Η βαθμολογική άνεση και η αδιαμφισβήτητη διαφορά ποιότητας δεν άφησε κανέναν να ανησυχήσει από την απουσία του Χάρι Κέιν στον τελευταίο εντός έδρας αγώνα της Αγγλίας για την προκριματική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Η Σερβία αποδείχθηκε χαμηλό εμπόδιο και τα «τρία λιοντάρια» πήραν σχετικά εύκολα τη νίκη, έστω κι αν το δεύτερο γκολ της εξασφάλισης ήλθε στο 90’ με σκόρερ έναν μέσο, τον Εμπερέτσι Έζε. Το 1-0 είχε γραφτεί σχετικά νωρίς από τον Μουκάγιο Σάκα, έναν άλλον παίκτη της Αρσεναλ που αγωνίζεται συνήθως εξτρέμ και μετρά περισσότερα γκολ από ασίστ.
Η επιστροφή του Χάρι Κέιν στο επόμενο ματς με την Αλβανία στα Τίρανα συνδυάστηκε με δύο δικά του γκολ, με τα οποία η Αγγλία νίκησε 2-0 και έκλεισε τη σειρά με το απόλυτο 8Χ8, χωρίς να χάσει ούτε έναν βαθμό και χωρίς να δεχθεί γκολ, με το εμφατικό 22-0. Παρά την εξαιρετική εικόνα της στα προκριματικά, οι πιο ψύχραιμοι σχολιαστές δεν έμειναν στη λάμψη της επιτυχίας αλλά κοιτώντας το μέλλον, έβαλαν το δάκτυλο σε μια πληγή που όσο περνά ο καιρός, συνεχώς βαθαίνει αντί να επουλώνεται: πίσω από τον χαρισματικό Χάρι Κέιν των 33 ετών, δεν υπάρχει κανείς Αγγλος επιθετικός που να υπόσχεται σιγουριά για την επόμενη μέρα. Το Παγκόσμιο Κύπελλο έρχεται το καλοκαίρι κι αν κάτι συμβεί με τον στράικερ της Μπάγερν Μονάχου, δεν υπάρχει στα «τρία λιοντάρια» άλλος παίκτης με τέτοια ποιότητα, ικανός να «γεμίσει» τη φανέλα με το Νο 9.
Kομβικό πρόβλημα για την εθνική Αγγλίας
Με 24 γκολ σε 19 αγώνες με τη Μπάγερν, ο Χάρι Κέιν εξακολουθεί να είναι ένας σέντερ φορ πρώτης γραμμής, για πολλούς ο κορυφαίος της γενιάς του. Πίσω απ’ αυτόν, όμως, ποιος; Τώρα που μπαίνει στην τελική ευθεία της καριέρας του και ο αδυσώπητος χρόνος θα αρχίσει να βαραίνει την πλάτη του, όταν κρεμάσει τα παπούτσια του δεν μοιάζει πιθανό να βρεθεί κάποιος ικανός να τα «γεμίσει» και να πάρει τη θέση του. Κι αυτό είναι ένα κομβικό πρόβλημα για την εθνική Αγγλίας, που δεν είναι… σύλλογος ώστε να βγει στην παγκόσμια αγορά και να αγοράσει ό,τι του λείπει. Είναι η ομάδα που εκπροσωπεί μια χώρα κι αυτή η χώρα φαίνεται πως έχει ξεμείνει από καλούς κεντρικούς επιθετικούς για να την τροφοδοτήσει.
Από το ξεκίνημα της Premier League μέχρι τώρα, σχεδόν στο ένα τρίτο της διαδρομής, μόνο 8 Αγγλοι επιθετικοί έχουν χρησιμοποιηθεί από τις 20 ομάδες του πρωταθλήματος και εξ αυτών, μόλις ένας είναι κάτω των 26 ετών, ο 22χρονος Λίαμ Ντέλαπ της Τσέλσι. Εν ολίγοις, είναι ο μόνος από τους 8 που έχει κάποια περιθώρια να εξελιχθεί και να εκπλήξει παρότι παραμένει άσφαιρος ακόμα στο εφετινό πρωτάθλημα. Οι άλλοι 7 έχουν ήδη αφήσει το αποτύπωμά τους και κανένα τους δεν είναι τόσο βαθύ για να πείσει ότι οι μέρες που έρχονται στην καριέρα τους, θα είναι καλύτερες απ’ αυτές που έχουν περάσει.
Το πρόβλημα γίνεται ακόμα μεγαλύτερο όταν συνειδητοποιεί κανείς ότι πίσω από τον Ντέλαπ δεν υπάρχει κανείς παίκτης που να εκπροσωπεί τη νέα γενιά επιθετικών του αγγλικού ποδοσφαίρου. Η εθνική Ελπίδων της Αγγλίας πήγε το περασμένο καλοκαίρι στο Εuro U21 χωρίς κανέναν κλασικό σέντερ φορ στο ρόστερ της, πολύ απλά επειδή ουδείς αξιόλογος υπήρχε. Στις επόμενες κλήσεις εμφανίστηκε ο 21χρονος Ντιβίν Μουμπάμα της Μάντσεστερ Σίτι, ο οποίος δίνει κάποιες υποσχέσεις, αλλά δεν έχει σκοράρει ακόμα στην Premier League και αγωνίζεται τώρα δανεικός στην Στόουκ Σιτι, ομάδα της Championship.
Το κλαμπ των Αγγλων σέντερ φορ είναι, λοιπόν, πολύ κλειστό και τα νούμερα της στατιστικής δεν το κολακεύουν καθόλου. Ο Ντάνι Γουέλμπεκ που έκλεισε τα 35 του χρόνια πριν λίγες ημέρες και ο 33χρονος Κάλουμ Γουίλσον είναι οι μόνοι που έχουν σημειώσει περισσότερα από ένα γκολ στην Πρέμιερ Λιγκ αυτή τη σεζόν. Εκτός από τον Χάρι Κέιν, ο μόνος απ’ όσους αγωνίζονται εκτός Αγγλίας με αξιόλογη παρουσία εφέτος και βρίσκεται στα κιτάπια του Τόμας Τούχελ, είναι ο Ιβάν Τόνι, με 11 γκολ σε 15 ματς με τη φανέλα της Αλ Αχλί στο πρωτάθλημα της Σαουδικής Αραβίας. Είναι 29 χρονών και ο Τούχελ τον κάλεσε σε δύο ματς τον περασμένο Ιούνιο, αλλά έπαιξε μόνο για λίγα λεπτά στο φιλικό με τη Σενεγάλη, χωρίς να πάρει ούτε λεπτό συμμετοχής στο επίσημο κόντρα στην ταπεινή Ανδόρα.
| Ονομα | Ηλικία | Αγώνες | Γκολ |
| Ντάνι Γουέλμπεκ | 34 | 11 | 6 |
| Κάλουμ Γουίλσον | 33 | 8 | 2 |
| Ολι Γουοτκινς | 29 | 11 | 1 |
|
Ντόμινικ Κάλβερτ-Λιούιν
|
28 | 9 | 1 |
| Εντι Ν’ Κέτια | 26 | 5 | 1 |
| Λίαμ Ντέλαπ | 22 | 4 | 0 |
| Ντόμινικ Σολάνκε | 28 | 2 | 0 |
| Ασλεϊ Μπαρνς | 36 | 1 | 0 |
Πηγή: Opta
Αυτή η ανησυχητική λειψυδρία στη φανέλα με το Νο 9 δεν είναι σύμπτωμα των καιρών και παροδικό φαινόμενο, αλλά μια πληγή που έχει ανοίξει πολύ τα τελευταία χρόνια. Την περασμένη περίοδο, μόνο τρεις Άγγλοι επιθετικοί (Γουάτκινς 16, Ντέλαπ 12 και Γουέλμπεκ 10) σημείωσαν 10 ή περισσότερα γκολ στην Premier League, αρνητικό ρεκόρ στην ιστορία του πιο δυνατού πρωταθλήματος στον κόσμο. Μέτρο σύγκρισης; Στην πρώτη χρονιά της Premier League, τη σεζόν 1992-93, ούτε λίγο ούτε πολύ 20 Aγγλοι επιθετικοί είχαν ξεπεράσει το όριο των 10 γκολ και είχαν ρόλο πρωταγωνιστή στις ομάδες τους. Στην περυσινή περίοδο, όλοι οι Αγγλοι σέντερ φορ σκόραραν συνολικά 67 γκολ, λιγότερα από μισά που είχαν σημειώσει τη σεζόν 2020-21 και σχεδόν -30 σε σχέση με τα 96 γκολ του πρωταθλήματος 2023-24.
Η φετινή χρονιά είναι ακόμη χειρότερη, για την ακρίβεια πολύ χειρότερη. Μέχρι στιγμής σχεδόν στο 1/3 της διαδρομής, οι Αγγλοι σέντερ φορ των ομάδων της Premier League έχουν σημειώσει 11 γκολ συνολικά, εκ των οποίων ένα παραπάνω τα μισά τα έχει πετύχει μόνος του ο Γουέλμπεκ (6). Μ’ αυτούς τους ρυθμούς κι αν δεν αλλάξει κάτι θεαματικά, η σεζόν θα κλείσει κάτω από τα 40 γκολ, ένα απογοητευτικό αριθμό που συνιστά μακράν αρνητικό ρεκόρ. Για να καταλάβει κανείς τη διαφορά, εάν προκύψει τελικά αυτό το αναλογικό (με βάση τα γκολ που έχουν σημειωθεί έως τώρα) αρνητικό ρεκόρ των 38 γκολ, ο Αλαν Σίρερ και ο Αντι Κόουλ είχαν ο καθένας μόνος του 4 γκολ λιγότερα σχεδόν πριν από τρεις δεκαετίες, στη χρονιά που είχαν αναδειχθεί πρώτοι σκόρερ του πρωταθλήματος! Ο Κόουλ σημείωσε 34 γκολ για τη Νιούκαστλ το 1993-94 και ο Σίρερ σκόραρε το ίδιο αριθμό τερμάτων για την Μπλάκμπερν την επόμενη σεζόν, επιδόσεις που εξακολουθούν να αποτελούν ρεκόρ για Άγγλους σέντερ φορ στα χρόνια της Πρέμιερ Λιγκ, έστω κι αν τότε το πρωτάθλημα παιζόταν σε 42 και όχι 38 αγωνιστικές όπως σήμερα.
Eλάχιστος χώρος για τους Αγγλους στράικερ
Σύμφωνα με τον νυν σχολιαστή του BBC, Κρις Σάτον, ο οποίος είχε ξεπεράσει 4 φορές στην καριέρα του το φράγμα των 10 γκολ στην Premier League (μέτρησε 25 γκολ με τη Νόριτς το 1993-94 και 18 γκολ με την Μπλάκμπερν, όταν κέρδισε το «Χρυσό Παπούτσι» το 1997-98), οι λόγοι αυτής της επιθετικής ανομβρίας είναι πολλοί και διάφοροι. Κατά τον ίδιο, ο πρώτος και βασικός είναι ότι οι αγγλικές ομάδες αγοράζουν τους καλύτερους σέντερ φορ απ’ όλο τον κόσμο και αφήνουν ελάχιστο χώρο για τους Αγγλους στράικερ. Από τους 8 που έχουν παίξει εφέτος, μόνο οι Γουέλμπεκ, Γουάτκινς και Κάλβερτ-Λιούιν έχουν ξεκινήσει βασικοί σε περισσότερα από τρία παιχνίδια πρωταθλήματος, ενώ οι Νκέτια, Σολάνκε και Μπαρνς δεν έχουν ξεκινήσει σε κανένα.
«Αν κοιτάξετε πίσω στη δεκαετία του 1990, ποιοτικοί παίκτες όπως ο Γιούργκεν Κλίνσμαν και ο Ντένις Μπέργκαμπ άρχισαν να φτάνουν από το εξωτερικό, αλλά ο συνολικός αριθμός ξένων επιθετικών ήταν πολύ χαμηλότερος τότε» τονίζει ο Σάτον και προσθέτει: «Ο Νο 1 επιθετικός της εποχής μου ήταν ο Σίρερ, αν ρίξετε όμως μια ματιά στις ομάδες, υπήρχαν τότε τόσοι πολλοί λαμπροί Άγγλοι σέντερ φορ όπως οι Ίαν Ράιτ, Λες Φέρντιναντ, Άντι Κόουλ, Τέντι Σέρινγκχαμ, Ρόμπι Φάουλερ και Ντέιβιντ Χιρστ – θα μπορούσατε να προσθέσετε και τους Σταν Κόλιμορ και Ντίον Ντάμπλιν σε αυτή τη λίστα. Υπήρχε ένας απίστευτος αριθμός από αυτούς, ακόμη και πριν το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998 όταν εμφανίστηκε ο Μάικλ Οουεν. Και υπήρχαν πολλές εξαιρετικές επιλογές για όλες τις θέσεις της επίθεσης, όχι μόνο γι’ αυτήν του σέντερ φορ».
Ο λιγοστός χρόνος συμμετοχής είναι άλλη μία σημαντική αιτία κατά τον Σάτον: «Μία από τις διαφορές είναι ότι όλοι έπαιζαν κάθε εβδομάδα. Πόσοι Άγγλοι σέντερ φορ ξεκινούν στην ενδεκάδα των ομάδων τους στην Premier League στην εποχή μας; Αυτό οφείλεται στην άνεση με την οποία οι ομάδες μπορούν να προσελκύσουν πολύ ποιοτικούς επιθετικούς από άλλα πρωταθλήματα, οι οποίοι παίρνουν τη θέση των Αγγλων. Μια άλλη αλλαγή που έχουμε δει, είναι στον τρόπο που στήνονται οι ομάδες. Δεν λέω ότι όλοι έπαιζαν ένα άκαμπτο 4-4-2 στην εποχή μου, γιατί αυτό θα ήταν ανοησία, αλλά είναι πλέον πολύ λίγες οι ομάδες που παίζουν με δύο επιθετικούς τώρα. Τα πράγματα έχουν κάνει τον κύκλο τους. Αν δείτε ομάδες όπως η Μάντσεστερ Σίτι, η Αρσεναλ και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αντιλαμβάνεστε ότι το Νο 9 είναι ξανά στη μόδα. Υπάρχουν πολλοί επιθετικοί στην Πρέμιερ Λιγκ, απλώς δεν είναι πολλοί οι Άγγλοι».
«Κανείς δεν θέλει να παίξει στη θέση του κεντρικού επιθετικού»
Από την πλευρά του, ο Αλαν Σίρερ που είχε συνθέσει μαζί με τον Σάτον μια τρομερή γραμμή κρούσης στην Μπλάκμπερν, εκτιμά ότι ο βασικός λόγος της έλλειψης Αγγλων σέντερ φορ είναι οι τακτικές αλλαγές που έχουμε δει τα τελευταία 10 με 15 χρόνια στο αγγλικό πρωτάθλημα. «Λόγω του τρόπου με τον οποίο προπονούνται τα παιδιά και της προπονητικής παιδείας που έχουν λάβει, κανείς δεν θέλει να παίξει στη θέση του κεντρικού επιθετικού, επειδή πολύ σπάνια ακουμπά το παιχνίδι πάνω σου. Οι προπονητές θέλουν μια πάσα από τον τερματοφύλακα, μια πάσα στο πλάι, μετά μια πάσα στο κέντρο και μετά η μπάλα επιστρέφει στον ίδιο κύκλο. Ως κεντρικός επιθετικός σκέφτεσαι “Δεν θα ασχοληθώ”. Είμαι πεπεισμένος ότι γι’ αυτό υπάρχει έλλειψη σέντερ φορ, ειδικά στη χώρα μας» δήλωσε ο πρώην αρχηγός της Αγγλίας στο podcast The Rest is Football.
Η άποψη του Σίρερ βρίσκει σύμφωνο τον Κρις Σάτον, ο οποίος εκτιμά ότι υπάρχει σήμερα «ένα τεράστιο πρόβλημα» παρότι οι σύγχρονοι εξτρέμ όπως ο Ράσφορντ και ο Σάκα σκοράρουν πιο συχνά σε σχέση με τους πλάγιους επιθετικούς της γενιάς του: «Ο Άλαν έχει κάνει ένα εύστοχο σχόλιο για το πώς θέλουν να χειρίζονται την μπάλα στις μέρες μας. Όλοι θέλουν να είναι δημιουργικοί παίκτες από τα πλάγια ή να είναι αριστεροπόδαροι που κόβουν την μπάλα από τη δεξιά πτέρυγα. Αυτοί οι παίκτες μπορούν να σκοράρουν γκολ, αλλά είναι πολύ διαφορετικό να έχεις κάποιον που μπορεί να ηγηθεί της γραμμής».
Για τις μεγάλες διαφορές στο ποδόσφαιρο του τότε και του τώρα, μίλησε και ο Μάικλ Όουεν, ο οποίος είχε μοιραστεί σε ηλικία μόλις 18 ετών με τον Σάτον το «Χρυσό Παπούτσι» την περίοδο 1997-98 και το κατέκτησε μόνος του την επόμενη χρονιά: «Αν έπαιζα στην τωρινή εποχή, πιστεύω ότι δεν με θεωρούσαν κλασικό επιθετικό. Νομίζω ότι θα ήμουν ένας από τους πλάγιους παίκτες», δήλωσε στο podcast Rio Ferdinand Presents, συμπληρώνοντας: «Δεν νομίζω ότι είχα το ανάστημα για να απασχολήσω δύο αμυντικούς, οπότε υποθέτω ότι θα έπαιζα στα αριστερά. Η ανησυχία που έχω είναι ότι πέρασα τη ζωή μου μαθαίνοντας την τέχνη μου, για να εκπαιδευτώ να παίζω καλά με το ταίρι μου στην επίθεση. Τώρα, πώς θα ξαναζωντανέψουμε αυτά τα ζευγάρια; Περίμενα και περιμένω οι ομάδες να επιστρέψουν στο μοντέλο των δύο επιθετικών περιοχής, αλλά θα συμβεί άραγε ποτέ αυτό;»
