Λίνα Πανταλέων

Η Αριάδνη, μια Ελληνίδα συγγραφέας που ζει χρόνια στο Παρίσι και εργάζεται στη δημόσια εκπαίδευση, επισκέπτεται κάθε Παρασκευή έναν ψυχίατρο. Το πρωταρχικό τραύμα φαίνεται να είναι η απώλεια του πατέρα, επιδεινωμένη από ένα αίσθημα παρατεταμένης εξορίας.

«Με άγγιξε η νοσταλγία για κάτι ανείπωτο. Ποιος είχε πρωτοπεί ότι η ανεπάρκεια των λέξεων γίνεται εμφανέστερη στη διάρκεια του δειλινού;».

«Σκέφτεται πως το πρόσωπο εκείνης ανήκει πιο πολύ στην ποίηση παρά στην πεζογραφία».

«Γαμώ τη γλώσσα μου μέσα και τις γλώσσες όλου του κόσμου!». Ενας άνδρας ωρύεται, μην έχοντας λόγια να λογαριαστεί με την ασυδοσία του θανάτου.

Θα έλεγε κανείς πως δεν υπάρχει πιο πληκτικός χώρος από ένα συμβολαιογραφικό γραφείο. Η Βίκυ Τσελεπίδου έχει ωστόσο άλλη γνώμη.

Προτού ο Ιγνάτιος Καραθοδωρής χάσει τα πάντα, περνούσε μια χαρά. Η μόνη του δυστυχία ήταν πως ζούσε στην Κομοτηνή. Κατά τα άλλα είχε δύο λίγο – πολύ κανονικούς γονείς, που μεριμνούσαν για την αμεριμνησία της ανηλικότητάς του.

Σε έναν κόσμο όπου είναι πάντα πόλεμος, δύο αποδεκατισμένα σώματα, το ένα αρσενικό και το άλλο θηλυκό, δοκιμάζουν τους αμυντικούς τους μηχανισμούς, έρμαια μιας εσωτερικευμένης μάχης.

Ωσάν κακέκτυπο μυθοπλασίας, έχει και το Facebook τον δικό του θάνατο. Κάτι τραγικό για την ουτοπία της αθανασίας. Παραδόξως, οι χρήστες του Facebook πεθαίνουν επίσης.

Το κεντρικό θέμα του καμβά, πάνω στον οποίο δουλεύει ο Αλέξης Πανσέληνος, είναι μια κληρονομημένη ήττα. Ο πατέρας αγαπούσε τη μουσική, αλλά τα όνειρά του για καριέρα μουσικού θανατώθηκαν μέσα σε ένα μαγαζί λευκών ειδών.

Ενας άνθρωπος πεσμένος στο έδαφος ζητάει βοήθεια. Θέλουμε να του δώσουμε το χέρι μας για να σηκωθεί, αλλά ένας αστυνομικός μάς το απαγορεύει. Τι οφείλουμε να κάνουμε;

Ενα στόμα σε πλήρες άνοιγμα, στο σχήμα μιας γοερής κραυγής, ουρλιάζει «βοήθεια» στην πρώτη φράση του βιβλίου. Στόματα που σπαράζουν, που χάσκουν, που ωρύονται και ολοφύρονται, παραμονεύουν σε αρκετά διηγήματα της συλλογής.

Ο Θωμάς Συμεωνίδης μάς εισάγει στην Κοινότητα, την οποία στοχάζεται, με μια ζωγραφιά. Βασικές γεωμετρικές μορφές σε έντονα χρώματα και άλλες αφαιρετικές υποδεικνύουν τα τοπόσημα ενός παράξενου κόσμου, επέκεινα του πραγματικού.