Το έχουμε στο DNA μας να ενθουσιαζόμαστε πολύ εύκολα, αλλά και να απογοητευόμαστε ευκολότερα. Το διαπιστώσαμε, άλλη μία φορά, με τα αποτελέσματα της εθνικής μας ομάδας ποδοσφαίρου στα δύο πρώτα παιχνίδια της προκριματικής φάσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Στα ουράνια έπειτα από τη νίκη επί της Λευκορωσίας, στα… τάρταρα μετά την ήττα από τη Δανία. Ουδείς θυμήθηκε πως η αξία του ηττημένου δίνει τη δόξα στον νικητή.
Με ελαφρά τη καρδία, όσο υπέρμετρα υμνούσαμε την ομάδα και τον ίδιο τον ομοσπονδιακό προπονητή, πολύ εύκολα, και στον υπερθετικό βαθμό, τους απαξιώσαμε. Ενα σύνολο και έναν τεχνικό που μέχρι το παιχνίδι της περασμένης Δευτέρας πιστεύαμε ότι, κατά γενική ομολογία, έχουν ταλέντο και μέλλον.
Δυστυχώς, όμως, λείπει η υπομονή για να δούμε το αποτέλεσμα στο τέλος της προσπάθειας, που έχει ακόμη πολύ δρόμο. Ενας δρόμος που έχει πολλές στροφές και… κλειστές.
Τα παιχνίδια με τη Σκωτία και τη Δανία, εκτός έδρας, στο πρώτο δεκαήμερο του Οκτωβρίου πιθανώς να κρίνουν πολλά στην υπόθεση της πρόκρισης. Γι’ αυτό και θα πρέπει να διατηρηθεί το καλό κλίμα στους κόλπους της Εθνικής.
Και παράλληλα ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς με ψυχραιμία να σχεδιάσει τον τρόπο προσέγγισης αυτών των αγώνων. Αν δηλαδή θα επιμείνει στο ποδόσφαιρο κατοχής που αποτελεί τη φιλοσοφία του ή θα προτιμήσει το άμεσο παιχνίδι, ώστε να μη δεχθούμε την πίεση του τελευταίου ματς, την οποία πληρώσαμε.
Σίγουρα ο χρόνος πιέζει και η προσαρμογή δεν είναι εύκολη, όμως χρειάζεται να βρεθεί ο τρόπος ώστε να μην ξαναδούμε το σκηνικό του αγώνα με τη Δανία. Αλλά και πέρα από οποιοδήποτε αποτέλεσμα, οι… απ’ έξω να αναλογιστούμε πως αυτή η ομάδα αποτελείται από παιδιά μικρής ηλικίας που χρειάζονται χρόνο…
