Από τους τέσσερις Ευρωπαίους μας, μόνο ο Παναθηναϊκός δεν χάρηκε νίκη στον πρώτο του αγώνα για το πρωτάθλημα. Ολυμπιακός, ΠΑΟΚ και ΑΕΚ, δύσκολα ή εύκολα, πέτυχαν το «δύο στα δύο», δείχνοντας με το… καλημέρα ότι δεν σκοπεύουν να πετάξουν βαθμούς απέναντι στους «μικρούς».
Από την πλευρά τους οι τελευταίοι έδειξαν πως χρόνο με τον χρόνο γίνονται και πιο ανταγωνιστικοί, έχοντας αντιπάλους τους υποψήφιους για τον τίτλο. Το μόνο όμως που δεν μπορούν να αποβάλουν είναι η φοβία που τους διακρίνει όταν τους αντιμετωπίζουν.
Αστέρας, Ατρόμητος, Βόλος, Λεβαδειακός θα μπορούσαν να πάρουν κάτι περισσότερο αν έπαιζαν για να κερδίσουν και όχι για να μη χάσουν. Και νομίζω πως αυτή η νοοτροπία ξεκινάει συνήθως από τους προπονητές και μεταδίδεται στους παίκτες.
Κι αυτό φάνηκε, όταν και οι τέσσερις έμειναν πίσω στο σκορ και υποχρεώθηκαν να παίξουν ποδόσφαιρο και όχι να ταμπουρώνονται μπροστά στο τέρμα τους για να διατηρήσουν το «μηδέν». Απείλησαν και, όπως ο Λεβαδειακός, είχαν τις δυνατότητες να πάρουν βαθμό ή ακόμη και βαθμούς.
Μπορεί να ισχυριστεί κάποιος, πως αν κατέβουν να παίξουν στα «ίσια» τους ισχυρούς θα γνωρίσουν βαριές ήττες με πολλά γκολ. Θεωρώ όμως πως αυτό, με την πάροδο του χρόνου θα λειτουργήσει υπέρ τους, γιατί όταν αρχίσουν και έρχονται τα καλά αποτελέσματα, προπονητές και παίκτες θα αποκτήσουν αυτοπεποίθηση και θάρρος. Γιατί στα ανεπτυγμένα πρωταθλήματα υπάρχει σταθερά σε όλες τις ομάδες η σκέψη «ένδεκα αυτοί, ένδεκα κι εμείς»;
