Η διαπίστωση είναι πανθομολογούμενη: το ελληνικό βόλεϊ αναδεικνύει καλούς παίκτες με το… σταγονόμετρο. Αλλά μια διαπίστωση προβλήματος δεν αρκεί. Απαιτούνται προτάσεις για τη λύση του. Εν προκειμένω, ποια είναι η προφανής λύση; Η ανάπτυξη μέσω των «φυτωρίων». Το προφανές για τους περισσότερους, όμως, δεν είναι τέτοιο για όλους. Απόδειξη, η πρόταση της διοργανώτριας αρχής του πρωταθλήματος της Α1 ανδρών (ΕΣΑΠ) προς τον αναπλ. υπουργό Αθλητισμού και την Ομοσπονδία (ΕΟΠΕ) για αύξηση των ξένων, που δικαιούνται συμμετοχή ανά ομάδα σε κάθε αγώνα, από τέσσερις σε πέντε, και η αιτιολόγηση αυτής: το ανδρικό βόλεϊ αντιμετωπίζει σοβαρές ελλείψεις σ’ Ελληνες αθλητές.
Βεβαίως, τα μέλη της ΕΣΑΠ δεν προασπίζουν τα συμφέροντα του ελληνικού βόλεϊ γενικώς, αλλά των σωματείων που εκπροσωπούν. Τ’ αναφερόμενα, περί προάσπισης του ανδρικού βόλεϊ για να επιβιώσει, ν’ αναβαθμιστεί, να έχει καλύτερες συνθήκες και μεγαλύτερες επιτυχίες, είναι φληναφήματα.
Αυτή τη στιγμή οι περισσότεροι από τους λίγους αξιόλογους παίκτες, που αναδεικνύονται, δεν βρίσκουν χώρο και χρόνο ουσιαστικής συμμετοχής. Οι παλαιότεροι, δε, ανακυκλώνονται από σύλλογο σε σύλλογο. Η αύξηση των ξένων θα τους μειώσει έτι περαιτέρω, με αρνητικές συνέπειες για την εθνική ομάδα, που χρόνια τώρα ψάχνει μια ουσιαστική επιτυχία. Πιθανή διάκριση κάποιου σωματείου στα Κύπελλα Ευρώπης συνιστά επιτυχία αυτού και μόνο.
Τον σωστό δρόμο έχει δείξει η υδατοσφαίριση. Και τον λανθασμένο το μπάσκετ – μη σας ξεγελάει το χάλκινο ευρωπαϊκό μετάλλιο. Ας μην υπήρχε ο Γιάννης και…
Αλλά υπάρχουν αναχώματα στην επιδίωξη της ΕΣΑΠ: ο αναπλ. υπουργός και, φυσικά, η ΕΟΠΕ, μ’ ένα και μόνο επιχείρημα: και οι τέσσερις ξένοι είναι πολλοί… Α, ο Σύνδεσμος των παικτών, ο ΠΑΣΑΠ, τι λέει;
