Ευτύχης Βαρδουλάκης

Ολες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η χώρα μπορεί να βρεθεί μπροστά σε μια δύσκολη συνθήκη: με ένα πρώτο κόμμα που δεν θα σχηματίζει κυβέρνηση, με αποδυναμωμένα κόμματα που δεν θα μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους, σε ένα εγχώριο περιβάλλον μειωμένης θεσμικής εμπιστοσύνης και επικίνδυνο διεθνές περιβάλλον που δεν επιτρέπει αβελτηρίες.

Σπανίως το πολιτικό τοπίο έμοιαζε τόσο ασταθές όσο στις μέρες μας. Ακόμα και στα μέσα της περασμένης 10ετίας, όταν υπήρχαν οκτώ κόμματα στη Βουλή, το πολιτικό τοπίο έμοιαζε πιο σταθερό.

Ο κ. Τσίπρας έγραψε τις πρώτες λέξεις στο νέο κεφάλαιο της πολιτικής του διαδρομής. Τώρα ξεκινάει το κύριο μέρος του εγχειρήματος. Να πείσει ότι έχει ο ίδιος αλλάξει σε σχέση με τον πολιτικό που καταψήφισαν οι ψηφοφόροι τόσο ως πρωθυπουργό, αλλά ιδίως ως αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Τα δύσκολα βρίσκονται από εδώ και μπρος, καθώς ο κ. Τσίπρας θα πρέπει να απαντήσει σε μια σειρά από ερωτήματα…

Πολλοί ξορκίζουν το φαινόμενο, αλλά η εμπειρία δείχνει ότι ο πειρασμός του δημαγωγικού λαϊκισμού, ακόμα και στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, είναι μεγάλος. Παρά το γεγονός μάλιστα ότι ιστορικά τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής σπανίως κρίνουν μια εκλογική αναμέτρηση.

Οι αναλύσεις για τις προοπτικές ενός κόμματος από συγγενείς θυμάτων της τραγωδίας των Τεμπών διατρέχουν τον κίνδυνο της στατικής προσέγγισης.

Στις εκλογές του 2019 και ακόμη περισσότερο σε εκείνες του 2023, η πολιτική «τριγωνοποίηση» ήταν το βασικό στρατηγικό δόγμα της Ν.Δ. Προτάσσοντας ζητήματα όπως η πολιτική σταθερότητα, οι επενδύσεις, η μείωση της φορολογίας, ζητήματα εθνικής άμυνας και εξωτερικής πολιτικής, απευθύνθηκε στο δεξιό ακροατήριο, που είναι και η βασική εκλογική δεξαμενή της. Αλλά ταυτόχρονα ακολούθησε πολιτικές […]

Με την παρουσία και τις εξαγγελίες του στη ΔΕΘ, ο πρωθυπουργός είχε καθαρή στρατηγική και πολιτική στόχευση. Κατ’ αρχάς να ακουστεί, κάτι το οποίο δεν είναι πάντα αυτονόητο. Τόσο η ομιλία όσο και η συνέντευξη Τύπου ήταν ήπιων τόνων, κάτι αναγκαίο σε ένα επιβαρυμένο πολιτικό περιβάλλον.

Το αποτυπώνουν οι έρευνες κοινής γνώμης, φαίνεται στα σόσιαλ μίντια, σ’ το λένε οι πολιτικοί όλων των κομμάτων: «Υπάρχει πολλή γκρίνια». Και πράγματι, ο βαθμός πολιτικής, οικονομικής και θεσμικής εμπιστοσύνης είναι σε κάμψη.

Πριν από λίγες εβδομάδες δημοσιεύθηκε μια δημοσκόπηση αρκετά ενδεικτική του πολιτικού κλίματος που διαμορφώνεται. Στο ερώτημα εάν ο κόσμος συμφωνεί με την πολιτική της κυβέρνησης στο μεταναστευτικό, η αποδοχή ήταν στο 37%.

Κάποιες τάσεις στο πολιτικό τοπίο μοιάζουν ξεκάθαρες. Η Ν.Δ. παραμένει σταθερά πρώτη, αλλά με μειωμένα ποσοστά που απέχουν από το όριο αυτοδυναμίας, βάσει του υφιστάμενου εκλογικού νόμου. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν αναπτύσσουν –ακόμα τουλάχιστον– κάποια ιδιαίτερη δυναμική.

Η συμφιλίωση με τον ρόλο του «πρώην» δεν είναι πάντα εύκολη. Πολλώ δε μάλλον όταν μιλάμε για πρώην πρωθυπουργούς. Η ψυχολογική διαχείριση «της ζωής μετά» δεν είναι πάντα εύκολη. Η Μάργκαρετ Θάτσερ είχε πει ότι δεν έζησε χαρούμενη ούτε μία ημέρα μετά την απομάκρυνσή της από την Ντάουνινγκ Στριτ.