Τασούλα Καραϊσκάκη

Η πρόσφατη επίθεση στα συστήματα check-in ευρωπαϊκών αεροδρομίων μάς θύμισε πόσο εύθραυστος είναι ο θαυμαστός διασυνδεδεμένος κόσμος μας. Πόσο εξαρτημένος από την τεχνολογία και πόσο προσαρμοσμένος στα οφέλη της· το χειροκίνητο check-in, που ακόμη ταλαιπωρεί επιβάτες, προκαλεί ανυπέρβλητες καθυστερήσεις σε αεροδρόμια προγραμματισμένα να εξυπηρετούν πλέον χιλιάδες πτήσεις. Αρκεί μια κυβερνοεπίθεση με νέα αυτοματοποιημένα εργαλεία παραβίασης […]

Παλιότερα αντλούσαμε ένα μέρος της δύναμής μας από όσα μπορούσαμε να παραμερίζουμε και να ξεχνάμε. Δεν είναι πλέον δυνατόν. Οι απειλές χάσκουν εμπρός μας σαν πύλες δυστοπικών κόσμων. Κίνδυνος «απευθείας ένοπλης σύγκρουσης» Ρωσίας και ΝΑΤΟ. Η Μέση Ανατολή, φλεγόμενη πυριτιδαποθήκη. Ζούμε σε μια υφήλιο όπου τίποτα δεν μπορεί να προβλεφθεί. Οχι απλώς αβυσσαλέων ανισοτήτων και […]

Οι οβίδες του πολέμου τής στέρησαν το αριστερό χέρι και τη μισή κοιλιά και η ανθρώπινη αδιαλλαξία την έξοδο σε μια κανονική ζωή. Μύριαμ, εννέα χρονών. Βασανιστική μετάβαση από τη Γάζα στην Αίγυπτο, χώρα-σκαλί για το σωτήριο ταξίδι στις ΗΠΑ, όπου ομάδα γιατρών του Οχάιο θα εκτελούσε το δύσκολο επανορθωτικό χειρουργείο. Δεν έγινε ποτέ. Ο […]

Είναι σαν να ξαναπιάνουμε το ίδιο μπερδεμένο νήμα από την αρχή. Μεταφορά Πολεοδομιών από τους δήμους στο Κτηματολόγιο, όπως προ 14ετίας από τις νομαρχίες στους δήμους «για να τελειώνει», όπως ειπώθηκε και τότε, «το καρκίνωμα των πολεοδομιών». Διαφορετικές οι αλλοτινές από τις τωρινές συνθήκες και διαδικασίες, όπως η αυτόματη έκδοση της συντριπτικής πλειονότητας των οικοδομικών […]

Κάθε φανατισμός ασκεί ένα είδος τρόμου, τόσο πιο φριχτού όσο υποκινητές του είναι οι «άσπιλοι» των άκρων που δίνουν όρκο πίστης στο αίμα. Εθνική καταστροφή χαρακτηρίστηκε η δολοφονία του Τσάρλι Κερκ στα αμερικανικά ΜΜΕ. Πλήγμα στην ελευθερία του λόγου, σε ό,τι πολύτιμο διαθέτουν όσοι πιστεύουν ακόμη στη δημοκρατία.

Μια πλάνη που εφησυχάζει αρμοδίους δεν απορρίπτεται εύκολα: όπως η ιδέα ότι είναι μεμονωμένα περιστατικά τα απανωτά σκάνδαλα των τελευταίων μηνών. Δεν είναι. Σίγουρα δεν αποτελούν τον κανόνα, εξαιρέσεις είναι, που όμως φυτρώνουν σαν οιδήματα πάνω σε έναν καμβά εκτεταμένης μικροδιαφθοράς, αποδεκτής από την κοινωνία, γι’ αυτό και αειθαλούς, και πυργώνουν σε ευνοϊκές συγκυρίες – […]

Τα γεγονότα συχνά μιλούν μόνο τη γλώσσα του μεταδότη τους. Και όσο πιο απειλητική ή σκανδαλιστική είναι αυτή, τόσο αυξάνεται η στίλβη τους: π.χ. φλέγεται τα καλοκαίρια η Μεσόγειος, η Ακρόπολη κατεβάζει ρολά, κλείνουν ισπανικές παραλίες εξαιτίας του μπλε δράκου. Και διαμορφώνουν τάσεις. Οπως τη στροφή του τουρισμού σε βορειοευρωπαϊκά «coolcations» (cool+vocation). Ηδη ανησυχούν σε […]

Ακόμη δεν έχουμε αντιληφθεί πως ό,τι πετάμε μας επιστρέφεται. Πως το σκουπίδι δεν εξαφανίζεται όταν καταλήγει στοn δρόμο –εύκολο σε μια βρώμικη πόλη– ή στο καλάθι. Πως είμαστε γρανάζι στη διαχείρισή του. Συχνά, προβληματικό γρανάζι. Π.χ., ρίχνουμε στους μπλε κάδους ό,τι δεν ανακυκλώνεται, μισοάδεια κυπελλάκια του καφέ μαζί με το καλαμάκι, λαδωμένα κουτιά πίτσας, βρώμικα […]

Σε έναν ορισμένο βαθμό δυστυχίας, κάθε κραυγή είναι αποδεκτή. Σκληρές «ετυμηγορίες» για μικρή επιχειρησιακή ετοιμότητα, λάθη, παραλείψεις, καθυστερήσεις υψώθηκαν στον πύρινο ουρανό. Θυμός, πόνος, απόγνωση και μια βαθιά αβεβαιότητα για το αύριο.

Αδειασε η πόλη. Οχι εντελώς, όχι όπως άλλοτε, όμως άδειασε. Ολα αναπνέουν αργά και αθόρυβα. Ολα έχουν παραδοθεί στις ήσυχες ασάλευτες ώρες. Σπάνιο διάλειμμα γαλήνης. Μόλις λίγο πριν, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού ήταν οι άδειες θέσεις πάρκινγκ στα πλαϊνά των δρόμων. Σύντομα, αυτοκίνητα και άνθρωποι θα έχουν επιστρέψει στις θέσεις τους. Τόση θα […]

Βράδυ Κυριακής. Ισχυρές ριπές ανέμου πηγαινοφέρνουν τα κλαδιά των πεύκων που εναλλάσσονται με πυκνούς καλαμιώνες, στην άκρη του δρόμου. Οι «κοιλιές» των χαλαρωμένων καλωδίων του ρεύματος κάπου κάπου χώνονται μέσα στις σειόμενες κορυφές των δέντρων… Δεν έχουν ακόμη συμπληρωθεί τρία 24ωρα από την πυρκαγιά στη Λαυρεωτική, που δείχνει να ξεκίνησε από κομμένο καλώδιο. Πέρυσι, ως […]

«Του λόγου ο προορισμός είναι να κάνει φανερό τι είναι ωφέλιμο και τι βλαβερό και, άρα, τι είναι δίκαιο και τι άδικο», γράφει ο Αριστοτέλης στα «Πολιτικά». Εάν βεβαίως υφίσταται λόγος κι όχι κραυγές – και διάλογος. Συχνά δεν υφίσταται στις συζητήσεις μεταξύ συγγενών, φίλων, συναδέλφων, ομοτράπεζων για την ισραηλινοπαλαιστινιακή σύγκρουση.