Με την πώληση του Μπάμπη Κωστούλα, από τον Ολυμπιακό στην Μπράιτον, ξεκίνησε η γνώριμη γκρίνια των οπαδών: «Γιατί τον δώσαμε;», «δεν κρατάμε τους καλούς παίκτες μας», «μόνο για πωλήσεις είμαστε»…
Η πραγματικότητα όμως είναι τελείως διαφορετική, ακόμη και για τις αποκαλούμενες «μεγάλες» ομάδες. Η ανάδειξη μέσα από τις ακαδημίες νέων ποδοσφαιριστών και η πώλησή τους είναι ουσιαστικά μονόδρομος για την οικονομική επιβίωσή τους, αφού τα τηλεοπτικά συμβόλαια είναι μικρότερα και τα γήπεδα δεν γεμίζουν όπως παλιά.
Πέρα όμως από το οικονομικό σκέλος, υπάρχει και ο αθλητής. Η παρουσία του σε ένα πολύ πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα θα αναδείξει ακόμη περισσότερο το ταλέντο του προς όφελος και του ιδίου και της εθνικής ομάδας μας.
Η παραχώρηση ενός παίκτη μπορεί να μοιάζει με απώλεια, αλλά εάν τα χρήματα επενδυθούν σωστά είναι τεράστιο κέρδος για το μέλλον. Επιφέρει αναγνώριση της ομάδας, κύρος και δημιουργεί ανταγωνισμό των υπολοίπων νέων που βρίσκονται στις ακαδημίες.
Αντιθέτως, το να τον κρατήσεις με το… ζόρι μπορεί να έχει αρνητικό αποτέλεσμα: δυσαρέσκεια, πτώση απόδοσης και τελικά απαξίωση.
Επομένως, η πώληση ενός νεαρού ποδοσφαιριστή δεν αποτελεί «προδοσία», αλλά απόδειξη της σωστής δουλειάς που γίνεται στις ακαδημίες αλλά και του ταλέντου που διαθέτουν οι Ελληνες ποδοσφαιριστές, το οποίο πολλές φορές χάνεται μέσα στη… μιζέρια του ελληνικού πρωταθλήματος.
