Ελεάννα Βλαστού

«Αλλαγή» ήταν το σύνθημα της καμπάνιας των Εργατικών. Συλλογικές μεταβολές συντελούνται στη χώρα, αλλά και τροποποιήσεις στην καθημερινότητα της πρωθυπουργικής οικογένειας.

Διασχίζω πεζή τους κεντρικούς δρόμους της πρωτεύουσας, την καρδιά της πόλης – ήσυχη αυτή τη στιγμή, σχεδόν απόκοσμη. Θα μπορούσαν να μετρηθούν στα δάχτυλα οι δρόμοι που στεγάζουν παλάτια, το περιβάλλον στο οποίο κινούνται αποκλεισμένοι στην πραγματικότητά τους όσοι διοικούν μια τεράστια χώρα.

Η πόλη ετοιμαζόταν για τους Αγώνες. Τώρα ετοιμάζεται και για το ενδεχόμενο ενός πολιτικού σεισμού. Πώς φαίνεται στα μάτια του επισκέπτη που τη διασχίζει μέσα από ένα ταξί; Ποιες όψεις της δεν βλέπει;

Ενας πολιτικός οραματίζεται το μέλλον όταν αναλογίζεται «τι μπορώ να αλλάξω;», «μπορούν να τροποποιηθούν οι οικονομικοί δείκτες, τέτοια εποχή, τον επόμενο χρόνο;» ή «τι θα μπορούσα να αλλάξω για να είναι η ζωή των πολιτών καλύτερη την επόμενη δεκαετία;». Αλλά το να υπολογίζεις μακροπρόθεσμα, αναπόφευκτα είναι δύσκολο. Συχνά τα σημαντικά γεγονότα που σχηματοποιούν το μέλλον […]

Το πολύ σύντομο κείμενο του Στέφαν Τσβάιχ «Η ομογενοποίηση του κόσμου», γραμμένο το 1925 (εκδ. Αγρα), ξεκινάει λέγοντας –ακριβώς ό,τι και ο τίτλος του– «ο κόσμος γίνεται ολοένα και πιο ομοιογενής». «Ολα γίνονται ομοιόμορφα στις εξωτερικές εκφάνσεις της ζωής, όλα επιπεδοποιούνται σ’ ένα ομοιογενές πολιτιστικό σχήμα. Τα ιδιαίτερα έθιμα των λαών απαλείφονται, το ντύσιμο εξομοιώνεται, τα ήθη διεθνοποιούνται.

Κοιτώ φωτογραφίες φοιτητών στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια και θαυμάζω τους ευφάνταστους τρόπους με τους οποίους φορούν το τετράγωνο ασπρόμαυρο μαντίλι. Τυλιγμένο γύρω από τον λαιμό, στο κεφάλι, πιασμένο στα μαλλιά, σαν εσάρπα, σαν μπέρτα, δεμένο στο μπράτσο ή σαν σκέπασμα, εικάζω, μέσα στο προσωρινό κατάλυμα το αντίσκηνο.

Η πολυτέλεια έχει μετατοπιστεί. Το στάτους έχει φύγει από τα υλικά αγαθά και έχει μετακινηθεί στα πιστεύω. Το αντιλήφθηκα καθισμένη, βολικά, όταν ήμουν έτοιμη να σας γράψω πόσο πατερναλιστική θεωρώ την ιδέα του Ρίσι Σούνακ να δρομολογήσει, νομοθετώντας, την απαγόρευση χρήσης κινητών σε νεαρές ηλικίες.

Κάτι πάει στραβά με τους εφήβους και τους νέους, διαβάζω. Δεν μου προκαλεί καμιά εντύπωση. Εχω μεγάλο δείγμα, ολόκληρο το τμήμα του ενός –εφήβου– που συναναστρέφομαι. Δύο μεγάλες έρευνες βγήκαν φρέσκες στη δημοσιότητα. Φλύαρα εμπλουτισμένες, όπως όλες οι έρευνες, με στατιστικά και νούμερα που μόνο ο Σαίξπηρ έχει την ικανότητα να συμπυκνώσει: «Ολη η νιότη […]

Αρκετά! Oλοι είμαστε απασχολημένοι με ανοησίες. Με τούφες μαλλιών / με την απουσία δαχτυλιδιού / με το αποκλίνον φερμουάρ / με τα κομμένα δάχτυλα / με το παράταιρο ύφασμα της παραποιημένης φωτογραφίας της Κέιτ. Ο κόσμος βρίσκεται σε παράκρουση.

Η Μόνικα Λεβίνσκι εμφανίστηκε έπειτα από είκοσι πέντε χρόνια. Tην παρατηρώ σε μια διαφημιστική καμπάνια αμερικανικής εταιρείας ρούχων και με χαρά διαπιστώνω ότι τώρα, στα πενήντα, είναι ομορφότερη απ’ ό,τι την εποχή που ξέσπασε το μεγάλο πολιτικό ερωτικό σκάνδαλο, στα είκοσι δύο.

Οταν ήταν ο γιος μου πολύ μικρός οτιδήποτε του τραβούσε την προσοχή ήταν χαριτωμένο. Εβλεπε μια γάτα και έλεγε «γλυκιά!». Εβλεπε σκύλο και έλεγε «ωω γλυκός!» Οτιδήποτε αντίκριζε που αδυνατούσε να το κατατάξει γρήγορα, όπως δύο χελώνες σε συνουσία, ρώταγε «είναι γλυκό;». Αδημονούσα να περάσουμε στο επόμενο στάδιο και του μάθαινα και άλλα επίθετα, για […]

Τις προάλλες ήμουν καλεσμένη σε ένα σπίτι φίλων. Είχαν οργανώσει ένα μεγάλο πάρτι, όπως αρμόζει να γιορταστούν τα μεγάλα γενέθλια του μισού αιώνα. Επειτα από κάποια ώρα, ένα διάστημα που θεώρησα εύλογο, άρχισα να ψάχνω απομόνωση. Βρήκα ένα χώρο με ένα κλειδί. Ηταν το μπάνιο.