Το ποδόσφαιρο ξέρει να φτιάχνει όμορφες ιστορίες αναγέννησης. Μια από αυτές γράφεται φέτος στην Premier League από την Σάντερλαντ. Οι «Μαύρες Γάτες» δεν είναι απλώς μια ομάδα που ανέβηκε ξανά στην πιο λαμπερή κατηγορία του αγγλικού ποδοσφαίρου. Είναι ένας σύλλογος που έπεσε μέχρι τον πάτο, ξαναβρήκε τα κομμάτια του, τα ένωσε προσεκτικά και τώρα επιστρέφει με τρόπο που θυμίζει τις παλιές, κλασικές ιστορίες που δημιουργούνται στα γήπεδα του Νησιού: αυτές που μιλούν για πόνο, επιμονή και αναγέννηση.
Η πρόσφατη νίκη της με 2-1 στο «Stamford Bridge» απέναντι στην Τσέλσι δεν ήταν ένα τυχαίο αποτέλεσμα. Δεν ήταν ένα από εκείνα τα απογεύματα που οι «μεγάλοι» απλώς έχουν κακή μέρα. Ηταν η επιβεβαίωση ότι η Σάντερλαντ του Ρεζίς λε Μπρι έχει έρθει για να μείνει.
Από τον πάτο στην άκρη του ονείρου
Το 2017, η Σάντερλαντ υποβιβαζόταν από την Premier League έπειτα από μια δεκαετία συνεχούς παρουσίας. Ηταν το τέλος μιας εποχής. Ο σύλλογος, που κάποτε γέμιζε το «Stadium of Light» με πάνω από 45.000 θεατές σε εβδομαδιαία βάση, βρέθηκε βυθισμένος σε διοικητικά λάθη, χρέη και αστοχίες μεταγραφών. Ο Ντέιβιντ Μόγιες αποχώρησε, η ομάδα έχασε τον έλεγχο και μέσα σε λίγους μήνες βρέθηκε και πάλι να υποβιβάζεται, αυτή τη φορά στη League One, την τρίτη κατηγορία.
Για μια πόλη όπως το Σάντερλαντ, όπου το ποδόσφαιρο δεν είναι άθλημα αλλά τρόπος ζωής, αυτή η πτώση ισοδυναμούσε με συλλογικό τραύμα. Η σειρά-ντοκιμαντέρ «Sunderland ’Til I Die» στο Netflix αποκάλυψε όλη την ωμή πραγματικότητα: μια ομάδα που έμοιαζε να πνίγεται μέσα στο ίδιο της το βάρος, ανάμεσα σε χαμένες προσδοκίες και οικονομική κατάρρευση. Κι όμως, κάπου μέσα σ’ εκείνη τη σκοτεινή περίοδο, φύτεψε τον σπόρο της επιστροφής.
Η αναγέννηση δεν ήρθε με φανταχτερές επενδύσεις ή μεγάλα ονόματα. Ηρθε σιγά-σιγά, με υπομονή και σωστό σχεδιασμό. Το 2021, η Σάντερλαντ άρχισε να δείχνει τα πρώτα σημάδια ανάκαμψης στη League One. Επένδυσε στα τμήματα υποδομών, προώθησε νεαρούς ποδοσφαιριστές και έβαλε στόχο να φτιάξει ένα σύνολο που να έχει ταυτότητα, και όχι απλώς να κυνηγά την άνοδο «με κάθε κόστος».
Η επιστροφή στην Championship ήρθε το 2022, κι εκεί ξεκίνησε η πραγματική δοκιμασία. Η δεύτερη κατηγορία της Αγγλίας είναι σκληρή και η πορεία μακρά, γεμάτη παγίδες. Οι πρώτες δύο χρονιές ήταν αναγνωριστικές, με σκαμπανεβάσματα, απογοητεύσεις και στιγμές που έμοιαζαν με πισωγυρίσματα.
Ομως το καλοκαίρι του 2024, κάτι άλλαξε. Ο Ρεζίς λε Μπρι, ο 48χρονος Γάλλος τεχνικός που είχε χτίσει όνομα στη Ligue 1 με τη Λοριάν για τη δουλειά του με νέους παίκτες, ανέλαβε τα ηνία. Ηρθε ήσυχα, χωρίς τυμπανοκρουσίες, αλλά με σαφή φιλοσοφία: ομαδικότητα, πίεση, τεχνική ακρίβεια και προσαρμοστικότητα. Σε μια εποχή όπου το ποδόσφαιρο μοιάζει ολοένα και περισσότερο με βιομηχανία ταχυφαγίας, ο Λε Μπρι μιλούσε για «ένα φαγητό που φτιάχνεται σε σιγανή φωτιά».
Η χρονιά της έκρηξης
Η σεζόν 2024-25 ξεκίνησε με μεθοδικότητα και χωρίς πολλά λόγια. Ο 49χρονος Γάλλος προπονητής έστησε μια ομάδα που θύμιζε εργαστήριο ποδοσφαιρικής ευφυΐας: νεανική, φρέσκια, με σωστές κινήσεις στην αγορά και πίστη στο σχέδιο.
Ο Γκράνιτ Τζάκα, με την εμπειρία του από την Αρσεναλ και τη Γερμανία, ήρθε για να λειτουργήσει ως πυξίδα για τους υπόλοιπους. «Είναι σαν δεύτερος προπονητής μέσα στο γήπεδο», λένε όσοι τον ζουν καθημερινά. Γύρω του, μια γενιά παικτών που δεν κουβαλά παρελθόν, αλλά φτιάχνει το μέλλον της: ο 20χρονος Νόα Σαντίκι, ο νεοφερμένος Λουτσάρελ Χεερτρούιντα, ο νεαρός επιθετικός Τσέμσντιν Τάλμπι.
Η Σάντερλαντ έπαιζε ένα ποδόσφαιρο σύγχρονο, ευέλικτο, χωρίς κόμπλεξ. Οι ακαδημίες άρχισαν να παράγουν ξανά ταλέντα, το κλίμα στην πόλη άλλαξε και το «Stadium of Light» γέμισε ξανά με ενέργεια.
Και ύστερα ήρθε το «Wembley». Μάιος 2025, τελικός των play-offs ανόδου απέναντι στη Σέφιλντ Γιουνάιτεντ. Ενα ματς-ορόσημο, 90 λεπτά που έμοιαζαν με καθρέφτη οκτώ χρόνων απογοήτευσης. Η Σάντερλαντ βρέθηκε πίσω, ισοφάρισε, πάλεψε μέχρι τέλους και στο 95ο λεπτό, ο 19χρονος Τόμ Γουάτσον έγραψε την ιστορία με το νικητήριο γκολ. Ο ουρανός του Λονδίνου βάφτηκε κόκκινος και λευκός. Οκτώ χρόνια μετά την πτώση, η Σάντερλαντ επέστρεφε στην Premier League.
Το ξεκίνημα μιας νέας εποχής
Οταν ανέβηκε, πολλοί αναρωτήθηκαν: μπορεί να σταθεί; Μπορεί ένας σύλλογος που έμεινε για πολλά χρόνια μακριά από την Premier League να αντέξει τον ρυθμό και τη σκληρότητα της; Η απάντηση ήρθε γρήγορα. Μέχρι τα μέσα Οκτωβρίου, η Σάντερλαντ είχε 17 βαθμούς σε 9 παιχνίδια, που ήταν το καλύτερο ξεκίνημα για νεοφώτιστη ομάδα μετά το 2008. Κι όμως, το πιο εντυπωσιακό δεν ήταν οι βαθμοί. Ηταν η ωριμότητα.
Αυτή η ομάδα έδειχνε να ξέρει τι κάνει. Δεν τρομοκρατήθηκε απέναντι στη Λίβερπουλ, δεν λύγισε στο «Emirates» απέναντι στην Αρσεναλ, και όταν βρέθηκε να παίζει στο «Stamford Bridge» απέναντι σε μια Τσέλσι γεμάτη αστέρες, δεν κοίταξε το σήμα στη φανέλα, αλλά κοίταξε το πλάνο.
Το ματς με την Τσέλσι το περασμένο Σάββατο ήταν η απόδειξη. Μόλις στο τέταρτο λεπτό, ο Αλεχάντρο Γκαρνάτσο άνοιξε το σκορ για τους «μπλε» και το «Stamford Bridge» σείστηκε. Πολλοί πίστεψαν πως θα ακολουθούσε μια εύκολη επικράτηση για τους γηπεδούχους. Ομως ο Λε Μπρι δεν πανικοβλήθηκε. Ούτε οι παίκτες του. Ο Γάλλος κίνησε τα πιόνια στην πράσινη σκακιέρα στο γήπεδο του Λονδίνου και η Σάντερλαντ άρχισε να ανασαίνει, να βρίσκει ρυθμό, να βγαίνει μπροστά με καθαρό μυαλό. Στο δεύτερο ημίχρονο, η εικόνα άλλαξε εντελώς. Οι «Μαύρες Γάτες» έλεγχαν τον χώρο, έπαιζαν με πειθαρχία, έδειχναν ομάδα. Και όταν ήρθε το γκολ της ισοφάρισης, μετά από άψογο συνδυασμό Τζάκα-Λε Φε-Ισιντόρ— το «Stamford Bridge» πάγωσε.
Το νικητήριο γκολ, στα τελευταία λεπτά, ήρθε από δυο καλοκαιρινά αποκτήματα: ο Χεερτρούιντα έστειλε μακρινή μπαλιά στον Μπράιαν Μπρόμπεϊ, εκείνος κράτησε τη μπάλα με δύναμη και έδωσε στον Τσέμσντιν Τάλμπι να σκοράρει: 2-1. Ο πάγκος εξερράγη, ο Λε Μπρι ύψωσε τις γροθιές του και ο κόσμος της Σάντερλαντ πανηγύριζε λες και σήκωσε τίτλο. Ίσως γιατί, για εκείνους, αυτό ήταν ένας τίτλος: η επιβεβαίωση ότι ο εφιάλτης τελείωσε.
Το παρόν και το μέλλον
Η Σάντερλαντ του σήμερα είναι κάτι παραπάνω από μια ομάδα. Είναι μια δήλωση. Μια απόδειξη ότι το ποδόσφαιρο μπορεί να έχει μνήμη και ψυχή, αρκεί να υπάρχει πίστη και σχέδιο. Η φιλοσοφία του Λε Μπρι έχει απλωθεί παντού: στην προπόνηση, στη διαχείριση των αποδυτηρίων, ακόμα και στον τρόπο που ο σύλλογος επικοινωνεί με τον κόσμο του. Ο προπονητής δίνει έμφαση στη συνεργασία, στην τακτική πειθαρχία και στη συνεχή μάθηση.
Ο Γκράνιτ Τζάκα, στα 33 του πλέον, λειτουργεί σαν μέντορας για τους νεότερους. Ο Νόα Σαντίκι παίζει με την ωριμότητα έμπειρου, ο Λε Φε είναι το «μυαλό» στο κέντρο, και ο Μπρόμπεϊ έχει ήδη γίνει αγαπημένο πρόσωπο των οπαδών για τη μαχητικότητα και τη σεμνότητά του. Οι αριθμοί δείχνουν ενθαρρυντικοί, αλλά δεν είναι αυτοί που μετράνε περισσότερο. Αυτό που ξεχωρίζει είναι το πώς η Σάντερλαντ βρήκε ξανά τον εαυτό της.
Το «Stadium of Light» γεμίζει κάθε Σαββατοκύριακο, όχι μόνο από ελπίδα, αλλά από πίστη. Πίστη ότι η ομάδα που κάποτε έγινε ανέκδοτο λόγω αποτυχιών, τώρα μπορεί να γίνει παράδειγμα ανθεκτικότητας.
Η Σάντερλαντ δεν είναι ο πλουσιότερος σύλλογος, δεν έχει τις επιχορηγήσεις των «Big Six», ούτε τα τηλεοπτικά πακέτα των υπερομάδων. Αυτό που έχει είναι χαρακτήρα. Εχει μια πόλη πίσω της που δεν σταμάτησε ποτέ να πιστεύει. Εχει ιστορία, φανέλα και πείσμα. Σε μια εποχή όπου το ποδόσφαιρο μοιάζει όλο και περισσότερο με εταιρικό προϊόν, η Σάντερλαντ υπενθυμίζει ότι υπάρχουν ακόμα ομάδες που παίζουν για κάτι πιο βαθύ, για το δικαίωμα να ελπίζεις.
Στο φως ξανά
Ο Ρεζίς λε Μπρι δεν υπόσχεται τίτλους. Υπόσχεται πρόοδο. Και μέχρι στιγμής, τη δίνει. Η Σάντερλαντ δεν έχει επιστρέψει για να αναβιώσει παλιές δόξες, αλλά για να δημιουργήσει νέες. Η νίκη επί της Τσέλσι μπορεί να καταγραφεί ως απλώς ένα αποτέλεσμα. Ομως για όσους γνωρίζουν, ήταν κάτι περισσότερο: μια συμβολική στιγμή όπου το φως του «Stadium of Light» έλαμψε πάλι πάνω από όλη την Αγγλία.
Η Σάντερλαντ δεν είναι πια ο τραυματισμένος γίγαντας που ζητά λύτρωση. Είναι η ομάδα που αποδεικνύει ότι η αντοχή, η πίστη και η δουλειά μπορούν να νικήσουν το χρόνο. Και κάπως έτσι, ο παλιός ύμνος της ακούγεται ξανά σαν υπόσχεση: «Keep the Red Flag flying high… Sunderland ‘til I die.»
