Η ήττα – μαχαιριά στον ημιτελικό της Παρασκευής από την Τουρκία έκοψε τον δρόμο της Εθνικής μας προς το χρυσό μετάλλιο που ήταν ο ανομολόγητος στόχος της, χωρίς όμως να βάλει τέλος στο όνειρο του βάθρου, έστω και στο χαμηλότερο σκαλί του, για πρώτη φορά από 16 ολόκληρα χρόνια σε επίπεδο Ευρωμπάσκετ, Παγκοσμίου Κυπέλλου ή Ολυμπιακών Αγώνων.
Ο αποψινός (17.00) μικρός τελικός με αντίπαλο τη Φινλανδία προσφέρει αυτή τη διέξοδο και μάλιστα από τη θέση του φαβορί, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ειδικών. Ναι μεν υπάρχει μια ολοφάνερη απογοήτευση γιατί έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα γεννήθηκε μια χρυσή ευκαιρία για κάτι καλύτερο, στην ουσία όμως η Γαλανόλευκη είναι κοντά σε αυτό που εξαρχής στόχευε και δεν πρέπει να νιώθει απογοητευμένη.
Αν και ο απρόσμενος καταποντισμός μεγάλων δυνάμεων του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου μπάσκετ όπως η Ισπανία, η Σερβία και η Γαλλία μας έκανε «σκριν» για το βάθρο, η αλήθεια είναι ότι πριν συμβούν αυτές οι εκπλήξεις μεγατόνων, ο ρεαλιστικός στόχος μας ήταν η κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου. Με τέτοιον ανταγωνισμό και με ένα ρόστερ μικρότερης ποιότητας σε σχέση με προηγούμενες (αποτυχημένες) απόπειρες, κανείς δεν τόλμησε να ψελλίσει ότι στόχος ήταν η κατάκτηση του χρυσού, ανεξάρτητα από τη μεγάλη ευκαιρία που παρουσιάστηκε στη συνέχεια.
Το μεγάλο «αγκάθι»
Το μπάσκετ είναι κατεξοχήν άθλημα ψυχολογίας, γι’ αυτό και το μεγάλο «αγκάθι» για την «επίσημη αγαπημένη» δεν είναι τόσο ότι έχασε από την Τουρκία στον ημιτελικό, όσο ο τρόπος που έχασε. Η ήττα ήλθε με κάτω τα χέρια και ολοκληρωτική παράδοση, στη χειρότερη βραδιά της σύγχρονης ιστορίας της, με πολλά αρνητικά ρεκόρ για το επίπεδο ενός ημιτελικού. Αυτή η μελανιά μπορεί και να μη βγει τόσο εύκολα όπως θα γινόταν σε κάποιο άλλο παιχνίδι ή πιθανώς με άλλον αντίπαλο αντί για την Τουρκία.
Ο τρόπος που ήλθε η ήττα γεννά ένα πρόσθετο βάρος και η διαχείριση αυτής της κατάστασης απαιτεί λεπτούς χειρισμούς για να μην εκτροχιαστεί εντελώς το τρένο. Ο στόχος του χάλκινου μεταλλίου προσφέρει αναμφίβολα ένα ισχυρό κίνητρο, αλλά για να εμφανιστεί η ομάδα διψασμένη να τον κατακτήσει, πρέπει υποχρεωτικά να βρει τρόπο να αφήσει πίσω της τα μαύρα σύννεφα της Παρασκευής και να μην εγκλωβιστεί ξανά στα αμυντικά δίχτυα του αντίπαλου προπονητή, αν και οι Φινλανδοί αναμένεται να μπουν στην αναμέτρηση με στόχο να κάνουν το δικό τους παιχνίδι και να ανοίξουν τον ρυθμό.
Η έκπληξη του τουρνουά
Η Φινλανδία είναι μάλλον ένας απρόσμενος αντίπαλος για ένα τόσο σημαντικό ραντεβού που κρίνει ένα μετάλλιο στη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή διοργάνωση σε εθνικό επίπεδο. Ακόμα κι αν συνειδητοποιήσει κανείς ότι η κάτοχος του Ευρωμπάσκετ, Ισπανία, μαζί με τη φιναλίστ της διοργάνωσης, Γαλλία, έμειναν τόσο γρήγορα εκτός μάχης, παρέα με τη Σερβία, που είχε φτάσει μέχρι τον τελικό στο πρόσφατο Παγκόσμιο Κύπελλο, δεν θα μπορούσε να πιστέψει ότι θα έφτανε τόσο ψηλά μια ομάδα του επιπέδου της Φινλανδίας.
Θεωρητικά υπήρχαν στον χορό άλλες πιο ποιοτικές ομάδες για να φτάσουν τόσο ψηλά, αλλά θα ήταν άδικο να στερήσει κανείς αυτή τη διάκριση από μια ομάδα που άφησε εκτός διοργάνωσης τη Σερβία του Γιόκιτς και των λαμπρών συμπαικτών του.
Και ποια είναι αυτή η Φινλανδία; Ισως ο μόνος γνωστός παίκτης της γι’ αυτούς που ασχολούνται επιδερμικά με το μπάσκετ να είναι ο Λάουρι Μάρκανεν με το σημαντικό αποτύπωμά του στο ΝΒΑ, στην πραγματικότητα, όμως, η Φινλανδία δεν είναι ομάδα του ενός – είναι κάτι πολύ περισσότερο. Και για να συμβεί αυτό σε μια χώρα που πριν από 2-3 δεκαετίες όταν έμπαινε καλάθι οι φίλαθλοι φωνάζαν… γκολ, χρειάστηκε να υλοποιηθεί ένα μακρόπνοο σχέδιο, με αξιοθαύμαστη οργάνωση και τεχνοκρατική προσέγγιση, σίγουρα απρόσμενη για μια χώρα με μικρή παράδοση στο μπάσκετ.
Το ουσιαστικό βήμα για την ανάπτυξη του αθλήματος στη Φινλανδία έγινε το 2012, ένα χρόνο μετά το ενδιαφέρον που γέννησε η συμμετοχή της εθνικής της ομάδας στο Ευρωμπάσκετ. Η ομοσπονδία ίδρυσε την Helsinki Basketball Academy και δημιούργησε γρήγορα έναν ισχυρό ομφάλιο λώρο με τα σχολεία και τις Αθλητικές Ακαδημίες. Η αναζήτηση ταλέντων σε παιδική και εφηβική ηλικία ήταν επιτυχημένη για το μέγεθος μιας μικρής χώρας, με μόλις 5,5 εκατ. κατοίκους.
Το πρόβλημα δεν ήταν τα σωματικά προσόντα. Οι Φινλανδοί είναι γενικά ψηλός λαός και έχουν μια καλή πρώτη ύλη. Το ζήτημα ήταν να πειστούν αυτά τα ψηλά παιδιά να ασχοληθούν με το μπάσκετ και όχι με το ποδόσφαιρο, τον στίβο ή το χόκεϊ και να αποκτήσουν γρήγορα την κουλτούρα του αθλήματος για να καλύψουν τη μεγάλη απόσταση από τις προηγμένες χώρες.
Ολο αυτό το εγχείρημα έγινε με οργανωμένο και τεχνοκρατικό τρόπο, γι’ αυτό και τα αποτελέσματα έφεραν γρήγορα καρπούς. Από το 2011 μέχρι σήμερα, η Φινλανδία έχει προκριθεί σε όλα τα Ευρωμπάσκετ και έχει σημειώσει αξιόλογες επιτυχίες, όπως δύο νίκες επί της Εθνικής μας στα τρία παιχνίδια που έχουν βρεθεί αντιμέτωπες στη διοργάνωση. Το χαρακτηριστικό της φινλανδικής σχολής είναι οι καλοί σουτέρ που βγάζει τα τελευταία χρόνια, σε συνδυασμό με το γρήγορο παιχνίδι με τις πολλές κατοχές και την ελευθερία των παικτών να ξεγλιστρούν από τις τακτικές και τα συστήματα.
Μια φουρνιά με ταλέντο
Η εξαιρετική παρουσία του Μάρκανεν στο ΝΒΑ προσείλκυσε ακόμα περισσότερα παιδιά στο μπάσκετ. Η τωρινή γενιά είναι εξαιρετική, με παίκτες υψηλού επιπέδου όπως οι Γιάντουνεν, Σαλίν, Μαντζούνι, Βάλτονεν και το «next big thing» του ευρωπαϊκού μπάσκετ, ο 18χρονος και εξαιρετικά ταλαντούχος Μίκα Μούρινεν. Με τον Μάρκανεν σημαιοφόρο και τους υπόλοιπους παραστάτες, η Φινλανδία βρίσκεται τώρα μπροστά στη μεγαλύτερη επιτυχία της ιστορίας της, διεκδικώντας το μετάλλιο από την Εθνική μας.
Και για να φτάσει έως εδώ είχε αξιόλογα στατιστικά ανά παιχνίδι: 87,1 πόντους στην επίθεση, 83,6 πόντους στην άμυνα, 51,2% στα δίποντα, 37% στα τρίποντα, 75,4% στις βολές, 40,1 ριμπάουντ, 22,8 ασίστ (!) και 13,1 λάθη.
Ο δε Μάρκανεν μετράει έως τώρα 23,6 π. σε 28.6 λεπτά, 7,9 ριμπάουντ, 2,4 ασίστ και 1,8 λάθη. Και αυτή είναι μια εξαιρετική στατιστική για έναν παίκτη που όλες οι άμυνες προσαρμόζονται πάνω του…
