έκθεση με τον καλύτερο τρόπο. Να κατεβάσετε οπωσδήποτε την εφαρμογή του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης δωρεάν, που εξηγεί πάρα πολλά για τα έργα της Σέρμαν και φυσικά και για τις μόνιμες εκθέσεις του μουσείου.
Η φυλακή του Σωκράτη
Ενιωσα μεγάλη ντροπή πριν από καιρό όταν άκουσα τον πληθωρικό και λαλίστατο Τζάρβις Κόκερ των Pulp, από τη σκηνή του φεστιβάλ Release, να μας ανακοινώνει ότι πέρασε το πρωινό του επισκεπτόμενος τη φυλακή του Σωκράτη. Για να πω την αλήθεια δεν ήξερα καν ότι υπήρχε τέτοιο μέρος στην Αθήνα και θεώρησα ότι πιθανότερο είναι να πρόκειται για έναν καλό τρόπο να πουλήσουμε λίγα περισσότερο τουριστικά αξιοθέατα στους επισκέπτες. Βγαίνοντας από το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης περπατάω προς το Σύνταγμα, μπαίνω στη Μητροπόλεως και ύστερα από λίγο στρίβω αριστερά και κατευθύνομαι προς την Πλάκα. Κάποια στιγμή φτάνω στην οδό Θόλου και την ανεβαίνω μέχρι το τέρμα της, εκεί όπου συναντά την οδό Θεωρίας στους πρόποδες της Ακρόπολης. Στη διαδρομή διασκεδάζω με τους τουρίστες που προσπαθούν να περπατήσουν, έχοντας το Google maps ανοιχτό, στα πέραν κάθε περιγραφής πεζοδρόμια της πόλης ενώ ταυτόχρονα αποπειρώνται να αποφύγουν τα αυτοκίνητα που είναι παντού. Από την οδό Θεωρίας και ενώ δεξιά μου είναι η Ρωμαϊκή αγορά, φτάνω μέχρι το σημείο του Αρείου Πάγου, εκεί όπου ο Απόστολος Παύλος μίλησε σε επιφανείς Αθηναίους και κατευθύνομαι αριστερά προς του Φιλοπάππου και βρίσκομαι μπροστά στη φυλακή του Σωκράτη. Το μέρος είναι εύκολα προσβάσιμο, υπαρκτό και μάλιστα έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου όταν, πριν έρθουν στην πόλη οι Γερμανοί, σε αυτό το μέρος κρύφτηκε μεγάλο κομμάτι αρχαιολογικών θησαυρών από την Ακρόπολη και το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο.
Δεξαμενή
Η ώρα πλησιάζει τέσσερις. Είναι ώρα που συνήθως σε ένα ταξίδι μου κάνω μια στάση να τσιμπήσω κάτι. Ξεκινάμε με τα πόδια γιατί το λεωφορείο 230, που είναι απέξω από το Φιλοπάππου, δεν εκδίδει εισιτήρια και δεν δέχεται πληρωμή με κάρτα, οπότε κατεβαίνουμε τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου με τα πόδια. Στο Ηρώδειο το βράδυ κλείνει το Φεστιβάλ Αθηνών με την αναβίωση της Τραβιάτας από την Εθνική Λυρική Σκηνή, όπως μας πληροφορούν οι αφίσες. Ενα ζωογόνο αεράκι φυσάει και δεκάδες τουρίστες περπατούν ευδιάθετοι έναν από τους ωραιότερους δρόμους στην Ευρώπη. Υστερα από περίπου μισή ώρα ποδαρόδρομο σε μια Αθήνα που δροσίζεται από τους βορειοανατολικούς αέρηδες φτάνουμε στο καφενείο της Δεξαμενής. Το αγαπημένο από χρόνια ιστορικό καφενείο στο κέντρο της πόλης εκφράζει το πνεύμα των Αθηναίων, νεότερων και παλιότερων. Στην πλατεία, κάποιος έχει τοποθετήσει στο δεξί χέρι του αγάλματος του Οδυσσέα Ελύτη ένα μπουκέτο αμάραντους. Καθόμαστε σ’ ένα τραπέζι, τα γύρω τραπέζια μιλάνε γαλλικά και σκέφτομαι αυτό που διάβαζα τις προάλλες: τι θα γίνει όταν θα πάψουν οι Γάλλοι να μας αγαπούν. Το καφενείο της Δεξαμενής με την αμφίπλευρη διάταξή του είναι το πιο παρεΐστικο στέκι της πόλης όπου συναντάς συνέχεια ανθρώπους που ξέρεις και όπου η κουβέντα δεν σταματάει ποτέ.
Και ένα θερινό σινεμά
Γιατί καλοκαίρι στην Αθήνα χωρίς θερινό σινεμά δεν είναι καλοκαίρι. Και μάλιστα στη γειτονιά που βρίσκεσαι, στην περίπτωσή μου στην Αθηναία, στην οδό Χάρητος που προβάλλει μια από τις κορυφαίες ταινίες του Πέτρου Αλμοδόβαρ το «Ολα για τη μητέρα μου» σε αποκατεστημένη κόπια με αφορμή τα 25 χρόνια από την κυκλοφορία της.
Πόσο μπροστά ήταν η ταινία αυτή όταν κυκλοφόρησε το 1999 και πόσο μπροστά ήταν ο Αλμοδόβαρ όταν έβαλε στο τραπέζι όλα τα θέματα που κυριαρχούν ακόμη και σήμερα στην πολιτική ατζέντα των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Ζητήματα ταυτότητας, διεκδικήσεις ισότητας στον γάμο, το δικαίωμα στην οικογένεια και στην αποδοχή του διαφορετικού. Η ταινία είναι επίκαιρη και για τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται όλα αυτά τα θέματα ο Αλμοδόβαρ, με μια μεγάλη καρδιά και με πολύ υψηλή συναισθηματική νοημοσύνη. Είναι επίκαιρη και κινηματογραφικά γιατί ακόμα και σήμερα είναι απολαυστική ενώ και ο μονόλογος της Αγράδο είναι ανακουφιστικός.
«Είσαι όλο και πιο αυθεντικός όταν θυμίζεις αυτό που ονειρεύτηκες να γίνεις»
Spotify blender list #40
Τα τραγούδια του καλοκαιριού τα ακούν οι πολλοί, όμως το φθινόπωρο τα ξεχνούν οι περισσότεροι.
