Ελεάννα Βλαστού

Εχω μια ευχή για όλους μας, είναι απλή, είναι πρακτική, είναι λυτρωτική. Εάν δεν έχουμε μεγάλα βάσανα να μας ταλαιπωρούν, κακουχίες που χρήζουν εξομολόγησης, προτείνω τον δρόμο της αυτοσυγκράτησης. Ας απέχουμε από τις δημοσιοποιήσεις, δεν αφορούν κανέναν ούτε τα αρνητικά που συμβαίνουν στις ζωές μας, αλλά ούτε και τα θετικά.

Πριν από δύο Σάββατα πήγαμε με τον Κωνσταντίνο –τον αναδεχτό μου– και τον Ντίνο στο National Theater. Είδαμε τις «Μάγισσες» του Ρόαλντ Νταλ. Ηταν υπερπαραγωγή. Με χαρά διαπίστωσα ότι διατηρήθηκε όλο το χιούμορ και η αυθάδεια του συγγραφέα που αγαπήθηκε ακριβώς γι’ αυτούς τους λόγους.

Διάβασα κάτι πολύ ενδιαφέρον αυτή την εβδομάδα και σας το μεταφέρω. Ο Γερμανός Αλμπρεχτ Ντίρερ χαιρετίστηκε ως ένας από τους κορυφαίους καλλιτέχνες της Αναγέννησης. Αυτό που δεν ήξερα ήταν ότι ο Ντίρερ ήταν πρωτοπόρος και σε κάτι ακόμα, στη συστηματική προώθηση της δουλειάς του αλλά και του εαυτού του.

Συναντιόμαστε κάθε πρωί στη στάση του σχολικού. Εμφανισιακά, ένα χάσμα μάς χωρίζει. Mοιάζω όπως ακριβώς νιώθω, τσαλακωμένη, σαν να με έχουν πετάξει με το πάπλωμα στον δρόμο. Είμαι της άποψης ότι 7.30 το πρωί κανείς δεν θα πρέπει να έχει τίποτα καλύτερο να κάνει από το να κοιμάται ή να απολαμβάνει μια, τελευταία, απόπειρα αντίστασης […]

Είναι η εβδομάδα της βαρύγδουπης ειδησεογραφίας. Σας ανακοινώνω ότι το φλερτ στις εταιρείες και στα γραφεία των δυτικών χωρών πέθανε. Για το εταιρικό περιβάλλον, που είναι ένα άλλο ολόκληρο σύμπαν, γνωρίζω ελάχιστα, αλλά απ’ όλα όσα διαβάζω συμπεραίνω, βάσιμα νομίζω, ότι το κοίταγμα, οι ερωτοτροπίες και ο ακκισμός δίπλα από τον ψύκτη εξέπνευσαν. Μετά αναρωτιόμαστε: […]

Θυμάμαι έντονα την πρώτη αίσθηση που είχα όταν μετακόμισα στο Λονδίνο, την αίσθηση ότι η πόλη προσφέρει άπειρες δυνατότητες έκφρασης.

Διαβάζω την αλληλογραφία (εκδ. Aγρα) δύο αγαπημένων συγγραφέων, ο Στέφαν Τσβάιχ γράφει, εξόριστος από το Λονδίνο, στον Γιόζεφ Ροτ, που ζει εξόριστος στο Παρίσι: «Κάθε μέρα είμαι ευγνώμων που είμαι ελεύθερος και ζω στο Λονδίνο».

Αυτό που διαδραματίστηκε τη Δευτέρα που πέρασε στο Ισραήλ έμοιαζε με πογκρόμ.

Tο Λονδίνο είναι εξοντωτικό τον Οκτώβριο, είναι μια πόλη –όπως οι μεγάλες πόλεις– που προετοιμάζεται τον Σεπτέμβριο για να πάρει μπρος επισήμως τον Οκτώβριο.

Είναι από αυτές τις επισκέψεις που οι δημοσιογράφοι δεν γράφουν πολλά, γιατί δεν υπάρχει αντικείμενο σχολιασμού.

Ισως επειδή απουσίαζα για καιρό, μου μοιάζει η πόλη αλλαγμένη.

Προσπάθησα να μπω στη θέση της 28χρονης ασκούμενης χειρουργού. Είναι παρούσα στην αφαίρεση σκωληκοειδίτιδας ενός εντεκάχρονου αγοριού, η εγχείρηση τελειώνει, νιώθει κουρασμένη. Βγαίνει από το χειρουργείο φορώντας ακόμη τη βαμβακερή ρόμπα και τα λάτεξ γάντια, έχει καλυμμένα τα μαλλιά της. Ο προϊστάμενός της έρχεται από πίσω, εξίσου ελαφρά ντυμένος, και της ψιθυρίζει: «Νιώθεις τη στύση […]