Βάσω Κιντή

Ξαναδιαβάζοντας τις μέρες αυτές το βιβλίο του Πολ Φάιραμπεντ «Against Method» –το 2025 γιορτάζονται τα 50 χρόνια από την έκδοσή του–, βρήκα σε αυτό κάποιες σκέψεις που μπορεί να συνδεθούν με όσα βιώνουμε το τελευταίο διάστημα. Τι βιώνουμε;

H συζήτηση για το φύλο φαντάζει σήμερα παρωχημένη, αφού μοιάζει περισσότερο με αναδρομική τακτοποίηση πολιτικών λογαριασμών. Εντούτοις, φέρνει στην επιφάνεια ζητήματα που έχουν γενικότερο ενδιαφέρον για ορισμένα από τα οποία θα ήθελα να κάνω λίγες παρατηρήσεις.

Για την τεχνητή νοημοσύνη υπάρχει, αφενός, μεγάλος ενθουσιασμός και προσδοκία και, αφετέρου, ανησυχία, ακόμη και πανικός, για την υπαρξιακή απειλή που μπορεί να θέτει, καθώς υπάρχει ο φόβος ότι οι αυτόματες μηχανές μπορεί να υποκαταστήσουν τον άνθρωπο, να τον αδρανοποιήσουν, να τον ανταγωνιστούν ή και να τον αφανίσουν. Χρειάζεται ψυχραιμία.

Ο Τζεφ Μπέζος, ιδιοκτήτης της Washington Post, στην προσπάθειά του να δικαιολογήσει την απόφασή του να μην υποστηρίξει η εφημερίδα κανέναν υποψήφιο στις αμερικανικές εκλογές, έγραψε ότι δεν αρκεί οι εφημερίδες να είναι ακριβείς (accurate). Πρέπει επίσης και να θεωρούνται ακριβείς. Δηλαδή, να πιστεύουν οι άνθρωποι ότι είναι ακριβείς.

Οι «αιώνιοι φοιτητές», το αιώνιο πρόβλημα. Είναι σαν μία παγκόσμια σταθερά της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στη χώρα μας. Είναι πάντα εκεί, αυξάνονται και λιμνάζουν μέχρις ότου προκύψει κάποια ορατή απειλή διαγραφής, οπότε το θέμα σκάει για λίγο στην επιφάνεια της επικαιρότητας ταράσσοντας ελαφρά τη γνωστή βαλτωμένη ισορροπία, προκαλώντας και καλλιεργώντας ένα κλίμα αντιδράσεων.

Η Σελίν Ντιόν υπερέβη όλα τα εμπόδια και εμφανίστηκε μπροστά μας αγέρωχη, δυναμική· μια πρωταθλήτρια της ζωής και της φωνής, που αγωνίστηκε και αγωνίζεται στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο.

Τι συμβαίνει στα αμερικανικά πανεπιστήμια; Τις μέρες αυτές φουντώνουν οι αντιδράσεις για τον πόλεμο που διεξάγει το Ισραήλ στη Γάζα μετά τη σφαγή των 1.200 περίπου Ισραηλινών στις 7 Οκτωβρίου. Αλλά για να καταλάβουμε τι γίνεται πρέπει να πάμε πιο πίσω.

Αποκαθίσταται μια αδικία που είχε ανθρώπους με διδακτορικά και λαμπρές καριέρες να αντιμετωπίζονται από το ελληνικό κράτος σαν αποσυνάγωγοι απόφοιτοι λυκείου.

Λυπάμαι που θα ξεκινήσω έτσι, αλλά κάποιοι από εμάς τα λέγαμε. Τι λέγαμε; Οτι το άσυλο μπορεί να καταργηθεί και να μην αλλάξει τίποτε. Και πράγματι, 50 χρόνια Μεταπολίτευση και είμαστε ακόμη στο ίδιο «παράδειγμα» των πανεπιστημίων που γίνονται άθυρμα στα χέρια μειοψηφιών, κομματικών και άλλων.

Στη συζήτηση που παρουσίασε η «Καθημερινή» την Κυριακή 26.11 σχετικά με τις διεθνείς κατατάξεις των πανεπιστημίων και τις ετεροαναφορές, δύο θέματα αναδείχθηκαν: πρώτον, οι λίγες αναφορές που παίρνουν οι εργασίες στα πεδία των κοινωνικών και ανθρωπιστικών επιστημών, ιδίως αυτών που γράφονται στα ελληνικά […]

Να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Η ελληνική κοινωνία, η κυβέρνηση, τα πολιτικά κόμματα και οι διοικήσεις των πανεπιστημίων ανέχονται αδιάφορα επί δεκαετίες –και σήμερα– να αλωνίζει η βία και η αυθαιρεσία στα δημόσια πανεπιστήμια.

Το BBC επικρίθηκε από πολιτικούς, νομικούς, αρθρογράφους, αλλά και το κοινό που διαδήλωσε πριν από λίγες μέρες έξω από τα γραφεία του, επειδή δεν χρησιμοποιεί τον χαρακτηρισμό «τρομοκράτες» για τη Χαμάς, αλλά τους αποκαλεί «μαχητές» (militants).