Ακόμη και για τα δεδομένα της Ρεάλ, η εβδομάδα που πέρασε ήταν εξαιρετικά δραματική. Ενας σύλλογος που έχει χτίσει την ταυτότητά του πάνω στην υπερβολή, την πίεση και τη διαρκή απαίτηση για νίκη, βρέθηκε ξανά στο γνώριμο σημείο καμπής: με τον προπονητή του να αμφισβητείται ανοιχτά και το μέλλον του να εξαρτάται ανάλογα με το αποτέλεσμα από παιχνίδι σε παιχνίδι.
Η ένταση γύρω από τον Τσάμπι Αλόνσο κορυφώθηκε μετά την εντός έδρας ήττα της περασμένης Κυριακής με 2-0 από τη Θέλτα για τη La Liga. Το αποτέλεσμα αυτό δεν ήταν απλώς ένα ακόμη στραβοπάτημα, αλλά η κορύφωση μιας περιόδου κακών εμφανίσεων που άφησαν τη Ρεάλ πίσω από την Μπαρτσελόνα στη βαθμολογία, αναζωπυρώνοντας την ανησυχία στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου».
Ο Αλόνσο βρέθηκε κυριολεκτικά στο χείλος της απόλυσης. Η ήττα της Τετάρτης με 2-1 από τη Μάντσεστερ Σίτι στο Champions League του προσέφερε μια προσωρινή ανάσα, λόγω της μαχητικότητας που έβγαλε η ομάδα. Ωστόσο, μια ενδεχόμενη κακή εικόνα στο παιχνίδι με την Αλαβές, ή και στο επόμενο θα μπορούσε να αποδειχθεί καθοριστική για το μέλλον του.
Σε πολλούς μοιάζει παράδοξο ότι ο Φλορεντίνο Πέρεθ εξετάζει τόσο σοβαρά το ενδεχόμενο απόλυσης ενός προπονητή που προσέλαβε μόλις τον περασμένο Μάιο. Όμως στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου», ο χρόνος μετριέται διαφορετικά. Ο 44χρονος Αλόνσο κλήθηκε να διαδεχθεί τον Κάρλο Αντσελότι και να εφαρμόσει μια πιο σύγχρονη, αυστηρά δομημένη τακτική προσέγγιση. Αρχικά, η διοίκηση στήριξε το όραμά του, θεωρώντας ότι η μεγαλύτερη πειθαρχία και η ξεκάθαρη δομή ήταν αναγκαίες προσαρμογές στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Η επιλογή αυτή έμοιαζε να δικαιώνεται στα τέλη Οκτωβρίου. Στις 26 του μήνα, η Ρεάλ επικράτησε της Μπαρτσελόνα με 2-1 και βρέθηκε πέντε βαθμούς μπροστά στην κορυφή της La Liga. Λίγες ημέρες αργότερα, είχε κερδίσει 14 από τα 15 παιχνίδια της σε όλες τις διοργανώσεις. Η σεζόν έμοιαζε να κυλά ιδανικά…
Ωστόσο, η πτώση υπήρξε εξίσου εντυπωσιακή όσο και η άνοδος. Μετά το «Κλάσικο», άρχισαν να διαρρέουν πληροφορίες για δυσαρέσκεια στα αποδυτήρια. Ορισμένοι από τους μεγάλους αστέρες ένιωθαν ότι το απαιτητικό και τεχνοκρατικό στυλ διαχείρισης του Αλόνσο περιόριζε την ελευθερία τους. Τα αποτελέσματα επιβεβαίωσαν το κλίμα: δύο νίκες σε οκτώ αγώνες και εμφανίσεις χωρίς ένταση και συνοχή.
Το σερί αυτό επέτρεψε στην Μπαρτσελόνα να πάρει προβάδισμα στο πρωτάθλημα, ενώ η ήττα από τη Μάντσεστερ Σίτι έθεσε σε κίνδυνο ακόμη και την απευθείας πρόκριση στο Champions League. Η ατμόσφαιρα γύρω από το «Μπερναμπέου» έγινε ξανά βαριά, μια κατάσταση γνώριμη για όσους παρακολουθούν τη Ρεάλ τα τελευταία 25 χρόνια.
Ο Φλορεντίνο Πέρεθ δεν δίστασε ποτέ να πάρει σκληρές αποφάσεις. Το 2015, ο (νυν προπονητής του Παναθηναϊκού) Ράφα Μπενίτεθ απολύθηκε μόλις έξι μήνες μετά την πρόσληψή του, παρά το γεγονός ότι η ομάδα βρισκόταν τρίτη στη La Liga. Η συντριβή με 4-0 από την Μπαρτσελόνα αποδείχθηκε καταλυτική. Η επιλογή του Ζινεντίν Ζιντάν δικαίωσε άμεσα τον πρόεδρο, οδηγώντας σε τρεις διαδοχικούς τίτλους Champions League.
Ακολούθησαν πιο σύντομες και χαοτικές θητείες: ο Ζουλέν Λοπετέγκι άντεξε μόλις 14 παιχνίδια, ο Σαντιάγο Σολάρι τέσσερις μήνες, πριν επιστρέψει ο Ζιντάν το 2019 σε μια ύστατη προσπάθεια διάσωσης της σεζόν.
Οι ακραίες αυτές διακυμάνσεις -από τον απόλυτο θρίαμβο έως την πλήρη αποτυχία- αποτελούν πλέον δομικό στοιχείο της ταυτότητας του συλλόγου. Παρά τις προσπάθειες εξορθολογισμού, η Ρεάλ παραμένει ένας οργανισμός που λειτουργεί με ένστικτο, πίεση και άμεσες αποφάσεις.
Υπήρξαν, πάντως, σεζόν με ενδείξεις μεγαλύτερης ωριμότητας… ενδείξεις μεγαλύτερης ωριμότητας, όπως το 2021-22 με τον Πέρεθ να δείχνει υπομονή σε δύσκολες στιγμές και τελικά η χρονιά έκλεισε θριαμβευτικά με την κατάκτηση του Champions League.
Η Ρεάλ, όμως, παραμένει διαφορετική από κάθε άλλο ευρωπαϊκό μεγαθήριο. Εκεί όπου ομάδες όπως η Μάντσεστερ Σίτι, η Μπάγερν ή η Άρσεναλ επενδύουν στη σταθερότητα και στα μακροπρόθεσμα πρότζεκτ, στο «Μπερναμπέου» ο χρόνος εξαντλείται γρήγορα. Η εξουσία του προέδρου είναι σχεδόν απόλυτη και η υπομονή περιορισμένη. Αυτό το περιβάλλον καθιστά εξαιρετικά δύσκολο το έργο κάθε προπονητή. Ο Αλόνσο, συνηθισμένος στη στήριξη που είχε στη Λεβερκούζεν, βρέθηκε αντιμέτωπος με μια πραγματικότητα όπου η νίκη είναι η μόνη αποδεκτή συνθήκη.
Η εικόνα αυτή αποτυπώθηκε ξεκάθαρα στο ματς με τη Μάντσεστερ Σίτι. Η Ρεάλ ξεκίνησε με πάθος και προηγήθηκε με τον Ροντρίγκο, αλλά τα αμυντικά λάθη και η πίεση των Άγγλων έφεραν την ανατροπή. Το τελικό σφύριγμα βρήκε τις εξέδρες διχασμένες ανάμεσα στη στήριξη και την οργή.
Για τον Φλορεντίνο Πέρεθ, η αμφισβήτηση ενός προπονητή δεν είναι απλώς ποδοσφαιρικό ζήτημα, αλλά εργαλείο διοίκησης. Η πίεση λειτουργεί διαχρονικά ως μηχανισμός ελέγχου, συσπείρωσης αλλά και υπενθύμισης της ιεραρχίας. Στη Ρεάλ Μαδρίτης, ο προπονητής γνωρίζει εξαρχής ότι η θέση του είναι επισφαλής, ανεξαρτήτως βιογραφικού ή πρόσφατων επιτυχιών.
Ο Τσάμπι Αλόνσο δεν αποτελεί εξαίρεση. Αντιθέτως, η περίπτωσή του είναι ίσως πιο περίπλοκη, καθώς πρόκειται για έναν άνθρωπο που γνωρίζει εκ των έσω το «βάρος» της φανέλας. Ως παίκτης, έζησε θριάμβους και αποδοκιμασίες στο ίδιο γήπεδο. Ως προπονητής, όμως, καλείται να διαχειριστεί μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα, με πολύ λιγότερη ανοχή και πολύ μεγαλύτερη έκθεση.
Κάθε προπονητής της Ρεάλ συγκρίνεται αναπόφευκτα με τους προκατόχους του. Ο Αντσελότι άφησε πίσω του μια ομάδα που, παρά τα δομικά προβλήματα, είχε μάθει να επιβιώνει στις μεγάλες βραδιές. Οι ανατροπές έγιναν σχεδόν συνώνυμο της πρόσφατης ιστορίας του συλλόγου. Ο Αλόνσο προσπάθησε να αντικαταστήσει το ένστικτο με τη δομή, το συναίσθημα με τον έλεγχο. Πρόκειται για μια φιλοσοφία που μπορεί να αποδώσει σε βάθος χρόνου, αλλά στη Ρεάλ ο χρόνος είναι πολυτέλεια. Κάθε ήττα μεγεθύνεται, κάθε ισοπαλία μοιάζει με αποτυχία.
Το γεγονός ότι η Ρεάλ βρίσκεται πίσω από την Μπαρτσελόνα στη La Liga λειτουργεί ως καταλύτης. Σε άλλους συλλόγους, μια διαφορά τεσσάρων βαθμών θα θεωρούνταν αναστρέψιμη. Στη Μαδρίτη, όμως, μεταφράζεται σε κρίση.
Παράλληλα, το Champions League παραμένει ο απόλυτος καθρέφτης. Εκεί κρίνονται οι προπονητές, εκεί διαμορφώνονται οι μύθοι. Η ήττα από τη Μάντσεστερ Σίτι δεν ήταν καταστροφική από μόνη της, αλλά ανέδειξε τις αδυναμίες μιας ομάδας που ακόμη αναζητά ταυτότητα.
Η Ρεάλ δεν επιδιώκει τη σταθερότητα με τον τρόπο που το κάνουν άλλοι ευρωπαϊκοί κολοσσοί. Η ένταση είναι μέρος του DNA της. Οι αποδοκιμασίες, οι φήμες και οι απότομες αποφάσεις δεν θεωρούνται παρενέργειες, αλλά συστατικά στοιχεία επιτυχίας.
Αυτό το περιβάλλον, όσο σκληρό κι αν μοιάζει, δημιουργεί έναν μοναδικό δεσμό με τους οπαδούς. Κάθε αγώνας αποκτά χαρακτήρα τελικού, κάθε σεζόν αφηγείται μια ιστορία που ταλαντεύεται ανάμεσα στη δόξα και την κατάρρευση.
Για τον Τσάμπι Αλόνσο, κάθε μέρα που περνάει είναι καθοριστική. Μια σειρά θετικών αποτελεσμάτων μπορεί να ανατρέψει πλήρως το κλίμα, όπως έχει συμβεί αμέτρητες φορές στο παρελθόν. Μια ακόμη αποτυχία, όμως, ενδέχεται να αποδειχθεί μοιραία.
Στη Ρεάλ Μαδρίτης, η λογική συχνά υποχωρεί μπροστά στο συναίσθημα. Και αυτό, τελικά, είναι που κάνει τον σύλλογο τόσο μοναδικό, αλλά και τόσο αμείλικτο. Ό,τι κι αν συμβεί, το βέβαιο είναι ότι το δράμα δεν θα λείψει. Αυτή είναι η Ρεάλ Μαδρίτης, όπου κάθε χρονιά είναι «όλα ή τίποτα» και συχνά η σεζόν καταλήγει, είτε σε απόλυτη καταστροφή, είτε με ακόμη ένα Champions League…
